Hello My Brother แอบปิ๊งสักนิดไม่ผิดมั้ง

บทที่ 9  Go to ‘Satorie Scary Park’
ปิ๊งป่อง~
เสียงออดหน้าบ้านดังปลุกเรียกมาสักพักและก็สักพักใหญ่ๆ ด้วยแหละ!! แล้วพี่ปั้นจั่นหายหัวไปไหนของเขากันนะ ทำไมถึงไม่ไปเปิดประตูรับคนเนี่ย หนวกหูจริงๆ-*-
ฉันบิดตัวมาอีกทางให้ห่างจากหน้าต่างห้องมากที่สุดก่อนจะเอาหน้าซุกเข้าไปในหมอนอุดตัวเองไว้แบบนั้น
ปิ๊งป่องๆๆๆ~!!
“โอ๊ย เลิกกดสักทีเถอะ!”
ด้วยเหลืออดฉันจึงโผล่หน้าออกไปหมายจะด่าให้เงิบสักหน่อยแต่เด็กน้อยน่ารักก็ยืนส่งยิ้มแป้นแล้นมาให้จนไม่กล้าพูดอะไร
ฉันเดินลงมาเพื่อเปิดประตูให้ จำได้ว่าสองคนนี้เป็นแม่ลูกที่เมื่อวานมีปัญหาเกี่ยวกับฟูฟี่ แล้ววันนี้ยังจะมาเอาอะไรอีกนะเนี่ย?
“ขอโทษนะจ้ะ ที่รบกวน”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ” ฉันแอ๊บยิ้มหวานหยดให้หารู้ไม่ว่าในใจนั้นอยากบอกเหลือเกินว่ารู้ตัวด้วยเหรอคะ
“พอดีจากเมื่อวาน หนูทำให้ฉันคิดได้ ก็เลยอยากจะมาขอไอพอดคืนน่ะ”
“ฮะ?”
“หนูฟังไม่ผิดหรอกฉันจะมาขอไอพอดคืน จริงๆ วันนี้เราจะย้ายไปอยู่ที่อื่นแต่เพราะน้องไอโฟนบอกว่าถ้าไม่มีไอพอดก็จะไม่ไปก็เลยอยากช่วยหน่อยเถอะนะจ้ะ ฉันมีลูกชายแค่คนเดียว” คุณแม่ของน้องไอโฟนถึงกับยกมือไว้ฉันจนต้องยกมือไหว้ตอบ
“ไม่...ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าคุณสัญญาว่าจะดูแลมันอย่างดีจริงๆ หนูก็จะให้”
“จ้ะ สัญญา”
“งั้นรอก่อนนะคะ” ^^
ฉันหันไปอมยิ้มกับน้องไอโฟนทีนึงก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปอุ้มเอาเจ้าฟูฟี่ที่ชื่อว่าไอพอดตามเจ้าของเดิมเรียกนี่ออกมาโดยเร็ว
“ไอโฟนดีใจด้วยนะ ดูแลมันดีๆ ล่ะ” ฉันลงไปนั่งยองๆ พร้อมลูบหัวไอโฟนที่กำลังฉีกยิ้มไม่หุบเพราะได้เจ้าไอพอดกลับสู่อ้อมกอดอีกครั้ง
“ขอบคุณมากนะ งั้นพวกเราไปกันเถอะได้เวลาออกรถแล้ว”
สองแม่ลูกเดินจากไปอย่างมีความสุขทิ้งไว้เพียงความประทับใจกับคนข้างหลังอย่างฉันโดยหารู้ไม่ว่าหายนะกำลังคลืบคลานเข้าใกล้
“ปั้นยิ้ม!!” เสียงเจ้าปีศาจที่ได้ชื่อว่าเป็นพี่ชายร้องเรียกซะลั่นแบบนั้น คงไม่พ้นใช้งานตามเคย
“มีอะไรเจ้าคะ!” เดินมาถึงฉันก็กระแทกเสียงประชดไปที
“ฟูฟี่ล่ะ”
“อ๋อ คืนแม่ลูกนั่นไปแล้วน่ะ”
“หมายความว่าไง”
“ก็เมื่อเช้าเขามากดออดที่บ้าน พอฉันลงไปเขาก็ขอคืน...”
