ยุคันตวาต (ลมสิ้นยุค)

 

 

 

 

===============================================

 

 

 

 

           " ...นี่...ศกุนตลา...ข้าว่ามันชักจะไม่เข้าท่าแล้วนะ... "  หญิงสาวชาวต่าชาตินามว่าอนาสตาเซียที่กำลังมองค่ายทหารพม่าผ่านกล้องส่องทางไกลกำลังสูงชั้นดี เอ่ยขึ้นอย่างผิดสังเกต เมื่อเห็นผ่านกล้องว่าเหตุการณ์มันเริ่มผิดปกติ  ก่อนที่เธอจะหันไปส่งกล้องส่องทางไกลในมือไปให้หญิงสาวบนหลังม้าข้างๆ ดูบ้าง แต่อีกฝ่ายส่ายหน้าปฏิเสธเบาๆ ขณะใช้ตาเปล่าจ้องเขม็งไปที่ใจกลางค่ายอันเป็นที่ๆ น่าจะเป็นที่ตั้งของกระโจมที่พักของแม่ทัพอันเป็นเป้าหมายของสิงห์ ก่อนที่อึดใจต่อมาเธอจะถอนหายใจเฮือก

 

           " ข้าเห็นแล้ว...ท่านอนาสตาเซีย...สิงห์ไม่ได้ใช้วิธีการปกติอย่างที่เขาเคยทำ...เขาไม่ได้ใช้ตัวเองและเสือสมิงอีก 3 ตน เป็นเหมือนลูกธนูที่ออกจากแล่งเพื่อพุ่งเข้าสู่เป้าหมายโดยไม่สนใจสิ่งอื่น......ครานี้มันต่างออกไป...ข้าสังเกตเห็นความวุ่นวายที่กำลังจะเกิดขึ้น ณ ใจกลางค่าย....สิงห์คงจะใช้วิธีลอบเข้าไป...เขาน่าจะทำได้ดีจนกระทั่งเกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้น....ข้าสังหรณ์ว่าสิงห์คงจะลอบสังหารแบบเงียบๆ ไม่สำเร็จ...อาจจะเป็นเพราะมังจากะเลตื่นอยู่...ไม่สิ ...ต่อให้ตื่นอยู่ แต่ความกะทันหันบวกกับระดับความเร็วของสิงห์ ทำให้มังจากะเลไม่น่าจะรอด....แสดงว่ามังจากะเลอาจจะมีพลังบางอย่างที่พวกเราคาดไม่ถึงอยู่...อืม...ข้าว่าตอนนี้สิงห์คงกำลังตกที่นั่งลำบากแล้วล่ะ "  ศกุนตลาหลับตาพร้อมกับเล่าเหตุการณ์ได้เป็นฉากๆ และที่น่าประหลาดใจที่สุดคือ เธอวิเคราะห์ได้อย่างถูกต้องราวกับตาเห็นเลยทีเดียว

 

           " ถ...ถ้าอย่างนั้นก็แย่น่ะสิ!...พวกเราต้องรีบเข้าไปช่วย!! "  อนาสตาเซียร้องลั่น พลางชักม้าทำท่าจะควบตะบึงออกไป  แต่ศกุนตลาโน้มตัวลงไปคว้าสายจูงม้าขืนรั้งไว้เสียก่อน

 

           " กรุณาตั้งสติก่อนสิ ท่านอนาสตาเซีย...หากไม่นับสิงห์ที่อยู่ที่นั่น พวกเราก็มีกันอยู่แค่ 2 คนเท่านั้น...ต่อให้เป็นพระยายมมาเองก็ไม่อาจฝ่าทหารเป็นกองทัพเข้าไปได้แน่...ขืนหักหาญฝ่าไปก็มีแต่ตายเปล่าเท่านั้น "

 

           " ...ต...แต่ว่า...ถ้าใช้ วิชา  นั่นของเธอ ก็น่าจะฝ่ากองทัพทหารเข้าไปเพื่อช่วยสิงห์ได้นี่! "

 

