แผลที่ไม่หาย { Y }

 

 

/////////MARK SIDE /////////

 

"ไอ้ทุเรสเอ๊ย!"

ไอ้หน้าจืดที่เป็นเพื่อนลายไทยมาตั้ง 6 ได้ตั้งแต่ที่อยู่ที่ญี่ปุ่น มันเปิดฉากด่าผม และ พุ่งร่างเข้ามาหา จากนั้นก็เอื้อมมือมากระชากคอเสื้อผมไว้ อีกมือก็เงื้อหมัดสุดแขน แต่ ลายไทยดึงแขนมันไว้ทันก่อนที่มันจะชกลงมาจริงๆ

"นัท ขอร้อง อย่า"

ผมเห็นลายไทยสายหน้าไปมาและกัดริมฝีปากตัวเองไว้แน่น ริมฝีปากที่ชื่นฉ่ำสีเรื่อที่ผมบดจูบหนักหน่วงอย่างไม่ทะนุถนอมเมื่อสักครู่ รสหวานๆ ของลายไทยยังติดอยู่ปลายลิ้มผม

ทุกรสสัมผัสของร่างโปร่งบางผมเฝ้าทะนุถนอมมาตลอด ไม่เคยทำให้ลายไทยเสียใจหรือเสียความรู้สึก ก่อนความรู้สึกทั้งหมดจะถูกอีกฝ่ายเหยียบย่ำจนแทบไม่เหลือคุณค่าแม้แต่น้อย ไอ้คำพูดที่ผมใส่หน้าลายไทยจนเขาร้องไห้ ผมไม่เคยคิดแบบนั้นจริงๆหรอก.....

ลายไทยไม่ได้มีคุณค่ากับผมเพราะเรื่องอย่างว่า ถ้าไม่อย่างนั้นผมคงจัดการกับลายไทยไปนานแล้ว เพียงแต่ผมโกรธ โกรธที่จู่ๆ ลายไทยก็ทิ้งผมไป.....

ผมเคยเฝ้าถามลายไทย ถามตลอดว่าเบื่อผมไหม เรายังเหมือนเดิมหรือเปล่า ทุกครั้งร่างโปร่งก็ตอบเหมือนเดิม คือเขายังรักผมอยู่และ Forever แต่จู่ๆ ก็จากไปแบบไม่ลาสักคำเดียว!

พอเจอผมอีกทีก็หลบหน้าหลบตา ไม่คิดจะทักทาย ไม่คิดจะอธิบายว่าที่ผ่านมาไปอยู่ที่ไหน แล้วทำไมต้องทิ้งผมให้จมอยู่กับความรู้สึกที่เลวร้ายขนาดนั้นเพียงคนเดียว

หรือว่า Forever ของอีกฝ่ายคือการที่ผมจะต้องยืนมองลายไทยกับไอ้หน้าจืดนี่เป็นห่วงเป็นใยกันหนักหนากันแน่!

 

พลั่ก!

ผมปัดมือนัทออกจากคอเสือผมอย่างแรง และเหยียดยิ้มมุมปากน้อยๆกวนประสาทมัน

"ดูมันทำสิลายไทย!"

ไอ้นัทขึ้นเสียง มันมองมาที่ผมอย่างเดือดาลราวกับจะควบคุมตัวเองไว้ไม่ได้ อย่างมันนะหรอจะสู้ผมได้

"พอแล้วนัท ถ้ามีเรื่องในมหาลัย โดนจับได้คือไล่ออกสถานเดียวนะ นายไม่ใช่เด็ก ม.ปลาย แล้วนะ ที่มีเรื่องกับใครก็ต้องทำทัณฑ์บนอย่างเมื่อก่อน!"

