แผลที่ไม่หาย { Y }

 
 
LADY Club
20:00 PM
 
ตกเย็นหลังเลิกเรียน ผมไม่ได้กลับบ้านเลยอย่างทุกที เพราะ ทุกวันอังคารกับวันพฤหัสบดีผมมีงานพิเศษที่ต้องไปทำ ก็ไม่มีอะไรมากเท่าไหร่ แค่หารายได้เสริมนิดๆหน่อยๆ ก็เท่านั้นเอง
ผมทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟและเชียร์แขกให้สั่งเครื่องเดิมที่คลับ LADY  ซึ่งมีนัทเป็นหุ้นส่วนใหญ่ เพราะที่นี้มีนัทกับนพ พี่ชายของนัทบริหารอย่างละครึ่ง ส่วนของพี่นพ จะดูแลการใช้จ่าย ส่วนของนัท จะคอยดูแลด้านลูกค้าและพนักงานในร้าน
จึงไม่แปลกคับที่ผมได้เข้ามาทำงานที่นี่ง่ายๆ เพราะมีเพื่อนอย่างเขาเป็นหุ้นส่วนใหญ่ที่นี่ อีกอย่างผมไม่ได้ชมตัวเองหรอก แต่เพราะ รูปร่างหน้าตาของผม ทำให้แขกมักจะคล้อยตามและยอมเปิดเครื่องดืมตามโปรโมชั่นร้านเสมอๆ พี่นพพี่ชายของนัท จึงพอใจในตัวผม เพราะผมเป็นตัวทำเงินให้กับคลับนี้ มากพอสมควร
ส่วนหนึ่งที่ผมทำหน้าที่รับลูกค้าได้ดีทั้งๆ ที่ผมก็ไม่ชอบงานบริการ ก็เพราะว่าที่นี้เงินดี ทิปก็ไม่จำเป็นต้องให้กับทางคลับ เพราะทางคลับมีรายได้มหาศาลจากการเปิดขวดและเครื่องดื่มที่นี่ก็ราคาขวดหนึ่งหลักหลายพันอยู่แล้ว
 
"ลายไทย รับออเดอร์แขกวีไอพีหน่อยสิ ไม่มีใครว่างเลย แล้วก็ช่วยแชร์ไวน์จากฝรั่งเศสตัวใหม่ด้วยนะ ถ้าทำได้พี่จะให้พี่นพปิดคลับเลี้ยงเลย"
พี่หวาน หัวหน้าพนักงานพูดกับผมด้วยน้ำเสียงกระเซ้าเย้าแหย่เหมือนเช่นทุกที
"ครับ ถ้าลายไทยทำได้นะ"
ผมยิ้มหวานให้พี่หวานและรับเมนูแบบปกแข็งสั่งทำพิเศษให่ดูหรูหราของคลับมาถือไว้
ระหว่างที่ผมกำลังเดินไปยังโซนวีไอพี ผมก็บังเอิญเจอเข้ากับนัท การที่เจอหน้าตรงๆ หลังจากที่หนีหน้าเขาทั้งวัน ผมเลยได้แต่ยิ้มให้เขา
นัทไม่ได้ยิ้มกลับ เขาเบือนหน้าไปทางอื่นและเดินแยกไปโดยไม่ทักทายอะไรอีก ผมยอมรับก็ได้ว่าเจ็บจนแทบกระอักเลือด
ผมจึงได้แต่ทำสีหน้าให้ปกติและเดินไปรับออเดอร์ที่โต๊ะวีไอพี เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ทันทีที่ได้มาถึงกลุ่มแขกวีไอพี ความเป็นมืออาชีพก็แทรกซึมเข้าสู่ร่างทันที และยิ้มหวานให้ลูกค้า ก่อนส่งเมนูให้ผู้ชายรูปร่างหน้าตาดีที่นั่งริมสุดและฉวยโอกาสจับมือผมตอนรับเมนู
 
