The Revenge ความแค้นที่หอมหวาน

               ยิ่งเสียงฝีเท้าดังเข้ามาใกล้เข้ามามากเท่าไหร่ หัวใจของปอนด์ก็ยิ่งเต้นรัวมากขึ้นเท่านั้น ไม่นานนักร่างของเขาก็ถูกกระชากให้ยืนขึ้นอย่างแรง เจสันยังคงล็อคและรวบมือปอนด์ไว้ข้างหลัง

                “ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะเว้ย” ปอนด์กรีดร้องดังลั่น

                “ฉันปล่อยนายแน่” ริวกิเดินอ้อมไปหลังโต๊ะทำงานและทำท่าคุ้ยของบางอย่างขึ้นมา “หลังจากที่ฉันฝึกนายให้เชื่องก่อน”

                “แกมันเป็นคนโรคจิตที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมาเลย ไอ้ริวกิ”

                “ฉันยังมีอะไรที่นายยังไม่รู้อีกเยอะ”

                ร่างชายหนุ่มสูงโปร่งค่อยเดินออกมาช้าๆ เขาปลดกระดุมเสื้อเชิ๊ตออกทีละเม็ด ท่อนล่างของเขายังไม่ได้สวมใส่อะไร และที่สำคัญไปกว่านั้น มันยังดูแข็งแรงพร้อมทะลุทะลวงด้วยซ้ำไป ปอนด์สงสัยในใจว่า ผู้ชายชื่อริวกิเขาไม่อายบ้างหรืออย่างไร ถ้าเป็นปอนด์เขาคงไม่กล้ายืนเปลือยต่อหน้าคนอื่นที่ไม่ใช่แฟนเป็นแน่

                “น... นั่นอะไร” ปอนด์ร้องถามเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ในมือริวกิ

                “นายก็น่าจะดูออกนะ อยากเล่นบทตำรวจจับโจรก็น่าจะบอกตั้งแต่แรกฉันมีอุปกรณ์ให้เราสนุกกันได้อีกเยอะ” ริวกิเดินมาแนบชิดใบหน้าปอนด์ก่อนจะเลียที่ใบหูเขา “นายนี่หาเรื่องให้ฮอร์โมนฉันพลุ่งพล่านได้ตลอดเวลาสิน่า”

                “เอาตัวสกปรกของนายออกไปจากฉันเดี๋ยวนี้นะ ไอ้คนต่ำช้า” ปอนด์เบือนหน้าหลบ

                “ฉันเกรงว่าของสกปรก ต่ำๆแบบนี้ที่วิญญาณนายเรียกร้องนะหนูน้อย” ริวกิอ้อมไปข้างหลัง

                “กรึก” เสียงกุญแจมือล็อคเข้ากับข้อมือที่มีรอยแดงจากการถูกมัด

                “Got Cha ฉันจับนายได้แล้ว” ริวกิร้องดีใจเหมือนเด็กที่ได้ของเล่น “นายออกไปได้แล้วเจสัน อยู่ที่เดิมและไม่ต้องเข้ามาจนกว่าฉันจะเรียก”

                “ครับท่าน” เจสันที่กลับไปสวมชุดสูทเต็มตัวคำนับรับ

                “แก... แกมันคนวิปริต ไอ้คนโรคจิต” ปอนด์ล้มตัวลงขุกเข่ากับพื้น

                “ช่วยตีความหมายคำว่าวิปริตและโรคจิตของนายให้ฉันเข้าใจหน่อยได้มั้ย” ริวกิเดินไปนั่งตรงโซฟาเดิม โซฟาที่เขานั่งมองปอนด์มอบลั่นไกปืนของเจสันใส่ปากตัวเอง

                “ทั้งหมดที่แกทำกับฉัน แกทำเหมือนกับฉันไม่ใช่คน”

                “ทั้งหมดที่ฉันทำกับนาย ไม่เห็นจะวิปริตตรงไหนเลย” ริวกิเดินไปหยิบว็อดก้าที่อยู่ในตู้ข้างโซฟา มาเทใส่แก้ว แล้วซดรวดเดียวจนหมด ก่อนจะเทเติมลงไป “ทำไมมนุษย์เราถึงชอบทำเหมือนรังเกียจเซ็กซ์ หรือมองเซ็กซ์เป็นเรื่องชั้นต่ำกัน ทั้งๆที่ในใจก็โหยหาสิ่งแล้วนี้อยู่ตลอด” เขาซดว็อดก้าในมือจนหมดแล้วเทเพิ่มใหม่ “พระเจ้าสร้างอวัยวะทุกอย่างให้มนุษย์ เพื่อให้เราใช้งาน นายมีตาเพื่อจะได้มองเห็น นายมีหูเพื่อใช้รับฟัง และนายมีสิ่งนั้นเพื่อดำรงเผ่าพันธุ์ ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนเป็นเรื่องธรรมชาติ และธรรมชาติไม่ใช่เรื่องปิดบัง”

                “แต่เซ็กซ์ของคนปกติ เขาต้องมีให้กับคนรักเท่านั้น มันต้องเกิดจากความสมัครใจและความรัก” ปอนด์โต้กลับ

                “นั่นมันเป็นแค่หนึ่งในคำนิยามของเซ็กซ์ที่มีอีกตั้งมากมาย ไม่ใช่ว่ามนุษย์ทุกคนจะมองเซ็กซ์ในแง่มุมเดียวกันทั้งหมดหรอกนะ ตอนนี้นายมันก็แค่คนที่ไม่เปิดใจยอมรับธรรมชาติของมนุษย์ต่างหาก” ริวกิหลับตาพริ้มราวกับท่องบทกวี “สิ่งเหล่านั้นมันก็แค่เป็นเรื่องที่คนสมัยก่อนเขาสั่งสอนกันผ่านยุคผ่านสมัยเท่านั้นฉันว่าถ้าคนสมัยก่อนมองเซ็กซ์เป็นเรื่องเปิดเผย โลกปัจจุบันคงจะแตกต่างจากนี้”