ลายไทยเตือนหมอนั้นด้วยเสียงจริงจังและสบตา

ผมกัดริมฝีปากแบบหมดอารมณ์ผมกอดอกมองทั้งคู่ อย่างจงใจใช่สายตาหยามเหยียดโดยไม่มีคำพูดออกจากปาก รออีกไม่นานไอ้นัทก็จะผู้ชายหน้าโง่เหมือนกับผม เป็นผู้ชายขี้แพ้เหมือนที่ลายไทยว่า

"ไปเถอะนัท"

ลายไทยเ่อ่ยปากกับไอ้นัท เขาทำสีหน้าขอร้องมันน่าดู และร้อยทั้งร้อย ผู้ชายที่เห็นสายตาแบบนั้นเป็นต้องใจอ่อน ลายไทยไม่เคยเชื่อว่าตัวเองน่ารักขนาดไหน ผมนะรู้คนเดียวก็พอว่าอีกฝ่ายมีรอยยิ้มหวานที่ทั้งเย้ายวนและกระชากใจ

ผมมองไอ้นัทคว้าแขนเรียวแล้วลากลายไทยออกไปจากบริเวณนี้ที่ต่อหน้าต่อตา โดยผมทำได้แค่มอง.....

ผมเห็นลายไทยหันกลับมามองผม ผมก็เลยมองกลับไปด้วยสายตาเรียบเฉย ไม่ให้อีกฝ่ายเดาได้ว่าผมกำลัง เจ็บปวดแค่ไหน...

แค่ลายไทยร้องไห้ผมก็เผลอเช็ดน้ำตาให้ทั้งๆ ที่ร่างโปร่งบางทำร้ายหัวใจผมขนาดนั้น แต่ผมก็ไม่อยากเป็นไอ้โง่ที่จไปทำดีกับลายไทยเพื่อให้เขากลับมาคบกันอีก ลายไทยรู้ว่าผมไม่ใช่คนดีแน่ๆ พอๆกับที่ผมรู้ว่าเขาไม่ได้ใสซื่ออย่างที่แสดง

ที่ผมเอาบุหรี่จี้ลงไปบนผิวเนื้อเพื่อลบชื่อลายไทยออกไปจากหลังมือ ผมเจ็บปวดจนกัดฟันแน่นทุกครั้ง เจ็บปวด และ ย้ำคิดย้ำทำกับตัวเองว่าการโดนทิ้งครั้งนี้มันเป็นยังไง ลายไทยทำให้ผมทรมานแค่ไหน...ง

อย่ากลับไปรักเขาอีก

ผมเตือนตัวเองซ้ำๆ ตลอดเวลาสามปีที่ผ่านมา ความรักเป็นสิ่งที่ทำให้มนุษย์โง่งม

 

' จงควบคุมความรัก แต่อย่าให้ความรักควบคุม '

 ผมจำได้ครั้งหนึ่งว่าพ่อเคยบอกผมไว้ อาจเป็นตอนที่ผมเมา หรือ ทำลายข้าวของ ปล่อยหมัดชกกำแพงจนมือแตก ในช่วงที่ลายไทยทิ้งไป

ความเงียบรอบกายทำให้ผมจมลงสู่ห้วงอดีตเมื่อสามปีอีกครั้ง.....

............

........

 

ช่วงหน้าหนาวในโตเกียวหิมะตกหนักตลอดเวลาจนทำให้ทุกอย่างแทบจะกลายเป็นสีขาวโพลนไปหมด ผมห่อตัวในเสื้อโค้ทสีน้ำตาล ขณะหิ้วถุงใส่ของที่ไปซื้อมาจากซูเปอร์มาร์เก็ต ไม่มีอะไรมากส่วนใหญ่เป็นของที่ทำสุกี้กินกันวันนี้

วันนี้เป็นงานวันเกิดของผม วันครบรอบอายุ สิบเจ็ดปี ทุกอย่างราบรื่นอย่างแน่นอน เพราะผมไม่ได้ฉลองคนเดียว แต่มีคนพิเศษของผม คือลายไทย มาร่วมฉลองด้วย

หหลังจากเตรียมสุกี้เสร็จ ก็ถึงเวลานัด ผมก็นั่งรอลายไทย เดินไปเดินมาในห้อง เวลาผ่านไป 2 ชั่วโมงก็ไม่เห็นอีกฝ่ายมาเคาะประตูสักนิดล