“แล้วเธอก็ให้” พี่พูดขัดน้ำเสียงเข้มจนน่ากลัว
“ชะ...ใช่” ฉันรู้ตัวว่าตอนนี้สีหน้าตัวเองคงเจื่อนสนิทเพราะได้เหยียบเข้ากับกับระเบิดลูกเบอเริ่มเข้าให้แล้ว ไม่ทันได้คิดก่อนว่าพี่เองก็รักฟูฟี่มากมายขนาดนั้นเพราะมัวแต่ดีใจกับไอโฟนเลยลืมนึกถึงพี่ไปซะสนิทเลย โฮกกก...I’m Sorryyy!! TTOTT
“เธอนี่มัน...ฮึ่ย!” พี่ดูท่าจะเก็บกดอารมณ์โกรธนั้นไว้สุดขีด ฉันรู้สึกได้ว่าพี่โมโหมากจริงๆ ถึงที่ผ่านมาจะเคยโดนโกรธหรืออะไรมาบ้างแต่คราวนี้สัมผัสรังสีอัมหิตได้จนขนลุกซู่เลยล่ะ
ถึงเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่ พี่ก็ยังคงเงียบอยู่แบบนั้น เงียบ...โดยที่ฉันเองยังไม่กล้าแม้จะกลืนน้ำลายให้ได้ยินจนเสียงบางอย่างดังขึ้นจากกระเป๋ากางเกงของพี่
‘ตู้ดดด...ตู้ดดด...’
‘ตู้ดดด...ตู้ดดด...’
“เอ่อ...พี่ไม่คิดจะรับโทรศัพท์หรอ” ฉันยิ้มแหยก่อนจะชี้ให้พี่หันไปมอบหายนะให้กับผู้โชคร้ายที่โทรเข้ามาคนนั้นแทน อิ๊ๆ อย่างน้อยถ้าได้คุยกับคนนั้นสักพักอารมณ์โกรธคงจะลดน้อยลงสักนิด(มั้ง)
“ฮัลโหล...เออ...เรื่องอะไรจะให้นายมาทำงานเขียนฉันพังล่ะ ต่อให้ผู้กำกับสั่งนอกบทก็เถอะยังไงนายก็ต้องเล่นตามที่ฉันเขียนเท่านั้น...อืม เดี๋ยวไปดู...อ้อ อย่าลืมที่เคยคุยกันนะ...ก็เอาสิ ถ้าตาแก่นั่นคิดว่าการนอกบทมันเป็นสไตล์ของหนังที่ดีนักล่ะก็ ได้เจอฉีกหน้าแน่...เออ วางไปเถอะ!”
ปิ๊บ!
เอิ่ม...พี่เรานี่โหดชะมัดถึงขั้นข่มผู้กำกับได้นี่ถือว่าไม่ธรรมดาแฮะ -.,-
“ส่วนเธอ” หลังคุยเสร็จแทนที่อารมณ์โกรธจะลดกลับเพิ่มเดซิเบลความอัมหิตขึ้นมากกว่าเดิมซะงั้นอะ งือออ ใครจะช่วยฉันได้มั้ยเนี่ย
“ส่วนหนูทำไมหรอคะ พี่ชายสุดหล่อ แหะๆ”^____^ ฉันบีบนวดให้พี่อย่างจนใจ ฝืนยิ้มหวานใส่ให้มากที่สุดเท่าที่จะบรรเทาอารมณ์ให้ได้
“ไม่ต้องมาประจบ ยัยหมูไม่ฉลาด”
อึก ว่าหมูไม่พอมาว่าหมูไม่ฉลาดด้วยง่า ใจร้าย~
“แหม...ถึงจะไม่ฉลาดแต่ก็น่ารักน้า ดูดีๆ ดิ”
ฉันจับหน้าของพี่ให้มองหน้าฉันตรงๆ ชัดๆ จะได้รับรู้สักทีว่าพี่พูดผิดและฉันคิดว่าตัวเองสวยถูกมาโดยตลอด แต่พอมองลึกลงไปในนัยต์ตาสีน้ำตาลเข้มของพี่แล้วราวกับถูกดึงดูดให้เข้าใกล้เรื่อยๆ ฉันที่มัวแต่จ้องมองตาพี่อย่างสนใจไม่รู้ตัวเลยว่าคนตรงหน้าแอบหน้าแดงขึ้นมาอย่างมากมาย
“พอแล้วยัยบ้า ไปแต่งตัวไปจะพาไปสวนผี”
“หา อะไรนะ สวนผี”
“เออ ถ้าไปถึงเดี๋ยวก็รู้เองล่ะน่า รีบไปได้แล้ว”
แล้วฉันก็พยักหน้ารับรีบขึ้นไปแต่งตัวโดยเร็ว ถึงแม้จะติดใจกับชื่อชวนสยองพองขนนั่นแต่ต่อมความอยากรู้อยากเห็นนั้นมีมากกว่าจนอยากจะพิสูจน์ให้รู้กันไปว่าสวนผีนั้นมันคืออะไร?
