โสเภณีพรหมจรรย์

     ระหว่างอยู่บนเครื่องบินพิมมาดาไม่คิดแม้แต่จะพูดคุยหรือมองหน้าเนเทนเลยสักนิด เธอหันหน้าหนีเขาออกไปมองกระจกแทนไม่ก็ก้มหน้าก้มตาร้องไห้แทน แต่มีหรือที่เขาจะสนใจเธออยากร้องก็ร้องไปคนอย่างเนเทนเสียอย่างถ้าผู้หญิงไม่ง้อเขาก็ไม่ง้อเหมือนกัน
 
     “ฮึกๆ...ฮือ...” เสียงสะอื้นของพิมมาดาดังออกมาแต่ก็ยังไม่มีท่าทีที่จะหยุด เธอเกลียดเขาจริงๆผู้ชายที่เจ้าเล่ห์มีนิสัยที่เห็นแก่ตัวและเอาแต่ใจ ไม่สมควรที่จะเป็นพ่อพันธุ์หรือเป็นพ่อคนเลยแม้สักนิดต่อให้ร้องไห้แทบตายเขาก็ยังไม่คิดจะง้อไม่คิดจะสนใจเธอเลย
 
     “หยุดร้องไห้เสียทีจะได้ไหม ผัวคุณก็ไม่ได้ตายเสียหน่อย” เนเทนทนความรำคาญไม่ไหวเลยหันไปแขวะหญิงสาวแทน
 
     “ใช่! ผัวฉันตาย ฉันเลยต้องร้องไห้ไว้อาลัยไว้ทุกข์ให้เสียหน่อย รู้สึกเสียดายที่ผัวฉันเกิดมาเป็นคนทั้งทีแต่นิสัยที่ดีไม่มีเลยแม้สักนิด” พิมมาดาปาดน้ำตาออกหยุดร้องไห้แล้วหันหน้ากลับมาเถียงเนเทนแทน
 
     “นี่พิมให้มันน้อยๆหน่อยนะ ผมประชด”
 
     “แต่ฉันไม่ประชดฉันพูดเรื่องจริงอุ้บ...” คำพูดของพิมมาดาถูกกลืนหายเข้าไปในปากของเนทน ประสบการณ์ที่สั่งสมมานานทำให้เขาปราบนางเสือสาวจอมพยศนี้ได้ไม่ยาก อยากปากดีกับเขานักเธอก็ต้องเจอแบบนี้
 
     “อื้อ..อ่อย..” เสียงอู้อี้ในลำคอของพิมมาดาหลุดออกมา เธอหายใจจะไม่ออกอยู่แล้วนี่เขาจะเอาให้เธอตายไปข้างหนึ่งเลยหรือยังไง
 
     “ฮึ! ปากดีนักก็ต้องเจอแบบนี้ อย่าแม้แต่จะคิดด่าผมออกมาถ้าไม่อยากโดนทำมากกว่าจูบ” เนเทนขู่หญิงสาว นึกสนุกกับท่าทางของเธอที่อยากด่าเขาแทบตายแต่ก็ไม่ได้
 
     พิมมาดาหันหน้าไปทางกระจกตามเดิมทั้งอายทั้งโกรธเขา อยากจะตะกายไอ้หน้าตาหล่อๆที่จอมยียวนนั่นนักให้มันเสียโฉมไปเลย ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้นใจอยากจะทำตามความคิดแต่ก็ทำไม่ได้ คิดไปคิดมาก็นึกถึงพี่สาวไม่รู้ว่าตอนนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง อยู่กับพี่ชายของอีตาบ้านี่จะโดนอะไรบ้างนะเธอก็ไม่รู้ อีกอย่างตอนนี้อนาคตที่เธอใฝ่ฝันว่าจะตั้งใจศึกษาให้จบจนได้รับใบปริญญาก็ต้องดับวูบลงเพราะตัวเธอเอง
 
     ใบหน้านวลหม่นหมองลงตั้งแต่เกิดเหตุการณ์เมื่อคืนนี้เธอก็เริ่มหมดปัญญาอับจนหนทาง ความรู้สึกที่มีคือเสียใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ คงทำได้เพียงแค่คอยเฝ้าภาวนาให้ตัวเองและพี่สาวนั้นปลอดภัยหรือถ้าเลือกได้เธอจะไม่ทำให้เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นเด็ดขาด
 