           " วิชา  ที่ท่านว่านั่น ใน 1 ราตรีข้าสามารถใช้ได้เพียงครั้งเดียวเท่านั้น...และท่านผู้เฒ่าก็ได้กำชับนักกำชับหนาแล้วว่าให้ข้าใช้ต่อเมื่อได้เห็นพลุสัญญาณถอนตัวของสิงห์เท่านั้น...ข้าไม่อาจเสี่ยงใช้ไพ่ตายเดียวของข้าเพื่อเสี่ยงฝ่าเข้าไปได้...สิงห์เองก็รู้ข้อนี้ดี "

 

           " ล...แล้วถ้าหากตอนนี้สิงห์ถูกคร่ากุมตัวไว้จนไม่อาจใช้พลุสัญญาณได้ล่ะ?!! "

 

             แม้จะเป็นถ้อยคำที่น่ากลัวจนชวนสะอึกแค่ไหนก็ตาม ดวงตาของศกุนตลากลับยังจับจ้องไปที่ค่ายทหารพม่านิ่งจนแทบไม่ไหวติงอย่างสะเทือนใจอะไรเลยด้วยซ้ำ...ก่อนที่ในที่สุดเธอจะหลับตาลงพร้อมกับถอนหายใจเฮือกและเอ่ยขึ้นเบาๆ 

 

           " ...ถ้าหากการณ์มันเลวร้ายถึงขั้นนั้นจริง...ข้าก็คงต้องบอกว่า สิงห์คงจะทำบุญร่วมกับพวกเรามาเพียงแค่นี้...ท่านจะด่าข้าก็ได้นะ...คำพูดทุกคำของข้าอาจจะฟังดูขวานผ่าซากและโหดร้าย...แต่มันเป็นความจริง มันเป็นครรลองของโลกใบนี้...ที่แม้แต่ท่านเองก็ไม่อาจเปลียนมันได้... "

 

             อนาสตาเซียหันควับมามองด้วยสายตาเขียวปัด ก่อนที่เธอจะสะบัดหน้าหนีไปอีกทาง...ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากจะด่าหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า...แต่เธอรู้จักกับศกุนตลามาดีเกินพอจะรู้ว่า ศกุนตลาไม่ได้พูดเพื่อประชดประชันหรือเพราะเกลียดขี้หน้าสิงห์...แต่เป็นเพราะเธอคิดอย่างที่เธอพูดจริงๆ ...ฉะนั้นด่าเธอไปก็รังแต่จะหมางใจกันเสียเปล่าๆ ...หญิงสาวจึงทำได้แค่เพียงหันกลับไปมองที่ค่ายทหารพม่านั่นพร้อมกับรำพึงเบาๆ

 

           " สู้เขานะสิงห์...ไม่จำเป็นต้องสังหารมังจากะเลก็ได้...เพียงแค่จุดพลุสัญญาณให้เราเห็นเท่านั้น แล้วพวกเราจะเข้าไปช่วยเจ้าท่านที! "

 

 

 

 

 

...............................................

 

 

 

 

 

          ...ย้อนกลับมาที่สิงห์...

 

           ' แย่เหมือนกันแฮะ ...นอกจากจะเสียอาวุธชิ้นเดียวที่มีไปแล้ว  มีดสั้นที่ไอ้เฒ่านี่แทงเข้ามาตอนแรกก็เสือกเสียบไปโดนหวีดที่เราเอาไว้ใช้สำหรับเรียกยัยชีวา มายา ราตรี จาเป็นรูโหว่ไม่สามารถใช้การได้อีกนี่สิ ...เรื่องเสียกริชยังพอทน แต่ที่เรียกยัยพวกนั้นมาช่วยไม่ได้นี่ไม่ไหวจริงๆ  ...ไกรเองก็คงจะต้านพวกทหารคุ้มกันได้อีกไม่นาน ...ระยำแท้ๆ ไม่เคยตกอยู่ในสถานการณ์วิกฤตขนาดนี้มาก่อนเลยนะเนี่ย !! '  ภายใต้ใบหน้าที่ยังคงเฉยชาราวกับใส่หน้ากาก  สิงห์วิเคราะห์สถานการณ์ที่เผชิญอยู่อย่างรวดเร็ว ก่อนที่เขาจะต้องยอมรับว่าสถานการณ์มันชักจะแย่ลงเรื่อยๆ สำหรับเขาเสียแล้วสิ

 

             ชายหนุ่มเหลือบสายตากลับไปมองที่ทางเข้ากระโจม อันมีเสียงดาบกระทบกันดังลอดออกมาอย่างต่อเนื่องพลางอุ่นใจได้เล็กน้อย เพราะตราบใดที่เสียงเหล่านั้นยังคงดังไม่หยุดก็แสดงว่าไกรยังคงมีชีวิตรอดอยู่...แต่เสียงที่ดังอยู่จะดังไปได้อีกนานแค่ไหนมันก็เป็นอีกเรื่องนึง...

