Sad Memories

     เป็นอีกวันที่โซระต้องนอนที่โรงพยาบาล เจ้าตัวรู้สึกเบื่อหน่ายที่ต้องมานอนนิ่งบนเตียงภายในห้องสีขาว ถ้าหากมีคนคุยเล่นก็คงจะดีไม่น้อยเลยทีเดียว อาจทำให้ดวงใจน้อยๆที่หม่นหมองสว่างไสวขึ้นมาอีกครั้งก็ได้
     สิ่งที่ร่างบางปรารถนาก็เป็นจริงเมื่อประตูถูกเปิดโดยใครบางคนพร้อมกับร่างที่ไม่คาดคิดว่าเขาจะมาเยี่ยมเยียนเขาอีกครั้ง โซระมองคนมาใหม่ด้วยความดีใจเล็กน้อย
“ เป็นยังไงบ้าง”ร่างสูงถาม
“ เริ่มดีมากขึ้นแล้วล่ะครับ ผมต้องขอโทษเมื่อคราวก่อนด้วยนะครับที่เผลอพูดเรื่องแย่ๆกับคุณ”คนตัวเล็กกล่าวขอโทษด้วยความรู้สึกผิด
     ร่างสูงไม่ได้ตอบอะไรเพียงแค่มองดวงตาหวานนัยย์ตาสีฟ้าทะเลที่จับจ้องมองเขาด้วยแววตาที่สดใส เขารู้สึกติดใจกับดวงตานั้นซะจริง อยากจะเป็นผู้ครอบครองดวงตานั้น
“ เอ่อ ผมคงทำให้คุณลำบากไม่น้อยแน่ๆ หากผมหายพอที่จะออกจากโรงพยาบาลแล้วผมจะรีบออกทันทีคุณจะได้ไม่เดือดร้อน”เซระกล่าวโทษตนเอง
      สิ่งที่ร่างบางบอกกับเขาไม่มีคำไหนที่พูดแล้วเป็นความจริงทั้งนั้น การที่เขาช่วยโซระไม่ได้เดือดร้อนมากมายอะไร เขาเต็มใจต่างหาก ร่างสูงเห็นท่าทีที่วิตกกังวลของร่างเล็กแล้วนึกสนุกอยากจะแกล้งจริงๆ
“ นายทำให้ฉันเสียการงานมาก”
      ใบหน้าหวานเริ่มแสดงสีหน้ากังวลหนักลงไปอีกหลังจากเสียงทุ้มเอ่ยกล่าวโทษตน  ร่างสูงเห็นแล้วอยากจะขำออกมาแต่บุคลิกที่เงียบขรึมมาตั้งแต่เนิ่นบังคับให้เก็บเสียงขำลงคอไป แต่ดูเหมือนคนหน้าหวานจะจริงจังมากร่างสูงจึงไม่อยากหยอกล้อเพราะกลัวน้ำตาจะไหลจากดวงตาสีน้ำทะเลนั้น เห็นแล้วเขารู้สึกเจ็บที่หัวใจ
“ฉันล้อเล่น ไม่ได้ลำบากอะไรหรอก”
      โซระเหมือนถูกหลอกใบหน้าสวยชักสีหน้าแล้วหันมองทางอื่นเหมือนเด็กเอาแต่ใจ บุคลิกของร่างบางช่างน่ารักเสียจริงจนคนตัวสูงต้องหลุดขำออกมา ใบหน้าสวยรีบหันมาแล้วจ้องร่างสูงอย่างเอาเรื่อง
“คุณหัวเราะอะไร มีเรื่องตลกอะไรเหรอครับ”ไร้ซึ่งคำตอบจากร่างสูงแต่ได้รับเสียงหัวเราะกลับคืนมา โซระไม่รู้จะทำอย่างไรจึงได้แต่ทำหน้าบูดบึ้ง
 
      ตลอดระยะเวลามี่โซระพักฟื้นที่โรงพยาบาลผู้ชายคนนี้คอยดูแลเอาใจใส่ตนเป็นอย่างมาก โซระเคยถามเขาถึงเหตุผลของการดูแลเขาจากร่างสูง แต่ร่างสูงไม่บอกเพียงแค่ยิ้มให้เขากลับ โซระรู้สึกสงสัยมากแต่ก็เก็บคำถามนี้ไว้ในใจ ทุกครั้งที่โซระมองไปที่ชายคนนี้หัวใจเขาเต้นแรงทุกทีอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
“ คุณไม่เบื่อบ้างหรอครับ”โซระเอ่ยถามเขา ร่างสูงส่ายหน้าก่อนที่จะตอบคำถามของร่างบาง
“ ไม่หรอก  ฉันเต็มใจที่จะมาดูแลนาย...”เหมือนริมฝีปากสีซีดจะพูดบางคำออกมาแต่เก็บห้ามไม่ให้เปล่งเสียงออกไป
“ เต็มใจ ?”ใบหน้าสวยทำหน้าสงสัย
      ทุกคำที่ร่างสูงเอ่ยทำไมเหมือนมีความหมายความรู้สึกบางอย่างแอบแฝงอยู่ภายในนั้น ร่างบางไม่เข้าใจประโยคเมื่อครู่
              
     ความรู้สึกบางอย่างเริ่มก่อตัวขึ้นภายในดวงใจน้อยๆเมื่อริมฝีปากบางถูกครอบครองโดยร่างสูง หัวใจกระตุกทันที โซระไม่อยากจะเชื่อด้วยตาสองข้างว่าคนตรงหน้าที่ไม่เคยรู้จักและเพิ่งจะมารู้จักกันมาไม่นานจะจุมพิตเขา รสสัมผัสแสนนุ่มนวลและอ่อนโยนนี้ร่างบางไม่เคยได้รับทำให้โซระเผลอคล้อยตามความอบอุ่นนี้
     เขาอยากจะจดจำและอยู่แบบนี้ไปนานๆแต่เขาสัญญากับร่างสูงว่าเมื่อหายดีแล้วเขาจะจากไป ตอนนี้ในใจอยากจะอยู่กับร่างสูงแต่ต้องหักห้ามใจไม่ให้ไปตามแรงปรารถนาเวลาต้องไปโซระก็ต้องไปแต่ก่อนจะจากไปไม่ลืมทิ้งประโยคท้ายเอาไว้กับร่างสูง
      ดวงตาสีฟ้าเหมือนน้ำทะเลมองคนตัวสูงเหมือนอยากจะร้องไห้ เมื่อมีการพบเจอย่อมมีการจากลาสุดแสนทรมาน
 
“ ขอบคุณนะครับที่คอยดูแลผม ผมจะจดจำมันตลอดไป”