สี่ดินแดนแห่งกาลเวลา (4 Earth)

     หลังจากที่คลาสแรกเริ่มขึ้น ฉันก็รู้สึกว่ามันผ่านไปไว้มาก ไม่นานก็พักแล้ว หรือเพราะฉันไม่ได้เจอเพื่อนมานานกันนะ ถึงได้รู้สึกมีความสุขขนาดนี้ แต่มันจะชะงักลงทุกครั้งเพราะ ถึงฉันจะนั่งกลางห้องแต่ก็อยู่แถวที่ 2 ถัดจากหน้าต่างเลยหนิ ถ้าฉันหันไปทางขวา ก็จะเจอกับเซย์จิทุกครั้ง ฉันต้องพยามมองซ้าย ลำบ๊ากกกก ลำบาก

     "ฟุมิเอะซัง"

     "ค่ะ!"

     "เดี๋ยวหลังเลิกเรียน รบกวนไปเอาเอกสารที่ห้องโน่นให้ทีนะ"

     อาจารย์ชี้ให้ฉันไปที่ห้องปลายทางเดิน แต่ ทำไมหน้ากลัวจังอ่ะ

     "ฟุมิเอะ"

     "ค่ะ!"

     "ไม่ไปใช่มั๊ย"

     "ไปค่ะเดี๋ยวเลิกเรียนไปเอาค่ะ"

     จะปฏิเสธได้ยังไงหล่ะ อาจารย์น่ากลัวกว่าห้องนั้นอีก

     "ขอบใจนะ มันมีแค่สองอันวางบนโต๊ะ อาจารย์ เอามาทั้งหมดนั้นแหล่ะ"

     "ฝากด้วย"

     "ค่ะ"

     ฉันตอบกลับไปด้วยความสงสัยอย่างมากที่เอกสารอะไรกัน ใบเกรดหรอ ใบความประพฤติมั๊ย เอกสารอะไรหว่า???

     "เดี๋ยวค่ะอาจารย์ แล้ว..."

     (เราจะไปให้อาจารย์ที่ไหนด้ายยยยยยยย><)

     "มาไว ไปไวดีเนอะ เหมือน..."

     "ผี!!!!!!"

     "กรี๊ดดดดดดดด o_o"

     "ผีที่ไหนหล่ะ ฉันเอง"

     "มินาโฮะจังเองหรอ ตกใจหมดเลย มาหลอกทำไมเนี่ย"

     "ก็ อยากเห็นหน้าโฮนะจังตอนกรี๊ดอ่ะ มันน่ารักดี"

     "ทีหลังอย่ามาแบบนี้อีกนะ เดี๋ยวหัวใจวายหมด"

     "กลัวเหมือนคำทำนายหรองับ"

     "เปล่า แต่มาแบบนี้บ่อยๆเข้าเดี๋ยวได้เป็นโรคหัวใจจริงๆให้หรอก"

     "เอ่อ เมื่อกี้ อาจารย์ให้โฮนะจังทำอะไรหรอ"

     "เปล่าหรอก ก็แค่ไปเอาเอกสาร"

     "ที่ไหนหรอ?"

     ฉันอยู่ที่โรงเรียนแห่งนี้มาสามปี มีแต่คนพูดกันว่า ห้องนั้นนักเรียนคนไหนเข้าไป จะไม่มีทางได้กลับออกมา ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่า ห้องนั้น หน้าตาข้างในมันเป็นยังไง ฉันชี้ไปที่ห้องๆนั้น แล้วมองไปตรงนั้น แบบกลัวๆ ฉันว่ามันอาจจะมีคำสาปจริงๆ อย่างที่เขาว่ากันมา เพราะเท่าที่รู้ มีนักเรียนหายสาบสูญไปหลังจากโดนอาจารย์เรียกเข้าไปในห้องนั้น

    "งั้นไปเอาเลยมั๊ย จะได้ไม่ต้องเข้าไปเอาตอนเย็น"

    "เดี๋ยวก่อน อย่าเพิ่งไป"

    (ฟังกันบ้างสิ มัวแต่ร่าเริงอยู่นั้นแหล่ะ)

    จริงสิ มินาโฮะยังไม่รู้เลยหนิ ว่าประวัติโรงเรียนเป็นไงมาไง ฉันเลยได้แต่เดินตามไปด้วยความรีบ ทำให้ฉันเดินสะดุดขาตัวเอง แล้วเราสองคนก็เหยียบเข้ามาในห้องๆนี้จนได้ 

    "สาบานว่านี้ห้องพักครู"

    "ไม่ใช่ นี้ไม่ใช่ห้องพักครูนะ ดูนั้นสิ"

    ฉันชี้มือขึ้นฟ้า มันคือรูปนาฬิกาทราย ที่นี้ มันคือแดนพิศวง มีกระจกเงาส่องมาทางพวกเราหลายบาน จนรู้สึกว่ามันหลอกตามากๆ มีโต๊ะวางอยู่ตรงหน้าฉัน มันมีเอกสาร วางไว้จริงๆด้วย ฉันหยิบมา แล้วมองหาทางออก

     "งั้นเราแยกกันหาทางออกนะ แล้วหาเจอกันตรงนี้ ตอน 12.30 แล้วกัน"

      มินาโฮะหยิบเอกสารไปหนึ่งอันแล้วขอแยกกัน ไปโดยไม่กลัวหลงเลย

     "เดี่ยวสิ เราไปหาด้วยกันไม่ดีกว่าหรอ"

     "ไม่หล่ะ คืนหาพร้อมกัน เราไม่ต้องออกไปกันพอดี"

     "เอางั๊นหรอ?"