 

             เขาเอื้อมมือไปจับกระบอกโลหะรูปยาวรีที่เหน็บอยู่เบื้องหลังของตนเอง พลางใจชื้นขึ้นเล็กน้อย ที่อย่างน้อยกระบอกพลุสัญญาณที่ไว้ใช้สำหรับตอนถอนตัวหลบหนียังปลอดภัยดีอยู่....อันที่จริงแล้วเขาจะจุดมันเพื่อส่งสัญญาณขอถอนตัวเสียตั้งแต่ตอนนี้ก็ได้ เพราะมันไม่ใช่ความผิดของเขาเลยด้วยซ้ำที่มังจากะเลยังคงมีชีวิตอยู่...เพราะฉะนั้นต่อให้เขาถอนตัวเสียตอนนี้ก็ไม่มีใครว่าเขาได้

 

          ...แต่เขากลับไม่ยอมใช้มัน...ถึงจะรู้ดีว่ามันเป็นเพียงแค่การยึดมั่นถือมั่นในศักดิ์ศรีโง่ๆ ของเขาเองก็เถอะ...แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังไม่อาจจะทำใจจุดพลุถอนตัวขึ้น ทั้งๆ ที่เป้าหมายของเขายังคงมีชีวิตอยู่ได้อย่างเด็ดขาด...

 

           " หึๆ...ศักดิ์ศรีโง่ๆ "  สิงห์อดหัวเราะเบาๆ อย่างสมเพชตัวเองไม่ได้ ก่อนที่เขาจะตาลุกวาวพร้อมกับตวาดดังลั่น! 

 

           " เข้ามา! มังจากะเล!!   ณ  ที่นี้ไม่มีซึ่งยศฐาบรรดาศักดิ์ใดๆ ทั้งสิ้น...มีเพียงแค่เจ้ากับข้าเท่านั้น!!  จงเข้ามาแล้วแสดงให้เห็นสิว่า เจ้ามีศักดิ์ศรีของชายชาติอาชาไนยแค่ไหน! ...เพราะในราตรีนี้ หากข้าไม่ตาย เจ้าก็ต้องม้วย!!! "

 

           " โอหัง!! "  เหมือนอสรพิษที่ถูกตีเข้าที่ขนดหาง! มังจากะเล แม่ทัพที่เป็นถึงเสือเก่าคำรามลั่นพร้อมกับโถมฟาดด้วยฆ้อนยักษ์ในมือ ชนิดที่ถ้าโดนจังๆ ต่อให้หนังทำจากทองแดง กระดูกทำจากเหล็กก็คงมีหวังได้แหลกคาที่แน่ๆ 

 

           " หัวใจวานร ! "  เพียงเสี้ยววินาทีก่อนที่ฆ้อนยักษ์จะฟาดเข้าถึงตัว  สิงห์คำรามเบาๆ ก่อนที่ร่างทั้งร่างของเขาจะหายวับไปกับตา พร้อมกับโผล่ไปปรากฎตัวอีกครั้งอยู่บนขื่อาเหนือหัวของมังจากะเลอย่างไม่น่าเชื่อ!

 

           "ผนึก ....หัวใจคชสาร !! "  ทันทีที่สิ้นเสียงคำรามอีกครั้ง สิงห์ก็ทิ้งตัวลงมาพร้อมกับร่างกายที่หนักกว่าเดิมหลายสิบหลายร้อยเท่า...เขาทิ้งศอกลงใส่ดั้งจมูกของอีกฝ่ายโดยที่อดีตเสือเฒ่าไม่ทันได้ตั้งตัว...ผลก็คือดั้งจมูกของมังจากะเลอันเป็นส่วนอ่อนบอบบางถึงกับหักเสียงดัง กร๊อบ!  อย่างน่ากลัว เลือดกำเดาสดๆ ทะลักทลายออกมาเป็นสายทันที!

