MEMORIES ความทรงจำ Chapter 2 {Remembarnces}

MEMORIES [4]: Incidentally
 
          ท่ามกลางย่านการค้าที่มีคนเดินพลุ่งพล่านมากมาย ถึงแม้ว่าส่วนใหญ่จะเป็นเหล่าเด็กนักเรียนจากโรงเรียนผมและเด็กโรงเรียนข้างๆเป็นส่วนใหญ่ก็เถอะ แต่ตอนนี้คนที่ยืนอยู่ต่อหน้าผมกลับเป็นเด็กอีกโรงเรียนหนึ่ง แต่หน้าตาของเธอผมรู้จักดี
 
“ข้าวฟ่าง”
 
“พี่เจมาทำอะไรแถวนี้เหรอ?”
“อ๋อ ก็ป่าว พอดีจะมาซื้อของนิดหน่อย ว่าแต่เราเถอะ มาทำอะไรแถวนี้เหรอ?”
“อ๋อ ข้าวฟ่างพึ่งเรียนเสร็จเลยกะว่าจะแวะซื้อของกลับบ้าน”
“ขนมละสิ”
“มะ....ไม่ใช่ ว่าแต่รู้ได้ไงว่าซื้อขนมละ” ท่าทางตอนนี้ของข้าวฟ่างช่างเป็นสีหน้าที่ไร้เดียงสาและดูน่ารักซะจริง ว่าแต่นี่เราเผลอบอกอะไรออกไปรึป่าววะ
“ก็พี่ชายเราแหละบอกมา”
“ชิพี่ข้าวปุ้นอะ เออ....จริงสิ นี่เพื่อนข้าวฟ่างเอง เนสกับโอปอ” ข้าวฟ่างแนะนำชื่อเพื่อนของเธอให้ผมได้รู้จักก่อนที่จะแนะนำชื่อผมให้เพื่อนๆของเธอได้รู้จักเช่นเดียวกัน “และนี่พี่เจเพื่อนพี่ชายเราเองและเป็นครูที่มาสอนทำอาหารให้ด้วย”
“สวัสดีค่ะ”
“สวัสดีครับ”
“พี่เจเคเก่งจังเลยนะคะทำอาหารเป็นด้วย เดี๋ยววันหลังจะไปเรียนด้วยคนได้รึป่าวคะ”
“ก็ไม่ขนาดนั้นหรอกคับ ก็พอถูๆไถๆแหละ และก็ไม่ได้เปิดคอร์ดสอนด้วยครับมาสอนเพราะว่าพี่ชายของข้าวฟ่างขอร้องเท่านั้นเอง” เออ พูดออกไปแล้ว
“อื้ม ก็แบบนี้แหละนะ”
“เออ ว่าแต่เราจะไปด้วยกันเลยรึป่าว พอดีว่าเดี๋ยวจะไปซื้อของพอดี เอาไง” ผมมองไปยังข้าวฟ่างที่กำลังคิดอยู่ เอ่อ.......... แค่กลับด้วยกันนี่ต้องคิดหนักขนาดนี้เลยเหรอ
“อืม..........ก็ได้ค่ะ งั้นเนส โอปอเราไปก่อนนะ ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ” ว่าแล้วข้าวฟ่างก็ตัดสินใจไปกับผมก่อนที่เพื่อนเธอจะยกมือลาเธอ
“จ้าๆๆๆ แม่คุณ”
 
          ผมและข้าวฟ่างเดินเล่นซักพักก่อนที่จะเข้าไปหาซื้อของกัน ตอนนี้ข้าวฟ่างหูตาพองโตมากเหมือนกับว่าไม่เคยเข้าซื้อของมาก่อน และท่าทางเธอเหมือนเด็กประถมเลย แต่นี่แหละท่าทางไร้เดียงสาของเธอนี่แหละทำเธอดูน่ารักเสมอ เธอพาผมเข็นรถทั่วไปโซนนี้มั่ง โซนนู้นมั่ง จะว่าไปมาซื้อของหรือว่าเดินเล่นกันแน่นะ
“พี่เจดูนี่ดิ แตงโมใหญ่มากเลย” เธอพูดพลางชี้ไปที่แตงโมอยากกินก็บอกมาเหอะ
“จะกินแตงโมเหรอ”
“ไม่แหละ กินหนมดีกว่า” ว่าแล้วเธอก็เดินไปโซนขนมปัง หยิบขนมปังไปเป็นสิบๆห่อ กินให้หมดนะนั่น หลังจากนั้นผมก็พาเธอไปหาของเพื่อมาทำเค้ก แต่ว่าข้าวฟ่างดูเหมือนจะไม่ค่อยอยู่นิ่งเท่าไหร่ หยิบไอ้นั่นไอ้นี่ใส่รถเข็นตลอดเวลาเลย แต่ว่านะ มันหนักนะจะหยิบอะไรขนาดนั้น
 
