แผลที่ไม่หาย { Y }

 
### NUT SIDE ###
 
 
ผมกำมือแน่นจนข้อมือแทบจะไร้สีเลือดกับภาพที่เห็น!
ผมเห็นลายไทยกับไอ้ลูกค้าสวะนั่นกำลังจู๋จี๋กันแบบที่ไม่น่าให้อภัย! และคิดหรอว่าผมจะยอมปล่อยให้เป็นแบบนั้นต่อไปง่ายๆ!
ผมไม่ปล่อยอยู่แล้ว ผมเดินไปบอกพนักงานรักษาความปลอดภัยให้โยนไอ้หมอนั่นออกไป แต่พี่นิค พี่ชายผมที่เป็นหุ้นส่วนใหญ่ของคลับกับห้ามไว้ เพราะไอ้ลูกค้านั่นมันสั่งแต่เหล้าราคาแพง ทำให้คืนนี้ลายไทยทำรายได้ให้คลับเป็นจำนวนมากกว่าพนักงานคนอื่น
ลายไทยปั่นหัวผมเล่นงั้นหรอ! ลายไทยคิดว่าผมเป็นแค่ไอ้โง่อย่างนั้นใช่มั้ย!
ร่างเล็กคลอเคลียกับไอ้เวรนั่นอย่างไม่อายใครหน้าไหน ไม่สนใจด้วยว่าผมก็อยู่ที่นี่ด้วยเหมอนกัน แล้วไหนจะเรื่องไอ้มาร์คอีก
 
ผมยืนมองจนเห็นว่าไอ้ลูกค้านั่นเมาจนลายไทยให้พนักงานรักษาความปลอดภัยพาไอ้หมอนั่นไปส่งขึ้นรถแท๊กซี่ให้เรียบร้อย พอเห็นว่าลายไทยอยู่คนเดียวผมก็ลงมาจากชั้นสองทันที
ผมไม่คิดจะอดกลั้นอะไรอีกต่อไป! วันนี้ผมจะขอฟังจากปากลายไทยเองว่าผมเป็นตัวอะไรกันแน่ในสายตาของเขา!
ผมตรงไปคว้าแขนลายไทยไว้ทันทีหลังจากที่เห็นว่าร่างเล็กยืนอยู่คนเดียว แม้ว่าผมจะสงบสติอารมณ์แค่ไหน แต่ผมก็ยังบีบแขนขาวแน่นด้วยความเสียใจและปวดใจ!
 
"นัท" ลายไทยทำหน้าตกใจ
 
"ตกใจหรอที่เห็นฉัน"
 
"นายมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่...."
 
"ก็นานพอที่จะเห็นว่านายนัวเนียกับไอ้เวรนั่นได้น่าทุเรสแค่ไหน"
 
"นัท!!"
ผมบีบแขนเล็กแน่นขึ้น
 
"ไปกับฉัน เรามีเรื่องต้องคัยกันจริงจัง ไม่มีเวลาให้หลอกกันแล้วลายไทย"
 
พูดจบผมก็ไม่คิดจะรอฟังว่าลายไทยจะพูดอะไร ผมลากร่างโปร่งออกมาจากบริเวณนั้น และตรงไปที่รถตัวเองทันที ผมดันร่างของลายไทยขึ้นไปบนรถ ก่อนจะย้ายตัวเองไปฝั่งคนขับแล้วปิดประตูรถดังปัง!
ลายไทยสะดุ้งนิดหน่อย เขาหันมามองผม
 
"เป็นอะไรของนายกันแน่นัท"
เขาถามผมตรงๆ ด้วยสีหน้าอึดอัด
 
"เป็นอะไรงั้นหรอลายไทย ก็หมดความอดทนไง!
เพราะอารมณ์หึงผมก็เลยพูดสิ่งที่คิดออกไปจนจนหมดว่าผมเห็นอะไรบ้าง
 
"ฉันเห็นตำตาตอนที่นายกอดกับไอ้มาร์คในห้องเรียนที่ไม่มีใครอยู่ วันที่ฉันกับนายทะเลาะกันไงล่ะ"
 
"นัท...."
ลายไทยมองผมด้วยสีหน้าตกตะลึง เขาคงไม่คิดว่าผมจะเห็น แต่บอกตามตรงผมทนไม่ไหวที่จะแกล้งโง่อีกต่อไปแล้ว ผมเหนื่อย เหนื่อยที่จะต้องหลอกตัวเองเพราะลายไทย!
 
