The Revenge ความแค้นที่หอมหวาน

               แอลกอฮอล์ที่เริ่มปั่นป่วนอยู่ในท้องลามจนถึงในหัวส่งผลให้ปอนด์เดินได้ไม่ตรงนัก และยิ่งการถูกล็อคมือไว้ข้างหลังแบบนี้ การทรงตัวจึงทำได้ยากกว่าปกติ ปอนด์ประคองร่างที่โซเซไปยังโซฟา ก่อนจะล้มตัวลงทับร่างของริวกิที่นั่งรอ ด้วยน้ำหนักตัวที่หนักผสมกับแรงที่ปล่อยตัวลงมานั้น ทำให้เขาทั้งคู่เซลงนอนลงบนโซฟา

                “กลิ่นแอลกอฮอล์ผสมกับกลิ่นลมหายใจของนายมันทำให้ฉันหื่นกระหาย รู้มั้ย” ริวกิกอดรัดตัวปอนด์เอาไว้

                “จะทำอะไรก็ทำเลย อย่ามัวแต่ปากดี” ปอนด์เริ่มหน้าแดงก่ำ

                “นายรู้อะไรมั้ย ความจริงเมื่อกี้ถ้านายไม่หักหลังฉัน ฉันคงยอให้นายกลับบ้านได้แล้วล่ะ”

                “ไม่ต้องมาทำเป็นคนดีหน่อยเลยน่ะ อยากจะลงโทษหรือทำอะไรฉันก็ทำเลยเถอะ อย่ามาลีลา”

                “’ถ้าอย่างนั้นนายก็เตรียมตัวไว้ให้ดี เพราะนับจากนี้นายจะได้เรียนรู้การลงโทษจากปีศาจของจริงส” ริวกิลุกขึ้นนั่ง “นายต้องสานต่อจากที่นายทำไว้ให้เสร็จ”

                คอเสื้อนักศึกษาของปอนด์ถูกริวกิกระชากจนตัวของเขาถูกเหวี่ยงลงจากโซฟาไปคุกเข่าต่อหน้าริวกิ ปอนด์เงยหน้าจ้องมองใบหน้าของปีศาจร้ายที่กำลังแสยะยิ้มอยู่

                “จัดการซะ อย่าลีลา” ริวกิถ่างขาให้กว้างขึ้น เป็นสัญญาณให้ปอนด์เขยิบร่างเข้ามาใกล้

                ปอนด์เอาใบหน้าซุกเข้าไปตรงจุดซ่อนเร้นของริวกิที่ตั้งตระหง่านท้าทายอยู่ ปอนด์ค่อยๆใช้ลิ้นลากเลียตั้งแต่บนลงล่าง จนของเหลวเหนียวๆสีขาวใสเริ่มไหลเยิ้ม ปอนด์ใช้ลิ้นแตะเพื่อชิมรส ก่อนจะดูดดื่มมันเข้าไปจนเกือบมิดด้าม

                ความอุ่นของเจ้าแท่งนี้แผ่ซ่านไปทั่วช่องปากของปอนด์ เขาไม่แน่ใจว่าเขาอยากจะหยุดทำสิ่งเหล่านี้หรือไม่ แต่ยิ่งทำไปเรื่อยๆ เขากลับยิ่งรู้สึกดี มันเป็นเพราะธรรมชาติของเขา หรือเพราะผลค้างเคียงจากแอลกอฮอล์หรือกันแน่

                เขาหลับตาพริ้มเพื่อรับรสแห่งความเสียวซ่าน เขาเม้มปากในขณะที่รูดไปมาจนเจ้าของแท่งนี้ร้องออกมาด้วยความพอใจ ปอนด์สัมผัสได้ถึงบางอย่าง บางอย่างของเขาที่กำลังตื่นตัวจนเริ่มรู้สึกอึดอัด มันรู้สึกดีแปลกๆเมื่อเขาลืมความหมายของเซ็กซ์ ลืมไปว่ามันคืออะไร ลืมไปว่ามันควรจะเป็นอย่างไร และมันน่าอายแค่ไหน เมื่อเหตุผลทั้งหมดถูกฉีกทิ้งและโยนทิ้งไปเหมือนเสื้อผ้าของเขา ปอนด์ก็เริ่มรู้สึกดีกับมัน และสามารถปลดปล่อยตัวเองสู่อิสระได้อย่างแท้จริง

