We are Love.อยากให้เป็นรักของเรา

ตอนที่ 1

                “เฮ้ยๆ หลบ หลบไปดิ! คนเขารีบๆอยู่ หลีกทางหน่อยโว๊ย!! อย่ามายืนเซ่ออยู่แถวนี้!!”เสียงดูรีบร้อนของใครบางคนดังอยู่หน้าห้องเรียน เอ่อ...ตลาดอยู่แถวนี้หรอวะเนี่ย? ทำไมมันดังอย่างนี้

                “รีบห่าอะไรของมึงเนี่ย?”ผมเงยหน้าขึ้นมาจากเกมก่อนจะตะโกนใส่หน้าเจ้าจอมบงการอย่างธง ดูจากชื่อของมันแล้วก็ดูเป็นทางการมาก แล้วนี่ก็ยังชอบวางแผนจนบางทีผมก็คิดไม่ถึงว่ามันจะวางแผนได้ดี (ห่วย) มาก

                “มึงดูนี่! และดูให้ดีๆ แล้วมึงจะร้อง”มันเดินเข้ามาในห้อง สัญชาติญาณของผมเริ่มจดจ่อไปที่กล่องของขวัญที่ห่อได้สวยงามมากซึ่งมันก็อยู่ในมือของใอ้ธง ใอ้ธงมันยิ้มอย่างมีเลสนัย ผมมองหน้ามันก่อนจะรับกล่องของขวัญจากมือมันและเปิดดูอย่างรวดเร็ว

                “เชี้ย!!!!!!! ใอ้สัตว์!!!!!”ผมผวาเลยทันที รีบโยนกล่องของขวัญกลับไปให้ใอ้ธงอย่างว่องไวพร้อมกับโดดขึ้นนั่งที่โต๊ะเรียน โอ๊ย! กูจะตายเพราะกล่องอันนี้อันเดียวหรอวะ!

                ยังไม่ทันที่ผมกับใอ้ธงจะผวาได้มากกว่านี้ ก็ (เสือก) มีคนเดินเข้ามาในห้องเรียน

                “อ้าว! บูม ไปนั่งอยู่บนโต๊ะเราทำไม? เป็นไรรึเปล่า?”ใอ้กรทักทายผมด้วยสีหน้าที่สงสัยเมื่อเห็นว่าผมนั่งอยู่โต๊ะซึ่งเหมือนกำลังจะปล่อยของบางอย่าง (อึ) ใส่โต๊ะของมัน เฮ้ยยยย!! โต๊ะของมัน!

                “ปะ...เปล่า แหะๆ”ผมยิ้มแห้งๆให้มันพร้อมกับเหงื่อตกสองสามเม็ดก่อนรีบโดดลงจากโต๊ะของมันในทันที ถ้าไม่รีบลงอ่ะนะก็คงจะโดนฝ่าเท้าอันแสนงดงามของมัน ซึ่งมันก็เป็นคนชกต่อยเก่ง ไม่แพ้เลยเรื่องนี้ และไม่ยอมใคร ผมก็เลยกลัวมันอ่ะ T_T

                แต่ไม่ยักรู้ว่า...มันจะชอบช่วยเหลือผมตลอดเวลาที่ผมเดือดร้อน โครตซึ้งเลยอ่ะ!

                แต่ว่าเรื่องที่ใอ้กรมันจะหาเรื่องผมในข้อหานั่งโต๊ะของมันก็ไม่สำคัญเท่า...

                กล่องนั้น!!!

                “ไม่!!!!!!”ผมรีบไปหลบอยู่หลังใอ้ธง และมือไม้ก็สั่น นี่เป็นสิ่งที่ผมกลัวที่สุดและไม่อยากเจอที่สุดเลยอ่ะ

                ผมกลัว T[]T

                “เฮ้ย! บูมเป็นไรหรือเปล่า? แล้วนั่น...กล่องอะไร”กรมันถาม ซึ่งผมก็ไม่อยากจะตอบคำถามมันเลย ให้มันไปดูเองเถอะว่าในกล่องนั่นมันมีอะไร ซึ่งมันก็เดินไปดูจริงๆ

                “อั๊บแอ๊ อั๊บ...แอ๊ อั๊บแอ...”เฮ้ยยยยยย!!!! ผมสะดุ้งตกใจทันทีกับเสียงของตุ๊กแกที่ร้อง ผมกำเสื้อใอ้ธงแน่น  

                คือไม่ยักรู้ว่าใอ้กรมันจะใจกล้าและโครตหน้าด้านได้ขนาดนี้!!

                มันจับตุ๊กแกในกล่อง!!!

                “ไม่เอา!! ฉันไม่อยู่แล้ววววว!!!!!!”ผมรีบวิ่งออกมาจากห้องเรียนทันทีด้วยความตกใจสุดขีด พร้อมกับเร่งสปีดการวิ่ง ก็ใครจะกล้าไปอยู่ดูใอ้กรจับตุ๊กแกในกล่องตั้ง 5 ตัวล่ะ ถ้าไม่ใช่ใอ้ธงนั่น!!

                สรุปเลยล่ะกัน...ผมเกลียดและกลัวตุ๊กแกสุดๆเลย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

****

               “เฮ้ย! บูม...พวกกูพึ่งได้ข่าวว่ามึงกลัวตุ๊กแกหรอวะ? โครตป๊อดเลยมึง 555+”

และแล้วผมก็โดนกลุ่มเพื่อนๆในห้องล้อเลียนจนได้ ผมนั่งกอดอกและมองเพื่อนในกลุ่มทั้ง 7 คนที่ล้อเลียนผม ซึ่งธงกับกรก็อยู่ใน 7 คนนั้นด้วย และความผิดไม่ใช่ของใครเลย ถ้าไม่ใช่...ใอ้เชี้ยธง!!

