The Vampire Powers.

ตึก ตึก ตึก มีร่างทั้งสามกระโดดลงจากบ้านเรือนที่สูงชัน พวกเขาไม่รับรู้ได้ถึงความเจ็บเหมือนที่มนุษย์ทุกคนเป็นกัน พวกเขาต่างแยกตัวออกจากกันแล้วเดินหายไปในหมู่บ้านแห่งหนึ่งที่กำลังอยู่ในช่วงหลับใหลโดยไม่สามารถรับรู้ได้เลยว่ามีบางสิ่งบางอย่างที่เป็นตำนานเล่าขานกำลังบุกรุกพื้นที่ของพวกเขา

หมู่บ้านแห่งนี้ตกแต่งด้วยหินอิฐสวยงามตามสไตล์ยุโรปในยุคก่อน ยังคงอยู่ไม่เปลี่ยนแปลงความดั้งเดิมเฉกเช่นหมู่บ้านในอดีต ส่วนมากพวกเขาจะทำอาชีพเกษตรกรรมสังเกตได้จากถุงเมล็ดพันธุ์พืชผักต่างๆที่ถูกวางจัดอย่างเป็นระเบียบอยู่หน้าบ้านของตนพร้อมกับมีอุปกรณ์ต่างๆในการประกอบอาชีพ

แอลเดินสำรวจบ้านทุกหลังที่เขาย่างเท้าก้าวเข้ามาพลางสังเกตทุกอย่างรอบตัวเพราะเขารับรู้ได้ถึงอันตรายบางอย่าง จะบอกกล่าวเพื่อนทั้งสองคนก็ไม่ทันเสียแล้ว เขาจึงทำได้เพียงใช้พลังจิตของตนสำรวจความผิดปกติของหมู่บ้านนี้ที่เงียบสงัดราวกับไม่มีคนอยู่ เขาเดินเหยียบเศษวัสดุต่างๆที่แตกอยู่บนพื้น

พวกเขาทั้งสามแต่งกายด้วยชุดหนังสีดำที่มีผ้าคลุมสะบัดตามแรงลม พร้อมกับมีฮูดที่ใช่บดบังใบหน้า หมู่บ้านนี้เป็นสถานที่แรกที่พวกเขาคิดว่าเป้าหมายอาจจะมาหลบซ่อนอยู่ที่นี่ ซึ่งดูแล้วมันน่าจะห่างไกลความเจริญเอามากๆดูได้จากตะเกียงเก่าๆที่ห้อยอยู่ริมประตูของบ้านทุกๆหลัง มันสื่อได้ถึงวิถีชีวิตของยุคสมัยสงครามทำนองนั้น

แอลพ่นลมหายใจออกเป็นจังหวะเพื่อควบคุมความเตรียมพร้อมของตนกับสถานการณ์ที่ไม่คาดคิด ที่นี่ห่างจากตัวเมืองของพวกเขาราวๆ 50ไมล์ ทำไมพวกเขาถึงเลือกมาที่นี่ก่อน ก็เพราะสืบได้จากข่าววงในที่เบียงก้าเคยบอกสอน ว่าสถานที่ที่ลึกลับมักจะพบตัวการเป็นส่วนใหญ่

แอลกระโดดขึ้นไปบนหลังคาบ้านหลังหนึ่งเพื่อมองดูภาพให้มันกว้างขึ้น

“ฉันว่า ที่นี่คงไม่มีอะไรนะ” เอ็ด โผล่มาพร้อมกับทรุดตัวนั่งลง แล้วหันไปพูดกับแอลที่ยืนพิงข้างปล่องไฟ

“แต่ฉันรู้สึกว่าที่นี่ แปลกพิกล” ไรอัน ตามขึ้นมาอีกคนหลังจากวิ่งสำรวจดูรอบหมู่บ้าน

“แถมยังมีกลิ่นที่”