         และท้ายที่สุดผมและข้าวฟ่างก็ได้ของที่ตัวเองต้องการครบครันละ ผมก็ได้วัตถุดิบทำครัว ส่วนข้าวฟ่างก็ได้ขนมปังสุดจะชอบ และในที่สุดพวกผมก็พากันไปยังบ้านภัทรนันท์ เพื่อไปสอนลูกสาวเจ้าของบ้านนี้ทำอาหาต่อ จะว่าไปของพวกนี้หนักเป็นบ้าเลย
 
*****
 
          ผมเดินเข้ามาในบ้านพร้อมจัดแจงข้าวของเพื่อที่จะเตรียมไปสอนข้าวฟ่าง ซึ่งผมสัญญากับเธอไว้ว่าวันนี้ผมจะมาสอนเธอทำเค้ก ก็เลยเตรียมวัตถุดิบไว้ให้เธอโดยพร้อมพลัน ว่าแต่ข้าวฟ่างหายไปไหนละนั่น ผมมองหาตัวข้าวฟ่างนานพอสมควรก่อนจะพบว่า เธอแอบมานั่งกินขนมปังและดูทีวีอยู่ที่ห้องนั่งเล่น ผมเลยส่งสายตาเย็นชาไปหาเธอซักพักจนกว่าจะรู้สึกตัวก็เกือบ 5 นาทีได้ เมื่อข้าวฟ่างเห็นผมจึงวิ่งเข้าครัวทันทีเลย
 
          ภายในบ้านที่แสนเงียบสงบนี้ใครจะรู้เล่าว่าตอนนี้ในครัวสถานการณ์เหมือนไฟไหม้เลย เพราะตอนนี้ก้อนเค้กที่ข้าวฟ่างพยายามทำ ได้ไหม้ไปสองสามก้อนแล้ว ซึ่งกว่าจะได้ที่สมบูรณืแบบจริงๆก็ปาไปตั้งหกก้อน นานเลยละสิ ทำเอาผมหาวเป็นระยะๆเลย และเมื่อข้าวฟ่างทำเค้กเสร็จแล้วผมก็ให้เธอแต่งหน้าเค้ก ซึ่งในที่สุดเค้กที่ทำมาจากฝีมือข้าวฟ่างก็เสร็จสิ้น
“ทำออกมาได้ดีเหมือนกันหนิ” ผมก้มหน้ามองดูผลงานที่น้องข้าวฟ่างทำอย่างสุดฝีมืออยู่ใกล้ๆ ซึ่งตอนนี้ได้ทำออกมาซะดูดีเลย
“แต่ไม่รู้ว่าจะอร่อยรึป่าว”
“อืมๆๆ รอคนชิมกลับมาก่อนละกัน” ผมยิ้มทั้งที่ใบหน้าของผมและข้าวฟ่างยังอยู่ใกล้กัน พร้อมกันเชยชมผลงานที่เสร็จสมบูรณ์ละ แต่ทว่าถึงงานจะเสร็จคนทำก็ยังไม่หยุดเล่น เพราะว่าตอนนี้ ข้าวฟ่างได้เอาครีมที่ใช้แต่หน้าเค้กไล่ป้ายหน้าผมแล้ว
“พี่เจ นี่แน่ะ” ข้าวฟ่างบรรจงละเลงนิ้วมือที่เปื้อนครีมป้ายมาซะเต็มหน้าผม ซึ่งเมื่อผมถามไป
“เห้ย เล่นไรเนี๊ยะ” สิ่งที่ข้าวฟ่างตอบกลับมาก็คือ
“ก็รอเวลาไง” รอเวลา หึๆ รอเวลางั้นเหรอ ได้....
“เดี๋ยวเหอะ มาให้เอาคืนเลยนะ” ว่าแล้วผมก็ใช้นิ้วป้ายครีมไล่ป้ายหน้าข้าวฟ่างคืน ซึ่งตอนนี้ทั้งผมและข้าวฟ่างต่างก็ไล่กันไปมาทั่วครัวเลย และตอนที่ผมกำลังวิ่งไปถึงกำแพงอยู่นั้นเพราะว่าหมดทางไปต่อผมเลยกะจะหลังกลับมาเพื่อป้ายเธอต่อ แต่ตอนที่ผมหันกลับมานั้นข้าวฟ่างเองก็วิ่งอยู่จนไม่สามารถหยุดตัวเองได้เลยมาชนผมเข้า และใบหน้าของผมก็ห่างจากข้าวฟ่างไม่ถึง 1 นิ้ว นี่สินะที่เรียกว่าความบังเอิญ
 
          ผมมองไปยังใบหน้าที่กำลังจ้องมองมาทางผมอยู่ อย่างเป็นมนต์สะกดให้ผมหยุดเคลื่อนไหวก่อนที่เสียงใครคนหนึ่งจากประตูห้องครัวจะดังออกมา
 
“ทำอะไรอยู่เหรอ”
 
          เสียงที่ดังขึ้นทำให้ผมและข้าวฟ่างรีบผละตัวออกจากกัน ก่อนที่ข้าวฟ่างจะเรียกชื่อคนที่อยู่หน้าประตูห้องครัวทั้งสองคน
 
“พี่ข้าวปุ้นพี่ไทค์ มาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ?”
 
