สี่ดินแดนแห่งกาลเวลา (4 Earth)
เขียนโดย 
diamond
วันที่ 28 กันยายน พ.ศ. 2557 เวลา 20.52 น.
แก้ไขเมื่อ 3 ตุลาคม พ.ศ. 2557 13.52 น. โดย เจ้าของนิยาย
6) lovely Shadow
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความในขณะที่เล่นเปียนโนจะครบรอบที่สามในใจฉันว่า มันต้องมีเสียงฟ้าผ่าอีกครั้งเหมือนต้องที่ฉันฝันแน่นอน
"หืม เปรี้ยง!!!"
(จริงๆด้วย มีเสียงฟ้าผ่าจริงๆด้วย ใกล้มาก อยู่แถวนี้ด้วย)
เอาหล่ะ ออกไปดูดีกว่า มันต้องรู้ให้ได้ว่าฟ้าผ่าอะไร
"เมื่อกี้ เธอได้ยินเสียงฟ้าผ่าหรือเปล่า"
"ไม่หนิ ฉันก็ไม่เห็นว่าจะมี แม้แต่เมฆเลยสักก้อน"
มันรู้สึกแปลกๆมั๊ยเนี่ย เห็นตัวเองเดินคุยกับมินาโฮะแบบเนี่ย เราต้องดำเนินของเรา เขาก็ดำเนินในความฝันของตัวเอง มันไปตามกาลเวลา คนที่เดินตรงนั้น ก็ต้องมาอยู่ตรงนี้ในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า แต่ที่หน้าแปลกคือ
"โลกแบบนี้มัน ฝัน จริง ความฝัน...ความจริง โลกแบบนี้..."
"โลกที่บิดเบือน"
"ห่ะ!!!"
"หึๆ"
"ใครอ่ะ?"
"ย๊าก!!!"
"เข้าไปซะ"
"กรี๊ด!!!!"
"ปึง!!โอ๊ย เจ็บ"
ฉันหันมามองทางด้านขวาหลังจะที่ได้ยินเสียงปริศนา เธอก้มหน้า แล้วพลักฉันเข้าไปในกระจกเงา ตรงทางเดินนั้น
(ฉันกลับมาตรงนี้อีกแล้วหรอ)
มันคือที่ ที่ฉันเข้ามาหลังจากสะดุดขาตัวเองพลักกันเข้ามาข้างในห้องพักครู
"ขอต้อนรับ เข้าสู่เมืองที่หน้าพิศวง เมืองที่ไม่มีใครสามารถออกไปจากตรงนี้ได้ ฉันขอเป็นผู้พาเที่ยว ขอให้ชนะใจจากตรงนี้ไปได้แล้วกัน หึๆๆๆ"
"เธอคือใครกันแน่?"
"ยังต้องแนะนำตัวอยู่อีกหรอ ฉันว่าเธอเคยเจอหน้าฉันตลอดเลยหนิ"
"แล้วฉันจะรู้ได้ยังไงหล่ะ เธอคือใครกัน เงยหน้าสิ"
"หึ"
หญิงสาวผมยาว รวบผม สีผมเป็นสีเข้ม เดรสสีดำ เธอเริ่มเงยหน้าขึ้นช้าจนสายตามามองกันพอดี
"เธอเป็น...เธอเป็น..."
"อ่าๆ...อย่าเพิ่งพูดอะไร ฟังฉัน แล้วมองภาพที่ฉันจะให้ดูต่อไปนี้ให้ดี"
"ภาพหรอ?..."
เธอนำกระจกมาให้ฉันส่อง แล้วไม่มีฉันในกระจก
"เธอเห็นอะไรมั๊ย?"
"ไม่ ฉันไม่เห็น ไม่เห็นเลย"
(ไม่เห็นแม้แต่ตัวเองด้วยซ้ำ)
"ไม่เห็นอะไรเลย ไม่แปลก แต่ไม่ต้องห่วง เธอยังไม่ตายหรอก ฉันเองก็ไม่มีอยู่ในกระจกเหมือนกัน"
"เพราะอะไร...ทำไมไม่มีฉัน"
"ดูอะไรนี้"
เธอพลิกด้านของกระจกมีภาพๆนึงให้ฉันดู มันคือภาพที่ฉันยืนหันหลังให้กระจก หน้าประตูห้องที่มีประตูสีทอง รอมินาโฮะไปงานเต้นรำ
"นั้นมัน"
"ใช่ เมฆฝน"
"หืม เปรี้ยง!!!"
(ฟ้าผ่าจริงๆด้วย...แต่มันไปลงตรงไหน)
"หายไปแล้ว! เมฆฝนสลายไปเนี่ยนะ"
"ใช่ มันไปลงหน้ากระจก ซึ่งมีแต่เธอ"
(มีแค่ฉัน...คนเดียว...ตรงนั้น)
"มันเป็นคำสาป สาปให้ฉันพาเธอมาที่นี้"
(ฉันขยับได้ งั้นหรอ?)
