The Vampire Powers.

“ว่าไงนะ เด็กมาใหม่ที่นั่งข้างเธองั้นเหรอ”โรสพูดเสียงอย่างไม่น่าเชื่อ ขณะในเวลาเดียวกัน เธอก็เคี้ยวมันฝรั่งตุ่ยๆและมองดูอาการของเพื่อนที่แทบจะกลายเป็นยัยหัวแร้งทึ้งอยู่แล้ว

“ใช่ เขาดูแปลก”นิโคลตอบ ในถาดอาหารมื้อเที่ยงของเธอยังไม่ได้แตะอะไรซักอย่างเบอร์เกอร์ยังไม่หยิบขึ้นมากินพร้อมกับโค้กขวดหนึ่ง เพราะเธอรู้สึกเหมือนบางอย่างกำลังทำให้เธออยากทำในเรื่องที่น่าอาย(ชักจะใกล้จิต) เมื่อจิตใต้สำนึกของเธอดันเกินบ้าขึ้นมา และมันก็กำลังฉายภาพที่เธอและเขาคนนั้นจูบกัน โอ บ้าฉิบ นี่เธอคิดอะไรอยู่เนี่ย นิโคลเอามือกุมหัวตัวเองพร้อมออกแรงทึ้งให้มันรู้สึกเจ็บและมีสติกลับมา

“อู้ว เขาดูฮอตจัง”โรสเอ่ยขึ้นแบบไม่รู้ตัวว่าสายตาของเธอมันหวานเยิ้มจนมดจะขึ้นอยู่แล้วพลางกัดริมฝีปากตัวเองเมื่อเขาคนนั้นเดินผ่าน

นิโคลผงกหัวขึ้นตามและมองปฏิกิริยาที่เพื่อนเธอทำ เธอโบกมือผ่านหน้าเพื่อนเธอหลายครั้งแต่ก็ไม่เป็นผล

“เธอรู้ตัวหรือเปล่าว่าคนที่เธอมองตาเยิ้มอยู่นั่นคือผู้ชายที่ฉันเล่าให้เธอฟัง”นิโคลกระแทกเสียงพร้อมกับคว้ากระเป๋าลุกออกไปจากโต๊ะที่นั่งนั้นโดยทันที ก่อนจะได้ยินเสียงเพื่อนรักจอมไม่สนใจคนนั้นตะโกนเรียกเธอปาวๆ

บ้าฉิบ เธอสบถก่อนจะเดินไปชนคนบางคนเต็มแรง

“ปัดโธ่ หัดเดินระวังบ้างสิ”เธอตะคอกใส่คนดังกล่าว แต่เธอก็ดันหุบปากโดยทันควัน

“เฮ้ ผมขอโทษอีกครั้งละกัน เอ่อ เราไม่น่าจะเจอกันแบบนี้ เราน่าจะ เอ่อ รู้จักกัน”เขายังพูดออกไปอย่างนั้นพร้อมกับมือที่ยื่นออกมาเพื่อที่จะเช็คแฮนด์

“ผมแอรอน”เขาพูด พร้อมกับมองตาเธอ

“ฉันนิโคล”เธอตอบทั้งๆที่สายตายังหลุบต่ำมองที่พื้น และเช็คแฮนด์เขาตามมารยาท

“เอ่อ จะเป็นอะไรไหมถ้าผมอยากจะขอโน้ตจากสมุดของคุณในวิชาไสยศาสตร์เมื่อเช้า เพราะผมแทบจะไม่ได้จดและฟังเลย”เขายังพูดต่อและยิ้มบางๆให้กับเธอ

“ได้ ได้สิ”นิโคลรีบเปิดกระเป๋าของเธอและหยิบสมุดเล่มขนาดพอมือออกมาแล้วยื่นให้แก่เขา เขารับไปพลางกล่าวขอบคุณ

“เฮ้ เดี๋ยวสิ”เขาวิ่งมาตัดหน้าเธอที่กำลังจะเดินเข้าห้องเรียน

“เอ่อ ฉันไม่รู้อะไรหรอกนะว่านายคิดอะไรอยู่ แต่ฉันต้องเข้าเรียนแล้ว”เธอพูดออกไปกึ่งรำคาญ

“เธอกำลังจะบอกว่าต้องการจะไปนั่งเล่นอยู่คนเดียวในห้องเรียนชีวะวิทยางั้นเหรอ นี่ยังไม่ถึงเวลาด้วยซ้ำ”เขาพูดหน้าตึง แล้วยิ้มให้กับเธอ

“โอเค ฉันสลัดนายไม่หลุดแล้ว นายต้องการอะไรจากฉันกันแน่”นิโคลพูดพร้อมกับสบสายตาเขาโดยตรง

“เอ่อ ฉันแค่อยากมีเพื่อน”เขาสารภาพด้วยแววตาเหมือนกวางน้อยทั้งๆที่ตัดกับลุคหุ่นนักกีฬาสุดฮอตแบบเขา