กึก เสียงบางอย่างดังขึ้น เมื่อไรอันยังพูดไม่จบประโยค เขามองฝ่าความมืดออกไป สัมผัสได้ถึงความเหม็นที่ยิ่งกว่าคำว่าเหม็นสาบเป็นชั่วโคตร ทันใดนั้น ปรากฏร่างของคนในชุดดำที่ไม่ต่างไปจากพวกเขา เว้นเสียแต่ว่าพวกนั้นมีอาวุธที่เป็นลิ่มไม้ในลักษณะปลายแหลมๆ พร้อมกับมีกรงเล็บที่ยาวผิดปรกติ

เอ็ดผุดลุกขึ้นยืนทันทีทันใด เมื่อเห็นบุคคลปริศนามายืนประจันหน้ากับพวกเขา ถึง 5 คน แอลกำมือตัวเอง พร้อมกับเพื่อนทั้งสองที่ตั้งท่าพร้อมจะกระโจนใส่

“ไม่ว่าพวกแกเป็นใคร เราจะกำจัดคนที่กล้าบุกรุกเข้ามาในถิ่นของเรา”พวกนั้นประกาศเสียงกร้าวพร้อมกับเหวี่ยงบางอย่างทางพวกเขา สิ่งนั้นที่เรียกว่า “บูมเมอแรง” พวกเขาเบี่ยงตัวหลบจากเจ้าสิ่งนั้น พลางตีลังกาลงจากหลังคา แล้วออกตัววิ่งแยกกันไปคนละทาง

แอลเร่งฝีเท้าด้วยความเร็วเมื่อพวกมันตามเขามากันสองคน มันจะเป็นประสบการณ์แรกที่เขาจะได้เรียนรู้จากมนุษย์ประหลาดกลุ่มนี้ที่มีเขี้ยวมีเล็บ เขา ชะงักในความคิดเมื่อคำว่าเขี้ยวเล็บมันช่างคุ้นหูซะเหลือเกิน แต่โดยพลัน เขาสามารถรับรู้ได้เลยว่านั่นคงไม่ใช่มนุษย์อย่างที่พวกเขารู้แน่ หรือว่า นั่นมัน “แวร์วูฟ”

แอลเหลียวมองสิ่งรอบตัวพลางกระโดดขึ้นบนหลังคาบ้านหลังหนึ่ง ก่อนจะวิ่งด้วยความเร็วเพื่อคิดหาวิธีที่จะกำจัดบุคคลเหล่านี้ที่วิ่งตามเขาด้วยความเร็วที่ไม่น้อยหน้ากันเลย เบื้องหน้าคือทางลาดชันมีโพรงเป็นร่องๆตามอายุการใช้งานที่ค่อนข้างนานมากตามหลังคาบ้านหลังต่างๆ เขากระโดดลงโพรงที่แตกหักลงไปก่อนจะหายตัวไปเพื่อซ่อนตัว

ตึก ร่างทั้งสองที่กระโดดตามเขามา ได้ชักลิ่มไม้แหลมขึ้นมาก่อนจะค่อยๆเดินเพื่อฟังเสียง แอลที่หลบอยู่ในมุมมืด โผล่ออกมาพลางแยกเขี้ยวกระแทกมันอีกคนชนผนังกำแพงอิฐ เขาใช้เท้าเตะเข้าที่ลิ่มไม้ก่อนจะจับยกมันเหวี่ยงลอยไปทะลุประตูบ้านอีกหลังหนึ่ง

เขายืนนิ่ง พลางหยิบลิ่มไม้ดังกล่าวขึ้นมาพลิกดู มันมีสัญลักษณ์เป็นตัวอักษรภาษาอังกฤษ ที่เรียกว่าตัว M เขาใช้เข่ากระแทกมันหักก่อนจะฟาดมันลง แต่ทว่ามีอะไรบางอย่างวิ่งผ่านเขาด้วยความเร็วชนิดที่จับต้องไม่ได้แอลเอี้ยวตัวตามสิ่งนั้น สังเกตเห็นคนที่พยายามจะฆ่าเขา ตอนนี้มันได้หายไปแล้ว

