When you're in love เดือนแห่งรักอันลิมิตเลิฟ

14 : ตัวสำรอง 1/2

    หลังจากนั้นทริปสำหรับ 2 วันก็จบอย่างรวดเร็วเป็นทริปที่ฉันประทับใจพอสมควรทั้งฉันได้สนิทกับคานะ ยูริโกะ โคย์เฮ ไทจิ และพี่ยูตะ มากขึ้นสุดๆ

"เดี๋ยวพี่ไปส่งที่บ้านนะ" ยูตะพูดขึ้นมาเมื่อลงจากเครื่อง

"ได้คะ"

"อะไรกันๆ ทั้ง 2 วันมีซัมติงรองกันหรอเนี่ย ?!? " ยูริโกะพูดขึ้น

"นั่นสิ ดูสนิทกันมากขึ้นเลยนะคะ" คานะพูดเสริมขึ้นมา

"แค่มีเวลาคุยกันมากขึ้นนะคะ....ก็เลยเหมือนมีพี่ชายอีกคนเลย" ฉันตอบออกไปตามความจริง

"แล้วเย็นนี้เจอกัน" ยูตะพูดกับเพื่อนๆก่อนจะช่วยฉันลากกระเป๋ามาที่รถเบนซ์ของเขา

"ขอบคุณสำหรับทุกอย่างจริงๆนะคะ...พี่ยูตะดีกับเฟรย์มากจริงๆ" ฉันพูดขึ้นแล้วยิ้มให้เขา

"ถ้าพี่อยากจะขอเป็นมากกว่าพี่ชายได้รึเปล่า ? "

"อะไรนะคะ ..... !?!" ฉันพูดขึ้นด้วยความตกใจและแถบไม่เชื่อในหูของตัวเอง

"เปล่าหรอก พี่ก็พูดอะไรไปเรื่อย" ยูตะพูดปัดแล้วหันหน้าจ้องไปที่ถนนแบบไม่ละสายตาทำเอาฉันที่นั่งอยู่เริ่มรู้สึกอึดอัดขึ้นมาเล็กน้อย "ว่าแต่ให้พี่ไปส่งที่เดิมใช่มั้ย ?"

"ออ..ใช่คะ.." ฉันพูดขึ้นเพราะอยากเอากระเป๋าใบโตไปเก็บที่บ้านดีกว่าหอบไปที่คฤหาสน์คาร์เทียร์เป็นไหนๆ

"ถึงแล้วละครับ...ไว้พี่จะโทรหานะ...แล้วห้ามปฎิเสธเชียว" ยูตะพูดดักฉันเอาไว้

"รับทราบคะ" ฉันพูดขึ้นแล้วยิ้มนิดๆพร้อมโบกมือลายูตะที่ค่อยๆขับรถออกไปจากซอยบ้านฉัน "อึ่บ !" ฉันออกแรงยกกระเป๋าตัวเองขึ้นบ้านแล้วแอบคิดเหมือนกันว่าตอนยูตะยกขึ้นรถยกไปได้ยังไงออกจะหนักขนาดนี้

"อ้าว คุณเฟรย์....จะกลับมาอยู่บ้านแล้วหรอคะ ?" พี่กิ๊บซี่ แม่บ้านที่เคยเข้าโรงพยาบาลพร้อมกับฉันตอนโจรเข้าบ้านรีบเดินเข้ามาถาม

"ออ เปล่าหรอกคะ เฟรย์แค่มาเก็บของนิดหน่อย พี่กิ๊บซี่อยู่บ้านคนเดียวได้นะคะ ?"

"คุณนภา กับ คุณเอริค คอยจ้างยามให้ดูแลอยู่บริเวณรอบๆบ้านพี่ไม่เหงาหรอกคะ ฮะๆๆ"

"งั้นเฟรย์ขอตัวก่อนนะคะ อีกแค่ 2 อาทิตย์เฟรย์คงได้กลับมาละคะ"

"ทราบแล้วคะคุณเฟรย์"

  ฉันยิ้มให้พี่กิ๊บซี่นิดๆแล้วเดินออกมาจากซอยบ้านประมาณเกือบ 2 กิโลได้ เพราะฉันไม่ได้อยู่บ้านนี้แล้วพ่อกับแม่เลยให้คนขับรถไปทำงานให้พวกท่านแทนฉันเลยต้องกลับไปคฤหาสน์คาร์เทียร์เอง TT

"เฮ้อ..." ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วจำใจเดินก้าวยาวๆเพื่อให้ถึงป้ายรถเมย์เร็วๆ

ตุ๊บ !!

"โอ๊ย !?!!!"

"ขอโทษนะคะ !!" ฉันพูดขึ้นด้วยความตกใจแล้วพยายามจับแขนผู้หญิงที่ล้มไปขึ้นมา

เพี๊ยะ !!!  ใบหน้าของนั่นชาไปหมดจากแรงตบของผู้หญิงตรงหน้าจะโกรธมากแค่ไหนก็ตามทำไมต้องทำกันขนาดนี้ด้วย !!?

"หะ....." ฉันอุทานออกมาเบาๆพร้อมใช้มือลูบแก้มตัวเองที่แดงเถือกออกมา

"เลน่า !!!"

