Hello My Brother แอบปิ๊งสักนิดไม่ผิดมั้ง

บทที่ 10 Go to Storie Scary Park 2

 

เล่นกันเหนื่อยมาทั้งวันพระอาทิตย์ก็โพล้เพล้เต็มที พี่ปั้นจั่นออกปากชวนให้รีบกลับ เราทั้งสองเดินกินขนมสายไหมที่แวะซื้อมา หัวเราะคิกคักเรื่องรูปหน้าเหวอที่ได้มาจากตอนเล่นรถไฟผีฟ้าอย่างชอบใจ

“ฮ่ะๆ พี่ตอนอารมณ์นี้นี่ก็เล่นซะหมดหล่อไปเยอะเลยเนอะ” จริงๆ ก็หล่อเหมือนเดิมแหละ

“แหม…ว่าแต่คนอื่นตัวเองก็หน้าเอ๋อเหมือนกันแหละน่า เฮอะ!” แหมๆๆ ทำเป็นหน้าง้ำงอนไปนู่นซะละสิ ตามไปง้อหน่อยดีกว่า

“นี่ รอหนูด้วยสิ ว้าย!”

“เฮ้ย”

“อ๋า~ หัวจะโหม่งโลกแล้วววว”

ฉันหลับตาปี๋เพราะคิดว่าตัวเองต้องจบชีวิตลงตรงนี้เป็นแน่แต่ความรู้สึกบางอย่างก็เข้ามาโอบอุ้มฉันไว้ตามมาด้วยเสียง...

อุ๊บ! โป๊ก!+++

เมื่อตั้งสติลืมตาขึ้นฉันก็เห็นพี่ปั้นจั่นส่งยิ้มหวานให้อยู่ตรงหน้าก่อนที่สายตาจะละไปเห็นน้ำสีแดงๆ ที่ไหลซึมออกมาใกล้หัวของพี่OoO!!

“พี่ปั้นจั่น!” ฉันรีบดึงตัวเองลุกโดยไวก่อนจะเข้าไปรีบพยุงพี่ขึ้น

“เกิดอะไรขึ้นน่ะ” ระหว่างนั้นฉันก็เจอเรนโบว์กำลังเดินเข้ามาพอดีแต่เวลานี้ฉันเป็นห่วงพี่มากกว่าจะสนใจเขา

“พี่เดินไหวมั้ย ค่อยๆ ตั้งสตินะ ฉันจะพาไปหาหมอ”

“ไม่...ฉันไม่เป็นไรยังเดินไหวอยู่ ขอแค่อย่าทิ้งฉันไปหามันก็พอ”

“ได้สิ” ฉันพยุงพี่รีบพากลับโดยที่ไม่นึกมาก่อนเลยว่าตัวฉันเองจะสามารถเมินคนที่ได้ชื่อว่าฉันรักได้อย่างสิ้นเชิงขนาดนี้...

 

เมื่อมาถึงโรงพยาบาลฉันก็ได้แต่เฝ้ามองชายภายใต้ผ้าห่มที่โพกหัวไว้รอบด้วยความรู้สึกผิด...ส่วนเขาเองก็กำลังสลึมสลือเพราะฤทธิ์ยาที่เพิ่งได้รับจากหมอ

“คนไข้ไม่ได้เป็นอะไรมากแค่หัวแตกนิดหน่อย หมอทำแผลให้แล้ว งั้นปล่อยให้เขานอนพักสักสองสามชั่วโมงก็กลับบ้านได้แล้วแหละนะ”

“ค่ะ”

หลังจากที่หมอออกไปฉันก็ได้แต่นั่งกุมมือเขาอยู่ข้างๆ เตียง ในใจภาวนาเพียงแค่ว่าขอให้พี่อย่าเป็นอะไรไปเลยเท่านั้นเอง

“ปั้นยิ้มอย่าทิ้งฉันไปนะ ได้โปรด”

“อืม ฉันไม่ทิ้งพี่หรอกน่า นอนพักไปเถอะ”

“ห้ามทิ้งนะ”

