The Revenge ความแค้นที่หอมหวาน

               เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นจนปอนด์สะดุ้งตื่น นี่เขาหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ หลับไปนานแค่ไหนกันแล้ว เขาควานหามือถือต้นตอของเสียงทั้งๆที่ดวงตาและสติยังไม่เบิกกว้าง

                “อ๊า... ใครโทรมาวะเนี้ย... ปวดหัวชะมัด” เขาบ่นเมื่อรู้สึกว่าสมองในกะโหลกเขาเต้นตุบๆ ก่อนจะกดรับสาย

                “เฮ้ย...! ปอนด์ อยู่ไหนวะเนี้ย จะถึงชั่วโมงเรียนแล้ว”

                “ห๊ะ อะไรนะ” ปอนด์ถลึงตาดูเวลาในมือถือ สมองยังคงมึนนิดๆ“เออว่ะ! โจ๊ก ไปไม่ทันแล้วว่ะ เพิ่งตื่นเนี้ย”

                “เออๆ ไม่เป็นไร เดี๋ยวมีอะไรจะเก็บไว้ให้” เสียงจากปลายสายตอบ “ว่าแต่เมื่อคืนแกไปไหนมาวะ ฉันไปเคาะประตูห้อง เหมือนไม่มีใครอยู่”

                “เออ ไว้ค่อยคุยเหอะว่ะ ตอนนี้ปวดหัวมาก”

                “แล้วจะให้ซื้อยาเข้าไปให้มั้ย วันนี้เลิกเร็ว”

                “ไม่เป็นไร เดี๋ยวนอนพักซักหน่อยก็หายแล้ว”

                “เออ อาจารย์มาแล้ว ไว้ค่อยคุย”

                “เออ...”

                ปอนด์วางสายและเริ่มรวบรวมสติอีกครั้ง เขามานอนที่นี่ได้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วเกิดอะไรขึ้นกับเขา ผู้ชายที่ชื่อริวกิเจ้าของสถานบันเทิงนั่น เขาได้ไปเจอมาจริงๆหรือแค่ฝันไป มันต้องไม่ใช่เรื่องจริงแน่ๆ ใช่แล้วกล้องคือหลักฐานที่จะพิสูจน์ได้ว่ามันเป็นเรื่องจริงหรือความฝัน

                “ซ... อ๊า...” ปอนด์ซี๊ดปากเบาๆทันทีที่ลุกขึ้นนั่ง ความรู้สึกเจ็บแปล๊บพุ่งมาจากด้านหลัง “ชิบหายละ ไม่ได้ฝันนี่หว่า”

                เขาลุกขึ้นพรวดเข้าห้องน้ำไปอย่างไว

                “แล้วนี่เสื้อผ้าใครวะ” ปอนด์ส่องกระจกสำรวจเสื้อและกางเกงที่หลวมนิดหน่อย เขารีบถอดออกมาดู “แบรนด์ซะด้วย”

                ปอนด์เริ่มสำรวจความผิดปกติของร่างกาย รอยแดงเป็นจ้ำและรอยเขี้ยวจางๆยังปรากฏเด่นชัดบนแก้มก้นขาวเนียนของเขา ตอนนี้เขาไม่ปวดท้องอีกแล้ว เพียงแต่ยังรู้สึกแปลกๆตรงกล้ามเนื้อที่ถูกใช้รับรัก  เขาโยนเสื้อผ้าที่เพิ่งถอดรวมถึงกางเกงในลายซุปเปอร์แมนทิ้งลงตะกร้า และเดินไปหยิบชุดใหม่จากในตู้เสื้อผ้ามาใส่

                ในสมองยังคงคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ทั้งแค้นเคือง ทั้งรู้สึกดี ทั้งแปลกๆในอารมณ์ นี่เขากำลังจะเป็นบ้าแล้วหรือเปล่า หลากหลายความคิดและอารมณ์ยังคงไหลเวียนอยู่ในหัวของเขา

