โสเภณีพรหมจรรย์

     เนเทนและพิมมาดามาถึงอเมริกาในเวลาสายของอีกวัน กว่าจะลงมาจากเครื่องบินได้ก็ทำเอาเนเทนเหงื่อตกอยู่เหมือนกันเพราะหญิงสาวงัวเงียไม่ยอมตื่นทำให้เขาต้องปลุกเธออยู่หลายครั้ง เขาละเหนื่อยใจจริงถ้าเวลาเธอตื่นเรื่องก็จะวุ่นวายได้ตลอดแต่เมื่อถึงเวลาหลับก็หลับได้ไม่ยอมตื่น ผู้หญิงคนนี้ไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นที่เขาเคยเจอมาแม้สักนิดเพราะถ้าเป็นคนอื่นเขาบอกให้เงียบก็จะเงียบแต่ผิดกับเธอพิมมาดามักจะทำตรงข้ามกับคำสั่งเขาอยู่เสมอ

 

     “พิมครับใส่เสื้อด้วยนะ อากาศภายนอกมันหนาวมาก” เนเทนบอกพร้อมกับส่งส่งเสื้อโค้ทให้เธอ

 

     “ขอบคุณค่ะ แล้วคุณไม่ใส่บ้างหรือคะ” พิมมาดาถามกลับเมื่อเห็นเขาสั่งให้เธอใส่แต่ตัวเองกลับใส่เสื้อไหมพรม

 

     “ไม่หรอก! ผมชินแล้ว คุณเพิ่งมาเป็นครั้งแรกเดี๋ยวจะหนาวสั่นจนไข้ขึ้น” เขาบอกด้วยความเป็นห่วงและพิมมาดาก็พยักหน้ารับหงึกหงักอย่างเข้าใจ

 

     ร่างของสองหนุ่มสาวเดินฝ่าสายลมหนาวเย็นมาที่รถยนต์คันหรูซึ่งจอดรอผู้เป็นนาย สายตาหลายคู่ในสนามบินมองมาที่ทั้งสองอย่างสนใจด้วยความเหมาะสมกันทั้งรูปร่างหน้าตาของทั้งสองฝ่าย อีกคนก็หน้าตาสวยราวกับดาราดัง อีกคนก็หน้าตาหล่อเหลาหุ่นดีอย่างกับนายแบบ

 

     “อ้อพิม! คุณขึ้นเครื่องบินครั้งแรกไม่เมาเหรอ” เมื่อเข้ามาในรถแล้วเนเทนก็ถามหญิงสาวทันที เขาก็นึกสงสัยอยู่เหมือนกันว่าทำไมเธอถึงมีอาการที่ไม่อยากเมาเครื่องบิน

 

     “เป็นเพราะว่าฉันร้องไห้จนไม่มีเวลาเมามั้งคะ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมฉันถึงไม่เมาเพราะตอนที่ขึ้นรถคุณมาฉันรู้สึกอยากจะอาเจียณมากเพราะรู้สึกเมารถ”

 

     “อ่อ...แต่คุณอย่ามาอาเจียณใส่ผมนะ ผมขอห้าม” เนเทนยกมือขึ้นห้ามปรามเป็นการบอกเตือนหญิงสาวไว้ก่อน ไม่เช่นนั้นเขาจะต้องหมดสภาพแน่ๆ

 

     “ค่ะ! ฉันสัญญาว่าจะไม่อาเจียณใส่คุณ” พิมมาดาให้สัญญา แต่ก็อดหวั่นใจไม่ได้ว่าตัวเองจะทำได้ตามสัญญาหรือไม่เพราะเธอเป็นโรคเมารถมาแต่ไหนแต่ไร ถ้าจะให้มาหายง่ายๆการเป็นไปได้คงแทบไม่เหลือ

 

     ประเทศสหรัฐอเมริกาเป็นประเทศหนึ่งที่ใครหลายๆคนอยากมา เมืองที่มีความสวยงามแม้ในยามราตรีแต่ก็มีสิ่งหนึ่งลักษณะที่ไม่แตกต่างจากกรุงเทพในประเทศไทยสักเท่าไหร่ และสิ่งนั้นก็คือความแออัดที่เบียดติดกันของอาคารบ้านตึกแต่ก็คงไม่แปลกสักเท่าไหร่เพราะส่วนใหญ่สิ่งเหล่านี้มักจะอยู่ในตัวเมือง

 