 

           " ...ผนึก ...อ๊ะ...ขออภัยด้วย...ข้าทำเจ้าเจ็บรึเปล่าเนี่ย? "

 

           " ...อ...อั่ค ! ...ก ...แก !! ไอ้เด็กสารเลว !! ...ตอนที่ข้าฆ่าคนครั้งแรก เจ้ายังไม่เกิดด้วยซ้ำ ...หากข้าฆ่าเจ้าไม่ได้ ข้าไมขออยู่เป็นคน !!! "  มังจากะเลที่เลือดขึ้นหน้าตวาดลั่นอย่างเดือดดาลพลางควงฆ้อนในมือราวกับควงก้านกล้วยเบาๆ  ก่อนจะฟาดเปรี้ยงหมายจะป่นกระดูกเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมที่อยู่ตรงหน้าให้ละเอียดไปคาตาให้ได้

 

           " หัวใจวานร ! "  ซึ่งผลก็ไม่ต่างจากเดิมเลยแม้แต่น้อย สิ่งเดียวที่อีกฝ่ายฟาดได้ก็คือธาตุอากาศอยู่ดี

 

           " ...ผนึก ...หัวใจพยัคฆ์ !! "  พริบตาที่ฆ้อนของอีกฝ่ายพลาดเป้า สิงห์ไม่ยอมให้โอกาสเสียเปล่าเลย...เขาผนึกวิญญาณเสือสมิงอันเป็นเป็นหนึ่งในวิญญาณที่ผนึกอยู่ในประคำของเขาเข้าร่างพร้อมๆ กับที่เขี้ยวและเล็บงอกยาวขึ้นอย่างน่ากลัว พริบตาเดียวที่เขาพุ่งใส่มังจากะเล ร่างที่แข็งแกร่งปานเหล็กเพชรจากวิชาคงกระพันชาตรีที่มังจากะเลมั่นใจนักมั่นใจหนากลับถูกกัด ข่วน กระปบ จนเต็มไปด้วยรอยแผลราวกับมีเสือโคร่งตัวย่อมๆ นับไม่ถ้วนพึ่งจะโถมเข้าโจมตีเขาสดๆ ร้อนๆ! 

 

           " อ...อึ่ก !! เป็นไปไม่ได้ !! วิชาเจ้าสามารถเจาะทะลุวิชาคงกระพันชาตรีได้ ?!! "  จอมทัพเฒ่าครางลั่นพลางมองร่างที่ยับเยินของตนเองอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา

 

           " ...ผนึก ...ใช่แล้ว...เพราะฉะนั้นทางที่ดีเจ้าควรจะยอมรับความตายเสียโดยดีดีกว่า อย่างน้อยข้าก็สัญญาว่าข้าจะไม่ทำให้เจ้าทรมานเลย "

 

 

           " หุบปาก!  ราตรีนี้ไม่เจ้าตาย ข้าก็ม้วยยย !!! "  

 

 

          ...สำหรับสายตาของบุคคลภายนอก แม้ว่ามันจะดูเหมือนเป็นการไล่ถลุงของสิงห์อยู่ฝ่ายเดียว  แต่สำหรับสิงห์แล้ว ยิ่งเวลาผ่านไป สถานการณ์ของเขาก็ยิ่งแย่ลงเรื่อยๆ ...หากไม่นับทหารนับร้อยนับพันภายนอกที่มีเพียงไกรซึ่งเขาพึ่งรู้จักได้ไม่นานเป็นปราการสุดท้ายที่กั้นอยู่...วิชาที่สิงห์ใช้อยู่ก็เป็นวิชาที่กำลังจะย้อนกลับมาทำร้ายเขาในไม่ช้าก็เร็ว...

