We are Love.อยากให้เป็นรักของเรา
เขียนโดย 
mussayaappakarat
วันที่ 17 ตุลาคม พ.ศ. 2557 เวลา 13.41 น.
แก้ไขเมื่อ 24 พฤศจิกายน พ.ศ. 2557 19.45 น. โดย เจ้าของนิยาย
3)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความตอนที่ 3
บ้านที่อยู่ตรงหน้าผม หลังไม่เล็กมากและพอจะมีฐานะ ซึ่งผมก็มองตั้งแต่ประตูรั้วบ้านและมองทะลุผ่านหลังบ้าน บ้านของเขาหลังเล็กกว่าผมเล็กน้อย
“เข้ามาบ้านก่อนสิ บูม”ท็อปบอกเมื่อเห็นว่าผมมองบ้านเข้าอยู่หน้าบ้านนาน เขาเปิดประตูเล็กก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน ผมจึงเดินตามเข้าไป
เมื่อผมเดินเข้ามาในบ้านของท็อปแล้วมันช่างแตกต่างจากบ้านผมเหลือเกิน พื้นที่ผมเหยียบอยู่ไม่ใช่ปูนเหมือนบ้านของผมแต่เป็นสนามหญ้า และที่ดูโดดเด่นมากที่สุดก็คือสวนดอกไม้ที่อยู่ข้างๆบ้าน มันทำให้ผมต้องจ้องสวนนั้นนานมากเป็นพิเศษ นั่นก็คือ...ผมชอบบรรยากาศที่นี่มาก!
“นี่บ้านเรา บูม...คงไม่อึดอัดนะ”มันพูดแทรกขึ้นระหว่างที่ผมชมสวนของมันอยู่ ผมรีบส่ายหน้าทันทีก่อนจะตอบ “ไม่ๆ ไม่อึดอัด ที่นี่บรรยากาศดีมาก กลับบ้านไปต้องไปทำแบบนี้บ้างซะแล้ว”
มันยิ้มอย่างพอใจเมื่อผมไม่อึดอัด ก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน ผมจึงเดินเข้าบ้านตามมันไป พอเข้ามาในบ้านก็เห็นมันนั่งแหมะลงบนโซฟาเรียบร้อยแล้ว สงสัยจะเพลียเรื่องโรงเรียน ผมเดินไปหย่อนก้นลงโซฟาตามทันที
เรานั่งหายเหนื่อยกันสักพัก และเดินไปเปิดตู้เย็นที่อยู่หลังโซฟา และถามผม “กินอะไรก่อนป่ะ? แล้วค่อยไปทำงานที่ห้องผม"
หา? ทำที่ห้องของมันนี่นะ ทำไมไม่ทำอยู่ที่นี่ล่ะวะ?????
“แล้ว...ทำไมไม่ทำที่โซฟานี่ล่ะ??”ผมพยายามพูดอย่างสุภาพกับมัน ทั้งที่ใจของผมก็อยากจะพูดคำที่ออกมาเหมือนสมัยเก่าก่อน (กูและมึง) อ่ะครับ -_-;
“อีกหน่อยก็จะมืด ถ้าทำอยู่ที่นี่เดี๋ยวก็เป็นโรคไข้เลือดออกหรอก ยุงชุมจะตาย”
“เหรอ?”
“ใช่! ไปทำที่ห้องผมจะดีกว่า...ค่อยปลอดภัย”งั้นก็ตามนั้นล่ะกัน ผมพยักหน้าอย่างยินยอม มันเดินกลับมานั่งที่เดิมและยื่นขนมกับน้ำส้มให้ผมด้วยมืออีกข้าง ส่วนอีกข้างก็เป็นขนมและน้ำส้มของมัน
และที่ผมสงสัยที่สุดก็คือ...ทำไมที่บ้านของมันเงียบอย่างนี้ล่ะวะ? คุณพ่อคุณแม่คุณป้าคุณตาคุณทวดของมันหายไปไหนหมด คนหมกคนใช้ไม่เห็นจะมีสักคนเลย และแล้ว...
ผมก็เก็บความสงสัยของตัวเองไว้ไม่ได้ จึงตัดสินใจพูดลอยๆ
“พ่อแม่ปู่ทวดไม่เห็นมี”ผมพูดเสียงดัง มันหันมามองก่อนจะตอบ “ป๊ากับม๊าไปต่างจังหวัด 1 เดือน”
และความสงสัยของผมก็คลี่คลายลง แต่มันก็ยังไม่ลงมาก คนใช้ล่ะ???
