Wonder dark land

   ณ ห้องทรงงานขนาดใหญ่รกไปด้วยเอกสารกองพะเนินเกลื่อนกลาด ปากกาขนนกเท่าฝ่ามือเขียนลงบนกระดาษอย่างส่งๆโดยไม่ได้อ่าน เพราะเนื้อหาส่วนมากเน้นแต่น้ำไม่มีเนื้อ ชวนให้รู้สึกหงุดหงิดตลอดเวลาที่ต้องคอยเซ็นอนุญาตคำร้องเรียนไร้สาระ แค่ไอความร้อนจากข้างนอกก็แย่เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว จึงส่งผลให้เกิดความตึงเครียดตลอดช่วงบ่าย

   "นี่ขอเถอะครับ!! เลิกใส่อารมณ์กับงานสักทีได้ไหมเนี่ย!!" ชายหนุ่มสวมแว่นกรอบหนากับหมวกนักเขียนชักสีหน้าปราม

   "หนวกหูน่าเอลิโน่!! แค่นี้ฉันก็หงุดหงิดจะตายแล้ว ไม่ต้องรอนายมาบ่นให้ฟังหรอก!" พระราชาแห่งอาณาจักร Wonder dark land หรือแคธเทอเรนตอบกลับเสนาธิการตนเอง

   "โธ่เอ้ย! อะไรอีกเนี่ย! คราวที่แล้วพวกขุนนางเพิ่งขอเบิกน้ำสำรองไป ทำไมมันหมดเร็วจริง! คิดว่าวังหลวงมันเสกน้ำได้เองรึไง ไม่คิดเผื่อแผ่ชาวบ้านชาวเมืองอื่นเรอะ ที่ดินตัวเองขุดบ่อขุดน้ำบาดาลมาใช้ได้สบายอยู่แล้วนี่ มีแรงงานตั้งเยอะไว้เพื่ออะไรฟะ!" แคธเทอเรนคว้างปากกาปักใส่โต๊ะระบายอารมณ์อย่างเหลืออด

   "เฮ้อ จริงๆเลย เมื่อไรท่านจะเลิกนิสัยแบบนี้เสียทีนะ ผมเองก็รำคาญอากาศร้อนเหมือนกันแหละครับ" เอลิโน่ส่ายหน้าเอือมระอา ก่อนปลีกตัวออกไปนอกห้องทำงานเพื่อสงบใจลง

   สองเท้าย่ำไปตามทางโรยกรวดมุ่งหน้าสู่โบทถ์สีเทาหม่นสไตล์โกธิค ตั้งตระหง่านใจกลางจตุรัสเมืองที่ไม่ไกลจากปราสาท ใกล้จะถึงวันงานเฉลิมฉลองแล้ว ภายในจตุรัสมีการเคลียร์พื้นที่เพื่อเตรียมจัดงาน

   "ไง มิโมรีนทุกอย่างเรียบร้อยดีไหม" เอลิโน่ตะโกนทักทายบาทหลวงเพื่อนสนิทผู้มีสีหน้าเซื่องซึมขัดภาพลักษณ์นักบุญ เคยได้ยินเจ้าตัวเคยบอกว่าจะยิ้มเฉพาะเวลางานเท่านั้น

   "อืม ก็เรื่อยๆน่ะ ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ" มิโมรีนเหลือบมองคู่สนทนาเล็กน้อยพลางเช็ดมือเปื้อนดินของตน

   "หืม คราวนี้ปลูกดอกไวโอเลตหรือ เข้ากับนายดีนะ"

   มิโมรีนมุ่นคิ้ว"ดอกวูลฟ์เบนต่างหาก"

   เอลิโน่เกือบไม่เชื่อหูตัวเอง"เดี๋ยวนะ! มันมีพิษไม่ใช่หรอ!?"

   "ใช่"

   "แล้วทำไมถึงยังเลือกต้นนี้มาปลูกอีกล่ะ!?"

   บาทหลวงถอนหายใจเหนื่อยหน่าย"ฉันไปเจอพ่อค้าขายสมุนไพรคนหนึ่งเข้า หลังได้ฟังสรรพคุณของมันก็รู้สึกสนใจ แถมพอดีทางโบทถ์กำลังต้องการพืชไม้ดอกสีน้ำเงินมาประดับเพิ่ม เลยลองปลูกดู"

   "...ถึงพืชชนิดนี้จะไม่ผิดกฎหมาย แต่แบบนี้ไม่อันตรายไปหน่อยหรอ เกิดคนไม่รู้อิโหน่อิเหน่เผลอเด็ดเอาไปกินไปใช้จะทำยังไง"

   มิโมรีนยักไหล่หาได้ใส่ใจไม่"ถึงอย่างไรฉันก็มีหน้าที่ดูแลสวนโบทถ์อยู่แล้ว ไม่ปล่อยให้ใครแตะต้องวัตถุดิบชิ้นสำคัญนี้หรอก"

   พลันเอลิโน่นึกได้ว่ามิโมรีนมีงานอดิเรกชอบคิดค้นสูตรปรุงยาแปลก เจ้าตัวคงอยากนำมาใช้เพื่อการนั้นกระมัง