‘เร็วสิๆ ออกมา’ เขาพึมพำอยู่ในใจพลางถูกบางอย่างเสียบเข้าที่กลางอก เมื่อมันเคลื่อนที่ผ่านเขาด้วยความเร็ว

“อ้ากก” เขาทรุดตัวลงนั่งคุกเข่าพลางดึงลิ่มไม้นั้นออกจากหน้าอกของตัวเองช้าๆ พร้อมกับความเจ็บปวดที่ไม่เคยคิดมาก่อนว่าตัวเองจะแพ้ทางเพียงแค่เจ้าเศษไม้นั่นปักเขาที่หน้าอก

“ไม่นะ” เขาคิดได้ถึงสิ่งที่แวมไพร์ควรระวัง เขากำลิ่มไม้นั้นแน่นพลางกระแทกมันเข้ากับมนุษย์หมาป่าคนนั้นที่กลางอก เขาบีบคอยกมันขึ้นเหนือพื้นก่อนจะกระแทกมันลงที่พื้นอีกครั้งแล้วจึงหักคออย่างไม่ลังเล

แต่ทว่า ร่างของเขาทรุดลงนอนราบกับพื้นเมื่อมีพรรคพวกมันอีกคนกระแทกเขาด้วยลิ่มไม้ เฉียดหัวใจไปนิดเดียวเขาคำรามด้วยความเจ็บปวดก่อนจะเกิดความโมโหใช้มือจับหัวมันจากข้างหลังดึงม้วนมาข้างหน้าเขาก่อนจะโดนเขาอัดกระแทกทะลุกำแพงไป

เขาเดินตามพลางดึงลิ่มไม้ออกอย่างโกรธเกรี้ยวก่อนจะเกิดพลังบางอย่างพวยพุ่งออกมาจากมือของเขาที่อยู่ในรูปของหมอกดำ ซึ่งมันมีลักษณะคล้ายๆเถาวัลย์ที่เลื้อยเข้าไปจู่โจมเหยื่อผ่านทวารทั้งเก้า โดยมีพิษร้ายแรงทำให้เหยื่อคลั่งเสียสติและพานพบกับความชั่วร้ายที่น่ากลัวและลึกที่สุดเท่าที่จะหยังถึงได้

นัยน์ตาสีแดงก่ำทั้งเบ้าของแอลตอนนี้ช่างดูน่ากลัวราวกับปีศาจร้าย เขายิ้มกริ่มเมื่อเหยื่อของเขาดิ้นทุรนทุรายและเพ้อถึงปีศาจไม่ให้มาเอาชีวิตของมันไป เมื่อควบคุมให้มันถาโถมใส่มันก่อนจะเลือนหายไปพร้อมกับร่างไร้วิญญาณของมัน เขาเดินเข้าไปใกล้ๆเพื่อสำรวจ เขาดึงฮูดของมันออก เผยให้เห็นถึงใบหน้าที่เขาเอง ต่างก็ไม่รู้จัก

คิ้วหนากระตุกทันที เมื่อเห็นสัญลักษณ์ที่ลำคอเป็นรูปคล้ายกรงเล็บหรืออะไรซักอย่าง ซึ่งเขาคิดว่าจะจดจำมันไว้เพื่อไปสืบหาค้นข้อมูล เขาเห็นอาวุธที่เป็นลิ่มไม้ซ่อนอยู่ภายในตัวของมันแทบทุกตารางนิ้วและอาวุธอื่นๆที่เป็นไม้ทั้งนั้น

และเขารู้ได้เลยว่าพวกเขาไม่ถูกโฉลกกับมันเท่าไหร่ เขาคิดพลางสัมผัสรอยแผลที่ให้ความรู้สึกแตกต่างเมื่อเขาคิดได้ดังนั้นจึงลุกขึ้นยืนพลางกระโดดขึ้นบนที่สูงเพื่อไปช่วยเพื่อนของเขาที่ไม่รับรู้ได้ถึงอันตรายจากคนกลุ่มนี้ และเขาก็ต้องรู้ให้ได้ว่าพวกมันเป็นใคร!!!!!