“อืม นอนพักเถอะนะ”^^ ฉันฝืนยิ้มทั้งๆ ที่อยากจะร้องไห้จะตายอยู่แล้วเพราะความผิดของฉันแท้ๆT^T

“ขอนอนพักที่บ้านได้มั้ย อยากกลับเดี๋ยวนี้...ขอร้อง”

“แต่ว่าหมอให้นอนพักสามชั่วโมงนะ”

“นี่เธอจะใจจืดใจดำกับคนหัวแตกได้ลงคอเลยหรอ โอ๊ย!” พี่พูดก่อนจะร้องออกมาอย่างดังพลางลูบไปที่แผลเล่นเอาฉันถึงกับทำอะไรไม่ถูกจึงต้องทำตามใจเขาให้อย่างเดียว

“ก็ได้ๆ”

 

กลับมาถึงบ้านกว่าเราทั้งสองจะขึ้นไปบนห้องได้สำเร็จก็ใช้เวลานานกว่าชั่วโมง

“โอย รู้สึกปวดหัวชะมัดเลย” พี่ปั้นจั่นยังไม่หยุดร้องโอดโอยด้วยความเจ็บเล่นเอาฉันน้ำตาแตกออกมาในทันที ไม่ไหวแล้ว ฉันรู้สึกผิดเกินกว่าจะต้านทานTTOTT

“เฮ้ย ปั้นยิ้มร้องไห้ทำไม”

“ฮึก ก็ฉันสงสารพี่นี่ พี่ต้องมาเจ็บตัวเพราะฉันแถมยังเป็นถึงขั้นนี้จะให้ฉันฝืนยิ้มให้ต่อได้ยังไงอีกอะ”

“โถ...มานี่สิ” จู่ๆ พี่ก็เรียกให้ฉันลงไปนอนข้างๆ บนเตียงก่อนที่จะโอบกอดแล้วจุ๊บมาที่หน้าผาก “หยุดร้องได้แล้วนะยัยขี้แย รู้มั้ยว่าร้องไห้มากๆ จะทำให้หน้าเหมือนหมูเอานา”

“ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ มุกนี้ใช้ไม่ได้ผลหรอก ฮึก...”

“งั้นถ้าเธอหยุดร้องพี่ก็จะหายหัวแตกดีมั้ย”

“พูดเป็นเล่น หัวที่แตกอยู่จะหายง่ายๆ ได้ไง”

“ก็นี่ไง...ถ้าถอดหัวเธอมาใส่ซะ”

“โอ๊ยๆๆ เจ็บนะ” -O-

“ฮ่าๆๆ ไปๆ มาๆ น้ำตาหายไปไหนหมดก็ไม่รู้เนี่ย เห็นมั้ยไม่มีแม้แต่คราบเลย” พี่ยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่แก้มทั้งสองข้างของฉันก่อนที่จะสบตาตรงๆ เกิดเสียงบางอย่างดังขึ้นอีกแล้ว ดังจนฉันต้องก้มหน้าหลบไปซบที่อกของพี่แทน แต่เสียงพวกนั้นมันยังไม่หายไป มันกลับดังราวกับประสานกันมากขึ้นกว่าเดิม

ตึกตัก ตึกตัก ใครกันมาทำเสียงให้น่ารำคาญหูแบบนี้ หยุดมันทีได้มั้ย...ได้โปรด~

“นี่ เธอน่ะทำไมอยากเกิดมาเป็นน้องสาวของฉันงั้นหรอ” เมื่อได้ยินประโยคนั้นสมาธิฉันก็ไปจับจดอยู่ที่คำถามของพี่แทน

“แล้วพี่ล่ะ ทำไมต้องเกิดมาเป็นพี่ชายของฉัน” จู่ๆ มาถามแบบนี้ก็ต้องตอบแบบนี้ล่ะนะ

“เธอนี่มันกวนประสาทจริงๆ”

“ก็พี่เล่นถามให้น่าปวดประสาทก่อนทำไมอะ”

“ยัยนี่ เถียงงั้นหรอ”

“แล้วทำไมล่ะ” ฉันทำท่าจะเงื้อมือขึ้นสู้แต่พี่กลับทำเป็นปวดหัวแปลบขึ้นมาก็เลยต้องลดมือลงลุกขึ้นดูแผลของพี่แทน

“โอ๊ย เจ็บหัวจังเลย~” ให้ตายเหอะ คนป่วยคนนี้นี่นะ-*-

“นี่...หิวข้าวอะ อยากกินข้าวผัดหน้าปากซอย ข้าวต้มบ้านหลังที่สาม ขนมจีบซาลาเปาร้านข้างๆ แล้วก็...”