     พิมมาดาตื่นตาตื่นใจกับสิ่งที่พบเห็น นับว่าเป็นบุญของเธอที่ได้มาเหยียบประเทศนี้แต่ก็เป็นกรรมที่เธอต้องมากับผู้ชายที่กระชากพรหมจรรย์ของเธอไป หญิงสาวมองสิ่งต่างๆผ่านกระจกรถแล้วยิ้มร่ามองหมู่คนมากมายที่เดินไปมาอยู่ริมถนน มองการจราจร และทัศนียภาพรอบตัวของเธอ

 

     หญิงสาวเริ่มไม่อยู่สุขหันซ้ายหันขวาไปมา สะกิดเรียกชายหนุ่มให้มองตามที่เธอชี้ให้เขาดูอยู่หลายครั้งแต่เขาก็ไม่สนใจเธอ มีเพียงแค่พยักหน้าให้เท่านั้นแล้วก็กลับไปอยู่ในท่าเดิมต่อ

 

     เอี๊ยด....โครม!...

     เสียงเบรกรถดังขึ้นตามด้วยเสียงชนอะไรสักอย่างดังโครม ทำให้ฟิลลิปต้องออกมาดูอย่างเลี่ยงไม่ได้และไม่แน่เขาอาจจะต้องโดนเจ้านายด่าหูชาแน่ที่ขับรถไม่ระมัดระวังจนเกิดอุบัติเหตุ

 

     “โอ๊ย! นี่แกขับรถภาษาอะไรเนี่ยฮะ ทำไมไม่แหกตาดูก่อนว่ามีคนข้ามถนน?!” หญิงสาวพยุงร่างตัวเองขึ้นยืนโชคดีที่เธอไม่เป็นอะไรมากแค่รถชนนิดเดียวไม่ได้โดนหนัก ไม่เช่นนั้นคงจะต้องอยู่ด่ายาวแน่ๆแค้นใจจริงๆ!

 

     “แล้วคุณล่ะครับ ทำไมไม่แหกตาดูก่อนจะข้ามถนน” ในเมื่อหญิงสาวพูดไม่ดีกับเขาก่อนเขาก็พูดไม่ดีกลับ ผู้หญิงอะไรมารยาทสักนิด

 

     “นี่แกย้อนฉันหรอฮะ จ่ายเงินมาถ้าไม่อยากถูกฟ้องร้อง” หญิงสาวเถียงกลับจิกตาใส่ฟิลลิป ยกมือขึ้นชี้หน้าเขาอย่างไม่เกรงกลัว

 

     “คุณต้องการเท่าไหร่?” เสียงพูดที่แสนเย็นชาของเนเทนโผล่เข้ามาในโสตประสาทของทั้งสอง ฟิลลิป โล่งใจที่ตัวเองไม่ต้องต่อกรกับผู้หญิงคนนี้ ไม่เช่นนั้นเรื่องคงแย่ยิ่งกว่าเดิม

 

     หญิงสาวหันหน้าไปตามต้นเสียงและก็ได้พบกับเนเทน ทันใดนั้นมารยาของหญิงสาวก็แสดงขึ้นมาทันที จนทำเอาฟิลลิปรู้สึกงงกับเธอเมื่อครู่นี้ยังแผดเสียงใส่เขาแว้ดๆทีตอนนี้กลับเปลี่ยนเป็นอีกอย่าง

 

     “โอ๊ย! คุณช่วยพาฉันไปโรงพยาบาลได้ไหมคะ เหมือนกระดูกขาฉันมันจะเคลื่อน” แกล้งเดินกะเผลกๆไปหาเนเทน เกาะแขนของเขาอย่างออดอ้อนเปลี่ยนสีหน้าให้ดูเศร้าซึม

 

     “ถ้าอย่างนั้นคุณขึ้นไปบนรถกับผมเลย ฟิลลิปเดี๋ยวนายพาฉันไปโรงพยาบาลหน่อยนะ”

 

     “แต่นายครับ...” ฟิลลิปทำท่าจะทักท้วงแต่เนเทนกลับส่ายหน้าบอกว่าไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น เขาจึงต้องหยุดพูดทันที

 

     หญิงสาวขึ้นมาบนรถแล้วชี้หน้าสั่งให้พิมมาดาขยับที่นั่งใหม่ แต่มีหรือที่พิมมาดาจะยอมเธอกลับนั่งเฉยๆแทนทำตัวเหมือนทองไม่รู้ร้อนและก็ไม่ลืมที่จะหันไปมองตาขวางใส่

 

     “นี่นั่งเด็กบ้า! ขยับออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ ฉันจะนั่ง! ไม่ได้ยินหรือไงยะ!”