 

          ...วิชาที่เขากำลังใช้อยู่ มีชื่อว่า หัวใจราชันย์เดรัจฉาน  เป็นวิชาต้องห้ามสำหรับผู้ใช้สัตว์สมิงทั้งปวง วิชานี้ใช้เขี้ยวหรือเล็บของสัตว์อาถรรพ์เป็นสื่อกลางในการอัญเชิญวิญญาณเข้ามาสถิตร่างเพื่อให้ได้รับความสามารถพิเศษบางอย่างของสัตว์ชนิดนั้นมา...แต่ก็อย่างที่บอกว่ามันเป็นวิชาต้องห้าม...เพราะผลเสียของวิชามันสาหัสสากรรจ์จนความน่าใช้ไม่เหลือเลย  นอกจากวิชานี้จะเสี่ยงที่ร่างกายจะรับน้ำหนักของวิญญาณสัตว์อาถรรพ์ไม่ไหวจนแตกสลายแล้ว วิญญาณของเขาก็เสี่ยงต่อการถูกกลืนกินจากวิญญาณอาถรรพ์ทุกครั้งที่เขาใช้...แม้แต่สิงห์ผู้แหกกฎของวิชานี้ได้เกือบทุกข้อ ก็ไม่อาจฝืนขีดจำกัดของตัวเองไปได้!...

 

             พริบตาที่ฟาดฆ้อนวืดอีกครั้ง สิงห์ที่หมายรีบจบเกมอยู่แล้วก็พุ่งวูบขึ้นไปขี่คออีกฝ่ายพร้อมกับเชิงเทียนโลหะอันแหลมคมที่เขาหยิบติดมือมาได้เงื้อสูง และปักลงมาเต็มกำลัง!! 

 

           " ตายซะเถอะ มังจากะเล!! "

 

 

             วิ้งงงงงงง !!!! 

 

 

             ชั่วเสี้ยวของเสี้ยววินาทีก่อนที่เชิงเทียนในมือจะแทงเข้าถึงลำคอของอีกฝ่ายเพียงองคุลีเดียว ร่างของสิงห์ก็ลั่นเปรี๊ยะ!! สั่นสะท้านอย่างรุนแรงจากผลพวงของการใช้ วิชา มากเกินไป ทำเอาชายหนุ่มชะงักกึก! ...แม้มันจะเป็นเพียงการชะงักไปไม่ถึงวินาทีก็ตาม แต่ในสถานการณ์ที่เสี้ยววินาทีใช้ตัดสินระหว่างความเป็นและความตาย ...เพียง 1 วินาทีก็มากพอจะทำให้เขาถูกฆ้อนที่เหวี่ยงมาจากมือของมังจากะเลเข้าเต็มรักโดยที่เขาไม่มีสิทธิ์ป้องกันตัวใดๆ โดยสิ้นเชิงเลย

 

 

             กร๊อบบบบ !!!!

 

 

             สิงห์ที่ถูกฆ้อนเข้าเต็มสีข้างปลิวตกลงมาเป็นว่าวป่านขาด เขากระอักเลือดออกมาเป็นลิ่มๆ ทันทีที่ตกลงถึงพื้น บริเวณหน้าอกครึ่งซีกขวาที่ชาดิกไร้ความรู้สึก บวกกับการหายใจที่ติดขัดบอกให้เขารู้ทันทีว่า กระดูกซี่โครงซีกขวาของเขาคงจะแหลกยับไม่มีชิ้นดี แถมซี่โครงบางชิ้นคงจะหักเข้าไปทิ่มปอดของเขาอยู่ด้วยซ้ำ

 

             ก่อนที่จะเขาถูกฆ้อนที่สองที่เหวี่ยงลงมาหมายขยี้กระโหลกเขาให้แหลก สิงห์อาศัยจังหวะที่เขายังชาอยู่ตวัดพลิกตัววูบถลาไปกึ่งนั่งกึ่งยืนอยู่อีกฝั่งหนึ่ง...แม้ว่าเขาจะอึดผิดมนุษย์ทั่วไป แต่ผลของการเลือดตกในทำให้เขาเริ่มตาพร่ามัวและเรี่ยวแรงถดถอยลงเรื่อยๆ

 

           ' ระยำเอ้ยยย ! ...ทำไมต้องมาออกอาการเอาตอนจังหวะสำคัญด้วยนะ !! ... '  สิงห์คิดในใจอย่างเดือดดาลตัวเองพลางกระอักเลือดอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะฝืนตะโกนลั่น

 

           " ไกรโว้ยยย!!  ยังไม่ตายใช่หรือไม่ ?! "

 

             ไกรที่กำลังหลังพิงฝาใช้ร่างกายที่เต็มไปด้วยบาดแผลพร้อมกับดาบ 2 เล่มรับมือกับทหารพม่านับสิบคนที่ล้อมรอบเขาอยู่ หันขวับกลับมาตะโกนตอบดังลั่น

