แผลที่ไม่หาย { Y }

 

 

กลางดึกสงัดในคืนนั้นเอง ผมนอนกระวนกระวายอยู่บนเตียงอย่างห้ามตัวเองไม่ได้ เหงื่อผมไหลอาบกาย 

 

สถานการณ์ของสองคนดูตึงเครียดขึ้นทุกขณะ ผมเห็นตัวเองในความฝันยืนพิงกำแพงอยู่อย่างขี้ขลาด และในตอนนั้นเองเสียงกรี๊ดของคาสึมิก็ดังขึ้น

 

"กรี๊ด!!"

 

ตุบๆๆๆๆ

 

เสียงนั่น

 

เสียงร่างบอบบางของผู้หญิงค่อยๆ กลิ้งลงจากบันไดทีละขั้นๆ เนื้อตัวของเธอกระทบกับขั้นบันไดด้วยความรุนแรงจนเกิดเสียงดังตุบๆ ไม่หยุด

 

ร่างนั้นกลิ้งมาหยุดอยู่ที่ปลายเท้าผม คาสึมิตวัดสายตามองผม นัยน์ตาของเธอเศร้าสร้อย

 

"ทำไมนายไม่ช่วยฉัน"

 

........

.......

 

เฮือก!!

 

ผมสะดุ้งตื่นขึ้นจากความฝันกลางดึก ใบหน้าเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา ผมร้องไห้ราวกลับไปเป็นเด็ก ความเจ็บทำห้ต้องยกมือจับที่อกข้างซ้ายไว้แล้วจิกลงไปราวกับช่วยบรรเทา ผมกดดันและเครียดจนต้องฝันร้ายแบบนี้บ่อยครั้ง เหตุการณ์วันนั้นไม่เคยหายไปจากสมองผมเลย ผมไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นตายร้ายดียังไง......

เธอจะเป็นยังไงบ้าง หากว่าเธอตายแล้วจริงๆ วิญญาณเธอจะยังเกลียดชังและสาปแช่งผมกับมาร์คอยู่หรือเปล่า

ผมใช้มือเช็ดน้ำตาออกไป พยายามไม่คิดฟุ้งซ่านมากกว่าที่เป็นอยู่ ผมหย่อนเท้าลงจากเตียง แล้วมองไปทางหน้าต่างห้องที่ถูกปิดไว้ ผมไม่ค่อยเปิดมัน เพราะบ้านข้างๆไม่มีคนอยู่ มันยกไปด้วยพงหญ้า ทำให้ผมฟุ้งซ่าน จิตตกหวาดกลัว แต่วันนี้ข้างบ้านมีคนย้ายมาอยู่แล้ว และตอนนี้ผมก็ต้องการบรรเทาจิตใจอันอ่อนล้าของตัวเอง

ผมลุกจากเตียงเดินตรงไปที่หน้าต่างแล้วผลักมันออกไปเพื่อสูดรับอากาศบริสุทธิ์ ทว่าสิ่งที่ผมได้กลับเป็นลมหนาวยะเยือกพร้อมกับควันบุหรี่ที่ล่องลอยในอากาศ!

ผมชะงักและไม่สามารถถอยออกไปจากหน้าต่างได้ทันที เพราะสิ่งที่เห็นคือ มาร์ค อยู่ตรงนั้น เขายืนสูบบุหรี่อยู่ตรงหน้าต่างฝั่งตรงข้าม สีหน้าเขาเรียบเฉยไม่บ่งบอกความรู้สึกอะไร แต่แววตาแข็งกร้าวของมาร์คทำให้ผมขยับตัวไปไหนไม่ได้

ผมได้แต่ยืนนิ่งอยู่แบบนั้น เผลอกัดริมฝีปากตัวเองจนเจ็บเื่อนึกไปถึงเหตุการณ์วันนี้ที่มาร์คปะทะกับนัท แถมเขายังจูบผมอย่างป่าเถื่อนและโหดร้ายสิ้นดี คำพูดของเขาก็เลวร้าย ไม่นึกถึงผมในฐานะคนเคยรักกันสักนิด

 

หึ...ลืมไป ก็ผมมันไม่เคยมีค่าอะไรกับเขาอยู่แล้ว

 

ผมเม้มปากแน่นเป็นตรงและรวบรวมสติ พอคิดได้แค่นั้นผมก็เอื้อมมือไปปิดหน้าต่างเข้ามา ทว่าตอนที่หน้าต่างห้องผมกำลังปิดลง ผมได้ยินเสียงเข้มๆ ของมาร์คดังมาตามลม

 

"จนถึงตอนนี้นายก็ยังทิ้งฉันซ้ำๆ...."

 

แกร๊ก!

 

หน้าต่างห้องผมปิดลงพร้อมกับหัวใจที่เต้นรัวแรง ตรงข้ามกับน้ำตาที่รื้นขึ้นเต็มดวงตา ผมนั่งยองๆลงตรงนั้นและเอามือปิดปากกลั้นเสียงร้องเพราะกลัวใครจะมาได้ยิน ทั้งๆที่ไม่มีทางเลยที่เสียงของผมจะข้ามหน้าต่างบานหนานี้ไปถึงห้องมาร์คได้

 

อยู่ตรงข้ามกันก็จริง แต่ไม่ได้ใกล้กันขนาดนั้นหรอก.....