"ยินดีต้อนรับสู่  LADY  Club  ครับ"
"ที่นี้เข้าใจเลือพนักงานนะคับ หน้าตาหน้ากิน เอ้ย น่ารักทุกคน" ผู้ชายคนที่ถือเมนูอยู่พูดขึ้น น้ำเสียงเขานุ่มทุ้มน่าฟัง แถมยังสงสายตาซะหวานเชื่อม จนผมอยากจะคลื่นไส้
"ขอบคุณครับ"
ผมยิ้มรับอย่างเสแสร้งและกวาดสายตาไปรอบๆ โต๊ะวีไอพี ทว่าบังเอิญสบเข้ากับดวงตาคู่คมที่ทำให้ผมรู้สึกช็อก
 
"มาร์ค....."
 
มาร์คตวัดสายตาขึ้นมามองผมพอดี และนั่นทำให้ผมได้แต่กลืนน้ำลายลงคอ เขาดับบุหรี่ลงบนที่เขี่ยและมองหน้าผม
 
".........." ผมเงียบ แต่ในใจลุ้นแทบตายว่าเขาจะพูดจาแขวะอะไรอีกที่เจอผมในสถานที่แบบนี้
 
"เครื่องดื่มแนะนำของที่นี่คืออะไร"
ทว่าแทนทีจะต่อว่าหรือแขวะอะไร มาร์คกลับถามออกมาแบบนั้น แถมยังทำเหมือนเป็นไม่รู้จักผมอีกต่างหาก นั่นทำให้ผมเจ็บกว่าเดิมนิดหน่อย ทั้งที่ก่อนหน้านี้เขาว่าผมเสแสร้งเก่ง แต่เขาเองต่างหากที่เก่งมากกว่าผมซะอีก!
น่าชื่นชมดีจริงๆ!
 
"วันนี้เรามีไวท์ขึ้นชื่อตัวใหม่จากฝรั่งเศสครับ Romane'e-Conti คุณลูกค้าสนใจจะรับเป็นตัวนี้มั้ยครับ"
 
เมื่อมาร์คถามถึงเครื่องดื่มแนะนำ ผมจึงแนะนำไปตามที่พี่หวานขอให้เชียร์ แต่ในก็ไม่หวังหรอกว่าเขาจะสั่ง มาร์คไม่ใช่คนชอดืมไวน์ เขาชอบดื่มอะไรหนักๆ เขาว่าไวน์มันนุ่มลิ้นจริงๆ
หึ.......
น่าขำจัง......
ผมยังจำเรื่องพวกนี้ได้อีกหรอเนี่ย ผมนี่มันโคตรตลกเลย!
 
"งั้นเอามาสักสามขวด" เขาสั่งเสียงเรียบและมองหน้าผมนิ่งๆ ผมรับรู้ได้ทันทีว่าเขาต้องการตอกย้ำให้ผมรู้ว่าเขา
'ไม่ใช่ คนเดิมอีกต่อไปแล้ว'
 
"งั้นรับเป็น Romane'e-Conti สามขวดนะครับ สำหรับท่านอื่นมีอะไรสนใจเป็นพิเศษมั้ยครับ"
ผมแจกจ่ายยิ้มไปทั่วโต๊ะ และเพื่อนมาร์คคนที่ส่งสายตาหวานเชื่อนให้ผมก็ส่งเชื่อมมาอีกครั้ง
"ถ้าจะซื้อพนักงานกลับบ้านนี่คิดยังไงครับ น่ารักจังเลย ผมอยากจะเอาไว้ดูเล่น"
คำถามนั้นแฝงนัยบางอย่าง และ ผมก็ไม่ได้ใสซื่อขนาดที่จะไม่รู้
 