 
ตอนแรกฉันคิดว่ามันน่ากลัวแต่พอเดินเข้ามาแล้วก็เปรียบสถานที่ที่พี่เรียกมันว่าสวนผีนี้เป็นสวนสนุกดีๆ นี่เอง ซึ่งชื่อของมันก็แสนจะฟังดูดีอย่าง ‘Satorie Scary Park’
“เร็วๆ หน่อยสิ ไม่ได้พามาเดินแบบนะ”
“จ้า” ฉันยิ้มยียวนกวนประสาทไปพี่ก็ทำท่าหันมาจะเขกมะเหงกทันที
“ยัยนี่!”
“โอ๊ะ...” แต่สายตาของฉันก็พลันไปเห็นเข้ากับกองถ่ายละครซะก่อน หลังจากสแกนไปซะทั่วแล้วสิ่งที่เป็นเป้าสายตาของฉันมากที่สุดก็คือ...เรนโบว์
“กรี๊ดดด...เรนโบว์”
“เฮ้ย เดี๋ยวก่อนยัยปั้นยิ้ม”
ฉันไม่ฟังเสียงนกเสียงกาที่ไหนทั้งนั้นเพราะตอนนี้หัวจิตหัวใจสั่งให้พุ่งเข้าหาเรนโบว์แต่เพียงผู้เดียว มีกลุ่มแฟนคลับมายืนโบกป้ายอยู่ห่างๆ แต่มีหรือคนอย่างฉันจะยอมแพ้กะอีแค่อุปสรรคแค่นี้ ฉันฝ่าดงคนพวกนั้นมุดแทรกบีบตัวให้เล็กที่สุดลอดเข้าไปอย่างเบียดเสียด จนในที่สุดก็ได้มายืนเจ๋อปั้นหน้างามๆ ปานนางสาวไทยร้องเรียกเรนโบว์ได้สมใจ
“เรนโบว์ เรนโบว์ ปั้นยิ้มอยู่นี่”(^O^)/ ฉันโบกมือไปมาอย่างแรงเพื่อเรียกความสนใจของเขาแบบออกหน้าหารู้ไม่ว่าไอ้การกระทำเสล่อแบบนี้วอนโดนบาทานับสิบจากสาวๆ ที่กำลังเท้าสะเอวใส่อย่างไม่พอใจ
มุมที่ฉันยืนจากที่มีแต่เสียงร้องเชียร์กลับเงียบกริบและสายตานับสิบที่หันมามอบรังสีน่ากลัวใส่ฉัน เมื่อรู้เช่นนั้นฉันจึงแกล้งดี๊ด๊าชวนคุยกับยัยอ้วนที่คิดว่าตัวฉันอยู่ใกล้เท้าเธอมากที่สุดเพื่อผูกมิตร
“แหะๆ พวกเธอไม่เชียร์เค้ามั่งหรอ FC เรนโบว์ ชูป้ายสิ คนสวย เย้ๆ”
เงียบ!~ บรรยากาศแบบนี้เล่นเอาฉันกลืนน้ำลายดังเอื้อก อยากจะขอความช่วยเหลือแต่ก็ไม่รู้ว่าจะหาจากไหนเพราะล้อมรอบมีแต่บาทาเต็มไปหมด
หมับ! เอาแล้วไง มีหนึ่งคนในนี้จับตัวฉัน!! และต่อจากนี้ก็คงไม่พ้นลงไปนอนกองสลบเหมือดกับพื้นเป็นแน่
“ปั้นยิ้ม มานี่เร็ว” เสียงทุ้มต่ำเรียกให้ฉันกล้าเงยหน้าขึ้นมอง เรนโบว์กำลังฉุดฉันออกมา เขามาช่วยฉัน กรี๊ดดด...ฮีโร่สุดที่รักของฉัน น่ารักที่สุดเลยอ่า>////<
“ขอบคุณมากนะคะ”
หลังจากที่คิดว่าปลอดภัยเพราะเรนโบว์พาฉันมายืนหลบอยู่ปะปนกับคนในกองถ่ายแล้วฉันก็ได้ทีแอ๊บสวยใสน่าเอ็นดูใส่ซะเลย
“ไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่มาคนเดียวหรอ”
“ป่าวหรอก มากับพี่น่ะค่ะ”
“ปั้นยิ้ม ออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ ยัยบ้า!!” ยืนคุยกับเรนโบว์ได้ไม่ถึงสิบวิเสียงของพี่บ้าก็เรียกซะลั่นเลย จอมขัดจังหวะชะมัด อ่านบรรยากาศเป็นมั้ยเนี่ย?