ยังไม่ทันที่อะไรๆจะเครียได้ลงตัวก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นจากข้างหลังฉันทำเอาผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างหน้าฉันเปลี่ยนสีหน้าจากทำตาขวางใส่ฉันเป็นสีหน้าออดอ้อนเหมือนเจ็บมากๆ

"เป็นอะไรรึเปล่าเลน่า !" เสียงนั่นดังขึ้นจากข้างหลังฉันเรื่อยๆพร้อมพุ่งตัวตรงไปที่เลน่า ใช่สิ...ชื่อนี้...ฉันเคยได้ยินมาก่อน

"เคล-" ฉันตัดสินใจเรียกชื่อผู้ชายตรงหน้าขึ้นมาแต่ก็ถูกตัดไป

"ยังไงก็ตามรีบไปโรงพยาบาลกันเถอะ" เคลวินพูดโดยไม่สนใจฉันเหมือนเป็นเพียงอากาศแล้วอุ้มเลน่าขึ้นด้วยความเร่งรีบขึ้นรถสปอร์ตขับออกไปทันที

"อะไรกันนะ......." ฉันพูดกับตัวเองเบาๆพร้อมนน้ำตาที่ค่อยๆล้นออกมาจากขอบตาของฉัน

ทำไมฉันต้องเสียใจขนาดนี้ ?

ทำไมฉันรู้สึกเหมือนหัวใจหล่นวูบลงไป ?

นานเท่าไรแล้วก็ไม่รู้ที่ฉันยืนแข็งทื่ออยู่ตรงนี้....จากที่ท้องฟ้าสว่างปลอดโปร่งตอนนี้กลับกลายเป็นสีดำมืดสนิทจากความมืดที่เข้าครอบคลุมพร้อมทั้งฝนที่โปรยลงมา

เอี๊ยด !!

"เฟรย์ !! " เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นข้างหลังฉันพร้อมเดินลงมาจากรถด้วยสีหน้าตกใจ ใช่ เขาคือ กราฟฟิก รักแรกของฉันไงละ "เป็นอะไรไป...ร้องไห้ทำไม" กราฟฟิกเดินเข้าชิดกับฉันพร้อมทั้งกางร่มให้

"ฮึก....เฟรย์....ฮือๆ...." ฉันพูดออกมาเป็นคำๆอย่างไม่ชัดเจนภายในมันแน่นไปหมดจนไม่รู้จะสรรหาคำพูดแบบไหนมาอธิบายความรู้สึกขนาดนี้

"เอาเถอะ ยังไงก็ตามขึ้นรถพี่ก่อนเถอะ" กราฟฟิกพูดพร้อมเดินไปเปิดประตูให้ฉันเข้าไปนั่งสงบสติอารมณ์

"ขอบคุณคะ...." ฉันพูดออกมาเบาๆ

"เดี๋ยวกลับที่คฤหาสน์เลยละกันนะ..." กราฟฟิกพูดขึ้น

"ไม่...ดีกว่าคะ.."

"แล้วเฟรย์อยากไปที่ไหนละ ?"

"ที่ไหนก็ได้ที่ไม่ใช่ที่นั่น...ฮึก..." ฉันพูดขึ้นพร้อมน้ำตาที่ไหลออกมาอีกครั้ง

"ได้ๆ อย่าร้องเลยนะ" กราฟฟิกพูดพร้อมขับรถออกไปเรื่อยๆตามท้องถนน

[ เริ่มบันทึกพิเศษ : กราฟฟิก ]

  ผมยอมรับเลยว่าตั้งแต่แรกที่ผมเข้ามายุ่งกับเฟรย์เพราะเคลวินเคยพูดถึงน้องเขาโปรยๆเลยอยากทำให้รู้จักแต่ก็แบบเล่นๆแต่พอมาถึงตอนนี้ผมกลับเริ่มใส่ใจเธอมากขึ้นแม้จะไม่ถึงขั้นขนาดให้หมดใจแต่ก็แคร์ความรู้สึกเธอยิ่งเวลาที่เธอร้องไห้แบบนี้ยิ่งทำให้ผมรู้สึกเสียใจตามไปด้วย

"ถึงแล้วละ...ลงเถอะ..." ผมพูดขึ้นแล้วจอดรถในที่ๆประจำ

"ที่ไหนหรอคะ..."

"คอนโดพี่เอง...คืนนี้ถ้าไม่อยากกลับก็นอนที่นี่นะ..."

"คะ..."

เฟรย์ตอบรับผมอย่างว่าง่ายแต่สีหน้าของเธอบ่งบอกอยู่แล้วว่าต้องมีเรื่องอะไรมาแน่ๆ....ไม่ใช่ว่าผมไม่รู้ตัวหรอกนะว่าเธอเคยแอบมองผมมานานมากแล้วเพียงแต่ไม่คิดจะสนใจเพราะเธอแถบไม่ใช่สเป็กของคนรักสนุกแบบผมที่คืนเดียวแล้วจบ แต่ตอนนี้ผมเพิ่งคิดได้แล้วถ้าหากผมจะหยุดคงหยุดที่เธอ...แต่ดูเหมือนว่าใจของเธอจะไม่ได้อยู่ที่ผมซะแล้วสิ.....ถือว่ายังดีที่ผมสังเกตได้ก่อนเพราะงั้นผมคงถอนตัวเองไม่ได้แน่ๆหน้าที่ของผมตอนนี้คือทำให้เฟรย์และเคลวินเข้าใจกันให้เร็วที่สุด แต่ผมไม่เข้าใจเลยจริงๆทั้งๆที่เคลวินรักเฟรย์อยู่แล้วทำไมยังทำแบบนี้อีก ไม่รูว่าอีกนานแค่ไหนมันถึงจะรู้ใจตัวเองสักที !

[ จบบันทึกพิเศษ : กราฟฟิก ]