     "ไปนะ"

     (อย่าไปไหนไกลนะ คำว่าไปนะของเธอ ทำไมเหมือนเราจะไม่ได้เจอกันอีกก็ไม่รู้)

     แล้วนางก็วิ่งหายไป ปล่อยฉันไว้กับเอกสารปึกนึง และลางสังหอนใจแบบนี้

     "ฉันคือ เจ้าแห่งสวรรค์ นี้เป็นคำสั่ง จงเดินไปหาประตูให้เจอ แล้วผ่านข้อพิสูจน์ของฉันไปให้ได้ ก่อน นาฬิกาทรายจะหมดลง หากไม่นั้น เราขอให้ท่าน ได้จากไปอย่างสงบ"

     ฉันอ่านข้อความตรงหน้าฉันแล้วแหงนหน้ามองนาฬิกาทราย 

     "นี้หรอ โชคดี โยสึบะโคลเวอร์ ตอบฉันที"

     ฉันน้ำตาไหลออกมาอย่างช้าๆก่อนที่ จะลุกขึ้นมองหาประตู มันอยู่แค่ตรงนั้น นั้นทางออกใช่มั๊ย

     "มินาโฮะ ฉันเจอแล้ว มินาโฮะ มินาโฮะ!!!!!!!"

     ฉันเรียกเธอ แต่...มันไร้ซึ่งเสียงตอบรับของเธอ ฉันวิ่งไปเปิดประตูหวังว่า ตรงนี้จะเป็นทางออก

     "แกก"

     "ได้แล้ว"

     ฉันเปิดประตูแล้ววิ่งมา ตรงนี้มันไม่ใช่ทางออกอย่างที่ฉันคิดเอาไว้ แต่มันคือ ห้องในความฝันของฉันเมื่อคืนนี้ มีเปียนโนอยู่ตรงกลางห้องเหมือนในความฝันของฉัน และมีกระดาษแปะเอาไว้ 

     "ดูเหมือนจะหาประตูเจอแล้วสินะ ฉันขอให้เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าในตู้ แล้วมาเล่นเปียนโนเพลงอะไรก็ได้สามรอบ"

     "ใครที่ไหนมาเล่นสนุกแบบนี้ ไม่มีงานมีการทำแล้วหรือยังไง อย่าให้รู้นะว่าใคร ฉันจะฆ่าให้!!!"

     ฉันโมโหมากแต่ก็เริ่มเดินไปเปิดตูเสื้อผ้า ชุดที่จะให้ใส่มันเป็นชุดในความฝันของฉันชัดๆ หยิบมันมาใส่ แล้วเดินตรงมานั้นเล่นเปียนโน เพลงโปรดของฉัน มันง่ายมาก แต่เขาให้ฉันเล่นทำไมกันนะ

     "อ๊าก!!!ปัง"

     เมื่อกี้นี้อะไรกันหรอ ฉันไม่ทันไม่มองเลย มันเกิดขึ้นไวเกินไป

     "แกก!"

     ใครเปิดประตูเข้ามา เสียงมันเหมือนมาทางนี้ ฉันเลยตัดสินใจหยุดเล่น แล้วโมโหมาก อะไรกัน ต้องเป็นของเขียนกระดาษบ้านี้ขึ้นมาแน่

     "นั้นใครอ่ะ"

     (ไม่ตอบซะด้วย ใครกัน ขอดูน้ำหน้าหน่อยแล้วกัน)  

     ฉันค่อยๆหันมามองหน้าคนๆคนนั้น แต่ฉันตอบอึง เมื่อนั้น คือฉันเอง

     "นี่เธอคือ...ฉันหรอเนี่ย"

     "อย่าตอบนะ!"

     (เสียงใครกันมาบังคับไม่ให้ฉันพูด อ่อ ฉันเข้าใจแล้ว ในฝันฉันมาในโลกอนาคต มาเจอฉันในตอนนี้ เข้าใจแล้วหล่ะ)

      ฉันพยักหน้าแล้วหันกลับมาเล่นเปียนโน ข้างนอกคือความฝัน ความในนี้คืออนาคต มิน่า ฉันถึงเจอตัวเองกำลังเล่นเปียนโนอยู่ คำสั่งนี้ก็พิลึกเนอะ ประเดิมชิวิตกับเปียนโนเนี่ย