“หยุด พอเลย แค่สามอย่างก็พอ”-O-

ฉันรีบชิงลุกออกจากเตียงวิ่งไปที่ประตูห้องอย่างรวดเร็วก่อนที่พี่ชายขี้ใช้คนนี้จะอยากกินอะไรแปลกๆ หายากๆ ขึ้นมาอีก

“งั้นรอนี่นะ เดี๋ยวรีบกลับ”

 

ข้าวผัด ขนมจีบ ซาลาเปา ทั้งสามอย่างหาได้ง่ายๆ ที่ร้านสะดวกซื้อถนนใหญ่นี่เอง แค่เดินออกไปหน้าปากซอยหน่อยก็เห็นแล้ว เอาเป็นว่าไปที่นั่นละกันฉันขี้เกียจแวะหลายที่ อีกอย่างก็อยากจะซื้อขนมอะไรกินด้วยล่ะ

ว่าแต่! ฉันลืมไปเลยเรื่องเรนโบว์เพราะมัวแต่พะวงเรื่องพี่ในตอนนั้นเลยไม่ได้สนใจเค้า ตายล่ะจะถูกมองยังไงเนี่ย? แล้วเขาจะโกรธฉันมั้ย? อาจถึงขั้นเลิกตามตื้อเราล่ะจะทำยังไง? ไม่น้า>O<!! อย่าให้เป็นแบบนั้นเลย

ปริ๊นๆ! ขณะที่เสียงแตรรถดังขึ้นกวนใจฉันก็หันไปสบถใส่เล็กน้อยก่อนจะเร่งฝีเท้าเดินต่อ

“ไอ้รถบ้า คนกำลังคิดมาก อยู่ๆ มาบีบแตรไล่ทำไมยะ ฮึ่ย!”

ปริ๊นๆ! นั่นแน่ ยังไม่จบอีกใช่มั้ย

“จะเอายังไงกันแน่ฮะ คนก็เดินอยู่บนฟุตบาสเนี่ย โรคจิตรึไง!” ให้มันรู้กันไปสิฟระ เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับปั้นยิ้ม อยากเจอดีซะแล้วไอ้รถคันนี้

“เฮ้ๆ ทำไมใจร้ายจังอะครับ” เจ้าของเสียงคุ้นหูตะโกนก้องก่อนจะเผยอหน้าออกมานอกกระจกรถ

“เรนโบว์”O.O อ๊ากกก...รู้สึกอยากจะฆ่าตัวตายชะมัด ทำกริยาเสียมารยาทแบบนั้นใส่เขาไปได้ยังไงเนี่ย ไม่ได้การละ นาทีนี้ต้องหนีเท่านั้น ทำเป็นว่าเราไม่ใช่เรา>.<

ทั่กๆๆๆ ขนาดฉันวิ่งหนี เรนโบว์ก็ยังไม่วายวิ่งตามอีก อ๊ากกก...อย่าเพิ่งเข้าใกล้ฉันตอนนี้ อย่าเพิ่งรู้ว่าฉันคือปั้นยิ้มที่คุณเคยรู้จัก อย่า!!

หมับ!

“นี่ ทำไมต้องหนีผมด้วยล่ะ” ให้ตายสิเขาจับฉันได้แล้ว แต่เรื่องอะไรที่ฉันจะยอมเงยหน้าให้เขาเห็นว่าฉันคือปั้นยิ้มล่ะ( “. .)

