Await'love รับใจไว้หน่อยนะคะ

   ฉันเป็นโรคที่แพ้ความเครียดสาเหตุเราะฉันเคยไมู่ดกับใครเลยมา2เดือนทำให้ฉันเครียดอยู่คนเดียว
จนอาการกำเริบแม่าไปหาหมอ จนหลังจากนั้นได้พบกับริมะทำให้ฉันรุ้สึกว่าฉันมีคนที่ึ่งได้จริงๆ^^
ต่อให้ฉันเป็นอะไรก็จะมีริมะ คุณ่อคุณแม่และพี่แอลตินอยู่ข้างกันเสมอ(จริงๆช่วงที่ไม่พูดกับใครเพราะน้อยใจที่คุณแม่ไม่ยอมบอกว่าพี่แอลตินไปฝรั่งเศสนั่นแหละ=.=)
 
ห้อง200
 
ทามกลางความมืดและเงีบยงำ ที่มีพี่แอลตินอยู่ข้างๆฉันเอื้อมมือไปลูมผมพี่เบาๆ พี่ตัวเย็นม่ะๆโลยย
 
'มานามิ ไม่หลับหรอ' เสียงอู้อี้ของคนใกล้ตัวดังขึ้น
 
'อะ เพิ่งตื่นค่ะ พี่พักผ่อนเถอะค่ะ^^
 
..........อ่ะ เงียบบ พี่คงเหนื่อยมากสินะแต่เหมือนปล่อยให้หนูคุยคนเดียว.....=0=
 
โรงเรียน...
วันนี้ออกจากโรงพยาบาลได้ก็มาโรงเรียนได้หละ
 
'มานามิ เห้!!!'
 
'หาา ใครหนะะ'
 
'ฉันทามะ เพื่อนข้างห้องเธอ ฉันชอบเธอหละ^^'
 
'=[]='
 
'เป็นไรไปหนะมานามิ' ยังมีหนังหน้ามาถามนายเป็นใครเนี่ย=...=?
 
'เอ่ออ ฉันไม่ได้ชอบนาย^^'
 
'หรอ เพราะเธอชอบรุ่นพี่แอลตินสินะ' รู้ด้ายยไงเขินนะเฟ้ย เอ้ะ แล้วทาเมะนี่รู้จักพี่แอลตินด้วย
นายนี่ไม่ธรรมดานะเนี่ยย=[]=
 
'นายรู้จักพี่แอลตินได้ไง?-......-'
 
'ก็ฉันติดตามเธอมาตลอด บ้า่นเธอฉันยังเคยเห็นแล้วเลย^0^'
 
'ห้ะ=[]= นายโรคจิตแน่ๆๆ'
 
'ใจดำจังนะ-3-'
 
'ไมจริงรึไง!!!'
 
'ก็ฉันชอบเธอ'
 
'ก็ฉันไม่ชอบนายแถมเริ่มเกลียดแล้วด้วย!!!'
 
'......'
 
'....'
 
เงียบทั้งคู่ฉันตัดสินใจเดินไปนั่งที่โดยไม่ใยดีตานั่นเพราะคนบ้าอะไรไม่เคยมาถามสักคำว่าฉันชอบ
มั้ยแถมยังตามไปบ้านอีก ให้ตายเหอะ ขอหยิ่งสักวัน=...=
 
 
 
 
 
ก่อนกลับบ้านน!
 
แอลติน..
 
วันนี้ผมเห็นและเด็กรุ่นน้องที่มาบอกชอบมานามิดูไม่ธรรมดาแต่ผมโมโหแปลกๆ กลัวทำมานามิเสีย
หน้าเลยเดินไปนั่งที่โดยที่ในใจเจ็บแทบตาย น้องคนนี้ก็นะเสน่ห์แรงไม่เบา เธอจะรู้บ้างป้ะ?ว่าผม
เจ็บปวดตลอดเวลาเธอเดินหรือคุยกับผช.คนอื่น ผมหละโมโหเป็นบ้า!!! ฮึ่ยยยยๆๆๆ 
 
....................
 
 
'มานามิ!' นายทามะอีกแล้วววเรอะรำคานเว้ยยยยย- -
 
'อะไรของนายอีกกกกกกกเนี่ยยฉันจะกลับบ้าน'
 
'ฉันชอบ...' ทามะพูดไม่จบมีเสียงจากด้านหลังลอยยขึ้นข้ามน่าข้ามตา= =
 
'นายนี่ ผญ.ไม่ชอบยังจะตามอีกหรออ!!' ว้าววพี่แอลตินเท่มากกค่ะ*0*
 
'ก็ผมอยากเป็นแฟนกับมานามิรับรองว่าผมจะทำให้เธอเปลี่ยนใจจากพี่!!' เห้ๆๆตานี่ นี่พูดไรอย่างงั้น
ฉันเสียหายยนะ //แต่ก็จริง //ไม่ได้ๆพี่แอลตินยืนอยู่
 
'งั้นหรอ? หึ' พี่แอลตินกระตุกยิ้มม 'งั้นนนายก็ทำให้ได้แล้วกัน!' เห้ๆ พี่ได้ยินที่ทามะพูดปะเนี่ยย
ไม่สนใจหรือได้ยินไปแล้ววะเนี่ยยแงๆๆTOT
 
'พี่คอยดูแล้วกัน!' 
 
 
พี่แอลตินอยู่อุ้มฉันแล้วพาไปขึ้นรถซะงั้นนี่ฉันยังชักตอนนที่ทามะพูดอย่างนั้นเลยนะ พี่เคยรู้สึกอะไร
บ้างเนี่ยยย!=[]=
 
'มานามิ ทนหน่อยนะ'พี่พูดเบาๆ
 
'อะไรนะคะ?'
 
'ไม่มีอะไรหรอก^^'
 
ม่ายยเจรงงฉันกลายเป็นคนไม่รู้เรื่องอีกแล้วววTOT
 
'กลับบ้านไปพักผ่อนเยอะๆนะ ไม่ต้องเครียดมีอะไรถามพี่ได้พี่ยินดีรับฟัง^^'
 
'ค่ะ ขอบคุณนะคะ^^'
 
 
ถึงจะยังงงๆกับสิ่งที่ได้ยินได้เห็น แต่มีพี่แอลตินก็สบายใจๆจริง ขอให้พี่อย่าเพิ่งชอบใครเลยนะ
ฉันจะรอวันนที่มั่นใจว่าพี่รู้สึกแบบเดียวกับฉัน ฉันจะเป็นคนบอกความรู้สึกให้พี่ได้รู้^^