Sad Memories

     เด็กคนนั้นช่างเจิดจ้าดั่งท้องนภายามฟ้าสาง งดงามเหมือนดอกซากุระที่ผลิดอกงอกผลออกใหม่ก่อนจะร่วงโรยลงสู่พื้นดิน ซึ่งต่างจากร่างเล็กบนเตียงคนไข้ในปัจจุบัน เต็มไปด้วยรอยแผลใหม่และรอยฟกช้ำดำเขียวเต็มบนใบหน้าและตามร่างกายแสนบอบบาง ผ้าพันแผลสีขาวที่พันรอบศีรษะ แขน และเรือนร่าง ภายใต้เสื้อเชิ้ตเนื้อบางสีขาว

     ดวงตาคมนัยย์ตาสีดำมือทมิฬมองใบหน้าที่เริ่มมีชีวิตชีวาจากแต่เดิมที่มีใบหน้าซีดเซียวจากการเสียเลือดด้วยความรู้สึกผิดและสงสารต่อร่างบนเตียง แต่อุบติเหตุที่เกิดขึ้นไม่ใช่ความผิดของเขาทั้งหมด ร่างบางก็มีส่วนผิดเช่นกันที่ข้าม ถนนไม่ดูไฟจราจรก่อน  

หึ ตื่นขึ้นมาต้องถามให้รู้เรื่องรู้ราว ร่างสูงคิดในใจ

     ภายในความมืดย่อมมีแสงสว่าง ที่ไหนมีสุขย่อมมีทุกข์ที่นั่น เขาว่ากันว่าชีวิตคนเรานั้นไม่ยั่งยืนเสมอไป เรา ตอนไหนไม่อาจมีใครล่วงรู้ ผมตื่นขึ้นมาจากความทรงจำแสนอบอุ่นและงดงามที่อยากจะอยู่กับมันตลอดกาล แต่ร่างกายสั่งให้เปลือกตามันเปิดขึ้นมา

ผมปรือตาเพื่อปรับแสงในระดับสายตาของตน ทันทีที่ตื่นขึ้นความเจ็บปวดแล่นเข้าสมองและความเจ็บปวดทั่วร่างกาย  ลมหายใจร้อนผ่าว  สิ่งที่ผมรับรู้ในตอนนี้ได้ คือ เพดานสีขาวและกลิ่นยา ผมกลาดสายตามองไปรอบๆสายตาผมสะดุดกับร่างสูงในชุดสูทสีดำที่นั่งบนโซฟา เขากำลังมองมาทางผม

“ เป็นยังไงบ้าง”เสียงทุ้มเอ่ยถามพร้อมกับเจ้าของเสียงเดินเข้ามาทางผม

     ใบหน้าของผู้ชายคนนี้ช่างงดงามซะจริง ใบหน้าคมเรียวยาว ดวงตาคมกริบดูมีเสน่ห์ด้วยนัยย์ตาสีดำสนิท จมูกโด่งสันได้รูปรับกับโครงหน้า ผมสีน้ำตาลเมื่อสะท้อนกับแสงจะเป็นสีแดง ผิวสีขาวมุขและรูปร่างภูมิฐานที่ดูมั่นคงเหมือนพระเอกในนวนิยาย

“ คุณเป็นใคร”ผมถามเขากลับ

“ ฉันคือคนที่ช่วยนายเอาไว้ในตอนนั้น”เขาบอกเสียงเย็น ผมไม่เข้าใจในสิ่งที่ผู้ชายคนนี้กำลังบอกผม

หมายถึงอะไร เหตุการณ์นั้น ?

“คุณหมายความว่ายังไงครับ”ผมถามกลับอีกครั้ง ใบหน้าหล่อแสดงสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อย

“ นายคือคนที่ช่วยนายตอนโดนรถชนยังไงล่ะ “ผมเบิกตากว้าง

            ผมเริ่มย้อนนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ ขณะที่กำลังข้ามถนนจิตใจผมเหม่อลอยคิดเรื่องต่างๆนาๆจนไม่ได้มองทาง รถคันสีดำพุ่งเข้าชนผมอย่างแรง...

ปัง!

     ดวงตาสีฟ้าทะเลมองร่างสูงด้วยแววตามืดมน ร่างสูงมองใบหน้าสวยด้วยความรู้สึกแปลกใจ เขารู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาใบหน้านี้ เหมือนกับใครบางคน!

“ ทำไม...”เสียงหวานเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่น

     ตอนนั้นเขาไม่น่าช่วยผมเอาไว้ เขาน่าจะปล่อยผมทิ้งไว้ หากตอนนั้นผมตายไปมันคงเป็นเรื่องที่ดีแน่ ผมอยู่ไปก็ไม่มีความหมายอะไรอยู่แล้ว ไม่เหลือใคร

            พรวด!

     โซระลุกขึ้นอย่างรวดเร็วแล้วจับแขนเสื้อของชายร่างสูง ร่างสูงเซไปตามแรงดึงเล็กน้อยดวงตาสีดำเบิกตากว้างด้วยความตกใจกะทันหัน

“ทำไม ทำไมคุณถึงช่วยผม! คุณน่าจะทิ้งผมให้ตายตรงนั้น!! “ร่างบางตวาดใส่ร่างสูงพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลิ้นด้วยความเศร้าโศก       

     ร่างสูงเมื่อได้ยินประโยคที่ดูทำร้ายจิตใจและเห็นแก่ตัวจึงอยากผลักร่างแสนระบมที่เต็มไปด้วยลาดแผลและด่ากลับแต่พอเห็นน้ำตาที่หลั่งไหลออกมาพร้อมกับเสียงสะอึกสะอื้นก็เปลี่ยนความคิดนั้นทันที มือทั้งสองข้างโอบกอดร่างที่สั่นเทาแล้วลูบกลุ่มเส้นผมอย่างเบามือ

      ไม่นานร่างที่สั่นเทาก็สงบลงแล้วผล็อยหลับไปโดยไม่รู้ตัวขณะอยู่ในอ้อมกอด ร่างสูงจับตัวร่างบางให้นอนลง รอยคราบน้ำตาและใบหน้าแสนเจ็บปวดนั้นเขาไม่เข้าใจ สุดท้ายก็ไม่ได้ถามอะไรจากร่างบนเตียง

            ร่างสูงมองใบหน้าสวยอีกครั้งก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป..

“นายช่วยสืบประวัติเด็กคนนี้หน่อย”ผู้เป็นนายสั่งลูกน้องคนสนิทและไว้ใจที่สุด

“ครับท่าน”เขารับปากไม่มีขัดข้องต่อคำสั่งอย่างใด