“ว้า~ อดพาเที่ยวเลย งั้นไว้เลิกงานเมื่อไหร่จะแอบไปอุ้มมานะ”
เรนโบว์ทิ้งท้ายคำพูดชวนให้ใจเต้นตึกตักอย่างบอกไม่ถูก นี่เขาจีบฉันแล้วหรือเปล่านะ เฮ้ย...บ้าๆๆๆ ฝันแล้วแกยัยปั้นยิ้ม>.<
“ทำยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เลยนะ ยัยหมูตัวแสบ” จากที่กำลังฟินกับคำพูดของเรนโบว์อยู่ดีๆ มันก็หายวับไปกับถ้อยคำกวนประสาทนั่นทันที
“ก็นิดนึงน่ะ”
“หึ วันหลังถ้าเป็นแบบนี้จะไม่พามาแล้ว อุตส่าห์คิดว่าจะพามาเที่ยวเปิดหูเปิดตาซะหน่อยแต่ดันวิ่งโร่เข้าหาไอ้บ้านั่นซะงั้น” พี่พูดแถมกดอกหันไปอีกทาง นั่นเขาเรียกอาการงอนใช่มั้ย!? นี่ฉันผิดอีกแล้วสินะ
“แหม พี่จ๋า อย่างอนเลยนะ นะๆๆ” ฉันเอาหน้าไปคลอเคลียกับแขนพี่ตามแบบฉบับการง้อทุกทีและมันก็ได้ผลดีซะด้วย
“คิก พอเลย เข้าไปข้างในกันได้แล้ว”
ไม่รู้ว่าฉันคิดไปเองรึเปล่า แต่แววตากับรอยยิ้มนั่นดูแล้วทำให้ฉันรู้สึกติดใจมันอย่างน่าประหลาด เสียงตึกตักบางอย่างดังขึ้นจากที่ไหนสักที่อีกแล้ว ดังจนน่าหนวกหูชะมัดเลยแฮะ
สถานที่แรกที่พี่พาฉันมาคือ!!...ร้านขนมสายไหม? -.- เอิ่ม นี่มันน่าตื่นเต้นตรงไหนยะเนี่ย มาสวนสนุกผีสิงทั้งทีก็ต้องเข้าบ้านผีสิงซี่
“ขอสีชมพูสองไม้ครับ”
หลังจากซื้อเสร็จสถานที่ที่สองที่พี่พามาก็คือ!!...ร้านป๊อปคอร์น!? -*-
“เฮ้ย นี่พี่มาสวนผี(แอบติดคำพูดพี่มา)เพื่ออะไรเนี่ย ซื้อของกินแบบนี้แถวบ้านก็มีขายมั้ง” -O-
“งั้นหรอ เออ...กลับเถอะ”
“เฮ้ย ได้ไงยังไม่ได้เที่ยวเลย”
“งั้นหรอ...อืม ไปนั่งม้าหมุนตรงนั้นก็ได้นะน่าสนุกดี”
“พี่!” ฉันตวาดเสียงขึ้นและนั่นทำให้ฉันเห็นสีหน้าบางอย่างของพี่ ว้ายๆๆ กลัวผีสินะเนี่ย มิน่าล่ะถึงเลือกเลี่ยงตลอด แบบนี้มันต้องแกล้งสักหน่อยแล้ว
“พี่จ๋า ปั้นยิ้มอยากเข้าบ้านตรงนู้นสักหน่อยอะ ถ้าพี่เป็นพี่ที่สามารถปกป้องน้องได้ พี่ควรจะเข้าไปเป็นเพื่อนน้องสาวคนนี้หน่อยนะ นะๆๆๆ”
“จะดีหรอ ปิดแล้วม้างงง...”
“งั้นถ้าพี่จ๋าไม่ยอมเข้าด้วย น้องไปชวนเรนโบว์แทนก็ได้นะ ดูท่าเขาคงจะเต็มใ...”