 

ไม่ว่าจะเป็นยังไงก็ตาม แต่ความจริงก็คือ ผมเองก็ถูกเขาทำร้ายซ้ำๆ มาตลอดไม่ใช่หรอ ผมจะทิ้งเขาได้ยังไงถ้าเขาไม่ไปแอบมีคาสึมิลับหลัง ผมจะทิ้งเขาได้ยังไงถ้าเขาไม่ได้อยู่ก้ำกึ่งในฐานะฆาตกรแบบนี้ ผมไม่รู้ว่าคาสึมิเป็นตาย บันไดนั้นอย่างน้อยก็เจ็ดขั้น

ผมค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้นจากพื้นห้องและเดินกลับไปที่เตียง ซุกซ่อนกายในผ้าห่มราวกับต้องการหนีความจริง ขดตัวราวกับลูกแมวที่ต้องทนหนาวเหน็บท่ามกลางพายุ

 

พายุที่เรียกว่า ' ความทรงจำ '

 

 

 

เช้าวันต่อมา หลังจากที่ผมอาบน้ำเสร็จก็รีบแต่งตัวเพราะแม่กับพี่ทั้งสองรอทานข้าวเช้า

 

"ฮ่าๆๆ งั้นหรอ"

เสียงหัวเราะของแม่ดังมาจากในห้องครัวอีกครั้ง น่าจะดังมาจากโต๊ะอาหาร ผมขมวดคิ้วเมื่อพบว่าเสียงในวันนี้ก็เฮฮาไม่ต่างจากเมื่อวานที่มาร์คมาที่บ้าน

 

"หรือว่า....จะเป็นหมอนั่นอีก"

ให้ผมต้องนั่งรถไปกับมาร์คอีกหรอ ไม่เอาแล้วนะ

 

ผมกลั้นใจเดินเข้าไปดูในห้องครัว ซึ่งก็เป็นห้องอาหารไปในตัวนั่นแหละ ก่อนผมจะเห็นทุกคนนั่งกันอยู่พร้อมหน้าพร้อมตา ผมโล่งใจที่มาร์คไม่ได้มานั่งอยู่ด้วย แต่ครั้งนี้เป็นคนอื่นแทน....

 

"นัท" ผมเรียกชื่อเขาด้วยความงงงวย

 

"อ้าวไงลายไทย มาทานข้าวสิลูก"

แม่ชวนผมท่าทางยิ้มแย้ม ผมก็เลยยิ้มแห้งๆ แล้วตรงไปนั่งข้างๆ  นัทและน้ำดันจานอาหารที่เตรียมไว้มาให้ผม ขณะที่ผมหันไปมองนัทด้วยความสงสัย

 

"นัท นายมาได้ไง"

 

"น่าเกลียดนะลายไทย เพื่อนอุสามารอที่หน้าบ้านพี่เลยเรียกเขาเข้ามาทานข้าวด้วย" พี่ดินพูดด้วยอารมณ์โมโหนิดๆ

 

จริงๆแล้วผมลงมาตามปกติมากเลยนะ แต่นัทคงจงใจมาเช้าเพื่อให้ได้เข้าในบ้านผมน่ะสิ เอาเถอะ ห้ามอะไรไม่ได้แล้วนิ อีกอย่างผมก็อยากให้โอกาสนัทด้วย

 

"ขอโทษครับ" ผมพูดขึ้น

 

"ไม่เป็นไรๆ ดินก็อย่าดุน้องสิ" แม่ว่าแล้วก็หัวเราะไปด้วย

 

"เกิดเป็นลายไทยนี้ น่าอิจฉาจริงๆเนอะ หนุ่มๆมาหาจนหัวกระไดบ้านไม่แห้ง" น้ำแซวผมขึ้นมา

 

"เพื่อนกันทั้งนั้นแหละ" ผมพูดเสียงเบา

 

"เอาล่ะๆ แล้วนี่หนุ่มๆเรียนกันเป็นไงบ้าง" แม่ทักขึ้นแล้วยิ้มๆ

 

"ดีครับ ก็ไม่ได้ยากอะไร"

 

"ผมหัวช้าครับ เลยได้ลายไทยช่วย" นัทยิ้มและพูดคุยกับแม่ต่อเหมือนสนิทสนม

 

 

 

หลังจากทานอาหารเสร็จ  ผมก็ช่วยน้ำล้างจานในครัว ส่วนนัท แม่กับพี่ดินก็คุยกันเฮฮากันอยู่ข้างนอกโน่น

 

"นัทน่ารักเหมือนเดิมเลยนะ" น้ำพูด

 

"หรอ" ผมทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ จนเธอต้องกระแซะยิ้ม

 

"เพื่อนแน่หรอ?"