                “พอได้แล้ว” ริวกิถอดเสื้อเชิ้ตที่ปกปิดกล้ามหน้าอกของเขาออก “เห็นหน้านายแล้วฉันชักอยากจะเอาจริงจนเกินทน”

                ริวกิยกไหล่ของปอนด์ขึ้นมาและทุ่มเขาลงไปบนโซฟา

                “นายจะทำอะไร... ริวกิ” ปอนด์ถามทั้งๆที่ถูกจับกดให้นอนคว่ำหน้าบนโซฟา มือของเขายังถูกล็อคไว้ที่ข้างหลัง

                “ไม่ต้องถามหรอก เป็นเด็กดีเชื่อฟังฉันก็พอ” ริวกิถอดกางเกงในลายน่ารักของปอนด์ออก

                ก้นกลมขาวสวยเของปอนด์มันทำให้ริวกิอดที่จะฝากรอยไว้ไม่ได้ เขาใช้ฟันขบเบาๆไปที่ก้นข้างซ้ายของปอนด์ก่อนที่จะดูดดื่มอย่ากระหาย รอยดูดที่รุนแรงแต่แฝงความอ่อนโยนนี้ทิ้งรอยแดงและเขี้ยวจางๆไว้ เมื่อพอใจแล้วริวกิก็ใช้ฝ่ามือตีประทับรอยแดงนั้นให้เด่นชัดขึ้นอีก เสียงดัง “เปรี๊ยะ!!!” นี้ทำให้ปอนด์ปล่อยเสียงครางอย่างเขินอาย

                “นายจะทำอะไรก็รีบทำเถอะ เรามาจบเรื่องนี้กันซะที ก่อนที่ฉันจะทนไม่ไหว อ๊า…” ปอนด์พลั้งครางออกมาเสียงหลง เมื่อสัมผัสถึงปลายลิ้นของริวกิ ที่เริ่มซุกซนไปทั่วก้นกลมๆของเขา

                “อีกนิดนะหนูน้อย ขอฉันเล่นกับเรือนร่างเนียนนุ่มของนายอีกหน่อย” ริวกิลากลิ้นช้าๆจากรอยฟันที่เขาฝากไว้ ขึ้นไปจนถึงกลางหลังของปอนด์ ก่อนจะสอดมือแทรกเข้าไปช่องแคบๆที่มีโซฟาและท้องน้อยของปอนด์ปิดกั้นอยู่

                มือของริวกิชอนไชผ่านส้นขนอันอ่อนนุ่มของปอนด์ ควานหาแท่งแข็งๆอุ่นๆ ที่อุดอู้อยู่ในซอกของร่างกาย เขาใช้นิ้วชี้สัมผัสไปที่ปลายของแท่งนั้นและพบว่าของเหลวบางอย่างกำลังเยิ้มไหลออกมา เป็นสัญญาณบ่งบอกว่าร่างกายของปอนด์ยินดีจะรับทุกบทลงโทษของเขาแล้ว

                “ดูเหมือนนายจะพร้อมกว่าที่ฉันคิดไว้นะ” ริวกิรุกหนักด้วยการไล่บี้ที่ปลายของแท่งอวบอ้วนสีขาวนั้น จนเจ้าของต้องร้องเสียงหลงออกมา

                ริวกิโอบอุ้มท่อนเอวของปอนด์ให้โก่งขึ้นมา จับเขาให้อยู่ในท่าคุกเข่าโดยที่หัวยังถูกกดติดแนบกับโซฟาไว้ ก่อนจะค่อยๆจับขาทั้งสองข้างของปอนด์แยกออก

                “ร... ริวกิ ผ... ผมกลัว” ปอนด์เสียงสั่นพอๆกับตัว เข้าไม่คาดคิดเลยว่าครั้งแรกที่เขาจะจดจำได้จะเกิดขึ้นกับผู้ชาย และที่สำคัญเขาต้องเป็นฝ่ายถูกจู่โจม

                “ไม่ต้องกลัว ฉันจะทำให้นายสนุกจนลืมความเจ็บปวด” ริวกิเอื้อมมือไปคว้าจับแท่งอ้วนป้อมที่มีน้ำสีขาวใสหยดเป็นสายยืดลงบนโซฟา ริวกิเริ่มช้ำมือรูดขึ้นลงอย่างเป็นจังหวะ “ทำตัวตามสบาย ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามธรรมชาติและสัญชาตญาณของมนุษย์”

                “ค... ครับ”