                ความเจ็บจี๊ดยังคอยกระตุ้นอยู่เนืองๆ จนเขาต้องตัดสินใจล้มตัวลงนอนบนเตียงอีกครั้ง เขาไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรต่อไป ถ้าไปแจ้งความ “ผู้ชายถูกข่มขืน” คงถูกหัวเราะกันทั้งโรงพัก หรืออย่างดีก็แค่ลงบันทึกประจำ เขาไม่ได้อายที่ถูกข่มขืน แต่เพราะเขาเป็นผู้ชาย คงไม่ได้รับความเห็นใจเหมือนผู้หญิง แต่อาจจะโดนสังคมรังเกียจหรือสมเพช

                “ไอ้คนใจร้าย ไอ้ปีศาจในคราบมนุษย์ ทำไมถึงได้จิตใจโหดเหี้ยมผิดกับหน้าตานะ หน้าตาหล่อๆดูสะอาดเกลี้ยงเกลา แต่ทำไมจิตใจถึงสกปรกนักนะ ไอคนนิสัยแย่แบบนั้นมันจะสูงซักเท่าไหร่นะ แล้วปากเสียๆที่เนียนนุ่มนั้นนายจะเคยจูบใครมาหรือเปล่า ดวงตาเรียวสวยที่เย็นชาคู่นั้นทำไมกลับรู้สึกอบอุ่นที่เขากอดรัดนะ ตอนนี้นายจะทำอะไรอยู่” ความคิดของปอนด์เริ่มพรั่งพรู “นายจะทำแบบนั้นบ่อยมั้ยนะ ฉันจะเป็นผู้ชายคนแรกของนายหรือเปล่า จูบที่ดูดดื่มและความเร่าร้อนแบบนั้นมันคืออะไรกัน”

                ยิ่งคิดก็ยิ่งควบคุมความรู้สึกได้ยากขึ้น จนส่วนที่ไวต่อความรู้สึกเริ่มตื่นตัวขึ้น

                “เฮ้ย... นี่เราเป็นอะไรไป ทำไมเราถึงรู้สึกต้องการ” ปอนด์ใช้สองมือกุมเจ้าอวัยวะอวบอ้วนที่ค่อยๆขยายตัว “เราเป็นผู้ชายนะเว้ย จะไปรู้สึกกับผู้ชายแบบนี้ได้ไง มันต้องเกี่ยวกับยาอะไรซักอย่างที่พวกนั้นฉีดเข้ามาแน่เลย ใช่แล้ว! มันต้องเป็นยาที่ส่งผลต่อฮอร์โมนแน่เลย ทำให้เรารู้สุกแปลกๆ”

                เขาเด้งตัวขึ้นและพุ่งตรงไปหาข้อมูลจากโน๊ตบุ๊คในทันที

                “ยา ที่ ทำ ให้ เป็น เกย์” ปอนด์พิมพ์ลงไปในช่องค้นหาของ Google.com “อะไรกันเนี้ยหาไม่เจอเหรอ”

                ปอนด์พึมพำกับตัวเอง เอนหลังพิงพนักของเก้าอี้อย่างผิดหวัง

                “อันนี้แล้วกัน” เข้าเด้งตัวขึ้นมาอีกครั้ง “วิธี ทดสอบ เกย์”

                ข้อมูลต่างๆขึ้นมามากมายจากหลายเว็บไซต์ มากมายกูรู ปอนด์คลิกไปยังเว็บไซต์ที่เขาคิดว่าน่าจะให้คำตอบได้ดีที่สุด

                “การเป็นเกย์หรือ Homosexual คือกลุ่มคนรักร่วมเพศที่มีความต้องการในเพศเดียวกัน...” ปอนด์ค่อยๆไล่อ่านไปเรื่อยๆจนถึงสิ่งที่เขาต้องการรู้ “หากกำลังลังเล หรือสงสัยว่าตัวเองจะเป็นเกย์หรือไม่ ให้ลองสังเกตความต้องการในตัวเองก่อนว่า มีความรู้สึกหวือหวาหรือตื่นตัวเวลาที่เห็นเพศชายหรือไม่ มีความต้องการมีเพศสัมพันธุ์กับเพศเดียวกันหรือเปล่า...”