     “เป็นอะไรอีกล่ะ ผมถามจริงๆเหอะในชีวิตคุณมีแต่การร้องไห้นั่งอมทุกข์หรือยังไง”
 
     “ฉันเพิ่งเป็นตั้งแต่มาอยู่กับคุณนี่แหละ”
 
     “สรุปคือผมเป็นต้นเหตุใช่ไหม คุณคิดดีๆสิคิดๆหน่อยว่าเรื่องทั้งหมดมันเกิดขึ้นเพราะใครเป็นคนทำ” เนเทนถามกลับ
 
     “เลิกพูดเสียทีเถอะ ถ้าไม่ได้อยากพูดให้ฉันรู้สึกดีขึ้น” พิมมาดาตวาดใส่ชายหนุ่มดวงตาหวานมองเขาด้วยสายตาไม่พอใจแต่ก็คล้ายจะร้องไห้ “ถ้าคุณคิดว่าฉันเป็นแค่ผู้หญิงใจแตกอายุสิบแปดปีเข้าไปทำงานขายตัวเพื่อแลกกับเศษเงิน ฉันขอให้คุณคิดมันใหม่ซะ”
 
     “ไม่จำเป็นเพราะการกระทำของคุณมันก็ฟ้องอยู่แล้ว เก็บปากกับร่างกายที่ปีกกล้าขาแข็งเอาไว้ซะถ้าไม่อยากโดนล่าม” เหยียดกายกอดอกมองไปข้างหน้า เขาไม่จำเป็นจะต้องมาคิดเรื่องที่ไร้สาระของผู้หญิงคนนี้อีกไม่นานหรอกเดี๋ยวเขาก็เบื่อ
 
     หลายชั่วโมงผ่านไปพิมมาดากับเนเทนยังล่อยลอยอยู่บนท้องฟ้าในเครื่องบินสุดหรูที่มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่อยู่ในนั้น ด้วยความเย็นของเครื่องปรับอากาศทำให้พิมาดารู้สึกอยากเข้าห้องน้ำเธอจึงปลดสายรัดออกแล้วลุกออกไปจากที่นั่งโดยไม่บอกชายหนุ่ม
 
     “เฮ้อ...ห้องน้ำอยู่ไหนนะ เอ...ตรงนี้หรือเปล่า ลองกดปุ่มนี้เผื่อว่าอาจจะเปิดประตูห้องน้ำก็ได้” พิมมาดายื่นมือไปกดปุ่มๆหนึ่งทันใดนั้นเสียงเตือนก็ดังขึ้น คนในเครื่องลุกให้วุ่นวายกันไปหมด
 
     “พิมๆคุณอยู่ไหน พิม!” เนเทนรีบลุกออกจากที่นั่งเดินหาหญิงสาว นึกเป็นห่วงเธอเพิ่งเคยขึ้นเครื่องบินเป็นครั้งแรกเสียด้วย ระบบการปฏิบัติตนบนเครื่องบินเธอก็ไม่รู้
 
     “คุณเนเทนคะ ฉันอยู่นี่ อ้าว! ทำไมคนอื่นเขาตื่นตระหนกกันไปหมดเกิดอะไรขึ้นเหรอคะ วุ่นวายน่าดู” คนต้นเหตุถามออกมาอย่างไม่รู้เรื่อง เธอยืนดูปุ่มนั่นอยู่นานก่อนจะเดินออกมาตามคำเรียกของเนเทนเพราะเธอไม่รู้จะปิดเสียงอย่างไรเลยกดปุ่มนั่นไปหลายๆครั้ง สงสัยที่คนอื่นวุ่นวายกันไปหมดคงเป็นเพราะเสียงนั่นแน่ๆ
 
     “คุณเป็นอะไรหรือเปล่า ให้ตายเถอะ! อย่าบอกนะว่าคุณไปกดปุ่มนั่นน่ะ” เนเทนหัวเสียจ้องหน้าตัวการอย่างคาดโทษ เธอทำเรื่องวุ่นวายจริงๆโอ้ย!กว่าจะถึงอเมริกาเครื่องบินพังก่อนแน่ๆ
 
