สี่ดินแดนแห่งกาลเวลา (4 Earth)

     ความรู้สึกพึลึกของฉันหยุดชะงักลง ก่อนที่พวกเราจะเดินไปถึงโรงเรียน 

     "ต้นโยสึบะหนิ แปปนะเดี๋ยวมา"

     "มินาโฮะ เดี๋ยวก่อน"

     เธอตรงไปที่ดงต้นโยสึบะ ฉันว่ามันเป็นต้นไม้ที่แปลก เพราะใบเป็นรูปหัวใจ ต้นเตี้ยมาก แล้วเป็นแบบสามใบทุกครั้งเลย มันมีไม่กี่ต้นที่เป็นแบบสี่ใบ

     "เจอแล้ว"

     "โฮนะจัง เธอเจอ โยสึบะโคลเวอร์"

     "หมายความว่า..."

     "เธอจะเจอความโชคดี"

     เรื่องนั้นมันเป็นของอนาคต แต่ต้องนี้ แวะไปแวะมา มัน 8 โมงกว่าแล้ว 

     "รีบไปได้แล้วมั๊งเดี๋ยวเข้าห้องไม่ทัน"

     "อืม ไปกันเถอะ"

     ไม่นานนักก็ถึงโรงเรียนจนได้ ใช้เวลานานไปหน่อย ไม่ใช่เพราะทางไกลแต่เราแวะไปโน่นไปนี้ แถม เจอกับ ร้านแผงลอยอีก

     "good night my sweet dream"

     "ถูกใจใช่มั๊ย"

     คำพูดทั้งสองมันลอยเข้ามาในหัวแบบ อยู่ๆก็แวบเข้ามาข้างใน โดยไม่มีสาเหตุ

     (แต่เดี๋ยวนะ คำพูดสองคำนี้ มันเป็นเสียงเดียวกันเลย ตั้งแต่ก่อนนอน ร้านแผงลอย สองเสียงนี้คือเสียงเดียวกันเลยหนิ)

     มันพิลึกตั้งแต่เมื่อคืนแล้วนะ นี้หรือเปล่าเรื่องโชคดี หรือไม่ใช่เลย

     (ฉันจะโชคดีจะจริงหรือเปล่านะ โยสึบะ โคลเวอร์)

     ฉันเดินไปเก็บรองเท้าที่ล๊อคของฉัน แต่

     "ล๊อคไหนกันหว่า"

     มันเปลี่ยนไปทุกปี ฉันเลยต้องไปดูใบประกาศว่าล๊อคไหนเป็นล๊อคของฉัน

     "โซน A แถวที่ 5 ล๊อคที่ 12 ฟุมิเอะ โฮนามิ"

     ฉันเริ่มทำหน้าเจือนๆ เมื่อล๊อคของฉันอยู่ข้าง เซย์จิ เดี๋ยวยัยมินาโฮะก็อารมณ์เสียกันพอดี

     "โซน A แถว1 2 3 4 5 ล็อค 1 2 3...."

     จนหาเจอนั้นแหล่ะ ฉันเปิดล็อค เปลี่ยนรองเท้า มองกระจกข้างใน ล็อค

     (ถ้าเราเกิดรักเขาขึ้นมาหล่ะ ฉันเนี่ย ถ้าหายไป ยัยนั้นคงจะได้เป็นแฟนกับเขาเลยใช่มั๊ยหล่ะ)

     เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ฉันอย่างเอาเชือกผูกรองเท้ามาผูกคอตายเดี๋ยวนี้แหล่ะ ฉันมองไปรอบๆ จนหันมาเจอ มินาโฮะ โดยบังเอิญ เมื่อกี้เพราะคนมันเยอะ เลยหลงกัน

     "มินาโฮะ!"

     "ดีจังเลยเนอะ โฮนะจัง ล๊อคของเราอยู่ใกล้กันซะด้วย เวลากลับบ้าน ก็รอกันตรงนี้แหล่ะจริงมั๊ย"

     ฉันปิดประตูล็อคของฉันแล้วมองรไปทางซ้ายไป ล๊อคที่ 10 มันของ มินาโฮะ จริงด้วย ล๊อคที่ 10 มินาโฮะ 11 เซย์จิ 12 ฉัน

     (เท่ากับว่า...เซย์จิอยู่ตรงกลางระหว่างเราสองคน เอาแล้วสิ ทำยังไงดี)

     "อืม ก็ใช่นะ ฮ่าๆๆๆ"

     "ว่าแต่ใครเนี่ยที่มาแทรกกล่งระหว่างเราเนี่ย"

     "เอ่อขอโทษนะครับ อันนี้ผมก็ไม่ทราบจริงๆ อาจารย์เป็นคนจัดให้"

     เราสองคนหันหลังไปมอง ไอเซย์จิแน่เลย มาในแบบเนี่ย

     "ห่ะ! พี่เซย์จิหรอค่ะ"