“เอ่อคือ อีฉันไม่ใช่คนที่คุณตามหาอยู่หรอกปล่อยอีฉันไปนะ อีฉันเป็นแค่คนบ้าเท่านั้นเอง” ฉันทำเป็นบีบเสียงเล็กใส่หวังว่าเขาคงจะยอมไปแต่โดยดีนะ

“ฮ่ะๆ ปั้นยิ้มนี่ตลกจังนะ เล่นอะไรอยู่เนี่ย ไม่ต้องแกล้งหรอกผมรู้ว่าเป็นคุณแล้วผมก็รับได้ถ้าคุณจะปากร้ายแบบเมื่อครู่”

“เรนโบว์...” ไม่รู้ทำไมคำพูดของเขาเล่นเอาฉันรู้สึกดีขึ้นมาได้ “คุณยอมรับฉันได้หรอ?”

“ได้สิทำไมจะไม่ได้ล่ะ ก็ในเมื่อ...” เขาค่อยก้มหน้าลงต่ำก่อนจะแนบมาใกล้ๆ หูแล้วกระซิบถ้อยคำที่เล่นเอาหัวใจฉันเต้นตึกตัก “ผมอยากอยู่ใกล้ปั้นยิ้มให้มากขึ้น”

เมื่อพูดจบเรนโบว์ก็ถอนหน้าออกก่อนจะส่งยิ้มจางๆ มาให้ฉัน ฉันเองก็ยิ้มตอบเขาเพียงแต่ว่าทำไมเมื่อได้ยินคำๆ นี้แล้วไม่รู้สึกใจเต้นตึกตักเหมือนก่อนนู้นกันนะ

“แล้วปั้นยิ้มล่ะ เหมือนกันมั้ย”

“ถามฉันหรอ”

“ก็ใช่น่ะสิ”

“จะว่ายังไงดีล่ะ ไม่รู้เหมือนกัน”

“งั้นไปกับผมสิ อาจทำให้รู้มากขึ้นก็ได้” เรนโบว์ฉุดมือฉันก่อนจะพาเดินกลับไปที่รถ

“นี่คุณจะพาฉันไปไหนอะ”

“ไปบ้านผม” ไปบ้านงั้นหรอ...เราจะไปกับเขาดีมั้ยนะ?

“เอ่อคือ...เรนโบว์ฉัน...”

“เอาน่า ผมไม่ทำอะไรปั้นยิ้มหรอก”

“อืม...ไปก็ได้”

นี่ฉันจะใจง่ายเกินไปหรือเปล่านะ จู่ๆ เขาลากไปก็จะไปกับเขาซะงั้น แต่ว่าเขาเองก็ไม่ใช่โจรห้าร้อยที่ไหนที่จะหลอกพาฉันไปขายง่ายๆ หรอกจริงมั้ย ไปสักนิดคงจะไม่มีอะไรหรอกมั้ง เหอะๆ

 

>>Past Of Ranbow<<

ในที่สุดผมก็พาเธอมากับผมโดยที่ไม่มีก้างขวางคอจนได้สักที เธอจะรับรู้บ้างมั้ยนะว่าทุกครั้งที่ผมอยู่ใกล้ๆ เธอ ความน่ารักนั้นเล่นเอาผมแทบจะคลั่งตายอยู่แล้ว...

ตอนนี้เธอหลับไป...คงเพราะเพลียจากสวนสนุกนั่นสินะ ใช่! ถึงผมจะแอบตามไปดูเธอไม่ได้แต่ผมก็รู้ว่าไอ้ปั้นจั่นมันพาเธอไปสนุกแค่ไหน ทำไมคนๆ นั้นไม่เป็นผมกันนะ ผมอยากไปเที่ยวกับเธอแบบนั้นบ้าง

“ปั้นยิ้ม ถึงบ้านแล้วนะ” ผมใช้มือสะกิดเธอให้ตื่นแต่เธอก็ยังคงหลับตาพริ้มอยู่แบบนั้น น่ารักชะมัด^^

“ถ้าปั้นยิ้มไม่ตื่น งั้นผมขอวิสาสะอุ้มเลยแล้วกันนะ”

