สาวน้อยน้ำแข็งแห่งเอเรนเดล

ห้าๆ ซะใจจังเลยที่ได้รังแกพี่ชายตัวเอง ห้าๆๆ ห้าๆๆ  (  แถมอีก ) ห้าๆๆ

อะๆพอได้แล้วล่ะ     ก็ สวัสดีน่ะ ค่ะ  ฝาก เนื้อ ฝากตัว ( ฝากใจด้วยอิๆๆ )

 ชั้น ก็ ชื่อ นานามิ นี้ แหละ ค่ะ  แต่ชั้น เป็น ลูกครึ่งนี้สิ  ก็เป็น ญี่ปุ่นกับไทย

 ชื่ออีกอย่างหนึ่ง ของดิชั้น คือ  " น้ำเพชร "  หุๆ ชื่อเริศ ซะไม่มี

ตอนนี้  ชั้น ก็อยู่แถวโซนป่าข้างทาง  ( ลืมบอกค่ะ ร.ร.ดิชั้นเนีย ดังก็จิง อยู่

ในเมืองหลวงก็จริง  แต่ชั้น ต้องนั่งรถเลยเมือง แล้วเขาไปแถวนอกเมืองซะ

4 เมตร  น่ะ มีทะเล อยู่ข้างทางและก็ มีป่า  แต่ ดู ไม่หน้ากลัวเท่าไหร่หรอก)

"  อือ ทะเล สวยกว่าที่คิดแหะ วันนี้ " ชั้นมองไปอีกเลนหนึ่ง

ชั้นเดินไปเรื่อยๆไม่รีบร้อนมาก  

เด็กนักเรียนญี่ปุ่น เดินกันไปคุยกันไป  บางคนก็ทักว่า"  โอหาโย "  

ซึ้งเป็นคำที่ชั้นคุ้นเคยมา ตั้งแต่เด็ก

" เห้ ยัยนานามิ รอด้วยสิ"  เสียงทุ่มๆ ตะโกนออกมาเสียงดัง

" อ้าวมาแล้วเหรอ พี่แรงน้อย "  ชั้นแขวะพี่ชายตัวเอง

"  นี้ เธอ ว่าชั้น ว่าไม่มีแรงเหรอ "  

"  อ้าวแล้วมันไม่ใช่เหรอค่ะพี่แรงน้อย  "  

"  ยัย....  หะ..หัด..ชิ้ว..."

"ว้าย น่าขยะแขยงที่สุด "  ชั้นเอ่ยเส็ดก็รีบเร่งฝีเท้าให้ออกหางจากตรงนั้น

ทั้นที

" รอด้วยสิยัยนานามิ " ส่วนพี่ชายชั้นก็รียวิ่งตาม

ก่อนที่พี่ชายตัวดี จะมาแตะตัวชั้น  แต่ก็โดนแฟนคลับ มาบังไว้สองสามคน

"  กรี้ด รุ่นพี่ค่ะ "

" อ่าครับ ไม่ทราบว่ามีไรครับ "

" คือ พวกหนูได้ข่าวมาว่ารุ่นพี่ไม่สบายอ่ะค่ะ"

"คับ  ... "

 " พวกหนูก็เลยทำชาร้อนมาฝากพี่อ่ะค่ะ "

แล้วก็อีกเยอะแยะว่ากันไป

และคนอย่างชั้นมันเป็นคนรอไม่เป็น  อุ้ย  ลืมสนิท เลยว่าวันนี้มีหิมะนี้น่า

อ่ะๆ ชั้น จะบัญยาย ภาพในตอนนี้น่ะค่ะ  

ทาง ทะเล ก็ มีหมอกขี้นมานิดหน่อยๆ  ส่วนคนที่เดินนี้  ส่วนมากจะใสเสื้อ

หนาๆมา

แต่ชั้นเป็นคนชอบหิมะมาก เลยใส่เสื้อ หนาไม่มาก

"อีก ซะ2 เมตร เดี๋ยวก็ถึงที่หมายแล้วลาะน่ะ"ชั้นก็พยายามฝืนเท้าตัวเอง

เดินไปเรื่อยๆ

"  let li go ∼" 

"  ห้ะ " 

ชั้นหันไปทางโซนป่า  ด้วยความอึนนิดๆ

" สงสัยคิดไปเองล่ะมั้ง "  ชั้นสายหัวเบาๆแล้วเดินไป

"  เดี๋ยวก่อนสิท่าน " 

ทีนี้สงสัยเข้าไปใหญ่อีก  ชั้นเลยหันขวักไปทางเดิม

แล้วก็ค่อยๆเดินเข้าไป  เรื่อยๆ  จนชั้นได้ยินเสียงเพลงชัดขึ้นๆๆๆๆ

แล้วก็................

" ยัย นานามิ "  เสียงพี่ชายดังปรี๋ด จนชั้นสดุ้งเหือกๆ

" เป็นไรของแกเนี่ย ยั้ยป๋อง ไปได้แล้ว "

ชั้นล่ะจากความคิด แล้วก็เดิน ไป จนถึง โรงเรียน....