          ใบหน้าของไทค์ได้มองมาทางผมและข้าวฟ่างด้วยท่าทางที่ยิ้มแบบแปลกๆ สงสัยกัญชาเมื่อเช้าจะยังไม่หมดฤทธิ์ และข้าวปุ้นเองก็มองผมด้วยท่าทางงงๆ ก่อนจะตอบกลับคำพูดของน้องสาวของเขากลับไป
“พี่พึ่งมาถึงเมื่อกี๊นี่เองครับ ว่าแต่วันนี้จะทำอะไรเหรอ หรือว่ายังจะทำขนมกันอยู่ เห็นแต่ครีมเต็มหน้าเต็มตาเลย”
“มาทำเค้กนะค่ะ ทำเสร็จแล้ว เดี๋ยวพี่ข้าวปุ้นกับพี่ไทค์ช่วยชิมหน่อยนะคะ” ข้าวฟ่างพูดพร้อมยกถาดเค้กขึ้นมาชูชัน เพื่อโชว์ฝีมือที่น่าประทับใจของตัวเอง
“ครับ เดี๋ยวพี่จะไปรอที่ห้องนั่งเล่นนะ เดี๋ยวล้างหน้าล้างตาและตามไปนะครับ” ว่าแล้วข้าวฟ่างก็เดินไปล้างหน้าล้างตา และปุ้นเองก็พาผมไปล้างหน้าเช่นเดียวกัน ก่อนที่จะพาไทค์เข้าไปรอที่ห้องนั่งเล่น
 
          ในที่สุดผมก็ล้างหน้าล้างตาเสร็จและข้าวฟ่างเองก็เหมือนกัน ผมจริงไปช่วยเธอเก็บของที่ครัวก่อนที่จะเอาเค้กไปให้ทั้งสองคนได้ชิมกัน และเมื่อไปถึงไทค์ก็ได้ทำหน้าทำตาแปลกๆ คงเข็ดจากเมื่อวานอยู่สินะ เห็นบอกว่าท้องเสียด้วย และในที่สุด มันก็ตักเค้กเข้าปากจนได้ แต่เสียงที่มันอุทานมาในวันนี้เป็นเสียงที่ต่างจากเมื่อวานอย่างสิ้นเชิงเลย
“อร่อยมาก นี่ข้าวฟ่างทำเองเหรอคับ สุดยอดเลย” ไทค์บอกรสชาติของเค้กพร้อมส่งยิ้มไปให้ข้าวฟ่าง ทำให้เธอยิ้มออกมาด้วยความดีใจ ก่อนที่เธอจะหันหน้ามามองผมและยิ้มให้ด้วยความดีใจ และผมเองก็ได้แต่ส่งต่อความรู้สึกแบบเดียวกันนั่นคือยิ้มกลับไป
 
          หลังจากที่พวกผมทานเค้กกันหมดแล้ว ผมและไทค์ก็ได้พากันกลับบ้านในที่สุด ซึ่งระหว่างทางที่เดินกลับนั้นโทรสับของผมก็มีเสียงข้อความจากไลน์ดังขึ้นซึ่งก็ทำให้ผมต้องยกขึ้นมาดู
LoveLy OverTime[พี่เจยิ้มแล้วน่ารักจริงๆด้วย ขอบคุณสำหรับวันนี้นะคะ ^__^]
 
ผมจ้องมองโทรสับและเผลอยิ้มไปด้วยไม่รู้ว่าตัวเองเป็นบ้าหรือปล่าวเหมือนกัน แต่ว่ามันก็คือความจริง [ข้าวฟ่างทำให้ผมยิ้มได้] ผมได้เดินไปพร้อมกับไทค์จนในที่สุดก็มาถึงบ้านมันผมเลยขอตัวกลับ ผมเดินไปพร้อมกับคิดถึงเรื่องในวันนี้ซึ่งนั่นเองก็ทำให้ผมยิ้มออกมาได้ตลอดเลยโดยที่ไม่หุบยิ้มนั้น ผมหยิบโทรสับขึ้นมาพร้อมส่งข้อความกลับไปยังข้าวฟ่าง ผมไม่รู้ว่าต่อไปนี่เรื่องราวของผมจะเป็นยังไงแต่ตอนนี้ผมอยากทำตามสิ่งที่ผมต้องการจะทำเท่านั้นก็เพียงพอแล้ว
JK Jednaphat [ฝันดีนะ อย่านอนดึกละ เดี๋ยวขอบตาดำนะ +__+]
LoveLy OverTime[รับทราบครับผม เดี๋ยวอาบน้ำเลยเลย ^///^]
 
 
#####################
-พยายามอัพตอนใหม่มาเรื่อยๆนะครับ ผากติดตามกันด้วยนะ
-กลับไปอ่าน MEMORIES Chapter 1 {Confusion} ได้คลิกที่ลิค์บนบทนำเลยนะครับ