กฎของ LADY  Club  ห้ามพนักงานทุกคนไม่ว่าจะตำแหน่งไหน ทำเรื่องต่ำทรามปรเภทค้าบริการเดยเด็ดขาด ไม่งั้นนัทจะไล่ออกทันทีโดยไม่ถามเหตุผล
แต่ไม่ใช่ว่าทุกคนจะไม่ทำ....
บางคนก็แอบทำ แต่มักทำให้แนบเนียนจนจับไม่ได้
 
"ขอโทษด้วยนะครับ นั่นเป็นข้อห้ามหลักของร้านเราเลย" ผมปฏิเสธอย่างนุ่มนวลแต่ดูท่าทางฝ่ายนั้นสนใจผมมากกว่าเดิม
"งั้นถ้าผมสั่ง Romane'e-Conti  เพิ่มอีกขวดนึง แลกกับเบอร์โทรศัพท์ของคุณ จะน่าสนใจมากขึ้นมั้ยครับ" ลูกค้าคนนั้นยื่นข้อเสนออย่างรวดเร็ว
"แกมันร้ายว่ะไอ้ดิว!"
 
เพื่อนในกลุ่มแซวเขากันใหญ่ ผมจึงรู้ว่าผู้ชายคนนี้ชื่อ ดิว เขาดูท่าทางเป็นคนที่มั่นใจในหน้าตาตัวเองมาก
ผมเหลือบมองปฏิกิริยาของมาร์คนิดหน่อย ถึงผมจะรู้อยู่เต็มอกว่าเขาคงไม่สนใจ แต่ลึกๆ ในหัวใจของผม
'มันเรียกร้องให้เขามีอาการอะไรบ้างสักนิด ก็ยังดี....'
แต่ที่ผมเห็นเขากลับนั่งสูบบุหรี่อยู่อย่างไม่สนใจใคร
 
"เฮ้! ดูท่าทางเด็กเชียร์สุดน่ารักเขาจะสนใจแกมากกว่าฉันนะเพื่อน!"
ดิวกอดคอมาร์คเมื่อเห็นว่าผมดูมองไปทางมาร์คมากกว่าเขา และนั่นทำให้มาร์คตวัดสายตามองหน้าผม
ผมหน้าซีดเผือดทันทีและกำลังจะปฏิเสธ แต่มารคก็แสยะยิ้มมุมปาก เขาพูดกับดิว ทั้งๆทียังมองหน้าผม
 
"รสนิยมน่าน่าขยะแขยงขึ้นเยอะนะไอ้ดิว!"
 
ผมพูดอะไรไม่ออกและยืนนิ่ง หัวใจแหลกเหลวเหมือนโดนอีกฝ่ายเอเอาปลายเท้าเหยียบขยี้ แต่ผมต้องกลั้นไว้ ให้นานที่สุด
 
"เฮ้! หนุ่มน้อยอย่าไปสนใจเพื่อนผมเลย มันก็ปากหมาไปเรื่อย มันไม่คิดอะไรหรอก ตกลงจะให้เบอร์ผมหรือเปล่า ลองคิดดูดีๆนะ"
ดิวยิ้มให้ผม แต่ตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์จะปั้นหน้ายืนอยู่ตรงนี้อีกต่อไป
"ผมขอตัวไปจัดการตามที่สั่งก่อนนะครับ อีกสักครู่รายการที่สั่งจะถูกนำมาเสิร์ฟที่โต๊ะ ไม่เกินสิบห้านาทีครับ"
ผมโค้งให้และฉีกยิ้มฝืนๆ เป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะรีบเดินเร็วๆ ออกมจากตรงนั้น ผมส่งออเดอร์ให้พี่หวาน และบอกว่าจะไปพักในห้องพนักงานเพราะรู้สึกปวดหัว นิดหน่อย
ผมนั่งลงบนเก้าอี้อย่างหมดเรี่ยวแรง คำพูดแบบนั้นของมาร์คทำร้ายจิตใจผมมาก
'ให้ตายเหอะ นี่มันเกินไปแล้ว.....เมื่อไหร่ผมจะลืมเขาสักที'
 