มันเสือกเปิดความลับอันน่าอับอายของผมให้เพื่อนๆฟัง!!

“ชิส!!!”ผมรีบลุกจากเก้าอี้ด้วยความโมโห ผมรู้สึกเสียใจมากที่โดนใอ้เชี้ยธงเปิดเผยความลับที่ผมแอบปิดบังมาตลอด

“อ้าว! บูม อายจนไม่อยากอยู่แล้วเหรอ? งอนพวกกูให้นานๆเลยนะ 555+”และพวกมันก็ไม่คิดที่จะง้อหรือให้กำลังใจผมเลยสักคน ผมช่างโชคดีจริงๆ ที่มีเพื่อนที่ดีอย่างพวกมัน T_T

                และแล้วผมก็ไม่คุยกับพวกมันในตอนเช้าจนถึงตอนนี้ ซึ่งตอนนี้ก็เที่ยงแล้วด้วย แล้วผมจะไปกินข้าวกับใครล่ะ!

เฮ้อ...ไม่มีเพื่อนมันก็เหงาอย่างนี้แหล่ะมั้ง

                “หมดคาบแล้วไปกินข้าวกัน...บูม”ในที่สุดธงมันก็หันหน้ามาพูดกับผม ผมพยายามไม่สนใจ

เหอะ! ผมไม่สมควรอภัยให้มัน เพราะฉะนั้น...ผมจะไม่ยอมใจอ่อนอภัยให้มันเด็ดขาด! แค้น...แค้นที่สุด!!

“บูม ก็พูดกับพวกเราหน่อยสิ จะงอนอะไรนักหนา ที่พวกเราพูดเมื่อเช้าก็แค่หยอกๆนะเว้ย!”ประโยคที่ดูเหมือนจะออกคำไม่สุภาพแต่ก็ดันสุภาพของใอ้กรมัน ผมวางกระเป๋าลงบนโต๊ะเสียงดัง

“ไม่ได้งอนพวกแกเว้ย!”มีแต่แค้นอย่างเดียว!!

“เอ้า! แล้วมึงเป็นไรวะบูม เห็นมึงไม่พูดกับพวกกู”ธงจับไหล่ผม ผมสะบัดมือมันออก

“พวกใอ้กรรู้ความลับของกูก็เพราะมึง!!”ผมผลักใอ้ธง และผมก็โดนเพื่อนทั้ง 7 คนตบหัวดังแปะ! ผมจะไม่ฉี่แตกหรอวะเนี่ย???

“แล้วพวกเราไม่ใช่เพื่อนของมึงหรอวะ? นี่มึงยังคิดอยากอยู่กลุ่มพวกเราหรือเปล่า?”ใอ้น้ำที่อยู่ในกลุ่ม 7 คนที่สนิทกับผมเหมือนกันพูดด้วยท่าทางที่น้อยใจเล็กน้อย อันนี้ก็มีส่วน...เฮ้ยยยยยย!!!

เชี้ย! คิดไปไกลเกินไปแล้วนะพวกมึง นี่มันคือความลับสุดยอดของสุดยอดและสุดยอดที่สุดยอดดดด (เรื่องเกลียดและกลัวตุ๊กแก) ของกู!

“พวกมึงไม่เข้าใจกู!”และผมก็โดนตบหัวอีกครั้งด้วยมือทั้ง 7 มือครับ!

“พวกเราเข้าใจ เรื่องกลัวตุ๊กแกของมึงน่ะเรารู้กันแค่ 8 คนในนี้ มึงจะงอนเหมือนผู้หญิงไปทำไม? ทำไมไม่ไปเป็นผู้หญิงเลยล่ะวะบูม?”ถ้ากูเกิดเป็นผู้หญิงได้ กูเกิดไปนานแล้วครับ...

“ไม่ได้งอน”ผมตอบ

“เออ...พอเหอะ! กูหิวข้าว มัวแต่สาละวนเรื่องอดีต ป่านนี้โต๊ะในโรงอาหารเต็มแล้วแน่ๆ”และใอ้ที่เบื่อก่อนใครก็คือใอ้พีท ใอ้เห็นแก่กิน!!

“ใช่! ขอบคุณนะที่ยกโทษให้พวกเรา บูม”แล้วพวกมันก็ดึงผมให้เดินออกไปจากห้องเพื่อไปกินข้าวที่โรงอาหาร แต่...

ผมไปยกโทษให้พวกมันตอนไหนไม่ทราบ!!!!!!

แต่ก็ช่างเหอะ ผมก็ไม่อยากติดใจอะไรมากหรอกนะ ยิ่งมีปัญหามากกว่านี้เราก็ยิ่งจะแตกแยกออกจากกัน และผมก็ไม่อยากให้เกิดปัญหาแบบนั้นขึ้น เพราะความเป็นมิตรสหายของพวกเราทั้ง 8 คนมันก็เกิดขึ้นมานานแล้ว เกิดขึ้นตั้งแต่ที่พวกเราอยู่ ม.1 และตอนนี้ก็เปิดภาคเรียนที่ 2 แล้วด้วย พวกเราก็แก่ขึ้นอ่ะนะซึ่งจะไม่ให้พวกเราแก่ขึ้นได้ยังไงล่ะ พวกเราอยู่ ม.4 กันแล้ว!

...ความเป็นเพื่อนของเรามันต้องยังยั่งยืนอยู่แล้ว.