"นายพูดมาตรงๆเลย บอกฉัน..บอมาเลยว่าเคยคิดจะรับฉันเป็นแฟนบ้างมั้ย"
 
"....."
ลายไทยไม่ตอบเขาแสดงสีหน้าแบบลำบากใจออกมา
 
"อย่าหลอกกันนะลายไทย อย่าทำให้ฉันเสียใจไปมากกว่านี้เลย"
 
"ขอโทษ..."
ลายไทยพูดกับผมแค่นั้น ดวงตากลมโตหยาดคลอไปด้วยน้ำตวัดขึ้นมาสบตากับผม เจือไปด้วยความรู้สึกผิด จนผมต้องเจ็บไปหมดทั้งใจ
 
"ขอโทษจริงๆ นัท"
 
"คำขอโทษของนาย...หมายความว่าเราไม่มีโอกาสพัฒนาความสัมพันธ์แล้วใช่มั้ย"
ผมถามตรงๆอีกครั้ง ไหนๆจะเจ็บแล้ว ก็เอาให้มันสุดๆไปเลยแล้วกัน ให้มันรู้ไปสิว่าแค่นี้ผมจะตาย
 
"ใช่...ขอโทษนะนัท...ขอโทษ"
คำพูดตรงๆ ของเขาทำให้ผมเจ็บมาก เรื่องมะนาวที่ผมส่งให้ไปยั่วไอ้มาร์คก็ไม่ได้ผล เพราะไอ้มาร์คมันรักลายไทย ผมรู้ มะนาวบอกผมว่ามาร์คไม่มีท่าทีจะเปิดใจให้กับเธอ และเธอก็มีศักดิ์ศรีเกินกว่าจะไปเดินตามมันต้อยๆ
ส่วนผม ความดีที่ผมพยายามทำให้ลายไทยไม่เคยเปลี่ยนแปลงความคิดของเขาได้เลย
ลายไทยรักไอ้หมอนั่น รักมันมากจริงๆ นี่คือความจริงที่ผมต้องยอมรับ
 
"ฉันจะไปส่งนายที่บ้าน"
ผมพูดออกมาเสียงเรียบ จากนั้นก็สตาร์ทรถขับออกไปเงียบๆ ระหว่างทางไม่มีคำพูดอะไรระหว่างผมกับลายไทยเลย ลายไทยเอาแต่มองไปนอกหน้าต่าง กัดริมฝีปากจนแน่นห้อเลือด วงหน้าน่ารักฉายแววเศร้าหมองออกมา
 
ผมใช้เวลาได้ไม่นานก็ขับรถมาถึงบ้านลายไทย รถคันสวยจอดสนิทที่หน้าบ้านอีกฝ่าย
 
"ขอบคุณนะนัท...สำหรับทุกเรื่อง" ลายไทยพูดกับผมด้วยเสียงเครือเจ็บปวด บอกตามตรง ผมแทบไม่มีเรี่ยวแรงจะทำอะไรแล้ว แค่คิดว่าจะต้องปล่อยลายไทยไป ผมก็เจ็บร้าวไปทั้งอก...
 
"ฉันเจ็บปวดกับการกระทำของนายมาก..." ผมพึมพำเบาๆ "ฉันคงต้องขอเวลาปรับตัว"
 
"....."
ผมรู้ว่าลายไทยมองผมอยู่ แต่ผมยังคงมองตรงไปข้างหน้า
 
"บางทีถ้าฉันดีขึ้นเมื่อไหร่ เราอาจจะะกลับไปเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมก็ได้..."
 