                “ว่าง่ายแบบนี้ นายน่ารักขึ้นเยอะเลยรู้มั้ย” ริวกิหัวเราะอย่างพอใจ ก่อนจะลุกขึ้นจากโซฟาและกลับมาพร้อมขวดบรรจุของเหลวและแก้วว็อดก้า “อีกแก้วมั้ย”

                “ครับ” ริวกิช้อนคางปอนด์ขึ้นมา และป้อนว็อดก้าจนหมดแก้ว ปอนด์รู้สึกได้ถึงความร้อนที่ค่อยๆไหลผ่านคอหอยลงไป สมองของเขาเริ่มมีสิ่งที่เรียกว่าสติน้อยลงทุกที

                “มันจะช่วยให้นายลืมความเจ็บปวดได้มากขึ้น” ริวกิวางแก้วเปล่า และปล่อยหัวของปอนด์ให้ซบลงที่โซฟาอีกครั้ง

                “อ... อะไรน่ะ” ปอนด์ตกใจเมื่อได้ถึงของเหลวๆเย็นๆถูกทาไปที่ทางเข้าข้างหลังที่บอบบางของตัวเอง

                “เจลจะทำให้ทุกอย่างง่ายขึ้น” ริวกิประโลมเจลพร้อมเริ่มสอดนิ้วเข้าไปยังช่องที่รัดแน่นและบอบบางของปอนด์ “รู้สึกยังไงบ้าง”

                “แปลกๆครับ มันตึงๆผ... ผมอธิบายไม่ถูก”

                “แล้วท่าแบบนี้ล่ะ” ริวกิใช้นิ้วที่สอดคว้านสำรวจไปภายในช่องที่อุ่นนั้น ดึงเข้าออกอย่างเป็นจังหวะ อีกมือก็คอยประคองท่อนเนื้อที่บวมเป่งของปอนด์ไว้และชักขึ้นลงอย่างรวดเร็ว จนเด็กหนุ่มหน้าหวานต้องครางดังออกมาด้วยความเสียวอย่างสุดขีด

                “ค... คุณริวกิ ค... ครับ พอก่อนเถอะครับ ผ... ผม ผม จะ ไม่ไหว ล... แล้ว” เด็กหนุ่มเสียงกระเส่า “ผม ม... ไม่ ไหว ล... ล... แล้วจริงๆ นะ ครับ”

                เสียงครางดังขึ้นพร้อมเสียงหอบอย่างอ่อนล้า เมือกขาวขุ่นพุ่งออกมาจากท่อด้วยแรงดันมหาศาลจนเจิ่งท่วมเบาะโซฟาหนังสีดำ

                “ทีนี้เราก็เสมอกันแล้ว” ริวกิหัวเราะในคอเบาๆ “นายทำมือฉันเลอะ จัดการมันซะ” ริวกิยื่นมือจ่อไปยังปากของปอนด์

                ปอนด์เริ่มจัดการเลียที่หลังฝ่ามือเป็นที่แรก และดูดกลืนนิ้วมือที่มีคราบน้ำไหลย้อยทีละนิ้วจนหมด เขาพยามกลืนมันลงไป แต่ดูเหมือนว่ามันเป็นเรื่องยากกว่าการกลืนน้ำเปล่าลงคอแต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังรู้สึกถึงความต้องการที่ยังไม่หมดไป เขาต้องการมันอีก

                สงครามรักดำเนินต่อไปอีกครั้งเมื่อริวกิเริ่มหันไปจัดการกับข้างหลังของปอนด์อีกครั้ง เขาเริ่มสอดนิ้วที่ 2 และ 3 เข้าไปเมื่อพบว่ากล้ามเนื้อส่วนนั้นเริ่มผ่อนคลายเขาอดทนรอเวลานี้มานานแล้ว เวลาที่เขาจะได้ถ่ายเทความอบอุ่นผ่านร่างกายของปอนด์

ริวกิเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ว่าทำไมปอนด์ถึงทำให้เขาร้อนรุ่มได้ขนาดนี้ เขาไม่ได้ตั้งใจจะทำแบบนี้กับผู้ชาย แม้เขาจะไม่ได้รังเกียจการร่วมรักกับผู้ชาย และเขาก็มีผู้หญิงระดับนางฟ้ามาให้แบบไม่ต้องเหนื่อยอยู่แล้ว แต่ไม่รู้ทำเขาถึงต้องการตัวปอนด์ อยากจะครอบครองได้ถึงขนาดนี้

