We are Love.อยากให้เป็นรักของเรา

ตอนที่ 2
                “เฮ้ย! บูม...ช่วยไปคุยกับใอ้ท็อปเรื่องชมรมของเราหน่อยดิ”ใอ้ธงเดินมานั่งใกล้ๆผมก่อนจะเอ่ยปาก ตอนนี้เราสองคนนั่งอยู่ที่ริมสนามฟุตบอล ส่วนอีก 6 คนไปที่ชมรมดนตรีของพวกเขากันล่ะ
                ซึ่งผมกับธงลงชมรมวารสารกัน!
                “พูดเรื่องอะไร?”ผมหยิบเกมส์ขึ้นมาเล่นและฟังที่มันพูดด้วย
                “เรื่องที่ใอ้ท็อปมันบอกให้เรา 2 คนไปทำน่ะ มึงจำได้ป่ะ?”ใอ้ธงนอนลงบนหญ้าสีเขียว ผมยังคงทำหน้าที่เล่นเกมส์ต่อไป แต่ในหัวก็คิดไปด้วยว่าใอ้ท็อปมันให้ผมกับใอ้ธงทำอะไร
                “จำได้ล่ะ! มันบอกให้เขียนบทความเกี่ยวกับชีวิตอ่ะนะ ซึ่งกูก็ยังไม่แตะเลย”ผมพูดและสายตาก็ไม่ละจากเกมส์
                “กูก็ยังไม่แตะ ยังไม่คิดเลยว่าจะเริ่มจากตรงไหน ซึ่งใอ้ท็อปมันก็นัดแนะให้พวกเราส่งกันวันศุกร์ และมันก็เหลืออีกแค่วันเดียว คิดว่าไม่เสร็จแน่”มันบ่น ซึ่งผมก็คิดเหมือนกัน
ผมเก็บเกมเข้ากระเป๋าอย่างรวดเร็ว ก่อนจะล้มลงนอนตรงสนามหญ้าข้างๆใอ้ธงพร้อมกับครุ่นคิด
“มึงจะให้กูพูดขอเลื่อนวันส่งใช่ป่ะ?”
“ใช่ๆ”ให้มันได้อย่างนี้สิวะ! ต้องเป็นกูสินะ...ใอ้เชี่ยธง!!!
                ผมโยนกระเป๋าลงไปที่หน้าของใอ้ธง ธงมันหลบก่อนจะยิ้มให้ ไอ้นี่! ทำเป็นยิ้มนะมึง...
***
            และแล้วผมก็ต้องถ่อสังขารอันเหือดแห้งของตัวเองมาที่ห้องชมรมเพียงคนเดียว! ใอ้ธงกลับไม่มาให้ผมโกหกให้ว่ามันต้องกลับไปช่วยงานแม่ที่บ้าน และธงมันก็ยังให้เหตุผลด้วยว่าผมจะได้คุยกับไอ้ท็อปได้สะดวก...
                ชิบหายล่ะไม่ว่า!