"ขอโทษนะนัท...ขอโทษจริงๆ..."
น้ำตาใส่ๆ หยดลงจากดวงตาคู่สวย ลายไทยปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วเปิดประตูลงจากรถไปทันที ผมหลุบตาลงและรับรู้ได้ถึงรสขมปร่าที่แทรกเข้ามาในริมฝีปาก เพราะน้ำตาที่ไหลอาบแก้มโดยไร้เสียงสะอื้น
ผมกำพวงมาลัยแน่นจนข้อมือขาว ก่อนจะขับรถออกมาจากที่นั่นทันที ในที่สุดผมก็ต้องจบมันลงแล้วจริงๆ ลายไทยไม่มีทางรักผม และก็คงไม่มีวันรักผมได้ด้วยซ้ำ
ผมไม่อยากเป็นแค่ไอ้โง่อีกต่อไปแล้ว...
ผมคงต้องไปสักที...
 
### END : NUT SIDE ###
 
 
 
หลังจากนัทกลับไปแล้ว ผมก็เอากุญแจขึ้นมาไขรั้วบ้านด้วยหัวใจอันหนักอึ้งเมื่อกี้ชวงก่อนจะเจอกับนัท ผมเพิ่งได้รับข้อความกับแม่ว่าจะกลับมาวันพุธแทนที่จะกลับเป็นวันพฤหัส เพราะน้ำดันเป็นประจำเดือนขึ้นมาจึงเล่นน้ำทะเลไม่ได้ เลยเซ็งกันใหญ่ ซึ่งผมคิดว่าดีแล้วที่ครอบครัวจะกลับมาเร็วๆ เพราะผมไม่อยากเหงาอยู่คนเดียวอีกต่อไปแล้ว
ทว่าจู่ๆ แขนผมก็ถูกคว้าไว้แล้วบีบอย่างแรง
 
ขมับ!
 
"โอ้ย!" ผมร้องด้วยความเจ็บปวด
 
พลั่ก!
ร่างผมถูกดันให้กระแทกประตูรั้วอย่างแรงจนเจ็บร้าวไปทั้งแผ่นหลัง ผมเงยหน้ามองผู้กระทำการอุกอาจกับผมหน้าบ้านผม ก่อนที่จะเบิกตากว้างเมื่อเห็นว่าเป็นมาร์ค...
ไม่สิ!
นี่มันมิกซ์!
 
"นายมาสอดเรื่องของฉันทำไม!!" เสียงกร้าวถามขึ้น พร้อมกับแรงบีบทีี่แขนที่มากขึ้นจนผมต้องนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ ผมไม่เข้าใจเลยว่านี่มันอะไรกัน
มิกซ์ไปรู้อะไรมางั้นหรอ...
 
"ฉัน...ฉันไม่รู้ ฉันไม่ได้ไปยุ่งเรื่องอะไรของนายนะ ปล่อย!"
ผมทำหน้าเฉไฉไม่รู้เรื่องรู้ราว แต่มิกซ์กลับบีบแขนผมแรงขึ้นจนเจ็บร้าวไปทั้งแขน เขาเอามือมาบีบปลายคางของผมไว้จนปวดไปหมด ใบหน้าชาไปทั้งแถบตรงบริเวณที่ถูกบีบ
เขาโหดร้ายทารุณมากกว่าที่ผมคิดจริงๆ!
 
"อย่ามาโกหก!" มิกซ์กัดฟันกรอดอย่างน่ากลัว "ไอ้ธารโทรมาถามว่าฉันเล่าเรื่องคาสึมิให้นายฟังหรือเปล่า แต่ฉันเพิ่งรู้จักนาย! เป็นไปไม่ได้ที่ฉันจะเล่าเรื่องคาสึมิให้นายฟัง!"
 