“โอเค งั้นเราก็เข้าไปด้วยกัน เฮ้ อย่าบอกนะ ว่านายก็ลงเรียนวิชานี้เหมือนกันน่ะ”นิโคลชวนแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงไม่น่าเชื่อเมื่อเขาได้เลือกวิชาที่เหมือนเธอมาสองวิชาแล้ว

“เอ่อ คิดว่าคงงั้นมั้ง”เขาตอบก่อนจะเปิดประตูให้เธอเดินเข้าไปก่อนจะตามเข้าไป

การกระทำของพวกเขานั้นไม่รอดพ้นจากสายตาของคนบางคนที่แอบลอบมองพวกเขาอยู่ตลอดเวลาในวันนี้ ไซม่อนกำหมัดแน่นเมื่อวันนี้นิโคลแทบจะไม่อยากมองหน้าเขาด้วยซ้ำแถมเธอยังไปยุ่งกับคนที่เขาไม่ชอบหน้าตั้งแต่ทริปการไปเที่ยวนอกเมืองเท็กซัสมา เขาเกลียดขี้หน้าพวกมันตั้งแต่แรกพบและเขารู้ดีว่พวกนั้นไม่เหมือนคนทั่วไป ใช่! เขารู้ดี ว่าหมอนั่นเป็นอะไร

ตึก ไซม่อนชกกำปั้นเข้าที่ผนังห้องเรียนพลางมีรอยแตกลึกเข้าไปด้านในเมื่อเขาชักมือกลับมาก่อนจะเดินออกไปจากที่ตรงนั้น

ร้านอาหาร สตรองเกอร์

ฉันชื่อ นิโคล สตรองเกอร์ ฉันเป็นลูกคนเดียวของพ่อแม่และกิจการที่พ่อแม่ฉันหาเงินเพื่อที่จะมาส่งฉันเรียนก็คือการเปิดร้านอาหารสไตล์อเมริกัน นั่นคือสิ่งที่ฉันได้รับจากพวกเขา นอกนั่นก็ถูกท่านจับคู่ให้ฉันลองรู้จักกับไอ้ลูกแหง่ที่อยู่ในเครือกิจการพ่อแม่ฉัน แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นหรอก ชีวิตฉันมันมักแต่มีความน่าเบื่อ ตั้งแต่ฉันได้รับอนุญาตให้ไปเที่ยวกับพวกไซม่อนฉันรู้สึกแปลกๆอยู่ตลอดเวลา มันเหมือนจะเป็นอันแสนบ้าบอของฉันแต่มันไม่ ฉันรู้สึกบางอย่างกับเขา แล้วฝันที่ฉันเป็นอยู่มาในเวลาครึ่งปี มันรุนแรงสำหรับฉันมากเมื่อฝันถึงแต่สิ่งเดิมๆทุกครั้งที่ฉันหลับตานอนในทุกคืน และคนที่เป็นปัญหาก็โผล่ นั่นแหละเขา ฉันสาบานได้เลยว่าฉันไม่ได้บ้าอย่างแน่นอนแต่อะไรคือสิ่งที่ดึงดูดฉันเข้าหาเขากันแน่

“นิโคล”เสียงหญิงวัยกลางคนดังขึ้นจากข้างหลัง ซึ่งเธอกำลังอยู่ในห้วงความคิด

“คะแม่”เธอหันหลังกลับไปตอบ เผชิญหน้ากับแม่ผู้บังเกิดเกล้าของเธอ ทุกอย่างที่อยู่บนใบหน้าล้วนถูกถอดแบบมาเหมือนกัน เพียงแต่ดวงตาของเธอได้มาจากพ่อเท่านั้น

“เฮ้ เพื่อนลูกมาหาแหนะ โรสน่ะ”เธอพยักหน้าตอบก่อนจะหอมแก้มแม่เธอเบาๆแล้วรีบเดินออกมาจากหลังร้าน

“ไง”โรสโบกมือทักทายจากที่นั่งสำหรับลูกค้า ร้านพ่อแม่ของเธอตกแต่งเป็นแนวโปร่งๆเพื่อให้ลูกค้าได้มองเห็นวิวภายนอกร้านได้อย่างสบาย หรือเรียกอีกอย่างทุกสิ่งเป็นกระจกหมดเพราะร้านของเธอมักนับถือที่จะเอากระจกมาทำเพื่อขับไล่สิ่งชั่วร้าย ซึ่งเธอไม่รู้ว่าพ่อแม่เธอนับถือคริสเตียนอยู่หรือเปล่า

