Await'love รับใจไว้หน่อยนะคะ

   ฉันเป็นโรคที่แพ้ความเครียดสาเหตุเราะฉันเคยไมู่ดกับใครเลยมา2เดือนทำให้ฉันเครียดอยู่คนเดียว

จนอาการกำเริบแม่าไปหาหมอ จนหลังจากนั้นได้พบกับริมะทำให้ฉันรุ้สึกว่าฉันมีคนที่ึ่งได้จริงๆ^^

ต่อให้ฉันเป็นอะไรก็จะมีริมะ คุณ่อคุณแม่และพี่แอลตินอยู่ข้างกันเสมอ(จริงๆช่วงที่ไม่พูดกับใครเพราะน้อยใจที่คุณแม่ไม่ยอมบอกว่าพี่แอลตินไปฝรั่งเศสนั่นแหละ=.=)

ห้อง200

ทามกลางความมืดและเงีบยงำ ที่มีพี่แอลตินอยู่ข้างๆฉันเอื้อมมือไปลูมผมพี่เบาๆ พี่ตัวเย็นม่ะๆโลยย

'มานามิ ไม่หลับหรอ' เสียงอู้อี้ของคนใกล้ตัวดังขึ้น

'อะ เพิ่งตื่นค่ะ พี่พักผ่อนเถอะค่ะ^^

..........อ่ะ เงียบบ พี่คงเหนื่อยมากสินะแต่เหมือนปล่อยให้หนูคุยคนเดียว.....=0=

โรงเรียน...

วันนี้ออกจากโรงพยาบาลได้ก็มาโรงเรียนได้หละ

'มานามิ เห้!!!'

'หาา ใครหนะะ'

'ฉันทามะ เพื่อนข้างห้องเธอ ฉันชอบเธอหละ^^'

'=[]='

'เป็นไรไปหนะมานามิ' ยังมีหนังหน้ามาถามนายเป็นใครเนี่ย=...=?

'เอ่ออ ฉันไม่ได้ชอบนาย^^'

'หรอ เพราะเธอชอบรุ่นพี่แอลตินสินะ' รู้ด้ายยไงเขินนะเฟ้ย เอ้ะ แล้วทาเมะนี่รู้จักพี่แอลตินด้วย

นายนี่ไม่ธรรมดานะเนี่ยย=[]=

'นายรู้จักพี่แอลตินได้ไง?-......-'

'ก็ฉันติดตามเธอมาตลอด บ้า่นเธอฉันยังเคยเห็นแล้วเลย^0^'

'ห้ะ=[]= นายโรคจิตแน่ๆๆ'

'ใจดำจังนะ-3-'

'ไมจริงรึไง!!!'

'ก็ฉันชอบเธอ'

'ก็ฉันไม่ชอบนายแถมเริ่มเกลียดแล้วด้วย!!!'

'......'

'....'

เงียบทั้งคู่ฉันตัดสินใจเดินไปนั่งที่โดยไม่ใยดีตานั่นเพราะคนบ้าอะไรไม่เคยมาถามสักคำว่าฉันชอบ

มั้ยแถมยังตามไปบ้านอีก ให้ตายเหอะ ขอหยิ่งสักวัน=...=

ก่อนกลับบ้านน!

แอลติน..

วันนี้ผมเห็นและเด็กรุ่นน้องที่มาบอกชอบมานามิดูไม่ธรรมดาแต่ผมโมโหแปลกๆ กลัวทำมานามิเสีย

หน้าเลยเดินไปนั่งที่โดยที่ในใจเจ็บแทบตาย น้องคนนี้ก็นะเสน่ห์แรงไม่เบา เธอจะรู้บ้างป้ะ?ว่าผม

เจ็บปวดตลอดเวลาเธอเดินหรือคุยกับผช.คนอื่น ผมหละโมโหเป็นบ้า!!! ฮึ่ยยยยๆๆๆ 

....................

'มานามิ!' นายทามะอีกแล้วววเรอะรำคานเว้ยยยยย- -

'อะไรของนายอีกกกกกกกเนี่ยยฉันจะกลับบ้าน'

'ฉันชอบ...' ทามะพูดไม่จบมีเสียงจากด้านหลังลอยยขึ้นข้ามน่าข้ามตา= =

'นายนี่ ผญ.ไม่ชอบยังจะตามอีกหรออ!!' ว้าววพี่แอลตินเท่มากกค่ะ*0*

'ก็ผมอยากเป็นแฟนกับมานามิรับรองว่าผมจะทำให้เธอเปลี่ยนใจจากพี่!!' เห้ๆๆตานี่ นี่พูดไรอย่างงั้น

ฉันเสียหายยนะ //แต่ก็จริง //ไม่ได้ๆพี่แอลตินยืนอยู่

'งั้นหรอ? หึ' พี่แอลตินกระตุกยิ้มม 'งั้นนนายก็ทำให้ได้แล้วกัน!' เห้ๆ พี่ได้ยินที่ทามะพูดปะเนี่ยย

ไม่สนใจหรือได้ยินไปแล้ววะเนี่ยยแงๆๆTOT

'พี่คอยดูแล้วกัน!' 

พี่แอลตินอยู่อุ้มฉันแล้วพาไปขึ้นรถซะงั้นนี่ฉันยังชักตอนนที่ทามะพูดอย่างนั้นเลยนะ พี่เคยรู้สึกอะไร

บ้างเนี่ยยย!=[]=

'มานามิ ทนหน่อยนะ'พี่พูดเบาๆ

'อะไรนะคะ?'

'ไม่มีอะไรหรอก^^'

ม่ายยเจรงงฉันกลายเป็นคนไม่รู้เรื่องอีกแล้วววTOT

'กลับบ้านไปพักผ่อนเยอะๆนะ ไม่ต้องเครียดมีอะไรถามพี่ได้พี่ยินดีรับฟัง^^'

'ค่ะ ขอบคุณนะคะ^^'

ถึงจะยังงงๆกับสิ่งที่ได้ยินได้เห็น แต่มีพี่แอลตินก็สบายใจๆจริง ขอให้พี่อย่าเพิ่งชอบใครเลยนะ

ฉันจะรอวันนที่มั่นใจว่าพี่รู้สึกแบบเดียวกับฉัน ฉันจะเป็นคนบอกความรู้สึกให้พี่ได้รู้^^