                “นายนี่มัน... พล่ามแต่เรื่องบ้าบอสิ้นดี พูดจาให้ตัวเองดูดี แต่สุดท้ายนายมันก็เป็นแค่มนุษย์ที่ไร้ยางอายบนโลกใบนี้ คนอย่างนายน่ะนะก็มีค่าแค่เศษธุลีใต้เท้าของฉันเท่านั้นแหละ”

                “ใช่” ริวกิซดว็อดก้าแก้วที่ 3 “ฉันมันไร้ยางอาย แต่ฉันกลับคิดว่านายมัวแต่อายเรื่องที่ไม่ควรอายมากกว่า สำหรับฉันเซ็กซ์มันก็เหมือนเกมกีฬา นายต่อยมวยก็ใช้หมัด หรือถ้าจะเล่นเทควันโด้ก็ต้องใช้เท้า เซ็กซ์มันก็เหมือนกีฬาที่ต้องใช้อวัยวะในส่วนที่เหมาะสมในการเล่น แล้วอีกอย่างนะ... ฉันจะสอนให้นายรู้เอง ว่าถ้าเศษดินอย่างฉันเข้าไปในตัวนาย ทันจะทำให้ร่างกายนายเจ็บปวดได้ขนาดไหน”

                “นายอยากจะสั่งสอนหรือเล่นกีฬาปรัชญาเน่าเหม็นอะไรของนายก็เชิญ แต่ทำไมต้องเป็นฉัน ทำไมไม่เลือกคนอื่น”

                “ก็เพราะว่าการลงแข่งกับฉัน ฉันจะเป็นคนเลือกคู่ต่อสู้ และนายก็คือคนที่ฉันเลือก” ริวกิหัวเราะในคอก่อนจะเดินตรงมาหาปอนด์ “ซักแก้วมั้ย”

                ปอนด์พยักหน้ารับอย่างเหนื่อยใจแม้เขาจะพยายามขัดขืนทั้งร่างกายและคำพูด แต่เหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้รับผลกระทบใดๆ ตรงกันข้ามกับเขาที่กลับอ่อนแรงลงทุกที การยอมรับชะตากรรมอาจจะเป็นทางที่ดีที่สุดสำหรับเขาตอนนี้แล้วก็ได้

                “นายนี่พอว่าง่ายก็น่ารักขึ้นเยอะเลยนะ” ริวกิชมขณะที่กำลังป้อนว็อดก้าเข้าปากปอนด์

                “ขออีกแก้ว” ปอนด์รู้สึกถึงความร้อนจากในปากไหลผ่านลำคอ ก่อนที่ความร้อนนี้จะแผ่ซ่านไปทั่วทั้งท้อง แม้สิ่งที่ริวกิพูดมาทั้งหมดเขาจะไม่ค่อยเข้าใจนัก แต่เขาก็คงไม่มีแรงดิ้นรนต่อไปอีก

                “อ่ะ” ริวกิกลับมาพร้อมว็อดก้าในมือ

                “ฉันไม่เข้าใจนายเท่าไหร่หรอกนะ ฉันแค่อยากกลับไปโลกของฉัน โลกที่ไม่มีนาย” ปอนด์ซดรวดเดียวจนหมด “อีกแก้ว”

                ริวกิหัวเราะร่วน พร้อมกลับมากับสิ่งที่ปอนด์ขอ

                “นายช่วยบอกฉันที่เถอะ ว่าถ้าฉันอยากไปจากที่นี่ต้องทำยังไง” ปอนด์ซดจนหมด

                ตอนนี้สมองของเขาเริ่มเบลอ ความเครียดและความทุกข์ถูกปลดเปลื้องออกไปจนหมดสิ้น เขารู้สึกตัวเบาหวิวและพร้อมยอมรับกับทุกอย่าง ไม่ว่ามันจะโหดร้ายแค่ไหน

                “อย่างที่ฉันบอกหนูน้อย” ริวกิเดินไปนั่งที่โซฟา พลางถอดรองเท้าหนังสีดำวาวทิ้งเหลือแต่ถุงเท้า “กีฬาของฉัน ก็ต้องทำตามกฎของฉัน”

                “แล้วกฎของนายคืออะไร” ปอนด์ลุกขึ้นยืนทั้งๆที่มือถูกล็อคด้วยกุญแจมือไว้ข้างหลัง “ว่ามาเลย เจ้าปีศาจร้าย”

                “ทำให้ฉันมีความสุข”

                ปอนด์เดินตรงไปหาริวกิที่นั่งอยู่ที่โซฟาหนังสีดำ เขาไม่รู้ตัวว่ากำลังจะทำอะไร เขาแค่ทำตามที่สัญชาตญาณสั่งโดยไม่ผ่านสมอง หัวใจที่กำลังเต้นรัวและแรงไม่เป็นจังหวะราวกับจะหลุดออกมาดิ้นอยู่นอกตัวของเขา ปอนด์ไม่รู้ว่าสิ่งที่เขากำลังจะทำมันเป็นเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ หรือเป็นเพราะความต้องการที่แท้จริงกันแน่แต่เขาก็เลือกที่จะทำด้วยตัวของเขาเอง เขาต้องการจบเรื่องทุกอย่างนี้เสียที