   "เฮ้อ เอาเถอะดูแลดีๆละกัน เอ้อใช่ แจกันที่นายทำแตกไปเมื่ออาทิตย์ก่อนเป็นยังไงบ้าง ถึงฝ่าบาทจะอนุญาตให้กู้เงินได้ก็ตาม แต่รีบๆหน่อยดีกว่าเพราะนายยังต้องใช้หนี้อีก"

   บาทหลวงพึมพำอย่างขุ่นเคือง"เดิมทีแค่เงินบริจาคยังไม่พอค่าซ่อมหลังคาเลย..." ทั้งที่มันเป็นอุบัติเหตุแท้ๆแถมเขาก็ไม่ใช่ตัวต้นเหตุสักหน่อย

   เอลิโน่พยักหน้าเห้นใจ"เอาน่า ฉันเข้าใจว่านายรู้สึกยังไง เดี๋ยวฉันช่วยจัดการไอ้'ตัวปัญหา'เอง"

   มิโมรีนแสยะยิ้มเหี้ยม"อืม ขอบใจ"

   เมื่อแวะไปเยี่ยมเพื่อนที่โบทถ์เสร็จ เอลิโน่จึงเดินกลับมายังปราสาท จัดการสะสางงานต่อ

   "เฮ้ย เอลิโน่"

   เสียงทักตามด้วยแรงกระแทกจากฝ่ามือตบบ่าเต็มแรง ทำเอาชายหนุ่มแทบทรุด

   ผู้มาเยือนหรือ'ตัวปัญหา'ยิ้มหน้าสลอนไม่สำนึก ร้อนให้หนุ่มแว่นส่งสายตาตำหนิ เจ้าตัวปัญหารีบพูดแก้ตัวทันที

   "เฮ้ๆ รู้น่าว่าจะพูดอะไร เมื่อกี้ฉันขอโทษ เอ่อ ส่วนเรื่องแจกัน คือวันมะรืนนี้จะมีงานเทศกาลแล้วนี่ ฉันว่าจะหารายได้เสริมเพิ่มเงินในกระเป๋าตัวเองก่อนน่ะ"

   เสนาธิการหนุ่มเลิกคิ้ว เอ่ยดักคอคนช่างแถ "ถ้ารายได้เสริมของนายหมายถึงการท้าดวลประลองไถเงินล่ะก็ อย่าดีกว่า รังแต่จะสร้างความเสียหายเปล่าๆ ที่สำคัญถ้านายเลิกสุรุ่ยสุร่ายซื้อพวกของไม่จำเป็นนั่น ป่านนี้คงมีเหลือเงินจ่ายนานแล้ว"

   "เสียมารยาท วัตถุดิบกับอุปกรณ์ตีเหล็กไม่สำคัญตรงไหน ออกจะแสดงถึงความเป็นจิตวิญญาณ.."

   "แล้วจิตวิญญาณช่วยให้ท้องอิ่มได้ไหมล่ะ"

   "....."

   "ต่อให้นายตายยากแค่ไหนหรือกระเพาะเหล็กสามารถอยู่รอดได้ด้วยขนมปังเหลือๆ ขึ้นราของมิโมรีนเพียงอย่างเดียว แต่นายช่วยคิดถึงสุขภาพตัวเองบ้างสิ มาการัส"

   มาการัสเริ่มหูลู่หางตกท่าทางสำนึกผิด"นั่นสินะ ขอบคุณที่เตือนเอลิโน่...งั้นอย่างน้อยไว้พรุ่งนี้ฉันหาเงินมาได้เยอะๆเมื่อ ไรจะวางแผนแบ่งค่าวัตถุดิบกับค่าอาหารเป็นส่วนๆแน่นอน เท่านี้ก็มีเงินเหลือกินข้าวแล้ว!"

   สุดท้ายก็ยังไม่ยอมตัดนิสัยเสียเดิมอยู่ดี เขาชักคร้านห้ามปรามแม่ทัพแสนเกินเยียวยาคนนี้จริงๆ

   เอลิโน่หยุดสูดลมหายใจซักครู่ พยายามทำใจเผชิญหน้ากับตัวปัญหาอีกคน ใจเย็นๆ วันนี้ทุกอย่างต้องเรียบร้อย เขาค่อยๆวางแผนตารางงานในหัว จากนั้นเปิดประตูเข้าห้องทำงานไป  

   ซู่ม!!!

   น้ำเย็นส่งตรงจากสวรรค์สาดลงมาช่วยดับร้อนอย่างทั่วถึงทันใจ ชายหนุ่มจ้องพระราชากำลังสาวเชือกเก็บถังน้ำที่ห้อยอยู่เหนือประตูตรง ตำแหน่งเขาคืน ท่านประมุขโยนหลักฐานทั้งหมดไว้หลังโต๊ะ แล้วนั่งเก้าอี้ดังเดิมราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ยังมิวายมองเขากระหยิ่มยิ้มย่องอีก

   .....

   ....

   ชีวิตของเขานี่จะช่วยสงบสุขแบบปกติทั่วไปไม่ได้เลยใช่ไหมเนี่ย..

@@@@@@@@@@