"เกิดอะไรขึ้น" ผมพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ กดหน้าจอ โทรไปหาเขา แต่กลับไม่มีวีแววของอีกฝ่ายที่จะรับมัน

ผมโทรไปหาเขาสองครั้งติดกัน จนครั้งที่สาม ลายไทยตัดสาย และครั้งที่สี่ เขาปิดเครื่อง

ผมขับรถมอเตอร์ไซต์ออกไปหาลายไทยที่บ้าน อากาศเดิอนธันวาแทบจะคร่าชีวิตผม นี่ก็ใกล้จะปิดเทอมเต็มทนแล้ว วันจัมทร์จะได้เจอลายไทยอีกครั้งที่โรงเรียน เพราะเป็นวันสอบสุดท้าย แต่ผมทนรอถึงวันนั้นไม่ไหว ผมต้องการรู้คำตอบจากปากลายไทยตอนนี้!

 

ครืด......

ผมจอดรถมอเตอร์ไซค์อย่างทุลักทุเล และทิ้งอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะวิ่งไปกดกริ่งหน้าบ้านของลายไทย หายใจหอบและยังหนาวจนหน้าซีดเผือด มือผมเย็นจนแทบจะขยับไม่ได้ ผมล่วงมือลงไปในกระเป๋าเสื้อโค้ทและก้มหน้ารอลายไทยอยู่แบบนั้น

ผ่านไปเกือบสามสิบนาทีที่ผมเดินไปเดินมาอยู่หน้าบ้านเขาอย่างไร้การตอบรับ ผมกำลังเอื้มมือไปกดกริ่งซ้ำ แต่ก็เห็นร่างสูงพอๆ กันเดินมาเปิดประตูรั้วซะก่อน

 

"นัท"

ผมขมวดคิ้วมองผู้ชายตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ นัยน์ตาสีเทาของนัทมองผมอย่างเย็นชา เขาเป็นเพื่อนสนิทของลายไทย ผมไม่ชอบไอ้หน้าจืดนี้เท่าไหร่หรอกเพราะมันนะห้ามไม่ให้ผมคบกับลายไทย

"ใช่ฉันเอง"นัทยิ้มยักไหล่ให้ผม

"ลายไทยอยู่ไหน ฉันมาหาเขา" ผมพูดแบบไม่อ้อมค้อม

"ลายไทยมาไม่ได้ เขาก็เลยฝากให้ฉันมาบอกอะไรบางอย่างกับแก" นัทยิ้มมุมปากหยันๆ

"งั้นแกช่วยไสหัวไปบอกเขาด้วยนะว่า ฉันไม่ฟังอะไรออกมาจากปากแก" ผมพูดเสียงเรียบ แต่แววตาเริ่มปะทุ

 

พลั่ก!

นัทพลั่กไหล่ผมเต็มแรง

"ไอ้โง่! เลิกยุ่กับลายไทยไดแล้ว เลิกกัน! นี่แหละที่เขาฝากฉันมาบอกนาย" นัทพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยราวกับประกาศชัยชนะ

"แกโกหก แกเกลียดขี้หน้าฉัน"ผมพูดแล้วจ้องหน้าอีกฝ่าย

"ฉันไม่ได้ขังลายไทยไว้เพื่อที่จะมาโกหกแกหรอนะ ลายไทยเป็นเพื่อนสนิทฉัน ฉันแค่ทำตามที่เขาข้อร้อง" 

นัทยิ้มมุมปาก ราวกับสมเพชผม มันเอื้อมมือมาตบที่ไหล่ปต่ผมปัดออกสุดแรง

"ทำจะซะไอ้เสือ แกมันถูกทิ้งให้เป็นเสือไม่มีเจ้าของแล้ว"

"......." ผมพูดอะไรไม่ออก เพราะในใจมันเชื่อในสายตามั่นอกมั่นใจของไอ้หมอนี่

ผมเงยหน้ามองไปบนชั้นสอง เห็นลายไทยกำลังยืนมองผมอยู่ที่หน้าต่าง แต่เขาเห็นผมมองขึ้นไป ผ้าม่านของห้องก็สะบัดลงทันที 

ราวกับการเห็นหน้าผมเป็นสิ่งสุดท้าย ในโลกที่ลายไทย ไม่ต้องการ!