                พอผมเดินเข้ามาในห้องชมรม ก็เจอกับท็อปที่นั่งอยู่กับพี่ปั๊บ พี่ปั๊บเป็นประธานของชมรมและหน้าตาดี พี่เขาอยู่ชั้น ม.6 ส่วนมากจะไม่ค่อยเจอพี่เขาสักเท่าไรในชมรมเพราะพี่เขาต้องเขียนบทความต่างๆให้กับทางโรงเรียน ผมได้ยินใอ้ธงพูดประมาณนี้อ่ะนะ -_-;
                “อ้าว...บูม”ท็อปทักผมเป็นคนแรก เอาแล้วไง! พอมองหน้าใอ้ท็อปแล้ว ผมชักจะรู้สึกไม่แน่ใจกับภารกิจที่จะต้องทำต่อไปนี้แล้วสิ
                “มานั่งก่อนสิ”พี่ปั๊บเชิญ ผมยิ้มก่อนจะเดินมานั่งเก้าอี้ข้างๆ ท็อปพร้อมกับเกาหัวอย่างไร้ความคิด คือ...ผมไม่รู้จะเริ่มจากไหนอ่ะนะ
                “แล้วพากันทำไรครับ? คนอื่นในชมรมล่ะหายไปไหน?”คิดได้เท่านั้นแหล่ะครับความคิดของผม
                “อ่อ วันนี้คนในชมรมเขาไปอบรมกันน่ะ เราเหลือกันแค่นี้ ไม่รู้จะทำอะไรก็เลยพากันมานั่งเล่นที่ห้องนี้น่ะครับ”ว่าแล้ว...ทำไมไม่เห็นใครเข้าห้องชมรมเลยวันนี้ ถ้าคนในชมรมไปอบรมแล้ว...ประธานอย่างพี่ปั๊บล่ะทำไมไม่ไปอบรมด้วย ชักจะสงสัย...
                เหมือนพี่ปั๊บจะเข้าใจกับความคิดของผม เขาตอบ “พอดีพี่ต้องอยู่เคลียร์งานที่นี่น่ะครับ ถ้าไปอบรม...แป๊บนะ”
                พี่เขากำลังจะพูดต่อแต่ว่ามีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา เขาลืมปิดเสียงโทรศัพท์ เขารีบหยิบมันขึ้นมารับ
                “ฮัลโหล...อืมๆ ได้ๆ...ด่วนใช่ไหม?...เคๆ”แล้วพี่เขาก็คุยโทรศัพท์ไปโดยที่ผมก็ไม่ค่อยสนใจมากนัก แต่ที่ผมสนใจนั่นก็คือ...สนใจกับคำพูดคำแรกที่ตนเองจะพูดกับไอ้ท็อปมากกว่า ถ้าผมทำไม่สำเร็จนะ มีหวังผมกับไอ้ธงโดนหักคะแนนแน่!
                “คือ...”ผมกำลังจะเอ่ยปากถามท็อป พอดีพี่ปั๊บวางสายโทรศัพท์พอดี
                “น้องๆ เพื่อนพี่โทรมาบอกว่าครูนัดไปเจอ พี่ไปก่อนนะ บูม...ถ้ามีปัญหาไรก็ปรึกษาท๊อป”
                “ครับ พี่ปั๊บ”ผมยิ้มไปให้พี่ปั๊บแล้วพี่ปั๊บก็เดินออกจากห้องชมรมไป
                เอาล่ะคราวนี้...ถึงเวลาจะคุยกับท็อปสักที ผมยิ้มไปให้ท็อป ท็อปมองผมพร้อมถาม “บูม...มีอะไรหรือเปล่าครับ?”
                “เอ่อ...คือ...งานที่ท็อปให้พวกเราไปทำน่ะ...”ท็อปมันทำสีหน้าครุ่นคิดสักเล็กน้อย
                “ใช่งานที่ผมให้ไปเขียนบทความเกี่ยวกับชีวิตหรือเปล่าครับ?”ท็อปล้วงเอาอะไรบางอย่างขึ้นมาในกระเป๋าตัวเอง ถ้าผมเดาไม่ผิดนะคงเป็นตารางแผนงานสรุปของชมรมนี้แน่ แต่ตามันก็ได้แค่เหล่มองกระดาษแผ่นเล็กๆเท่านั้นแหล่ะ จะให้ผมไปหยิบเอากระดาษที่อยู่ในมือของท็อปมาอ่านมันก็ไม่เหมาะสมกาลเทศะอ่ะนะ เออ...แล้วกูมาพล่ามอะไรคนเดียววะเนี่ย????????