"อื้ออ"
แรงบีบที่แก้มมากขึ้นจนผมต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ดวงตาเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำ ผมไม่เคยต้องเจ็บขนาดนี้ ยกเว้นก็ตอนที่ผมมีอะไรกับมาร์ค สองพี่น้องคู่นี้เกิดมาเพื่อทำร้ายผมหรือไง!
 
"นายไปรู้เรื่องผู้หญิงคนนั้นมาจากไหน! ตอบมาเดี๋ยวนี้!
 
พลั่ก!
ร่างสูงจับผมกระแทกเข้ากับรั้วแรงๆ จนผมเจ็บไปทั้งร่าง ขณะที่ไม่ลดแรงบีบที่ปลายคางและท่อนแขน ผมเจ็บร้าวไปแทบจะทั้งตัวอยู่แล้ว
 
"......"  ผมพูดอะไรไม่ออก ได้แต่มองหน้าอีกฝ่ายด้วยแววตาที่ไม่ยอมศิโรราบทั้งๆที่เจ็บร้าวไปทั้งร่างแบบนี้
 
"Damn! To die bitch you!"
มิกซ์สบถคำหยาบคายออกมาด้วยความโมโห เขาเงื้อมือขึ้นเพื่อจะทำร้ายผม ทำให้ผมต้องหลับตาปี๋ ในใจคิดไว้แล้วว่าหมัดเขาต้องทำให้หน้าผมชาไปทั้งแถบแน่
ทว่าจู่ๆ ความเจ็บเพราะแรงบีบทั้งหมดก็หายไปจากตัว จนผมต้องลืมตาขึ้นมอง มาร์คนั่นเองที่เป็นคนกระชากมิกซ์ออกไปจากตัวผม แค่นั้นไม่พอ เขายังซัดหมัดใส่หน้าน้องชายตัวเองเต็มแรงด้วย
 
พลั่ก!!
 
"มาร์ค!" ผมเรียกชื่อเขาอย่างตกใจ ขณะที่มิกซ์หันกลับไปมองมาร์คอย่างเดือดาล
 
"เมาก็ไปนอน อย่ามาทำสันดานแบบนี้ที่นี่!"
เสียงของมาร์คเย็นเหยียบและแข็งกร้าว เขาเดินมาบังตัวผมเพราะกลัวว่ามิกซ์จะทำอะไรผมอีก
 
มิกซ์มองผมด้วยแววตาอาฆาตมาดร้ายจนผมกลัว ผมรั้งแขนเสื้อมาร์คไว้แน่น ส่วนมาร์คไม่ยอมพูดอะไรออกมาเลย ถ้าให้ผมเดา เขาคงไม่เคยบอกเรื่องผู้หญิงที่ชื่อคาสึมิให้มาร์ครู้ด้วยซ้ำ เขาถึงได้บอกอะไรมาร์คไม่ได้ และทำได้แค่เดินกลับไปยังรถคันสวยที่จอดอยู่ ก่อนจะขับออกไปจากที่นี่ทันที
ผมหายใจหอบด้วยความกลัว เจ็บร้าวไปทั่วแผ่นหลังและใบหน้า ทันทีที่มฺิกซ์จากไปแล้ว มาร์คก็รีบหันมาหาผม
 
"ลายไทยเป็นอะไรหรือเปล่า"
 
"ปะ...เปล่า" ผมตอบเสียงกระท่อนกระแท่นด้วยความหวาดกลัว
 
พวกเราทั้งคู่เข้ามาในบ้าน ร่างสูงก็จูงผมไปนั่งที่โซฟา เขาจะเปิดเสื้อผมขึ้นแต่ผมรีบหันไปจับแขนเขาไว้
 
"ทำอะไรของนาย!"
 