                “มันอาจจะทำให้นายปวดท้องหน่อย แต่ไว้ใจฉัน ว่ามันจะดีขึ้น” ริวกิชโลมเจลไปยังอะไรซักอย่างของตัวเองที่บวมและอุ่นจนแทบจะระเบิด อะไรซักอย่างนี้ที่เขาจะใช้มันสอดใส่เข้าไปในตัวของปอนด์เพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ

                ริวกิใช้ส่วนหัวที่บานใหญ่ถูไปตามกล้ามเนื้อที่กำลังคลายตัวของปอนด์ มันคายน้ำเหนียวขาวใสอีกรอบก่อนที่ริวกิจะกดมันลงไปให้จมหาย

                “อ๊ากกกก....” เด็กหนุ่มร้องลั่น ขนาดมันแตกต่างจากนิ้ว 3 นิ้วเมื่อสักครู่นี้มาก เขารู้สึกถึงขนาดของขวดซุปไก่สกัดที่พยายามดันเข้ามาผ่านกล้ามเนื้อรัดแน่นของเขา

                “อย่าเกร็งสิหนูน้อย ปลายยอดยังเข้าไม่หมดเลย” ริวกิใช้มือทั้งคู่ประคองบั้นท้ายของปอนด์ไม่ให้เด้งหนี และค่อยๆดันร่างข้างตัวเองเข้าไปข้างหน้าอย่างนุ่มนวล

                “อั่ก... ” ปอนด์กลั้นใจรับบางสิ่งเข้ามาในตัว ความรู้สึกเสียวซ่านเริ่มแผ่ไปทั่วช่องท้อง

                “มันยังไม่หมด”

                “ย... ยังอีกเหรอครับ” ปอนด์ร้องถามเมื่อกล้ามเนื้อรู้สึกถึงท่อนอุ่นๆ ที่เริ่มลุกล้ำเข้ามามากขึ้น และยังไม่มีทีท่าจะหยุด “มัน ล... ลึกเกินไปแล้วนะครับ”

                “อ... อีกนิดเดียว อ๊า... ฉันไม่เคยรู้สึกดีแบบนี้มานานแล้ว” ริวกิร้องเสียงหลง เมื่อส่งของที่ต้องการเข้าไปจนมิดด้าม เขาค่อยๆโยกจังหวะช้าๆเพื่อให้อีกฝ่ายค่อยๆปรับตัว

                “อ๊า... ” ความเจ็บค่อยๆเปลี่ยนเป็นความซาบซ่าน ปอนด์รู้สึกถึงความร้อนรุ่มที่ริวกิส่งมาให้ มันเป็นความรู้สึกที่เขาไม่เคยได้สัมผัสจากที่ไหนมาก่อน แม้จะเป็นจากนางเอก AV ที่เขาเคยดู ก็ไม่เคยทำให้เขารู้สึงตกอยู่ในภวังค์เท่านี้

                จังหวะรักเริ่มดำเนินรวดเร็วขึ้น เสียงครางและหอบจากคนทั้งคู่เพิ่มบรรยากาศเงียบงันของห้องให้ตื้นเต้นขึ้น ยิ่งปอนด์ถูกกระแทกกระทั้นเร็วเท่าไหร่ หัวใจเขาก็ยิ่งเต้นแรงขึ้นเท่านั้น ยิ่งบางสิ่งเสียดสีผ่านกล้ามเนื้อมากเท่าไหร่ ความอบอุ่นก็ยิ่งทวีขึ้นเท่านั้น

                “อ๊า... คุณริวกิ ป้องกันมั้ยครับ” ปอนด์เสียงสั่นเครือตามการกระแทกอย่างดุดัน

                “มันไม่สำคัญแล้วล่ะ” ริวกิโยกสะโพกออกมาเหลือเพียงส่วนปลายของท่อนนั้นค้างไว้ในตัวของปอนด์ “มันไม่ใช่สิ่งที่เราควรสนใจแล้วล่ะ” ริวกิเด้งกลับเข้าไปอย่างแรงจนสุดด้ามยาวๆของเขา

                ชายหนุ่มผู้โดนดุนดันร้องเสียงดังตามอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน ก่อนที่ริวกิจะโยกสะโพกออกเบาและกระแทกกลับเข้าไปใหม่อีกครั้ง

                “อึก... อึก…”ปอนด์โอดครวญทุกครั้งเมื่อต้องรับการกระแทกชนิดสุดซอย “ผม... จะ ไม่ ไหว แล้ว อึก... ครับ อ๊า...”