 

     “กรุณาเรียกฉันใหม่ด้วยนะคะ ฉันชื่อพิมมาดาไม่ใช่เด็กบ้าอย่างที่คุณเรียก” คำพูดจิกกัดปนท้าทายของพิมมาดาทำเอาหญิงสาวโมโหยิ่งกว่าเดิม ด้วยความสามารถในการพูดภาษาอังกฤษของเธออยู่ในเกณฑ์มารตรฐานทำให้คำพูดของเธอไม่ตกหล่นและก็ทำเอาคนฟังตกใจไม่แพ้กัน

 

     “แต่ฉันจะเรียก! ถ้าแกไม่ขยับที่นั่งให้ฉัน” หญิงสาววางอำนาจ

 

     “ไม่มีทาง! ที่นั่งตรงอื่นก็มีเยอะแยะ ทำไมไม่นั่งจะมานั่งตรงนี้ทำไม”

 

     “พิม! สละที่นั่งให้เขาเหอะ ขาเขาเจ็บอยู่นะ” เนเทนรีบเข้ามาพูดแทรกการสนทนาที่ไม่เป็นมิตรของหญิงทั้งสองเพราะไม่เช่นนั้นรถเขาต้องลุกเป็นไฟแน่ๆ

 

     “แต่คุณเนเทนคะ พิมมานั่งก่อนนะคะ” พิมมาดาค้าน รู้สึกน้อยใจที่เขาไม่เข้าข้างเธอ

 

     “พิม! ผมขอล่ะ เธอคือแขกของผม” คำตอบสั้นๆของชายหนุ่มทำเอาพิมมาดาน้อยใจขึ้นไปอีก ในเมื่อเขาขอมานาดนี้มีหรือที่เธอจะไม่ให้ในเมื่อรถคันนี้มันรถของเขา เขาจึงมีสิทธิ์สั่งใครทำอะไรก็ได้

 

     “ชิ! ถอยไปซะ ฉันจะนั่ง” หญิงสาวปัดมือไล่พิมมาดากรายๆพร้อมกับเบะปากใส่เล็กน้อย

 

     อยากนั่งก็นั่งไป อย่าคิดนะว่าสามีฉันอยู่คุ้มกะลาหัวเธออยู่แล้วจะทำอะไรเธอไม่ได้แค่มองหนังหน้าเธอฉันก็รู้แล้วว่าคิดอะไรกับสามีฉัน รอให้ถึงโรงพยาบาลก่อนเถอะฉันจะต้อนรับเธออย่างดีเลย พิมมาดาคิดอยู่ในใจอย่างน้อยๆเธอก็ได้เอาคืนหญิงสาวที่จอมทะเยอทะยานผู้นี้ เพราะสามีของเธอใครก็อย่าแตะ

 

     เวลาไม่นานรถของเนเทนก็มาถึงโรงพยาบาล ฟิลลิปกับนิคลงมาเปิดประตูรถให้เจ้านายอย่างรวดเร็วแต่นิคก็ อยากแกล้งหญิงสาวที่ติดรถมาด้วยเพราะรู้สึกหมั่นไส้อย่างบอกไม่ถูก พอถึงเวลาที่เธอจะลงเขาก็ปิดประตูรถใส่แล้วแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องโดยบอกเหตุผลว่าตนเองนั้นไม่รู้ว่ามีคนอื่นเข้ามาในรถด้วย

 

     “ระวังไว้เหอะ! ไอ้ขี้ข้า” หญิงสาวพูดใส่หูนิคแล้วเดินจากไปโดยไม่ลืมที่จะแกล้งเดินกระเผลกๆและเกาะแขนของเนเทน

 

     “คุณฟิลลิปคะ ช่วยหารถเข็นมาหามหมาบ้าเข้าโรงพยาบาลได้ไหมคะ พิมรู้สึกว่าตอนนี้มันกำลังจะแผลงฤทธิ์ใส่คุณเนเทนอยู่” คำพูดที่รุนแรงทำเอาเนเทนอ้าปากหวอ เขาไม่คิดว่าเธอจะกล้าพูดไม่ดีใส่แต่เขาก็รู้สึกดีใจอยู่นิดๆเพราะการกระทำของเธอมันบ่งบอกถึงอาการของคนหึง

 

     “ได้ครับ! คุณพิม” ฟิลลิปรับคำแล้วโค้งตัวให้พิมมาดา เดินไปตามบุรุษพยาบาลให้มาพาหญิงสาวที่เกาะเจ้านายอยู่ไปเช็กประวัติ

ลับหลังของคนอื่นเนเทนก็หันมาพูดกับพิมมาดา เดินไปโอบตัวหญิงสาวและหอมแก้มฟอดใหญ่ทำเอาใบหน้านวลมีสีแดงระเรื่อขึ้นมา

 

     “คนบ้า! รู้จักอายคนอื่นบ้างสิ”

 