(จงออกจากกระจกบานนี้)
(แล้วฉันจะไปไหน)
(ตรงนั้น พาเขาเข้ามาหาฉัน)
(แล้วฉันจะต้องทำไปทำไม)
(หรือเธอจะกลับไปโดนบังคับเหมือนเดิมดีหล่ะ)
(ไม่ ไม่ ขอ ฉันเป็นอิสระ)
(จงทำตามที่ได้ แล้วเธอจะได้เป็นอิสระ)
(ค่ะ รับทราบ)
มันเป็นภาพที่ฉันในกระจกมีชุดที่เปลี่ยนไปเป็นสีดำ เพราะสายฟ้า เธอขยับได้ โดนบังคับให้ทำ เหมือนเดิม ไม่ต่างอะไรจากที่ฉันทำไว้ แล้วพาฉันมาที่นี้ พร้อมกับเสียงปริศนา ที่บอกให้เธอพาฉันมา มันเป็นเสียงเดียวกับที่ห้ามให้ฉันพูดตอนเล่นเปียนโนอยู่ ฟ้าสั่งให้เธอมาพิสูจน์ฉัน ฉันต้องทำได้สิ
"ไม่สังเกตุบ้างเลยหรอ เธอไม่มีเงามาตั้งแต่หลังจากฟ้าผ่าแล้วน่ะ"
"เอ่! ไม่จริงอ่ะ"
ใช่...จริงด้วยแม้กระจกจะล้อมตัวเรามากมาย แต่ก็มีแค่เงาของมินาโฮะคนเดียวสินะ ไม่มองให้ดีๆละ ยัย โฮนามิ
"และฉันก็คือ เงาของ โฮนามิ...ในโลกแห่งความฝัน"
"โลกที่บิดเบือนหล่ะ มันหมายความว่ายังไง"
"มันจะหมายความว่าอะไรกันหล่ะ ถ้าไม่ใช่ โลกแห่งความฝัน มันมาซ้อนกับโลกแห่งความเป็นจริงยังไงหล่ะ ก็แค่ ที่เดียวกัน ผิดมิติ ผิดเวลา"
"หมายความว่า...ความฝันมันมาอยู่ในโลกอนาคตอย่างตอนนี้ใช่มั๊ย"
"ผิดแล้ว...เราต่างหากที่เดินทางมายังอดีต"
"นี่มัน 01.35 น. เองนะ นั้นไงดูโน่น"
เธอชี้กระจกบานเล็กที่อยู่อีกตรงด้านหลังฉัน ภาพที่เห็นคือ ห้องนอนของฉัน กับนาฬิกาปลุกเรือนโปรด มันบอกเวลา และวันที่อยู่ด้านล่าง มันคือวันนี้
"นี้คือเวลาจริงในตอนนี้"
"เรามาในอดีตหรอ ไม่ใช่ความฝันนั้นมันมาในอนาคตหรอ"
"ขอให้โชคดี ฉันกับเธอมีชะตาเดียวกัน เธอตาย เงาอย่างฉันก็ตาย แต่ช้ากว่าหน่อย"
"แล้วฉันจะออกจากตรงนี้ยังไง"
"ไม่มีอะไรมาก ก็แค่ทนดูเหตุการณ์ที่จะให้ดูต่อไปนี้ แล้วบอกมาว่ารู้สึกยังไง"
"แล้วฉันจะได้ออกจากตรงนี้ใช่มั๊ย"
"ใช่ แต่ถ้าไม่ เธอก็แค่หายสาปสูญไปจากชีวิตทุกคนก็เท่านั้นเอง"
มันมีกระจกกรอบสี่เหลี่ยมอยู่หลายบาน แต่มีบานสุดท้ายที่เป็นกระจกที่กรอบเป็นรูปหัวใจ แต่ไม่ว่าจะยังไง ฉันก็ต้องทนให้ได้
"มันจะยากแค่ไหนกันเชียว ตกลงฉันจะอดทนแล้วไปให้ได้"
"มั่นใจแล้วหรอ"
"ใช่ฉันมั่นใจมาก"
"ก็ดี๊!"
เป็นคำให้กำลังใจที่เหมือนไม่ไว้ใจกันเลย ท้าทายกัน ฉันตาย เธอก็ตายไม่ใช่หรือไง
"ขอแค่ เราสองคนกลับโลกไปด้วยกันได้"
"ใครหรอ ฉันกันเธอ?"
"ก็ฉัน กับ..."
มินาโฮะหล่ะ จริงสิ เธอหายไปไหนกันหรอ ตอนนั้น แสดงว่า เธอยังอยู่ที่ในแดนพิศวงตรงนี้สิ ใช่มั๊ย?
"สำหรับ เธอคนนั้น ป่านนี้คงกลับโลกจริงไปแล้วหล่ะ ฉันจะให้เธอดูอะไรต่อไปนี้ให้ แล้วเธอจะรู้เอง สำหรับกระจกบานแรก มันเป็นเรื่องที่ดีนะ"
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