“ไม่ต้อง ให้ฉันเข้าเป็นเพื่อนเอง” ฮ่ะๆ ถึงกับขัดขึ้นมาทันควัน เข้าแผนจนได้สินะ โฮะๆ
“สำเร็จ!” ฉันแอบดีใจกับตัวเองก่อนจะดันหลังพี่ที่พยายามฝืนตัวอย่างมากเข้าบ้านผีสิงไปด้วยกัน
ภายในมืดมิด มองไม่เห็นแม้ทางเดิน มีเพียงสีเรืองแสงเป็นทางยาวให้เดินตามเข้าไป ในตอนแรกฉันไม่กลัวแต่พอมันมืดแบบนี้ฉันชักเริ่มกลัวนิดๆ แล้วแฮะ
“จับมือพี่ไว้นะ อย่าปล่อยเด็ดขาด”
“อือ”
ครืนนนน~
“กรี๊ดดดด” มีเสียงร้องระงมมาตลอดทางทั้งของฉันและคนอื่นที่ร่วมทางมาด้วยกัน ฉันได้แต่กำมือพี่ไว้แน่น สมชื่อสวนผีจริงๆ นี่มันไม่สนุกสักนิด น่ากลัวชิบล่ะสิไม่ว่า
“พี่ปั้นจั่น ปั้นยิ้มกลัว รีบเดินออกไปหน่อยได้มั้ย” ฉันหันไปพูดกับคนข้างๆ ที่จับมือไว้แน่นแต่พอมองให้เห็นชัดๆ เขากลับไม่ใช่พี่ปั้นจั่น แล้วพี่ปั้นจั่นหายไปไหนล่ะเนี่ย ไม่นะอย่าปล่อยฉันไว้คนเดียว
“กรี๊ดดดด/วะฮ่าๆๆ” ทั้งเสียงผีเสียงคนร้องดังโหยหวนน่าหวาดกลัวจนฉันเข่าอ่อนเดินไปเองไม่ไหว ไม่นะอย่าปล่อยฉันไว้คนเดียว ไม่เอานะ พี่ปั้นจั่น...ช่วยด้วย
“ปั้นยิ้ม อยู่ไหน”
“พี่ปั้นจั่น” รู้สึกมีความหวังอีกครั้ง ฉันลุกขึ้นยืนโบกมือให้กับพี่ปั่นจั่นที่กำลังวิ่งมาจากด้านหลังของกลุ่มคน แต่มันไม่ใช่แค่พี่ปั้นจั่นเท่านั้นที่วิ่งมาหาเพราะเงาตะคุ่มๆ ดำทะมึนพร้อมเลือดท่วมตัวและเสียงเครื่องยนต์เลื่อยหนักๆ นั่นกำลังวิ่งเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ด้วย
“กรี๊ดดด...ผี!”
“เฮ้ย”
ฉันไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้วได้แต่หลับตาปี๋ให้กับเหตุการณ์ตรงหน้า ถึงจะรู้ว่ามันเป็นแค่เรื่องหลอกแต่มันก็สมจริงเกินกว่าจะบอกตัวเองได้ว่ามันคือการแสดงของเขา เสียงกรีดร้องพร้อมฝีเท้าของกลุ่มคนที่รีบวิ่งหนีตายอุตหลุดจากซอมบี้ถือเลื่อยนั่นยิ่งทำให้ขวัญฉันกระเจิดกระเจิงไปสิ้น น้ำตาไหลรินเพราะกลัวมันไล่ตามทันและฆ่าตายอย่างช่วยไม่ได้
“ฮือออ~”
“ไม่เป็นไรนะปั้นยิ้ม อดทนหน่อยพี่จะพาเธอออกไปเอง”
ฉันได้ยินแค่นั้นเพราะเสียงอย่างอื่นฉันไม่อยากจะรับรู้มันอีกแล้ว สัมผัสได้ถึงเสียงลมหายใจเหนื่อยแฮ่กของพี่ปั้นจั่น สัมผัสได้ถึงแสงที่ค่อยๆ สว่างขึ้นเรื่อยๆ
“ออกมาได้แล้ว โว้โฮ้ จ้างให้ก็ตามไม่ทันหรอกเว้ย!”
มารู้ตัวอีกทีฉันก็อยู่ในอ้อมกอดของพี่ปั้นจั่น นี่พี่เขาอุ้มฉันมาตลอดทางเลยหรอเนี่ย เหงื่อที่ไหลชุ่มนั่นก็คงเป็นคำตอบให้กับฉันได้อย่างดี สีหน้าของพี่ที่ดูสะใจนั้นทำให้ฉันถึงกับหลุดขำออกมาด้วย
“ฮ่ะๆๆ”
พอรู้ตัวว่าถูกจ้องมองพี่ปั้นจั่นก็หันมาตีหน้าขรึมใส่ก่อนจะรีบวางฉันลงแล้วชักชวนเล่นเครื่องเล่นอื่นต่อ เมื่อก่อนนั้นฉันไม่เคยรู้เลยว่าการมีพี่ชายมันดียังไง เห็นแต่เพื่อนเคยเล่าให้ฟังว่ามันดีแบบนั้นแบบนี้จนได้มาสัมผัสเองฉันจึงเข้าใจอย่างถ่องแท้แล้วแหละว่า...การมีพี่ชายมันดีแบบนี้นี่เอง