Love you Monster รักหมดใจนายปีศาจ

พักเที่ยง
กรี๊ดดดดดดด 
เสียงกรี๊ดมาอีกแล้วเหรอให้ตายเถอะ -_- ฉันเกลียดเสียงกรี๊ดของยัยพวกนี้จังฉันจะไม่เดือดร้อนอะไรเลยถ้า อีตาพวกนี้มันไม่นั้งอยู่ข้างหลังฉันและยัยมิลค์ก็เป็นหนึ่งในชะนีที่ตามกรี๊ดอีตาพวกนี้จนทำให้ฉันไปกินข้าวไม่ได้ด้วยเหตุที่ว่า ยัยบ้าพวกนี้ล้อมโต๊ะเราไว้
"นี่ๆ พวกนายย้ายมาจากที่ไหนเหรอ พวกนายมีสาวๆที่ชอบหรือยัง @$#^#*@^#*@*^$@*(&()&$(%&)@" ฉันละอยากจะหนีออกไปดาวศุกร์จะได้ไม่ต้องมาทนเสียงแสบแก้วหูพวกนี้
"เอ่อคือ...พวกเราขอตวก่อนนะคือจะไปกินข้าวอะ"นายเร ริว รุย อะไรสักอย่างมั้งพูดขึ้นท่ามกลางออร่าสีชมพูที่บรรดาชะนีทั้งไหลปล่อยใส่(มันคือตัวไรนิ -_-)
"งั้นเดี๋ยวพวเรานำทางให้เองนะจ๊ะเร็นคุงงงงง"จะหวานไปไหน
"มิลค์ไปได้ยัง" ฉันหันไปสะกิดยัยมิลค์เพื่อนยาก ยากมากตรงที่ต้องลากมันออกมาจากอาการบ้าผู้ชายกำเริบเนี่ย
"เดี๋ยวสิเอ๊ะ ฉันยังมีความสุขกับการมองหน้าเร็นคุงอยู่เลย"ไม่พูดเปล่ามันยังสะบัดมือฉันออกด้วย พูดดีๆไม่ฟังใช่ไหม
"มิลค์"
"กรี๊ด เร็นคุง เคคุง ยูจิ จิน"ไม่สนฉันใช่ไหมให้ตายเหอะเริ่มจะไม่ไหวแล้วนะ
"มิลค์"ฉันจะให้แกอีกครั้งเดียวถ้าไม่หันนะแม่จะอาละวาดให้
"กรี๊ดๆๆๆๆ" หึๆฉันเตือนแกแล้วนะยัยเพื่อนบ้า
"ยัยมิลค์!!!!!" ทั้งห้องเกิดอาการเงียบ เหวอ ยัยมิลค์หันมายิ้มแฮะๆ ส่งมาเพราะมันรู้ดีว่าถ้าฉันเริ่มปรี๊ดขึ้นมาเมื่อไหร่ มันไม่มีทางรอดแน่ไอ้ที่เหลือก็เริ่มถอยออกไปเรื่อยๆ แล้วก็แว็บหายไปในพริบตา ส่วนไอ้ที่เหลือก็มองตากันปริบๆ ยกเว้นไอ้พวกผู้ชายสี่คนที่นั้งอยู่ข้างหลังฉันที่นั้งยิ้มแป้นแล้นไม่ทุกข์ร้อนอะไรกับชาวบ้านเขาเลย
"โอเคๆ เค้าไปแล้วก็ได้" มิลค์พูดอ้อมแอ่มพลางเดินคอตกกลับไปเก็บของที่โต๊ะ ฉันที่กำลังเตรียมตัวจะออกไปกินข้าวเช่นกันก็โดนไอ้ข้างหลังนี่เรียกไว้ซะก่อน
"นี่เธออะ ชื่อไรเหรอ ^0^ ฉันชื่อเร็นน้าาาา ยินดีที่ได้รู้จัก"จะแนะนำเพื่อฉันเคยอยากรู้จักไอ้พวกนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
"-_-?" <--- ฉัน
"^0^v" <--- เร็น
"-_-?" <--- ฉัน
"(. .)"  <--- เร็น
"แค่นี้ใช่ไหมฉันจะได้ไปกินข้าวสักที" คนยิ่งหิวๆอยู่
"เธอไม่คิดจะแนะนำตัวให้พวกฉันรู้จักรึไง"นายอุนจิ แหวะชื่อน่าเกลียดจัง(ยูจิป่ะ :() เอ่ยขึ้นหลังจากที่ฉันเตรียมจะเดินออกจากโต๊ะ (ยังไม่ได้ไปไหน..เหอะวันนี้ทำไมโต๊ะเรียนช่างรักฉันจัง)
"ฉันเรียกร้องอยากจะรู้จักกับพวกนายเหรอ ก็เปล่าเพราะงั้นต่างคนต่างอยู่นั้นละดีแล้ว ไม่ต้องค่องเกี่ยวกันมันจะเป็นอะไรที่ฉันจะแฮปปี้มากมาย สวัสดี"พูดเสร็จขณะที่กำลังจะเดินออกจากโต๊ะเสียงที่ฉันเกลียดที่สุดก็พูดสิ่งที่ฉันไม่อยากได้ยินออกมา ฉันเกลียดการท้าทายโดยเฉพาะจากปากผู้ชายคนนี้ จิน ผู้ชายที่พูดจาหว่านล้อมหาเหตุผลล้านแปดจนทำให้ฉันเคยเจ็บมาแล้วรอบหนึ่ง
"เธอกลัวอะไรเหรอ พาย" จิน ไอ้บ้าจิน ไอ้ -_-
"ใครกลัว ฉันเหรอ รึว่า นายกันแน่ที่กลัว กลัวจนต้อง...เหอะไม่มีอะไรแล้วใช่ไหมฉันจะได้ไปสักที"พูดจบฉันก็ออกจากห้องทันทีโดยไม่ลืมลากยัยมิลค์ที่ทำหน้าสงสัยเต็มที่ ตอนนี้คงคันปากยิบๆอยากจะถามฉันเยอะแยะเลยสิ
"ฉันไม่มีอะไรจะบอกเธอเพราะงั้น ไม่ต้องคันปากอยากถามฉันขนาดนั้นหรอก"ฉันพูดดักทางยัยนี่ไว้ก่อนไม่งั้นยาวแน่นอน
"เห้อ เธอนี่มันรู้ทันฉันไปซะทุกเรื่องงเลยนะพายสมแล้วที่เป็นเพื่อนฉัน โอเคไม่ถามก็ไม่ถามเราไปกินข้าวกันเถอป่านนี้โรงอาหารข้าวหมดละมั้ง"
"เพราะใครละ มัวแต่กรี๊ดผู้ชายอยู่ได้" ได้ทีก็ขอแขวะหน่อยเถอะ
"ขอโทษค่ะคุณเพื่อนนนนน"
"ให้มันได้อย่างนี้สิ ^^"
 
 
 
 

 
ช่วยวิจารณ์กันหน่อยนะคะ เขียนครั้งแรกผิดพลาดประการใดก็ขออภัยมาณ ที่นี้
ป.ลิง ตอนที่เขียนคิดอะไรอยู่ไม่รู้อ่านไปอ่านมาอย่างงนะถ้าบางตอนมันงงๆ   >< 5555 
ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านนะคะ