“...” ความเงียบคงเป็นคำตอบได้ดีที่สุด^^

ผมอุ้มเธอออกมาจากรถ ตัวเธอเบาหวิว นุ่มนิ่มอย่างกับปุยนุ่นเลย คิดแล้วก็น่าฟัดเป็นบ้า><!! แต่ผมปฏิญาณกับตัวเองแล้วว่าจะไม่ทำอะไรเธอไปมากกว่านี้ เพราะคนนี้ผมจริงจัง ในชีวิตของผม...ผมไม่เคยเจอใครที่ถูกชะตาแบบนี้มาก่อน ในขณะที่หัวใจของผมกำลังอยู่ในช่วงสับสน จู่ๆ เธอก็เข้ามาปรากฏตัวขึ้น เหมือนกับฤดูใบไม้ผลิที่กำลังเข้ามาผลิบานในหัวใจผม นี่ผมเพ้อบ้าอะไรเนี่ย? รู้สึกเน่าชะมัด!! ผมไม่เคยเป็นแบบนี้กับใครเลยรู้มั้ย?

“ปั้นยิ้มคุณทำผมแทบบ้า จะรู้ตัวบ้างมั้ย” ผมกระซิบไปที่ข้างหูเธอในขณะกำลังหลับอยู่บนเตียงของผมอย่างสบายใจ

ผมจ้องมองใบหน้าของเธออยู่ก็เพิ่งรู้สึกตัวว่าเผยอหน้าเข้าไปใกล้เกินขอบเขตแล้ว แต่...ก็อดไม่ได้ที่จะทำแบบนี้

จุ๊บ~ ผมแอบขโมยหอมแก้มเธอไปทีก่อนที่จะรีบวิ่งหนีออกมาจากห้องโดยเร็วเพราะกลัวว่าเธอจะตื่นมาเห็น

“ให้ตายเหอะ ไอ้เรนโบว์เอ๊ย! ทำบ้าอะไรของแกวะ” แต่ก็...รู้สึกดีชะมัด><

นี่ผมกำลังขัดแย้งกับตัวอย่างมากอยู่เชียวนะเพราะงั้น...ช่วยเหยียบเรื่องนี้อย่าเอาไปฟ้องปั้นยิ้มด้วยล่ะ ;D

 

เช้าวันใหม่ส่องแสงแดดมากระทบใบหน้าของสาวน้อยที่กำลังนอนอยู่บนเตียง มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นแต่ผมก็กดตัดสายและปิดเครื่องไป ก่อนที่หน้าหวานๆ จะปรือตาขึ้นมามองผมอย่างงงๆ

“ตื่นแล้วหรอ” ผมทัก

“ที่นี่ที่ไหน”

“บ้านผม”

“หา ที่นี่บ้านคุณหรอ ตายละพี่!” เธอรีบลุกหุนหันก่อนจะเดินออกไปผมจึงต้องรีบเข้าไปรั้งมือเอาไว้

“ปั้นยิ้มจะไปไหน”

“ฉันจะไปหาพี่ เมื่อคืนเขาบอกว่าหิวฉันเองก็ลืมไปซะสนิท ฉันขอตัวก่อนนะ ไม่อยากให้พี่โกรธ”

“อ๋อ เรื่องนั้นผมบอกเขาไปแล้ว เขาเองก็มีงานยุ่งวันนี้เลยขอฝากปั้นยิ้มไว้กับผมทั้งวันเลยพอดีน่ะ”

“งั้นหรอ” เธอดูใจเย็นลงบ้าง รู้สึกขอโทษเธอลึกๆ ที่โกหกไปแต่จะทำยังไงล่ะ ก็ผมอยากอยู่กับเธอนานๆ นี่นา-O-

“งั้นวันนี้เรามาเล่นด้วยกันทั้งวันเลยดีมั้ย”^^

“อื้ม ก็เอาสิ...อุ๊บO.O” จู่ๆ เธอก็ยกมือขึ้นมาปิดปากแล้วถอยกรูดออกจากผมไปซะหลายเมตร

“ปั้นยิ้มเป็นอะไร”