"ก็จะดูน่ะสิว่าเป็นอะไร"
 
"มะ...ไม่ต้อง" ผมร้อนวาบไปทั้งหน้า
 
"อย่าดื้อ" เขาว่าแล้วจะเปิดเสื้อผมให้ได้
 
"ไม่เอา! บอกแล้วไงว่าไม่เป็นไร"
 
"อย่าเสียเวลาดิ้นได้มั้ย! นายก็รู้ถ้านายไม่ยอม ฉันก็บังคับให้นายยอมได้อยู่ดี!"
มาร์คดุผม แล้วเขาก็เปิดเสื้อผมขึ้นมาได้จริงๆ ผมหน้าร้อนไปทั้งหน้าขณะที่ปลายนิ้วเรียวยาวไล้ไปตามแผ่นหลัง
 
"ไปกระแทกอะไรมาลายไทย" เสียงของเขาดูเครียดมาก
 
"มะ ไม่รู้"
 
"มันช้ำเลยนะ..." มาร์คทำเสียงเครียดไม่เลิก "นายไปอาบน้ำก่อนแล้วกัน เดี๋ยวจะทายาให้" มาร์คบอกพลางดึงเสื้อผมลงให้ดีๆ ผมเลยหันไปมองเขา
 
"แล้วนายไม่กลับไปนอนที่บ้านนายหรือไง"
 
"ไม่ล่ะ เดี๋ยวฉันจะนอนเป็นเพื่อนนาย" เขาเอ่ยเสียงเรียบ และนั่นทำให้ผมโล่งใจ
 
"ไม่เป็นไรก็ได้นะ ฉันไม่อยากให้มิกซ์เข้าใจว่านาย เอ่อ เข้าข้างฉัน"
 
"แล้วมันมาหาเรื่องอะไรนาย" มาร์คจ้องผมเขม็ง
 
"ฉันว่าเขาเมามากกว่า" ผมโคตรจะโกหก
 
"กะแล้ว" มาร์คสบถเบาๆ "ไม่เป็นไรหรอก ฉันนอนเป็นเพื่อนนายได้ ไม่อยากกลับไปนอนบ้าน ถ้ามันกลับมาจากข้างนอกเดี๋ยวก็ทะเลาะกับมันอีก"
 
"มาร์ค..."
 
"อะไร"
 
"ฉะ..ฉันไปอาบน้ำนะ"
 
"ไม่เป็นไรใช่มั้ยลายไทย" มาร์คถามย้ำ
 
"ไม่เป็นไรจริงๆ"
 
 
 
หลังจากทายาให้เสร็จ มาร์คก็ขอตัวไปอาบน้ำบ้าง ผมเลยแค่นอนอยู่บนเตียงนิ่งๆ จนกระทั่งมาร์คออกมาจากห้องน้ำ แล้วร่างสูงก็ตรงมาหาผม
 
"ไหนผ้า่มสำรองกับหมอนฉัน" เขาถามหน้านิ่งๆ แต่ผมตอบด้วยการขยับตัวไปอีกฝั่งของเตียงโดยเหลือที่ว่างข้างๆให้เขา
"ล้อเล่นหรอลายไทย มันไม่ขำ" มาร์คเอ่ยเสียงดุ
"ไม่ได้ล้อเล่น" ผมพูดเสียงเรียบ "ไหนนายว่าจะนอนเป็นเพื่อนฉันไง"
"ลายไทย..."  มาร์คเรียกชื่อผมด้วยเสียงเข้มๆ
"ขึ้นมานอนสักทีได้มั้ย" ผมพูดตัดบท
มาร์คก็เลยแค่พ่นลมหายใจแล้วมานอนข้างๆ ผม ร่างสูงนอนตะแคงข้างหันมาหาผม ผมก็เลยนอนตะแคงหันเข้าหาเขาเช่นกัน
พอไฟทั้งห้องดับลงก็เหมือนเราจ้องหน้ากันท่ามกลางความมืด
 
"จ้องหน้าแบบนี้เชิญชวนหรอ เดี๋ยวฉันก็ขย้ำเอาหรอก" มาร์คพูดเสียงเรียบ แต่เจือแววเอ็นดู ผมไม่ตอบอะไรแต่ซุกหน้าลงกับอกกว้างและกอดร่างหนาไว้
 
"ลายไทย..." มาร์คเรียกเสียงผมด้วยน้ำเสียงเหลือเชื่่อ ทว่าผมกลับร้องไห้ออกมา จนน้ำตาเปียกซึมทั่วอกกว้าง
 
"ขอโทษ ฮึก...นายเสียใจมากใช่มั้ย..."
 