“เฮ้ ไง”คนที่นั่งตรงข้ามกับโรมินด้าได้หันมาทักทายเธอ

“เรเนส”นิโคลโผเข้ากอดพวกหล่อนก่อนจะนั่งลง

“ไง ฉันเห็นว่าเธอไปเจ้าะแจ้ะกับเขาน้า”โรสพูดขึ้น คิ้วของนิโคลขมวดเข้าหากันทันที

“จริงเหรอเนี่ย เธอจะมีหนุ่มใหม่งั้นสิ”เรเนสผสมโรง

“ไม่ใช่ ฉันกับเขาก็แค่คุยกัน”นิโคลพูดพลางยักไหล่

“โรส อัพเดตกับฉันด่วนเลยนะ”เรเนสพูดหน้าตาตื่นตาตื่นใจ

“เธอก็น่าจะรู้ว่าพ่อแม่ของเธอพยายามจะหาคู่ให้เธออยู่น่ะ”โรสหัวเราะเมื่อเห็นหน้าเหม็นเบื่อของนิโคล

นิโคลนั่งมองดูสองเพื่อนรักพูดคุยเกี่ยวกับเขา แอรอน ซึ่งเธอเองแทบจะไม่ได้จะทันคิดเลยว่าเขาและเธอจะสามารถพัฒนาในความสัมพันธ์ในเชิงนั้นไม่ได้ เพราะเขาทั้งดูลึกลับและน่ากลัว แล้วถ้าหากไซม่อนรู้เข้ามีหวังว่าเขาคงจะโดนยำเละเพราะไซม่อนเขาถือคติว่าจะเป็นพ่อคนที่สองเธอเพื่อเลือกคนรักให้ ดังนั้นเธอก็ไม่ขัดกับความคิดบ้าๆบอๆของเขาเพราะความจริงแล้วเธอไม่เคยมีรักที่ดีเท่าไหร่ มักจะจบลงด้วยการหายตัวไป และเธอจึงกลายเป็นยัยอาถรรพ์หาคู่ไม่ได้ทำนองนั้น แล้วเธอเองก็ไม่อยากจะคิดเรื่องนี้แล้วจนมาถึงวันที่พ่อแม่หาคนมาให้เธอรู้จัก ซึ่งเธอคิดว่านั่นคงไม่ใช่แค่การรู้จักแบบคนที่เขารักกันแต่มันการผูกสัญญาทางธุรกิจมากกว่าความรักที่คนสองคนจะมีให้กันนั่น มันทำให้เธอเบื่อเอามากๆ แต่พอเธอพบเขา ทุกสิ่งมันดูเร่งเร้าให้เธอเข้าหา แอรอน นายเป็นใครกันนะ นิโคลนั่งเหม่อก่อนจะรู้สึกตัวอีกทีก็เมื่อสองเพื่อนรักจ้องหน้าเธอแบบแปลกๆ

“โอ เธอคิดถึงเขาเหรอ”โรสเท้าคางพลางทำหน้าเซ็กซี่ใส่เธอ

“ออกไปเลย”นิโคลผลักหน้าเพื่อนรักออกก่อนจะหัวเราะกันอย่างสนุกสนานเมื่อได้เล่าเรื่องเกี่ยวกับหนุ่มๆที่เข้ามาในชีวิต

“นายมาทำอะไรที่นี่”ไรอันถาม เมื่อยังเห็นแอลจ้องมองสามสาวคุยกันอยู่ในร้าน

“ถ้าจะอยากรู้ว่าไซม่อนนั่นเป็นใคร เราต้องเข้าใกล้คนที่หมอนั่นรู้สึกหวงที่สุด”แอลพูดทั้งๆที่สายตายังจ้องมองใบหน้าสวยๆของนิโคล

“นายคิดว่าเป็นเธอเหรอ”ไรอันถามพลางมองหญิงสาวที่เพื่อนเขาได้มองชนิดไม่กระพริบตา

“ฉันรู้สึกได้ว่า เธอจะนำเราเข้าไปหาเป้าหมายของเรา โลแกนและลูน่า”แอลเท้าแขนพิงต้นไม้

“ไซม่อนมันไปเกี่ยวอะไรกับท่านโลแกนและลูน่า”ไรอันหันมาถามเพื่อความสงสัย

“เหอะ นายต้องไม่อยากเชื่อแน่ว่าพลังของฉันได้ค้นพบลูกพี่ลูกน้องของท่านลูคัส และไซม่อนก็คือลูกของเขา น้องชายของท่านลูคัส”แอลเลื่อนสายตามาพลางเอ่ย

“และเธอสามารถพาฉันเข้าไปหาไอ้ไซม่อนได้”แอลพูดเสร็จก็หันหน้าไปมองนิโคลดังเดิม

“อย่าพลาดท่า หลงรักเธอละกัน”ไรอันตอบก่อนจะเดินผละออกไป เส้นทางของเขาคือตรงเข้าไปในป่าและหายไป

“หลงรักงั้นเหรอ”แอลเอ่ยเบาๆ ก่อนจะเดินตัดสินใจเดินออกไปจากที่ตรงนั้นเพราะเขามีภารกิจในคืนนี้!!!