                “ฮ๊า... อ๊า... ฉันก็เหมือนกัน ซ... ” ริวกิซี๊ดปากดังขึ้น

                “ข้างนอกนะครับ แฮ่ก.. แฮ่ก...” ปอนด์พยามเค้นเสียงออกมา ในขณะที่เมือกขาวขุ่นเริ่มคั่งค้างอยู่ที่ปลายทาง รอเวลาประทุออกมา

                “หุบปาก...”

                ริวกิดึงแขนที่ถูกล็อคของปอนด์ขึ้นราวกับว่าเขากำลังคุมบังเหียนม้าพยศ และควบมันไปตามทุ่งแห่งความใคร่ ทั้งคู่ตัวสั่นไปตามแรงกระแทกไปตามจังหวะที่เร็วขึ้น เพื่อให้ทันในจังหวะสุดท้ายพร้อมกัน ริวกิเริ่มรู้สึกถึงร่างกายที่ร้อนผ่าวและไม่สามารถอดกลั้นต่อแรงรัดแน่นที่เขาได้รับจากปอนด์ ขณะเดียวกันปอนด์เองก็ไม่สามารถทนทานต่อแรงเสียดสีขนาดใหญ่นี้ต่อไปได้แล้ว มันถึงเวลาที่ทั้งคู่ต้องปลดปล่อยปีศาจออกมา

                “ส... เสร็จแล้วค... ค... คร๊าบบบบ...” ปอนด์ร้องลั่นพร้อมปลดปล่อยสิ่งที่อัดอั้นมานาน

                “อ๊า…” เสียงริวกิครางยาวแทบจะพร้อมกันกับปอนด์

                อะไรบางอย่างทะลักออกจากตัวปอนด์โดยที่เขาไม่สามารถควบคุมมันได้ และอะไรที่ว่านั้นจากชายอีกคนก็พุ่งเข้าไปในร่างกายของปอนด์เช่นเดียวกัน ปอนด์รู้สึกถึงของเหลวอุ่นๆที่หลั่งไหลเข้าสู่ช่องในร่างกายอย่างไม่มีที่สิ้นสุด จนปอนด์สัมผัสได้ว่าน้ำรักนั้นทะลักล้นออกมาแม้จะมีแท่งขนาดใหญ่อุดรูรั่วไว้อยู่ก็ตาม

                ริวกิหอบเบาๆก่อนจะถอนพันธนาการออกจากช่องกล้ามเนื้อของปอนด์ ปล่อยให้น้ำเมือกขาวขุ่นที่หยดลงมาตามแรงโน้มถ่วง

                ปอนด์ทิ้งตัวลงบนโซฟาด้วยความเหนื่อยล้า สมองเขายังเบลอๆด้วยฤทธิ์แอลกอฮอร์ แต่ความสุขยังคงเด่นชัดอยู่ภายใน

                ริวกิล้มทับไปยังร่างของปอนด์ที่หายใจหอบอย่างอ่อนล้า

                “มีความสุขมั้ย” ริวกิกระซิบที่ข้างใบหูของเด็กชายผู้เหนื่อยอ่อน

                “ครับ” ปอนด์รู้สึกว่าตัวของเขาเลอะเทอะ เปื้อนน้ำอะไรต่อมิอะไรทั้งตัว ทั้งเหนียวและลื่น

                “นายนี่สุดยอดจริง” ริวกิยืนขึ้น“เจสัน เข้ามาได้แล้ว”

                สิ้นเสียงคำสั่ง คนสนิทผู้ภัคดีของริวกิก็เปิดประตูเข้ามา

                “จะทำอะไรนะ” ปอนด์ที่แทบจะไม่มีแรงถาม

                คำตอบที่ได้รับกลับไม่ใช่เสียงคำตอบ แต่เป็นเข็มฉีดยาที่เจสันมอบให้ สารบางอย่างถูกฉีดเข้าไปที่ต้นแขนของปอนด์อีกครั้ง เขามีโอกาสร้องโวยวายอยู่ได้ไม่นาน ก่อนที่ภาพในสมองจะเริ่มมืดมัวอีกครั้ง เขาภาวนาว่าให้การตื่นหลังจากนี้ เขาจะพบว่าตัวเองนอนอยู่ที่ไหนก็ได้ ที่ไม่ใช่ห้องของปีศาจร้ายอย่างริวกิ