 

           " ยังโว้ยยย !! แต่คงอีกไม่นานหรอก! ...ถ้าแกจัดการไอ้มัง...มังห่ามังเหวอะไรนั่นเสร็จแล้วก็ออกมาช่วยกันหน่อยสิวะ!! "

 

             สิงห์หัวเราะเบาๆ ก่อนจะนิ่วหน้าซู้ดปากลั่นเพราะความชาบริเวณชายโครงเริ่มถูกแทนที่ด้วยความเจ็บปวดแล้ว

 

           " ขอโทษด้วยว่ะ ไกร...ข้าทำไม่สำเร็จ   เพราะฉะนั้นถ้าจะหนีเจ้าก็ต้องรีบหนีเสียตั้งแต่ตอนนี้เลย ...ก่อนที่จะสายเกินการณ์ "

 

           " ก...แกว่าไงนะ?! "

 

           " รีบไปซะ ...ถ้าไม่อยากมาตายพร้อมข้า...ไปสิโว้ยยยย!!!! "

 

             ไกรกัดฟันกรอด ใจเขาอยากจะเข้าไปช่วยอีกฝ่ายใจจะขาด แต่พวกทหารพม่าที่เริ่มเพิ่มจำนวนมากขึ้นทุกทีคงจะไม่ยอมให้เขาทำแบบนั้นแน่...แถมถ้าขนาดสิงห์ยังเสียท่า แล้วคนธรรมดาๆ อย่างเขา ต่อให้เข้าไปคงจะช่วยอะไรได้ไม่มากอยู่ดี  เขาจึงทำได้แต่ทิ้งดาบลงและเอามือทั้งสองกุมแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายของเขามั่น

 

           " ลาก่อนนะสิงห์...ความไม่จีรังคือความจริง  ทุกๆ สิ่งล้วนขึ้นอยู่กับแค่การยอมรับ !!..."  เขาตะโกนวลีที่เขาคิดว่าคงเป็นคีย์เวิร์ดสำหรับการย้อนเวลาลั่น ก่อนที่แหวนจะส่องแสงสว่างวาบจนสว่างไปทั้งกระโจม!! 

 

 

             วูบบบบบ !!!!!!!

 

            

           " หึๆๆๆๆ ลาก่อนนะ ไกร...ถึงแม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ แต่เจ้าก็เป็นสหายที่ดีที่สุดของข้าคนนึงเลย... "  สิงห์หัวเราะเบาๆ อีกครั้ง ก่อนจะหันมาหามังจากะเลที่กำลังยืนจังก้าเงื้อฆ้อนขึ้นเหนือหัว

 

           " เจ้าเป็นคนแรกที่ทำให้ข้าบาดเจ็บได้ถึงขนาดนี้...วางใจเถอะ...ข้าจะส่งเจ้าไปปรโลกให้เร็วที่สุด!! "

 

           " ต้องมาโดนตาเฒ่าอย่างท่านฆ่าตายทำเอาข้าหัวเราะไม่ออกจริงๆ ...เถอะ...รีบจัดการให้เสร็จๆ ทีเถอะ  มังจากะเล...ข้าพร้อมแล้ว... "  สิงห์หลับตาลงอย่างปลงตก พร้อมกับเชิดหน้าขึ้นยอมรับความตายตรงหน้าอย่างภาคภูมิ...ในชั่วเสี้ยววินาทีนึง เขาเหมือนกับได้เห็นหัตถ์อันขาวซีดของพญามัจจุราชยื่นมือมารอรับวิญญาณเขาแล้ว...

 

 

             ฉึก !!!!!!! 

 

 

            ' ........อืม ...นึกว่าความตายจะเจ็บปวดมากกว่านี้เสียอีก ... '  สิงห์ที่ยังหลับตาอยู่คิดในใจอย่างเงียบๆ  ก่อนที่อึดใจต่อมา ความเจ็บปวดที่แผ่ออกมาจากสีข้างขวาของเขาทำให้เขาขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อยเพราะเขาคิดว่าความเจ็บปวดจะหายไปหมดเมื่อเขาตายแท้ๆ  ก่อนที่ของเหลวอุ่นๆ หนืดๆ บางอย่างที่หกรดใบหน้าเขา จะทำให้สิงห์รู้ตัวเสียทีว่าเขายังไม่ตายพร้อมกับที่เขาลืมตาขึ้นอีกครั้ง