“แล้ว...คนใช้หายไปไหน?”ผมถาม
“ผมอยู่คนเดียว...”มันเว้นคำพูดและพูดต่อ เออ...แล้วมันจะเว้นเชี่ยไร!! พูดก็พูดให้จบๆไปซะ!! “คนใช้ที่บ้านไม่มี หิวข้าวก็ทำกินเอง ซักผ้าก็ซักเอง กวาดบ้านก็กวาดเอง”
เฮ้ยเจ๋ง!!!! มันอยู่บ้านคนเดียวก็ได้ ทำอาหารก็ทำกินเองได้ ซักผ้าก็ซักได้ กวาดบ้านก็กวาดได้
แต่ผมทำไมทำไม่ได้วะ???? ป๊ากับม๊าไม่อยู่บ้านทีไรผมขนหัวลุกทุกที ต้องให้ไอ้ธงมานอนเป็นเพื่อนตลอด
คือ...ผมกลัวบ้านตัวเองอ่ะนะ o.O
“เรา...ไปทำงานกันเถอะ ถ้าไม่รีบไป ต้องพากันทำถึงดึกแน่”เออ...มันน่าจะบอกตั้งแต่ผมเดินเข้ามาในบ้านมันตั้งนานล่ะ -_-;
“อืมๆ”ผมพยักหน้า และเราก็เดินขึ้นบันไดไป
พอมาถึงหน้าห้องๆหนึ่งที่อยู่ใกล้บันได ไอ้ท็อปมันก็เปิดประตูเข้าไป สงสัยจะเป็นห้องของมัน
“นี่ห้องของผมเอง”ใช่จริงๆด้วย! คราวนี้ผมเดินเข้าไปที่ห้องของมัน...
ห้องที่ดูไม่ค่อยระเบียบเรียบร้อยมากนัก แต่ก็ดีกว่าผมนั่นแหล่ะ -_-; เตียงนอนที่ดูกว้างมีหน้าต่างที่อยู่ปลายเตียงโดยมีผ้าม่านปิดเอาไว้ ขนาดของห้องก็กว้างพอๆกันกับห้องของผม มีโต๊ะคอมอยู่ใกล้ๆเตียงนอน และโต๊ะเกมก็ติดอยู่กับหน้าต่าง พอเห็นเท่านั้นแหล่ะครับ ผมรีบเดินไปนั่งที่โต๊ะเกมทันทีพร้อมกับเปิดเล่นเกมอย่างรวดเร็ว
“เฮ้ยบูม...อย่าพึ่งเล่นเกมส์ดิ! มาทำงานช่วยกันก่อนเดี๋ยวมันดึก”และแล้วเสียงนรกก็ดังขึ้นจนได้ แต่ผมไม่สนใจพลางเล่นเกมพร้อมกับบอกปัดๆไป
“แป๊บเดียวน่า กำลังหนุกๆ”
“ไม่ได้ๆ มาช่วยกันก่อนค่อยเล่น”ไม่พูดอย่างเดียวมันก็เอื้อมมือจากทางด้านหลังผมมาปิดหน้าจอเกมอย่างรวดเร็ว ความสนุกผมค้างเลยครับ กำลังจะเล่นเข้าด่านใหม่...แต่มันกลับเสือกมาปิดหน้าจอเกม!
ผมโครตไม่มีอารมณ์!!!!
“ก็ได้วะ!!”คราวนี้คำหยาบกำลังจะหลุดมาพร้อมกับความหงุดหงิดของผม แต่ใอ้ท็อปมันกลับไม่สนใจกับอาการของผมที่ไม่พอใจมัน มันหยิบเอากระดาษแผ่นนึงออกมาจากกระเป๋า ก่อนจะยื่นมาให้ผม ผมรีบรับเอาจากมือมันมาอ่านอย่างเร่งรีบและรวดเร็ว ก็ผมกลัวไม่ได้เล่นเกมส์นี่นา!
ผมนับและอ่านดูบทความแต่ละบทในกระดาษสีขาว
1.ความสัมพันธ์อันเหนียวแน่น...
- 2.การอยู่ร่วมกันและความใกล้ชิด...
3...
4…
5…
…
…
250.การอยู่ การกิน และการนอนของบุคคลสองคน...