"เสียใจ...เรื่องอะไร" มาร์คถามอย่างไม่เข้าใจ
 
"ทุกเรื่อง รวมถึง...เรื่องเมื่อสามปีที่แล้วด้วย...โกรธฉันมากสินะ"
 
"ไม่...ไม่เคยโกรธเลย...แต่เจ็บ" มาร์คจับมือผมให้ไปวางไว้ที่อกข้างซ้ายของเขา จนน้ำตาผมไหลลงมาอาบแก้มอีกรอบ "เจ็บตรงนี้ เจ็บเพราะลายไทยทิ้งมาร์ค..."
 
ร่างสูงโน้มหน้าลงมาใกล้ก่อนจะกดจูบบริเวณเหนือริมฝีปากผม และเลื่อนมาจูบที่ริมฝีปากหนักๆ ก่อนจะถ่อนออกไปช้าๆ...
 
"มาร์ครักลายไทย จำได้มั้ย..."
"จำได้..."
ผมพยักหน้าทั้งน้ำตาเปรอะเปื้อนไปทั่วใบหน้า กอดมาร์คไว้และร้องไห้เหมือนเด็กๆ ร่างสูงพรมจูบทั่วใบหน้าผมที่เปรอะน้ำตาอย่างไม่รักเกียจ มือที่จับมือผมให้ทาบอยู่กับอกซ้ายบีบแน่นขึ้น
 
### อร๊ายยยยยยย ต่อไปคือฉาก NC เจ๊ไม่ถนัดนะ ต้องขอโทษคนอ่านนะค่ะ  ###
 
 
หลังจากที่เราสองคนตื่นเช้า ก็เตรียมตัวไปมหาวิทยาลัย มาร์คบอกให้ผมรออยู่นอกบ้าน ส่วนเขาเข้าไปเอารถออกมารับ
 
Rrrrrrrrrrrrr
เสียงโทรศัพทฺ์ของผมดังขึ้น ผมอดจะยิ้มกว้างไม่ได้เมื่อเห็นเบอร์คุณน้าสุดสวยโทรมา
"ครับน้า"
[ลายไทยหรอ น้ารู้เรื่องที่ลายไทยขอให้น้าช่วยแล้วนะ]
"ครับ เป็นไงบ้างครับน้า"
[ผู้หญิงคนนั้น มีชื่อเต็มๆ ว่า มายามิ คาสึมิ เธอเป็นคนเดียวที่ประสบอุบัติเหตุจนแท้งลูกเมื่อสามปีก่อน และศีรษะของเธอถูกกระแทกอย่างแรง เธอเลยกลายเป็นเจ้าหญิงนิทรา ครอบครัวเธอให้รักษาตัวอยู่ที่นี่มาสามปีแล้ว]
 
คำตอบของคุณน้าทำให้ผมช็อกจนพูดไม่ออกและต้องขอวางสายไปก่อนตัวผมชาวาบเมื่อนึกถึงแววตาโกรธแค้นราวกับจะขยี้กันให้แหลกคามือของมิกซ์ที่ีมองผมเมื่อวานนี้หลังจากรู้ว่าพยายามสืบเรื่องคาสึมิ
 
หรือเพราะเขารู้เรื่องนี้อยู่แล้วกัน เขาถึงได้โกรธและไม่พอใจขนาดนั้นเมื่อผมคิดจะยุ่งเรื่องนี้!
 
 
 
### ดีจ๊ะ  ดราม่า ตลอดดดดดดดดดดด เก่งเรื่องแบบนีอ่ะน่ะ ต่อไปมาเอาใจช่วยลายไทยของเจ๊กันนะ ###
 
ติดตามเน้อออออออออออออออออออออ