 

             ภายใต้แสงไฟจากตะเกียงเหนือขื่อกระโจมที่ส่องอย่างเลือนราง มังจากะเลค่อยๆ ปล่อยฆ้อนให้ตกลงพื้นอย่างช้าๆ  ดวงตาของขุนพลเฒ่าเบิกโพลง พร้อมกับเลือดสีคล้ำที่ทะลักจากปากออกมาเป็นลิ่มๆ ...ที่คอของเขาถูกปักด้วยเศษกริชลงอาคมของสิงห์ ปักเข้าที่รอยแผลกัดจากวิชา หัวใจพยัคฆ์  ของเขา ตัดหลอดลมและเส้นเลือดใหญ๋จนทะลุออกมาอีกด้านนึง...มังจากะเลค่อยๆ ทรุดลง ก่อนจะหันกลับไปมองชายหนุ่มที่แทงเขาจากทางด้านหลังโดยไร้ร่องรอย  ปากที่เต็มไปด้วยโลหิตขยับพยายามพูดอะไรบางอย่าง

 

           " ...เจ้า...เจ้า...ขะ ข้าไม่ยอมรับ! ...ข้าไม่ยอ---- "  ก่อนที่เขาจะล้มครืนลงราวกับภูผาทลาย

 

          ...มังจากะเล...อดีตโจรป่าใจทมิฬผู้ก้าวขึ้นมาอยู่บนจุดสูงสุดในฐานะแม่ทัพทัพหน้าของพระเจ้าอลองพญาสิ้นลมหายใจแล้ว...ดวงดวงตาที่เหลือกโพลงอย่างค้างคาใจ!...

 

 

          ...ตาย ตาไม่หลับ !!! ...

 

 

           " ...สู่สุคติเถอะนะ ... "

 

           " ก...ไกร?!! "  สิงห์เบิกตากว้างอย่างแทบไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง แม้ว่าเขาพึ่งจะเห็นอยู่คาตาว่าเพื่อนร่วมห้องขังของเขา ที่ไม่รู้ผ่ากองทหารคุ้มกันเข้ามาได้อย่างไร พึ่งจะสังหารมังจากะเล และช่วยชีวิตเขาเอาไว้

 

          ...ม...ไม่ใช่...ถึงจะเห็นอยู่ชัดๆ ว่าเป็นไกร...แต่สัญชาตญาณและลางสังหรณ์บางอย่างในตัวของสิงห์กลับบอกเขาว่าชายที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่ไกร...หรืออย่างน้อยในช่วงเวลานี้ เขาไม่ใช่ไกรที่สิงห์รู้จักแน่นอน!...

 

             ชายหนุ่มตรงหน้าหันสายตาที่ว่างเปล่าจนน่ากลัวมาหาสิงห์อย่างช้าๆ ก่อนที่เสี้ยววินาทีต่อมา ดวงตาของเขาจะเหลือกโพลงจนเหลือแต่ตาขาวพร้อมๆ กับที่ร่างนี้นค่อยๆ ทรุดลงอย่างช้าๆ

 

           " ฮ...เฮ้ย?! "  สิงห์ลืมความเจ็บปวดของตนไปชั่วขณะ...เขาพุ่งไปรับร่างของอีกฝ่ายด้วยใบหน้าที่ยังคงไม่สร่างตะลึง   ก่อนที่เสียงโหวกเหวกโวยวายด้านนอกจะปลุกเขาให้ตื่นจากภวังค์กลับสู่ปัจจุบันอีกครั้ง

 

              เขาใช้มีดสั้นที่ตกอยู่บนพื้นกรีดกระโจมออกเป็นทางยาว ก่อนจะกึ่งแบกกึ่งลากผู้ที่พึ่งจะช่วยชีวิตเขามาสดๆ ร้อนๆ ออกมาด้านนอก...โดยแทบไม่สนใจทหารพม่าเกือบ 20 คนที่เริ่มพากันล้อมเข้ามาก่อนจะหยิบกระบอกโลหะที่เหน็บอยู่ด้านหลังออกมากระแทกกับพื้นอย่างแรง

 

            

             ฟิ้ว---------------------------ว  ปุ้งงง !!