                “ใช่ๆ คือว่า...เรากับไอ้ธงมันน่ะยัง...เอ่อ...ทำไม่เสร็จน่ะ...หรือจะเรียกว่า...มันยังไม่เรียบร้อยอ่ะนะ”แล้ว...ผมจะพูดอ้ำๆอึ้งๆทำไมวะเนี่ย? ไอ้ท็อปพยักหน้าตามก่อนจะมองกระดาษแผ่นนั้น
                “ผมกำหนดส่งพรุ่งนี้นะ บูมกับธงจะเสร็จทันหรือเปล่า?”
                งานนี้ผมส่ายหน้าเลยครับ ขอบอกเลยว่า...ไม่ชัวร์!!
                “งั้นก็...ส่งจันทร์หน้า บูมกับธงคงเสร็จทันนะ”นับเป็นสวรรค์อันสวยงามเลยเชียว ผมพยักหน้าอย่างรวดเร็วพร้อมกับยิ้มอย่างดีใจ ไอ้ท็อปมันก็ดีนะถึงมันจะเป็นแค่เพื่อนที่ไม่ค่อยสนิทกันเท่าไรนักเถอะแต่เราก็อยู่ชมรมเดียวกัน ผมก็ว่าอยู่นะทำไมมันมีเพื่อนเยอะ ก็เพราะมันนิสัยดีไงมันถึงได้มีเพื่อนคุยตลอดเวลา
                “ขอบใจนะ”แล้วผมก็ลุกจากเก้าอี้พร้อมกับขอบคุณมัน แต่ยังไม่ทันที่จะได้ก้าวออกจากห้องชมรมไป มันก็เรียกผมก่อน เอิ่ม...กูจะได้กลับบ้านสักทีป่ะเนี่ย? ขัดอารมณ์กูหมด“บูม! ช่วยผมอย่างหนึ่งได้ป่ะ??”
                “เอิ่ม...แหะๆ ได้สิ”ผมหันไปหามันพร้อมกับหัวเราะแห้งๆให้ ปากบอกว่าได้ แต่ใจกูแม่ง! อยากกลับบ้านตั้งนานแล้ว มึงเสือกรั้งกูไว้!!!!
                “ช่วย...เลือกบทความให้ผมหน่อยสิ คือผมไม่รู้ว่าจะเลือกอะไร คือมันเยอะมากอ่ะ”นั่นไง? ถ้าคุณคิดว่าคุณเลือกไม่ได้ กระผมก็จะไม่ขนาดถึงมึนตึ้บเลยหรอ? ตาถึงจริงๆ เสือกเลือกคนดีๆอย่างกู
                “จะให้เลือกตอนนี้เลยหรอ?”ตีหน้านิ่งเข้าไว้นะบูม อย่าให้มันรู้เด็ดขาดว่าเราอยากต่อยมันเต็มทน
                “ใช่ ตอนนี้เลยแหล่ะ เพราะผมต้องส่งพี่เขาพรุ่งนี้ ผมกวนบูมมากมั้ย?”มาก! มากเลยล่ะ แต่เสือกว่าถ้าไม่ช่วยอ่ะนะ ไม่รู้ว่าตัวเองกับไอ้ธงจะผ่านเกณฑ์ชมรมนี้หรือเปล่า!
                “งั้นไปที่บ้านผมกัน”
                เฮ้ย! วิปริต ทำไมผมต้องไปบ้านมันด้วยวะเนี่ย?
                “ทำถึงดึกเลยเหรอ?”ผมถามมัน ขอให้ได้คำตอบที่ดีด้วยเถอะ ไม่อยากจะคิดคำตอบไว้ล่วงหน้าเลย!
                “ใช่ ถ้าทำอยู่โรงเรียนเดี๋ยวภารโรงจะล็อคประตูห้องก่อน ไปทำที่บ้านผมจะดีกว่า”ชิบหายแล้วไงตู! ถ้าไม่เสือกเป็นเพราะบทความไม่เสร็จนะ กูไม่ยอมไปบ้านมึงง่ายๆแน่ไอ้ท็อป!