“กะ...ก็ฉันเพิ่งตื่น...” เธอพูดพลางสีหน้าคิดหนักผมเองก็จ้องมองเธออย่างงงๆ เช่นกัน “ปากฉันคงเหม็นน่าดู...ใช่มั้ยล่ะ”

อ๋อ ที่แท้ก็กลุ้มใจเรื่องนี้สินะ? เมื่อเข้าใจความหมายของเธอผมจึงรีบปฏิเสธ

“ไม่นะ ปากปั้นยิ้มไม่เหม็นสักนิด” ถึงจะตอบอย่างจริงจังไปแต่สีหน้าของเธอก็ดูเหมือนจะไม่เชื่อ ผมจึงต้องยอมพูดในสิ่งที่ผมเองก็อยากทำกับเธอมากที่สุดให้ฟัง “จะให้ผมจูบกับปั้นยิ้มตอนนี้ยังได้เลย ถ้าไม่เชื่อลองดูได้”

ทันทีที่จบประโยคใบหน้าของเธอแดงเถือกไปถึงหูก่อนที่จะวิ่งเข้าห้องน้ำไปพร้อมทิ้งท้ายคำพูดใส่หน้าผมไว้

“คนบ้า”-//O//-

“ฮ่ะๆๆ น่ารักชะมัด”

 

>>>Part Of Panyim<<<

จะบ้ากันไปใหญ่แล้วแน่ๆ นี่ฉันคิดถูกหรือคิดผิดที่มากับเรนโบว์กันนะ-*- ไปๆ มาๆ เขากลับดูท่าจะเป็นบุคคลอันตรายที่ฉันควรจะหลีกเลี่ยงซะแล้วสิ แต่ว่า...เราชอบเขาไม่ใช่เรอะ!? เจอแบบนี้น่าจะเสนอหน้าให้จูบไปเลยด้วยซ้ำแต่ไหงต้องปฏิเสธกันนะ โอ๊ย ปวดหัว สับสน ใครจะตอบฉันได้บ้างเนี่ย? ถ้าไม่ได้เดี๋ยวฆ่าทิ้งเรียงตัวเลยนะ (เอิ่ม เริ่มออกแนวโรคจิตนิดๆ แฮะ -.,-)

ก๊อกๆ “ปั้นยิ้ม...ล้างหน้าเสร็จยัง ออกไปกินข้าวเช้ากันเถอะ”

เฮือกกก... ฉันถึงกับผวาที่เรนโบว์เคาะประตูห้องน้ำจนต้องถอยออกมาหลังชิดกำแพง เฮ้ย...แล้วฉันจะตกใจทำไมเนี่ย

“ออกไปเดี๋ยวนี้แหละ”

“ว่าไง สดชื่นขึ้นแล้วสิ ขอโทษนะที่พูดไม่ดีเมื่อตะกี้ พอดีไม่รู้จะทำให้ปั้นยิ้มรู้สึกดีได้ยังไงน่ะ ได้โปรดอย่าโกรธกันเลยนะ”(^^; )9

“...” โหย~ ด้นสดเป็นชุด นี่ถ้าไม่ติดว่าเราไม่ใช่อะไรกันฉันคงซึ้งจนบ่อน้ำตาแตกเพราะรู้สึกเหมือนแฟนกำลังง้ออยู่แหงๆ Y.Y “ไม่เป็นอะไรหรอก แล้วที่บอกว่าจะกินข้าวอะ ที่ไหนหรอ”

“ที่ร้านริมทางน่ะ พอดีอยากพาไปเดินที่ย่านธุรกิจกลางเมืองด้วย วันนี้ผมขอเป็นไกด์”

“เดี๋ยวสิ สถานที่คนเยอะแบบนั้นเดี๋ยวก็โดนแฟนคลับรุมทึ้งเอาหรอก”

“ไม่เป็นไร ผมสั่งให้คนปิดถนนนั้นทั้งถนนเพื่อปั้นยิ้มโดยเฉพาะ รีบไปกันเถอะ”^O^

ไม่ว่าเปล่าแต่เขาฉุดแขนฉันไปด้วย นี่ถึงขั้นปิดถนนได้ก็ไม่ธรรมดาเลยนะOoO เรนโบว์...คุณชักจะสูงเกินเอื้อมซะแล้วสิ

