When you're in love เดือนแห่งรักอันลิมิตเลิฟ

14 : ตัวสำรอง 1/2
 

    หลังจากนั้นทริปสำหรับ 2 วันก็จบอย่างรวดเร็วเป็นทริปที่ฉันประทับใจพอสมควรทั้งฉันได้สนิทกับคานะ ยูริโกะ โคย์เฮ ไทจิ และพี่ยูตะ มากขึ้นสุดๆ
"เดี๋ยวพี่ไปส่งที่บ้านนะ" ยูตะพูดขึ้นมาเมื่อลงจากเครื่อง
"ได้คะ"
"อะไรกันๆ ทั้ง 2 วันมีซัมติงรองกันหรอเนี่ย ?!? " ยูริโกะพูดขึ้น
"นั่นสิ ดูสนิทกันมากขึ้นเลยนะคะ" คานะพูดเสริมขึ้นมา
"แค่มีเวลาคุยกันมากขึ้นนะคะ....ก็เลยเหมือนมีพี่ชายอีกคนเลย" ฉันตอบออกไปตามความจริง
"แล้วเย็นนี้เจอกัน" ยูตะพูดกับเพื่อนๆก่อนจะช่วยฉันลากกระเป๋ามาที่รถเบนซ์ของเขา
"ขอบคุณสำหรับทุกอย่างจริงๆนะคะ...พี่ยูตะดีกับเฟรย์มากจริงๆ" ฉันพูดขึ้นแล้วยิ้มให้เขา
"ถ้าพี่อยากจะขอเป็นมากกว่าพี่ชายได้รึเปล่า ? "
"อะไรนะคะ ..... !?!" ฉันพูดขึ้นด้วยความตกใจและแถบไม่เชื่อในหูของตัวเอง
"เปล่าหรอก พี่ก็พูดอะไรไปเรื่อย" ยูตะพูดปัดแล้วหันหน้าจ้องไปที่ถนนแบบไม่ละสายตาทำเอาฉันที่นั่งอยู่เริ่มรู้สึกอึดอัดขึ้นมาเล็กน้อย "ว่าแต่ให้พี่ไปส่งที่เดิมใช่มั้ย ?"
"ออ..ใช่คะ.." ฉันพูดขึ้นเพราะอยากเอากระเป๋าใบโตไปเก็บที่บ้านดีกว่าหอบไปที่คฤหาสน์คาร์เทียร์เป็นไหนๆ
"ถึงแล้วละครับ...ไว้พี่จะโทรหานะ...แล้วห้ามปฎิเสธเชียว" ยูตะพูดดักฉันเอาไว้
"รับทราบคะ" ฉันพูดขึ้นแล้วยิ้มนิดๆพร้อมโบกมือลายูตะที่ค่อยๆขับรถออกไปจากซอยบ้านฉัน "อึ่บ !" ฉันออกแรงยกกระเป๋าตัวเองขึ้นบ้านแล้วแอบคิดเหมือนกันว่าตอนยูตะยกขึ้นรถยกไปได้ยังไงออกจะหนักขนาดนี้
"อ้าว คุณเฟรย์....จะกลับมาอยู่บ้านแล้วหรอคะ ?" พี่กิ๊บซี่ แม่บ้านที่เคยเข้าโรงพยาบาลพร้อมกับฉันตอนโจรเข้าบ้านรีบเดินเข้ามาถาม
"ออ เปล่าหรอกคะ เฟรย์แค่มาเก็บของนิดหน่อย พี่กิ๊บซี่อยู่บ้านคนเดียวได้นะคะ ?"
"คุณนภา กับ คุณเอริค คอยจ้างยามให้ดูแลอยู่บริเวณรอบๆบ้านพี่ไม่เหงาหรอกคะ ฮะๆๆ"
"งั้นเฟรย์ขอตัวก่อนนะคะ อีกแค่ 2 อาทิตย์เฟรย์คงได้กลับมาละคะ"
"ทราบแล้วคะคุณเฟรย์"
  ฉันยิ้มให้พี่กิ๊บซี่นิดๆแล้วเดินออกมาจากซอยบ้านประมาณเกือบ 2 กิโลได้ เพราะฉันไม่ได้อยู่บ้านนี้แล้วพ่อกับแม่เลยให้คนขับรถไปทำงานให้พวกท่านแทนฉันเลยต้องกลับไปคฤหาสน์คาร์เทียร์เอง TT
"เฮ้อ..." ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วจำใจเดินก้าวยาวๆเพื่อให้ถึงป้ายรถเมย์เร็วๆ
ตุ๊บ !!
"โอ๊ย !?!!!"
"ขอโทษนะคะ !!" ฉันพูดขึ้นด้วยความตกใจแล้วพยายามจับแขนผู้หญิงที่ล้มไปขึ้นมา
เพี๊ยะ !!!  ใบหน้าของนั่นชาไปหมดจากแรงตบของผู้หญิงตรงหน้าจะโกรธมากแค่ไหนก็ตามทำไมต้องทำกันขนาดนี้ด้วย !!?
"หะ....." ฉันอุทานออกมาเบาๆพร้อมใช้มือลูบแก้มตัวเองที่แดงเถือกออกมา
"เลน่า !!!"