 

 

          ...ไกลออกไป...

 

           

           " พลุสัญญาณ !  นั่นไงศกุนตลา  สิงห์อยู่ตรงนั้น !! "  อนาสตาเซียร้องลั่นพลางชี้ไปให้ดูตำแหน่งที่พลุพูกจุดขึ้นอย่างตื่นเต้นยินดี  แต่เมื่อเธอหันกลับมาอีกครั้ง เธอก็เห็นเพียงม้าเปล่าๆ โดยที่คนขี่มันไม่ได้อยู่ที่ตรงนี้แล้ว

 

           " ปัดโธ่เอ้ย! ...ปากบอกว่าไม่สนๆ ที่แท้เธอก็เป็นห่วงเขามากกว่าใครเลยไม่ใช่รึไงกัน "  หญิงสาวยิ้มพรายพลางส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใอยู่คนเดียว

 

 

             แกว่กกกกกกกกก !!!

 

           

             เสียงร้องอันโหยหวนยาวนานของนกอัปมงคลอย่างนกแสกที่บินโฉบลงมา ทำเอาทหารพม่าที่ตั้งวงล้อมเตรียมรุมขยี้สิงห์และไกรอยู่ถึงกับชะงักไปชั่วเสี้ยววินาที ก่อนที่พริบตาต่อมา กองทัพนกนับร้อยนับพันที่ประกอบไปด้วยนกตัวเล็กๆ อย่างนกกระจิบ ไปจนถึงแร้งตัวขนาดมหึมาก็พุ่งวูบจากฟากฟ้าลงมาราวกับห่าฝนลูกธนู ลงมารุมจิกตีสร้างความโกลาหลและกลียุคให้แก่ทหารพม่าไปทั่วทั้งค่าย ในขณะที่ฝูงนกอีกกลุ่มหนึ่งจะบินวนรอบๆ สิงห์และไกร สร้างกำแพงร่างแหอย่างหยาบๆ ขึ้นมา

 

           " ข้ามารับแล้ว...สิงห์... "  หญิงสาวนามว่าศกุนตลาที่อยู่ๆ ก็โผล่มาอยู่ด้านหน้าสิงห์อย่างไรก็ไม่ทราบได้พูดเรียบๆ พลางค่อยๆ ยื่นมามาประคองสิงห์ให้ลุกขึ้นยืนอย่างไม่รีบร้อน

 

             สิงห์พยักหน้าซีดๆ จากการตกเลือดของเขาเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะฝืนพูดขึ้นอย่างยากลำบากว่า

 

           " พ...พา...พาชายคนนั้นไปด้วย "

 

           " ว่าอย่างไรนะ?! "

 

           " ข้าบอกว่าพา...เขาไปกับเราด้วย...เขาเป็นผู้ฝ่าทหารคุ้มกันเข้ามาสังหารมังจากะเล...ทั้งยังเป็นผู้ช่วยชีวิตข้าด้วย...นอกจากข้าจะเป็นหนี้เขาแล้ว ข้ายังอยากรู้ว่าเขาทำได้อย่างไรด้วย "  สิงห์พูดด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด ก่อนจะก้มลงกระอักเลือดอีกครั้ง

 

           " หวังว่าเจ้าจะมีเหตุผลที่น่าฟังพอเมื่อกลับไปถึงหมู่บ้านนะ...ไม่เช่นนั้นต่อให้เจารอดจากที่นี่ได้ พอถึงหมู่บ้านท่านผู้เฒ่าก็คงได้ทำพิธีฝังเจ้าทั้งเป็นอยู่ดี "

 

           " เถอะน่า...ข้าจะเป็นผู้รับผิดชอบเขาเอง "  สิงห์หันมาฝืนยิ้มอย่างเซียวๆ ในขณะที่ศกุนตลามองหน้าสิงห์อย่างชั่งใจครู่นึง ก่อนที่เธอจะถอนหายใจเฮือก

 

           " ก็ได้...สิงห์...ถ้าลงเจ้าพูดขนาดนี้...เราจะพาเขากลับไปหมู่บ้านยุคันตวาตก็ได้ "

 

           " ใช่แล้ว...ศกุนตลา...กลับ บ้าน  เรากันเถอะ "

 

 

             วูบบบบบบ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 

 

 

 

 

 ......................................................