 

"แน่สิ ไม่ให้เป็นเพื่อนแล้วจะให้เป็นอะไร"

 

"แฟนไง" น้ำทำสีหน้าล้อเรียนผม

 

"น้ำ!" ผมหรี่ตาใส่พี่สาวแถมยังทำตาอาฆาตมาดร้ายใส่เธอ

 

"อ่ะๆ ฉันไม่พูดเรื่องแอลก็ได้" น้ำกอดอก

 

"แล้วเรื่องมาร์คล่ะ"

 

!!!

 

คำถามของน้ำทำให้ผมหน้าซีด ก็ผมไม่ได้เตรียมใจมารับสถานการณ์แบบนี้นิ!

 

"มะ มาร์คไหน" ผมเบี่ยงประเด็น

 

"อย่าทำเป็นไม่รู้ ก็ผู้ชายข้างบ้านเราไง"

 

บ้าบอที่สุด!

 

"ลายไทยลูก เสร็จหรือยัง นัทรอนานแล้วนะ" พระเจ้าเสียงแม่ช่วยผมไว้

 

"ครับๆแม่ เสร็จแล้ว" ผมรีบไปเช็ดมือและรีบเดินออกจากห้องครัว ก่อนที่น้ำจะรู้อะไรไปมากกว่านี้

 

 

ตอนนี้ผมกับนัทเดินออกมาจากบ้านหลังจากที่เราลาแม่รวมถึงน้ำกับพี่ดินเรียบร้อย ผกับนัทเดินไปที่รถ เสียงเลื่อนประตูรั้วบ้านก็ดังขึ้น

 

ครืด....

 

ผมกับนัทหันไปมองโดยอัตโนมัติ แล้วผมก็ต้องอึ้งกับสิ่งที่เห็น

 

"บังเอิญเกินไปแล้ว..." ผมพึมพำเบาๆ

 

มาร์คนั่นเองที่เป็นคนเลื่อนรั้วบ้าน เขามองผมกับนัทแวบหนึ่ง ก่อนจะถอยรถคันหรูออกมาเกือบชนนัท เล่นเอานัทต้องกระโดดหลบ

 

"เฮ้ย!!" นัทร้องเสียงดังด้วยความไม่พอใจ ทว่ามาร์คไม่คิดจะแยแส เขาเปิดประตูลงจากรถแล้วไปปิดประตูรั้ว จากนั้นก็ขึ้นรถขับออกไปจากตรงนั้นทันที

 

"นี่มันอะไรกันลายไทย! ทำไม่ไอ้เวรนั่ถึงมาอยู่ที่นี้ได้!"

 

"ก็อย่างที่นายเห็น....เขาเป็นเพื่อนบ้านใหม่" ผมตอบนัทด้วยสีหน้าที่พยายามฝืนให้ดีที่สุด

 

"แล้วทำไม่นายไม่บอกฉัน!" นัทโวยวายทันที

 

"ก็ไม่จำเป็นนินา" ใช่ไม่จำเป็น

 

 

 

"แล้วปกติมีอะไรที่นายชอบทำเป็นพิเศษหรือเปล่า" นัทถามขึ้นระหว่าเรากำลังนั่งอยู่ในคลาสเรียนคาบเช้า

 

"ดูหนังมั้ง" ผมตอบสั้นๆ และทำเป็นก้มหน้าก้มตาอยู่กับชีทวิชาการตลาด

 

"นายตอบฉันไปแล้ว" นัทว่า

 

"นัท" ผมถอนหายใจเบาๆ "เผื่อนายจะลืมว่าเรายังเป็นเพื่อนกันอยู่ นายเข้าใจที่ฉันพูดใช่มั้ย"

 

"ฉันเข้าใจน่าลายไทย แต่นี่ นายให้โอกาสฉันแล้วนะ ฉันอยากจะพัฒนาให้เร็วที่สุดสิ ฉันจะทำให้ดีๆ กับนายนะ" นัทกุมมือผม แต่ผมยิ้มแห้งแล้วค่อยๆ ชักมือตัวเองออกมาตามมารยาท

 

"อืม" ผมตอบสั้นๆ แค่นั้น

 

"ฉันพูดไปตั้งยาวๆ นายตอบแค่ อืม ดีมากๆ เลยลายไทย" แอลกลอกตา และก็เอื้มมือมาขยี้ผมของผมจนยุ่งไปหมด

 

"ฉันรักนายนะลายไทย ฉันจะต้องทำให้นายลืมไอ้มาร์คนั้นให้ได้" นัทยิ้มให้ผม

 

 

ความรู้สึกนี้มันทรมานจริงๆ

คนที่ดีกับผมมาก อย่างนัท ทำไมผมไม่รู้สึกรักเขาเลย

แต่

คนที่ทำไม่ดีกับผม อย่างมาร์ค ทำไมผมถึงลืมเขาไม่ได้เลยล่ะ

 

 

 

 

### สวัสดีค่ะ ทุกท่านที่ นั่งอ่าน นอนอ่าน ตีลังกาอ่าน (มากไปเจ๊) อะไรๆลายไทย หยุดเลยพูดมาก เห็นไม่เจ๊ ไม่พูดด้วยสักคำ เชอะ ( โอ้ๆ เก๋ากอโตดนะ เจ๊) จ้าก็ได้ยกโทดเห็นว่าน่ารักนะเนี่ย ####