ยังไม่ทันที่อะไรๆจะเครียได้ลงตัวก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นจากข้างหลังฉันทำเอาผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างหน้าฉันเปลี่ยนสีหน้าจากทำตาขวางใส่ฉันเป็นสีหน้าออดอ้อนเหมือนเจ็บมากๆ
"เป็นอะไรรึเปล่าเลน่า !" เสียงนั่นดังขึ้นจากข้างหลังฉันเรื่อยๆพร้อมพุ่งตัวตรงไปที่เลน่า ใช่สิ...ชื่อนี้...ฉันเคยได้ยินมาก่อน
"เคล-" ฉันตัดสินใจเรียกชื่อผู้ชายตรงหน้าขึ้นมาแต่ก็ถูกตัดไป
"ยังไงก็ตามรีบไปโรงพยาบาลกันเถอะ" เคลวินพูดโดยไม่สนใจฉันเหมือนเป็นเพียงอากาศแล้วอุ้มเลน่าขึ้นด้วยความเร่งรีบขึ้นรถสปอร์ตขับออกไปทันที
"อะไรกันนะ......." ฉันพูดกับตัวเองเบาๆพร้อมนน้ำตาที่ค่อยๆล้นออกมาจากขอบตาของฉัน
ทำไมฉันต้องเสียใจขนาดนี้ ?
ทำไมฉันรู้สึกเหมือนหัวใจหล่นวูบลงไป ?
นานเท่าไรแล้วก็ไม่รู้ที่ฉันยืนแข็งทื่ออยู่ตรงนี้....จากที่ท้องฟ้าสว่างปลอดโปร่งตอนนี้กลับกลายเป็นสีดำมืดสนิทจากความมืดที่เข้าครอบคลุมพร้อมทั้งฝนที่โปรยลงมา
เอี๊ยด !!
"เฟรย์ !! " เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นข้างหลังฉันพร้อมเดินลงมาจากรถด้วยสีหน้าตกใจ ใช่ เขาคือ กราฟฟิก รักแรกของฉันไงละ "เป็นอะไรไป...ร้องไห้ทำไม" กราฟฟิกเดินเข้าชิดกับฉันพร้อมทั้งกางร่มให้
"ฮึก....เฟรย์....ฮือๆ...." ฉันพูดออกมาเป็นคำๆอย่างไม่ชัดเจนภายในมันแน่นไปหมดจนไม่รู้จะสรรหาคำพูดแบบไหนมาอธิบายความรู้สึกขนาดนี้
"เอาเถอะ ยังไงก็ตามขึ้นรถพี่ก่อนเถอะ" กราฟฟิกพูดพร้อมเดินไปเปิดประตูให้ฉันเข้าไปนั่งสงบสติอารมณ์
"ขอบคุณคะ...." ฉันพูดออกมาเบาๆ
"เดี๋ยวกลับที่คฤหาสน์เลยละกันนะ..." กราฟฟิกพูดขึ้น
"ไม่...ดีกว่าคะ.."
"แล้วเฟรย์อยากไปที่ไหนละ ?"
"ที่ไหนก็ได้ที่ไม่ใช่ที่นั่น...ฮึก..." ฉันพูดขึ้นพร้อมน้ำตาที่ไหลออกมาอีกครั้ง
"ได้ๆ อย่าร้องเลยนะ" กราฟฟิกพูดพร้อมขับรถออกไปเรื่อยๆตามท้องถนน
[ เริ่มบันทึกพิเศษ : กราฟฟิก ]
  ผมยอมรับเลยว่าตั้งแต่แรกที่ผมเข้ามายุ่งกับเฟรย์เพราะเคลวินเคยพูดถึงน้องเขาโปรยๆเลยอยากทำให้รู้จักแต่ก็แบบเล่นๆแต่พอมาถึงตอนนี้ผมกลับเริ่มใส่ใจเธอมากขึ้นแม้จะไม่ถึงขั้นขนาดให้หมดใจแต่ก็แคร์ความรู้สึกเธอยิ่งเวลาที่เธอร้องไห้แบบนี้ยิ่งทำให้ผมรู้สึกเสียใจตามไปด้วย
"ถึงแล้วละ...ลงเถอะ..." ผมพูดขึ้นแล้วจอดรถในที่ๆประจำ
"ที่ไหนหรอคะ..."
"คอนโดพี่เอง...คืนนี้ถ้าไม่อยากกลับก็นอนที่นี่นะ..."
"คะ..."
เฟรย์ตอบรับผมอย่างว่าง่ายแต่สีหน้าของเธอบ่งบอกอยู่แล้วว่าต้องมีเรื่องอะไรมาแน่ๆ....ไม่ใช่ว่าผมไม่รู้ตัวหรอกนะว่าเธอเคยแอบมองผมมานานมากแล้วเพียงแต่ไม่คิดจะสนใจเพราะเธอแถบไม่ใช่สเป็กของคนรักสนุกแบบผมที่คืนเดียวแล้วจบ แต่ตอนนี้ผมเพิ่งคิดได้แล้วถ้าหากผมจะหยุดคงหยุดที่เธอ...แต่ดูเหมือนว่าใจของเธอจะไม่ได้อยู่ที่ผมซะแล้วสิ.....ถือว่ายังดีที่ผมสังเกตได้ก่อนเพราะงั้นผมคงถอนตัวเองไม่ได้แน่ๆหน้าที่ของผมตอนนี้คือทำให้เฟรย์และเคลวินเข้าใจกันให้เร็วที่สุด แต่ผมไม่เข้าใจเลยจริงๆทั้งๆที่เคลวินรักเฟรย์อยู่แล้วทำไมยังทำแบบนี้อีก ไม่รูว่าอีกนานแค่ไหนมันถึงจะรู้ใจตัวเองสักที !
[ จบบันทึกพิเศษ : กราฟฟิก ]