หลังเลิกงาน
 
"ลายไทย คุณนัทมา" พี่หวานเข้ามาตามผมในห้องแต่งตัวพนักงาน ระหว่างที่ผมเก็บเสื้อผ้าของตัวเองเข้าตู้ล็อกเกอร์
"นัท หรอครับ" ผมทำหน้างง
"งงอะไรอีกล่ะ ก็ทุกครั้งคุณนัทก็ไปส่งทุกวันไม่ใช่รึไง"
ใช่นัทจะไปส่งผมทุกวันแม้แต่วันที่ไปเรียนเขายังมารับมาส่งผม
"มารอตั้งครึ่งชั่วโมงแล้ว รีบออกมานะ" พี่หวานพูดจบก็ส่งยิ้มให้ผม
ผมยิ้มบาง ก่อนจะสะพายกระเป๋าและเปิดประตูออกจากห้องแต่งตัวพนักงานเดินไปยังเคาน์เตอร์บาร์ของคลับที่นัทมักจะนั่งรออยู่เป็นประจำ และเขาก็กำลังจิบพันช์รอผมอยู่พอดี
 
"มาแล้วหรอ"
นัทถามเสียงนิ่งแล้วตรงมาช่วยผมถือของทันที
 
นัทพาผมมารถคันเก่งของเขา ก่อนจะถือวิสาสะดันผมขึ้นไปนั่ง ส่วนตัวเขาก็เดินอ้อมไปยังฝั่งคนขับ ผมมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของนัทอย่างไม่เข้าใจ ระหว่างที่เขากำลังสตราร์ทรถอยู่
 
"อย่าจ้องสิ เดี๋ยวพาแหกโค้งหรอก" นัทเอ่ยเสียงเรียบๆ
 
"นายยังโกรธฉันอยู่หรือเปล่านัท"ผมถามเขาไปตรงๆ
 
"ก็....ก็ไม่ได้โกรธก็ไม่ได้โกรธอะไร" นัทกระแอมเบาๆ
 
"ไม่เชื่อหรอก" นายมันโกหก
 
"ก็โกรธนิดหน่อย"
 
"นั่นไงล่ะ" ผมยักไหล่
 
"ไม่ๆ นัท ฉันไม่ได้เกลียดนาย.....ฉันแค่เจ็บ" นัทพูด "เจ็บจนมองหน้านายไม่ได้ในตอนนั้น ก็เลยแค่หลบหน้า แต่ตอนนี้ฉันไม่เป็นไรแล้ว"
 
"หา?" ผมร้องเสียงหลง
 
ตอนนี้ก็ถึงหน้าบ้านของผม นัทหันมายิ้มให้
 
"ราตรี สวัสดิ์นะลายไทย"
 
"อืม"
 
"ฉันไม่อยากให้ความหวังนายนะนัท"
 
"ไม่หรอกลายไทย ไม่จำเป็นเลย" นัทยิ้มให้ผม
 
"ฉันขอโทษนะ"
 
"ครับ  นัทจะรอวันที่ลายไทยลืมมาร์คได้นะ นัทจะรออย่างใจจดใจจ่อเลย"
 
นัทยกมือผมขึ้นไปหอมฟอดใหญ่หลังจากประโยคนั้น มันทำให้ผมได้แต่ยิ้มบางๆ แม้ผมจะไม่ได้พูดอะไร แต่นัทดูดีใจมาก
 
ผมหวังว่านัทจะช่วยฉุดผมขึ้นจากความทรงจำอันเลวร้ายในอดีตได้ หวังว่านัท จะปกป้องผมจากความรักที่ตัวผมมีให้มาร์คได้ 
 
ผมอยากฝังมันให้ลึกลงไป!
และ
จากนั้นก็ลืม มันซะ!
 
 
#### ง่วง เจ๊ง่วง นั่งพิมพ์เกือบ 4 ชั่วโมง ตายๆ ###