                ปอนด์เอนหลังลงไป พลางครุ่นคิดในใจถึงความวิตกกังวลทั้งหลาย

                “เขาจะเป็นเกย์หรือเปล่าทำไมเขาถึงมีอารมณ์และสำเร็จความต้องการกับผู้ชายด้วยกันอย่างริวกิ แต่เดี๋ยว ไม่สิ! เขากับโจ๊กก็เคยนอนด้วยกันบ่อยก็ไม่เห็นเขาจะอยากรุกล้ำช่องเล็กช่องน้อยของมันเลย หรือว่าเขาต้องลองพิสูจน์”

                เขาปิดหน้าเว็บไซต์ทั้งหมดลงเพราะเขาคิดว่าเขาอ่านข้อมูลทั้งหมดมามากพอแล้ว เหลือแต่ต้องลองปฏิบัติดู ปอนด์รีบเปิดโฟลเดอร์ลับที่เก็บนางเอก AV ไว้นับสิบชีวิตไว้ในนั้น เขาต้องการรู้ว่าเขายังปกติอยู่มั้ย

                เขาเลือกเปิดหนังเรื่องที่เขาชอบที่สุด และเป็นหนังที่ไม่เคยทำให้เขาอารมณ์ค้างเลยซักครั้ง เขาค่อยๆเลื่อนไปยังฉากสำคัญเพื่อกระตุ้นอารมณ์ของตัวเอง เสียงร้องของผู้หญิงในคลิปเริ่มครวญครางด้วยเสียงแหลมสูง ปอนด์เริ่มสะท้านเมื่อเสียงเหล่านั้นกระตุ้นสิ่งที่อยู่ใต้กางเกงในแบทแมนให้ขยายตัวขึ้น

                “ไม่เลว” ปอนด์ยิ้มพริ้มให้กำตัวเอง เมื่อสัญญาณความปกติของเขาเริ่มแข็งตัวขึ้น “มันยังปกติอยู่”

                ปอนด์เริ่มใช้มือถูไถไปตรงกลางบ็อกเซอร์จนทำให้สิ่งนั้นเริ่มข็งสู้มือเขาขึ้นมา

                “เอาไงดีวะ” ปอนด์บ่นในใจ “ซักยกแล้วกัน”

                เขาถอดบ็อกเซอร์ออกคาไว้ที่ข้อเท้าและไถกางเกงในแบทแมนลงที่ต้นขา ปอนด์เริ่มลูบเบาๆและเปลี่ยนเป็นรูดขึ้นลง ตามจังหวะที่เร้าใจขึ้นในคลิป

                ปอนด์ค่อยเลื่อนคลิปไปมาเพื่อเน้นฉากที่สามารถกระตุ้นอารมณ์ของเขาได้มากที่สุด มือที่ขาวนุ่มของเขากำแน่นอยู่กับสิ่งที่ปอนด์กำลังทดสอบ ยิ่งถูไถก็ยิ่งขยายใหญ่ ยิ่งรูดไปมาก็ยิ่งอุ่น ปอนด์ค่อยๆผ่อนคลายอารมณ์ออกมา สายตาจดจ้องอยู่กับนางเอกหนังในจอโน๊ตบุ๊ค

                “ของผู้ชายไซส์เท่าริวกิเลยว่ะ แบบนี้ ผู้หญิงไม่จุกเหรอวะ” ปอนด์คิด หยดเหงื่อเริ่มไหลอาบตัว “เฮ้ย! นี่เราคิดอะไรของเราวะเนี้ย ไอบ้าริวกิเมื่อไหร่มันจะออกไปจากสมองซักทีวะ โอ๊ย”

                “ก๊อกๆ” เสียงเคาะประตูห้องทำลายความคิดที่สับสนของปอนด์โดยพลัน เขารีบปิดวีดีโออย่างรวดเร็ว และดึงกางเกงขึ้นมาสวม

                “ใครครับ” เขาตะโกนถามลั่น เขาจะไม่ไว้ใจอะไรง่ายๆอีกแล้ว แม้จะอยู่ในอพาร์ทเม้นต์ของตัวเองก็ตาม

                เสียงเคาะประตูยังคงดังอีก 3 ครั้ง  โดยที่ไม่มีคำตอบจากคำถามที่ปอนด์ถาม

                “นั่นใครครับ” ปอนด์ส่งคำถามเดิมไปยังเจ้าของเสียงเคาะ แต่ก็ยังไร้วี่แวว