"ขอให้แก โชคดีนะไอ้เสือ" นัทยิ้มมุมปาก ด้วยสีหน้าของผู้ได้รับชัยชนะ

ผมดูเหมือนคนโง่ไม่อยากเชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน ผมยืนรอที่หน้าบ้านเขาทั้งคืน โดยไม่กลัวว่าตัวเองจะแข็งตาย บางทีผมก็แอบคิดว่า ถ้าหากผมตายไปมันก็คงจะดี ผมจะได้ไม่ต้องมาเผชิญหน้ากับวันพรุ่งนี้

ที่จะไม่มีลายไทย อยู่ในชีวิตผม อีกต่อไป!

 

.............

...........

 

ผมเลิกคิดถึงเรื่องอดีตที่ผ่านมาสามปีแล้ว ก่อนจะล้วงมือลงไปในกระเป๋ากางเกงยืนสีเข้มแล้วคว้าบุหรี่ออกมา ก่อนจะหยิบมาร์ลโบโรคาบไว้ในปากหนึ่งมวนและจุดสูบ โดยยืนพิงรถตัวเองอยู่

มือข้างที่ผมถือบุหรี่ตอนนี้คือมือขวา....

ทุกครั้งที่ยกบุหรี่จรดริมฝีปาก ผมเป็นต้องเหลือบมองรอยแผลเป็นอัปลักษณ์ที่เกิดจากจากความรักโง่งมที่ล้มเหลว ผมสูบบุหรี่ต่ออีกแค่นิดหน่อย จากนั้นก็ทิ้งมันลงพื้นแล้วเหยียบๆ อย่างไม่ใส่ใจทั้งที่สูบได้ยังไม่ถึงครึ่งมวน

"ไอ้โง่เอ๊ย...."

ผมสบถด่าตัวเองเบาๆ

"ลายไทยเป็นอดีตไปแล้ว....."

 

ผมหันหลังเดินเลี้ยวมาอีกทางเพื่อมุ่งหน้าสู่อาคารคณะบริหารธุรกิจ ซึ่งอยู่คนละที่กับทางที่ลายไทยกับไอ้นัทเดินไปโดยสิ้นเชิง

'แค่นี้มันก็ชัดเจนอยู่แล้ว เพราะแม้แต่ทางเดิน ถ้าไม่จำเป็นก็คงไม่แม้แต่จะสวนทางกัน'

 

/// END:MARK SLDE ///

 

ผมกับแอลเดินมาด้วยกันเรากำลังจะขึ้นไปที่คณะของเรา

 

"ไอ้บ้ามาร์คนั้นมันมาอยู่ที่นี้ได้ไง"นัทเริ่มพูดจากที่เงียบกันมานาน

"เออ คือ ไม่รู้" ผมไม่รู้จะตอบเขายังไงดี

"แล้วนายเจอมันได้ไงล่ะ"

"เออคือ 2 วันแล้วล่ะ"

"ห่ะ สองวันทำไมไม่บอกฉันฉันจะได้ให้มันเลิกยุ่งกับนาย" นัทหยุดเดินและมองมาที่ผม

"ฉันไม่แน่ใจ ว่าเป็นเขาหรือเปล่า" ผมฝืนตอบนัทไป แต่อีฝ่ายทำหน้าจริงจัง

"หึ"นัทหลุดหัวเราะในลำคออกมา

"นายทำให้ฉันใจไม่ดีเลยนะนัท"ผมพูดตามความจริง

"งั้นหรอ?"