     พิมมาดาก้มหน้างุดหลบสายตาของเขาอย่างสำนึกผิด ก็เธอไม่รู้นี่ว่าปุ่มนั่นมันเป็นปุ่มเตือนสัญญาณอันตราย คนก็เพิ่งจะเคยขึ้นเครื่องบินเป็นครั้งแรกเธอก็คิดว่าเป็นเหมือนกับขึ้นรถเมล์รถโดยสารที่กดปุ่มแล้วประตูจะเปิดให้อะไรประมาณนี้
 
     “ฉันขอโทษค่ะ” พนมมือขึ้นเป็นพุ่มกล่าวขอโทษออกมา
 
     “คุณนี่มันจริงๆเลยนะพิม ดูสิว่าคนอื่นเขาตกใจกันขนาดไหน” ดึงร่างบางเข้ามาสู่อ้อมแขนแล้วพาเดินกลับไปนั่งที่เดิมก่อนจะประกาศกร้าวเสียงดังฟังชัดให้ทุกคนกลับมาอยู่ในความสงบเช่นเดิมพร้อมกับบอกต้นเหตุของเหตุการณ์ ทำเอาพิมมาดาถึงกับต้องเอาหน้าแทรกเบาะหนีเลยทีเดียว ก็จะให้เธอทำอย่างไรได้ในเมื่อเธอไม่รู้
 
     “โธ่! คุณพิมครับ ทีหลังถามทางไปเข้าห้องน้ำจากผมก็ได้ถ้าเจ้านายผมไม่บอก”
 
     “ใช่ครับ! ถามผมสองคนก็ได้” ฟิลลิปกับนิครีบออกตัวเสนอความคิดเห็น ใจจริงก็อยากจะแกล้งเจ้านายที่มัวแต่ฟอร์มจัดติดนิสัยพี่ชาย แท้จริงแล้วตัวเองน่ะร้ายกาจสุดๆ
 
     “พวกแกเงียบไปเลย อย่ามายุ่งกับเมียฉัน”
 
     “ขอบคุณนะคะสำหรับความหวังดี ทีหลังพิมจะถามค่ะ” พิมมาดาขขอบคุณพร้อมกับส่งรอยยิ้มหวานๆไปให้ฟิลลิปกับนิคอย่างเป็นกันเอง ทำเอาพวกเขาสองคนใจละลายไปตามๆกัน
 
     “พิมครับ..ทำไมพิมไม่ฟังผมบ้าง” เมื่อเมียไม่สนใจเขาก็คงจะต้องอ้อนสถานเดียว หลังจากนั้นก็เข้าบทโหดตามเดิม
 
     “ไม่ค่ะ! ว่าแต่คุณจะพาฉันไปไหนหรือคะ”
 
     “สวรรค์ของเราครับ”
 
     “สวรรค์ของเรา...ที่ไหนหรือคะ คุณบอกฉันไม่ได้หรอ” พิมมาดาตาละห้อย เขาจะพาเธอไปไหนก็ไม่รู้จู่ๆก็จับเธอยัดใส่รถแล้วก็แบกมาไว้บนเครื่องบินอีก จะไปไหนก็ไม่บอกสักคำ
 
     “ไม่ได้หรอกครับ เดี๋ยวเมียผมจะตื่นเต้นจนทำเครื่องบินพังไปเสียก่อน” เนเทนบอกหญิงสาวจับศีรษะเธอมาซบกับอก ใบหน้าที่บึ้งตึงแบบแต่ก่อนนั้นได้หายไปกลับกลายเป็นเปื้อนยิ้มแทน ริมฝีปากหนาจูบหน้าผากมนแผ่วเบา หลับตาลงพร้อมกับคนที่ซบอกปล่อยให้เรื่องวุ่นๆนั้นหายไปพร้อมกับนิทรา
 
     พิมครับผมยังไม่รู้ใจตัวเอง ถ้าเกิดว่าผมทิ้งพิมไปพิมจะเสียใจไหม...แต่ผมคงรับไม่ได้ถ้าผมเสียพิมไป..