 

รถสปอร์ตคันหรูของเรนโบว์ถูกขับมาจอดเทียบชานชลา เอ๊ะ พูดเหมือนรถไฟ? เขารีบลงจากรถเพื่อข้ามมาเปิดประตูให้ฉัน รู้สึกเหมือนกับเจ้าหญิงเลย

“เรนโบว์เราแค่เพื่อน(ที่เพิ่งรู้จัก)กัน ไม่ต้องทำขนาดนั้นก็ได้”(^^;)9

“ผมอยากให้ปั้นยิ้มจดจำวันนี้มากกว่าวันไหนที่อยู่ที่นี่ ให้ผมได้ทำหน้าที่ตามที่อยากทำเถอะนะ” ดูหน้าหล่อๆ ที่กำลังส่งสายตาอ้อนวอนนั้นมาสิ เห็นแล้วก็เกินจะห้ามเนอะ ><

“ก็ได้ ฉันจะให้คุณทำตามที่อยากทำละกัน”

เมื่อบอกจบเรนโบว์ก็พาฉันเดินชมอาณาจักรขนาดย่อมของเขา ฉันเพิ่งรู้ว่าพ่อของเขาเป็นถึงนักธุรกิจชื่อดังที่รวยที่สุดในประเทศนี้ ให้ตายเหอะเขาสูงส่งกว่าที่ฉันคิดซะอีกอะ

“ปั้นยิ้มลองกินนี่สิ อร่อยนะ” เรนโบว์ฉุดแขนฉันเข้าไปที่ร้านขายขนมหวานร้านนึง เขาตักมัน...ซึ่งไม่รู้ว่าเรียกอะไรเข้าปากฉัน

“อร่อยจัง”^.^

“ใช่มั้ยล่ะ” แต่ฉันเองก็ไม่ได้สนใจที่เขาพูดต่อจากนั้นเพราะสิ่งที่มันเรียกร้องสายตาของฉัน ณ โมเมนต์นี้คือ...ลูกโป่งลอยฟ้านับพันที่กำลังลอยตุ๊บป่องอย่างกับสวนดอกไม้อยู่ทางข้างหน้า

“นั่นมันอะไรน่ะ เรนโบว์มาเร็ว” ไม่ทันรู้สึกตัวฉันก็จับมือเขามาถึงจุดที่ฉันมองเห็นเมื่อครู่

“ชอบมั้ย”

“ชอบสิ ชอบมากๆ เลย” ฉันรู้สึกประทับใจสุดๆ นี่ถ้าไม่ติดว่าฉันมากับเขาในฐานะเพื่อนนะ ฉันคงคิดว่าถูกขอแต่งงานไปแล้ว><

“ปั้นยิ้มคิดว่าไง”

“สวยมากเลย ใครทำไว้ไม่รู้เนอะ” จริงๆ ฉันคิดว่าน่าจะเป็นเรนโบว์แต่ก็ไม่อยากแสดงความหลงตัวเองให้เห็นหรอกนะ แหะๆ

“นั่นสิเนอะ เออนี่ปั้นยิ้ม...” เรนโบว์จับไหล่ฉันให้หันไปหาก่อนจะพูดต่อ “อาจจะดูเร็วไปหน่อยแต่ผมก็อยากบอกว่า...ผมชอบปั้นยิ้ม คบกับผมเถอะนะ”

“ฮะ?”OoO!!

คบกับผมเถอะนะ~ คบกับผมเถอะนะ~ คบกับผมเถอะนะ~...เสียงของเรนโบว์มันดังซ้ำไปซ้ำมาจนฉันรู้สึกมึนงง เสียงรอบข้างเริ่มอื้ออึงเหมือนกับหูกำลังตึง ดวงตาของฉันค่อยๆ ดับวูบลงเรื่อยๆ

นี่มันอะไรกันเนี่ย?O?