     "สวัสดี มินาโฮะ โฮ นา มิ"

     "สวัสดีค่ะ ไปก่อนนะค่ะ"

     "เดี๋ยวสิ มินาโฮะ แหม่"

     พอรู้ว่าเป็นเซย์จิ ความโกรธ ก็เปลี่ยนเป็นความเขินได้

     "สนุกมั๊ย"

     คำถามลอยๆ ของเซย์จิ ทำไมมันดูมีความหมายแฝงเยอะจัง

     "อะไรหรอ เซย์จิ"

     "ก็งานเต้นรำไง"

     "เอ่! งาน...เต้นรำ"

     "ฮ่าๆๆๆไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่ฝันไปแหล่ะ"

     เป็นความฝันเรื่องเดียวกันหรือเปล่า มันเป็นความบังเอิญเกินไปหรือเปล่านะ ไม่ได้สิ ฉันต้องถามให้รู้เรื่อง

     "เซย์จิคุง งานนั้น ฉันแต่งตัวยังไงหรอ"

     "ก็...เป็นเดรสขาว คลิบชมพูอ่อน รวบผมสูง  ติดที่ด้านขวา ใส่สร้อยเพชรสีขาว รองเท้าส้นสูงชมพูอ่อน เมื่อคืนเธอ ในฝันของฉันสวยมากเลย เธอรู้มั๊ย"

     รู้สิ มันตรงประเด็นทุกอย่างเลยแหล่ะ 

     "จริงหรอ อย่างนั้นเลยหรอ"

     "ในงานมีทั้งเด็กเล็ก ไปถึงคนแก่ 50ขึ้น มีช๊อกโกแล็ต เกม แล้วอาหารมากมาย"

     "จริงหรอ ไปเล่าให้ฟังบนห้องกันเถอะ"

     (จะให้เขาเล่าไปทำไม ในเมื่อเราก็รู้อยู่หนิ บ้าหรือเปล่า โฮนามิ)

     ระหว่างทางเขาก็เล่าเรื่องต่างๆไปมากมาย ไปจนถึงห้อง

     "นี่...เซย์จิ"

     "มีอะไรหรอ โฮนามิจัง"

     "เธอรู้มั๊ยว่า ความรักมันคืออะไร มันแปลว่าอะไรกันหรอ"

     "ฉันว่าความรัก มันหานิยามไม่ได้หรอกนะ มานี้สิ"

     เขาจับมือฉัน พาฉันมาที่ระเบียงข้างห้องเรียน

     "เธอเห็นอากาศมั๊ย โฮนามิ"

     "ไม่เห็นอ่ะ เธอจะสื่ออะไรกันหรอ"

     "อากาศมองไม่เห็น เหมือนรักไม่มีนิยามของมัน สำหรับฉันความรักคือการอยู่กับคนมีรักให้ได้นานมากที่สุด บ้างคนบอก รักคือการที่ใครดีใครก็ได้ไปครอบครอง ความรักของบางคนก็ว่ารักคือการที่ไม่ต้องให้เขารู้ กลัวว่า จะรับไม่ได้ แต่สำหรับบางคน ความรักมันเศร้ามากเหลือเกิน"

     "หมายความว่ายังไงกันหรอ"

     "เพราะสำหรับบางคน มันคือความรักที่ต้องเสียสละให้กับคนที่รักให้เขาได้มีโอกาส เปิดใจกับคนอื่น...ที่ไม่ใช่ตัวเอง"

     ฉันคงเป็นหนึ่งในผู้หน้าเศร้าสินะ ทั้งที่เธอสารภาพรักกับฉันไปแล้ว แต่ ฉันคงคบกับเธอไม่ได้เพราะ ฉันไม่อยากให้น้องฉันเสียใจไปมากกว่าที่เธอไม่รักเขา แต่เธอมารักพี่อย่างฉัน

     (เรานี้ไม่เคยรักใครเลย จริงๆ ฉันไม่เคยมีสิ่งแบบนี้ ฉันไม่รู้จริงๆนะ)

     "เข้าห้องเรียนกันเถอะ"

     "อืม"

     เธอเองก็คงเจ็บปวด ไม่ต่างจากใจฉันเลยใช่มั๊ย ตามจริงแล้ว ถ้าฉันปฏิเสธไป ความเป็นเพื่อนแทบจะไม่เหลือเลย

     (ฉันยอมรับในความอดทนของเธอมากเลยนะ อดทนเป็นเพื่อนกันมาได้เหมือนเดิมแบบนี้)

     ฉันตรงมาเลือกที่นั่งตรงกลางห้อง ไม่ไปที่หลังห้องมากนัก และฉันก็ไม่ใช่เด็กเรียนหน้าห้อง ชีวิตปี3 ห้อง A ก็เริ่มต้นจากวันนี้แล้ว จากนี้ไป ฉันก็พยายามให้เต็มที่เลย