     “ไม่อาย..เพราะมีเมียสวยอยากจะรักเมียแทบแย่” คำพูดกระเส่าและสั่นพร่า ทำเอาพิมมาดาขนลุกซู่

 

     “ฉันไม่คุยกับคุณแล้ว” พูดจบก็เดินหนีเข้าไปในโรงพยาบาลเพราะความอาย ผู้ชายคนนี้หาเรื่องทำให้เธออายได้ตลอดจริงๆ

 

     “คุณชื่ออะไร” เนเทนถามหญิงสาวหลังจากที่ได้เข้ามาแล้ว

 

     “ฉันชื่อแคทเธอรีนค่ะ ฉันกำลังหางานทำ” หญิงสาวตอบพยายามตีหน้าซื่อ

 

     “ไปเป็นพนักงานที่กาสิโนฉันไหม”

 

     “คุณเป็นเจ้าของบ่อนกาสิโนหรือคะ” แคทเธอรีนตาลุกวาว ถ้าเธอจับผู้ชายคนนี้ก็เท่ากับเธอหาขุมทรัพย์ได้ไม่ยากอีกอย่างเธอก็จะได้เป็นคุณนายสมใจอยากเสียที

 

     “ใช่! ฉันเป็นลูกชายตระกูลปาร์กเกอร์ ฉันชื่อเนเทน”

 

     “ฉันขอกอดคุณได้ไหมคะ เป็นการขอบคุณ” ไม่รอช้ารีบดึงตัวชายหนุ่มเข้ามากอดทันที เนเทนได้แต่อ้าปากกว้างแต่ก็กอดตอบ แคทเธอรีนซุกหน้าเข้ากับบ่าชายหนุ่มอย่างเผลอไผลซึ่งเขาก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะคิดว่าเป็นการกอดขอบคุณ

 

     “แคทขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ” แคทเธอรีนบอกแล้วเดินออกไปเข้าห้องน้ำ ในใจยิ้มร่าไม่คิดว่าเนเทนจะเป็นคนที่หลอกง่ายอีกไม่นานสะใภ้ตระกูลปาร์กเกอร์ก็จะตกเป็นของเธอ

 

     “อ่อยสามีฉันสนุกดีไหมคะ?” พิมมาดาย่างสามขุมมาหาแคทเธอรีนจากด้านหลัง จิกผมสีทองเต็มกำมือแล้วดึงอย่างแรง

 

     “โอ๊ย! นังเด็กบ้าฉันเจ็บนะ” แคทเธอรีนโอดครวญเอียงหัวไปข้างหนึ่งตามแรงดึง

 

     “อย่ามายุ่งกับคุณเนเทน! เขาคือสามีฉัน!” เปิดน้ำในอ่างล้างมือจนล้นกดหัวของแคทเธอรีนลงไปจนมิดแล้วดึงออกมา

 

     “ทำไมฉันจะยุ่งไม่ได้! ในเมื่อเขายังไม่ได้แต่งงานกับเธอ ว้าย!” ถูกกดลงไปในน้ำอีกรอบ พิมมาดาเดือดจัดเธอเกลียดแม่นี่ตั้งแต่เจอหน้า ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าหญิงสาวคนนี้แกล้งว่าขาพลิก ฮึ! มารยามีเยอะนัก

 

     “ถึงจะยังไม่ได้แต่งแต่เธอก็ไม่ควรมายุ่ง เพราะฉันกำลังจะแต่งงานกัน!”

 

     เพี๊ยะ!

     พิมมาดาจับร่างของแคทเธอรีนนอนราบลงกับพื้น ฝ่ามือตบเข้าไปที่ใบหน้าของหญิงสาวอย่างแรงจนเกิดรอยแดงเป็นรอยนิ้วมือบนใบหน้า

 

     เพี๊ยะ!

     พิมมาดาตบแคทเธอรีนอีกครั้ง ก่อนจะจิกหัวของแคทเธอรีนให้พยุงตัวลุกขึ้นยืนแล้วกดลงไปในน้ำที่อ่างล้างหน้าอีกครั้ง เทน้ำยาล้างมือใส่หัวของหญิงสาวขยี้จนเกิดฟองเปิดก๊อกน้ำให้น้ำไหลออกมาราดหัวของเธอ แล้วดึงออก

 

     “จำไว้ว่าอย่ามายุ่งกับสามีฉันอีก นี่!” พิมมาดาผลักหัวของแคทเธอรีนชนกับประตูห้องน้ำแล้วเดินจากไป เหลือเพียงแต่แคทเธอรีนเท่านั้นที่ยืนอยู่ด้วยความแค้นใจ

 

     “สักวัน! แกจะต้องโดนฉันเอาคืนนางพิมมาดา”