อ๊ากกกกกกกกก!!!! ชิสสสสสสสสสส!!!!
ผมรีบกระโดดลงบนเตียงของไอ้ท็อปด้วยสีหน้าที่อยากจะบ้าตาย!! ชิส! บทความมีประมาณสองร้อยกว่าบทความ
“บะ...บูมเป็นอะไร”ท็อปทำสีหน้าที่ดูตกใจกับอาการของผมเมื่อกี้ ผมรีบลุกจากเตียงและชูกระดาษให้ใอ้ท็อปด้วยสีหน้าที่ผมอยากจะฆ่ามัน ผมถามมันด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นและหยาบคาย “ไอ้เชี้ย! มันมีกี่บทความ!?”
“ทั้งหมดก็ 500 บทความน่ะ มีอะไรเหรอ???”
“มีแค่ 500 บทความเอง...หา????? ว่าไงนะ!?????”ผมไม่อยากจะเชื่อกับหูตัวเอง ก่อนจะพลิกไปดูข้างหลังกระดาษ
ชิบหาย!!!!!!!!!
“ใอ้ท็อป!!!! มึงตาย!!!!”ผมรีบกระโจนไปหามันอย่างรวดเร็ว “เฮ้ย!! บูมจะทำอะไรเรา??”มันตกใจไม่น้อย แต่ช่วยไม่ได้!!
ผมจะฆ่ามัน!! ฆ่ามัน...โทษฐานที่มันเอางานหินมาให้! ตายแน่มึง!!!!
ผมวิ่งเพื่อจะไปบีบคอมันแต่มันก็หลบและวิ่งหนีผม ผมรีบคว้าและดึงเสื้อมันไว้ และกำลังจะบีบคอมันแต่ทว่า...
"ฮะ...เฮ้ย! ท็อป!!!!!"ผมเรียกชื่อมัน ใจผมไม่อยู่กับเนื้อกับตัวในสิ่งที่มันกำลังจะเกิด!!
"บูม เฮ้ย!!!!!!!!"มันตกใจมาก และเผลอเรียกชื่อผมเหมือนกัน!!
ในที่สุดเสียงเหมือนแผ่นหลังของไอ้ท็อปกระทบเข้ากับพื้นเสียงดัง ผมไม่รู้ว่ามันจะทำสีหน้ายังไง เพราะผมหลับตาอยู่ แต่ที่ผมกลัว...คือตอนนี้รู้สึกว่าตัวเองกำลังจะหล่นลงพื้น
เฮ้ย!!!!!! ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนผมได้ตกลงไปนอนอยู่ที่ร่างของใครบางคน (ไอ้ท็อปแน่!) และนอนทับตัวมันและก็รู้สึกเหมือนมันกอดผมแน่น ผมลืมตาอย่างรวดเร็ว ระยะหน้าของเราสองคนห่างกันไม่ถึง 10 เซนติเมตร สายตาของใอ้ท็อปที่มองผมอยู่ดูเหมือนมันยังไม่หายตกใจ
สักพัก...เรามองหน้ากันนิ่ง ผมเห็นสายตาของมันที่มองผม ซึ่งผมก็มองมันเหมือนกัน
"เชี้ย! มึงจะปล่อยกูได้หรือยัง?"ผมถามมันด้วยคำที่ออกหยาบคายเล็กน้อยและพยายามผลักมัน มันก็รีบปล่อยผม ผมจึงรีบลุกขึ้นมาจากพื้น และไม่มองหน้ามัน ส่วนมันก็ลุกขึ้นมาจากพื้นและไม่มองหน้าผมเหมือนกัน...
ต่างคนต่างหันหลังให้กัน
“ขอโทษ”ผมเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่สำนึกผิดเล็กน้อย ซึ่งมันก็ไม่แปลกหรอกที่ผมพยายามขอโทษมันและวิ่งจะฆ่ามันและก็เสือกล้มทับมัน แต่ที่แปลก...
มันพูดขอโทษพร้อมกันกับผม!!
“เอ่อ...ผมว่าเรามารีบเลือกบทความกันเถอะ”มันพูดและยื่นกระดาษสีขาวแผ่นเดิม (ที่ผมไม่รู้ว่ามันตกพื้นตอนไหน) มาให้ผมทางด้านหลัง ผมหันกลับไปหามันและทำสีหน้าที่อยากจะตายในตอนนี้...
ตั้ง 500 ข้อความเนี่ยนะ!!!!!!
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