"........"ผมเม้มริมฝีปากแน่น

"นายต่างหากที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้ ที่นายไม่ยอมเปิดใจรับฉันเลย ทั้งๆที่ผ่านมานายก็รู้ว่าฉันคิดยังไงกับนาย เพรานายยังรักไอ้บ้ามาร์คนี่ใช่มั้ย"

คำถามของนัทเหมือนลูกศรที่แหวกอากาศมาปักเข้าที่กลางใจ ผมยืนเงียบและตอบคำถามของนัทไม่ได้

"หึ กะแล้ว"นัทแค่นเสียงแล้วฝืนยิ้ม

ถ้าเป็นแบบนี้สู้เขาด่าผมออกมาแรงๆ เลยยังดีกว่า แต่ผมรู้ว่านัทไม่ทำแบบนั้นหรอก เขาไม่มีวันว่าผมออกมาตรงๆ

"ฉันพยายามทุกอย่าง อยู่ข้างๆ นายตลอด ฉันรับได้ที่นายทำเป็นไม่รู้ เพราะ ฉันคิดว่านายยังไม่พร้อม แ่นายไม่เคยบอกฉันสักคำว่านายยังลืมมันไม่ได้"

"ฉันขอโทษ" ผมพูดออกไปทั้งน้ำเสียงสั่นเครือควบคุมไม่อยู่

"นายไม่ผิดหรอกลายไทย คนผิดคือฉัน ถ้าแค่ฉันมองให้ออกถึงความใจร้ายที่อยู่ภายใต้ใบหน้าใสซื่อของนาย ฉันคงไม่ต้องมาลงเอยแบบนี้"

"นัท"ผมเรียกชื่อเขา "นายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดสำหรับฉันเลยนะ"

"..........."

"ได้โปรดเป็นแค่เพื่อนกันแบบนี้ต่อไปได้มั้ย"

".........." ดูเหมือนคำถามของผมจะทำให้เขารู้สึกเหลวร้าย เขามองหน้าผมอยู่แบบนั้นโดยไม่พูดอะไรอีก ผมมองเขาด้วยความหวัง....แม้มันจะเป็นความหวัง ลมๆ แล้งๆ เต็มทีก็ตาม

 

"เลิกทำให้ฉันสมเพชตัวเองสักทีได้มั้ยลายไทย"

"........"

"เลิกทำให้ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นไอ้โง่สักที!"

 

ขมับ!

 

แอลคว้าไหล่ผมไปบีบด้วยความโมโห โชคดีตรงที่เรายืนไม่มีนักศึกษาผ่าน ผมเจ็บแต่ต้องกลั้นเอาไว้

"นายไม่ปฏิเสธเลย! นายรู้มาตลอดจริงๆ ว่าฉันรู้สึกยังไง ฉันพูดอะไรกับนายไม่ออกจริงๆลายไทย"

"นัท....ฮึก....ขอโทษ"ผมไดแต่พูดคำนี้

ผมปกป้องมาร์คและสร้างปราการให้ตัวเอง จนไม่มีที่ว่างสำหรับหัวใจบริสุทธิ์ของนัทเลย ผมทำร้ายเขา ทั้งๆที่สิ่งที่เขามีให้มันคือความจริงใจ อาจจะมากกว่ามาร์คด้วยซ้ำ แต่ผมกลับลืมมาร์คไม่ได้

"ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับนายแล้ว"

นัทปล่อยมือผมและมองด้วยแววตาเย็นชา เป็นอันสรุปว่าเขาไม่อยากเห็นหน้าผมอยู่ตรงนี้อีก

ผมจึงเดินออกมาจากตรงนั้นทันที และเร็วที่สุด

 

'ผมน่ะมันไอ้ด้านชาของจริงเลย หรือไม่บางที...หัวใจผมมันอาจจะเจ็บจนชาชินไปแล้วก็ได้'

 

 

### หว่าๆๆๆ ตอนนี้ ยิ่งเศร้าไปใหญ่ แต่งเองเศร้าเอง ###

 

ยังไงก็ติดตามเน้อออออออออออ จุ๊ฟๆ