Await'love รับใจไว้หน่อยนะคะ

แอลติน

เอื้อก อึ้ก อึกๆๆๆ การดื่มนมที่ทำสถิติโลกรวดเร็มมาก- - เห้ออผมละเบื่อไอ้เด็กทามะนั่นจริงเล้ยยย

จะเข้ามายุ่งกับมานามิทำไมกันเนี่ยยทุกวันนี้ผมอยากจะเอาหัวเด็กนั่นยัดลงไปในท่อน้ำซักล้านรอบ

ชอบทำให้ผมปวดหัวว รำคาญว้อยยยยย-3- ยังไงผมไม่ยอมยกมานามิให้มันแน่ 

 

ิติ้ดด!

 

ฟึ่บ!! และแล้วไฟก้ดับลงร่างสูงโปร่งก็ล้มตัวนอน

 

 

มานามิ

โอ้ยยย! ตาทามะนั่นหนะไม่คิดจะเปลี่ยนใจหรอมันก็จริงที่รู้สึกดีเวลามีคนมาชอบยกเว้นกับตานี่ได้

มั้ยยเนี่ยยตาบ้าโรคจิตชอบตามมาถึงบ้านแถมฐานะยังดีให้คนขับรถขับถ่อมายันบ้านฉันเพื่ออะไรกัน

เนี่ยยยย!!! พี่แอลตินโกรธฉันรึเปล่านะเห็นไม่ค่อยพูดเลยย ไม่ชอบๆๆๆๆๆๆๆ เกลียดทามะ!!!!

ไอ้ตาบ้าาเอ้ยยยย แต่หน้าทามะก็คุ้นๆนะเหมือนเคยเจอ แต่ยังไงก็ไอ้ตาบ้านั่นแหละว้อยยยย

 

ฟึ่บๆๆ แล้วร่างน้อยๆก็กระทบลงสู่เตียงแสนนุ่มม

 

 

ในขณะเดี่ยวกันน!!!?

 

ทามะ

โอ้ยยยย ผมควรทำไงดีตอนแรกผมกะว่าจะเซอไพรสมานามิแต่!ผมดันมาเจอพี่แอลตินแล้วพี่ก็จำ

ผมไม่ได้แถมคงคิดว่าผมจะมาจีบมานามิเลยโดนชุดใหญ่ แล้วผมควรทำไงเนี่ยยจริงๆที่ผมบอก

มานามิว่าผมไปดูเธอทุกวันนั่นหนะเรื่องหลอกๆ แต่ที่ทุกวันนี้ที่ผม้องไปเพราะคุณพ่อผมมีเอกสาร

งานเอามาให้คุณลุง(พ่อมานามิเองงครัชช)แต่ผมไม่มีโอกาสอธิบายเลย แถมโดนว่า ว่าโรคจิตบ้าง

บ้าบ้างสรุปคือผมผิดช่ายยม้ายยยยเนี่ยยTOT [ผิดมากๆที่หลังอย่าเซอไพรสกานเลยย=..=]

 

ฟึ่บบ! ร่างเล็กๆของชายผู้นี้ก็นอนลงไปเหมือนกับ2คนที่ผ่านมา- -

 

 

 

 

ติ้ดๆ  

 

 

 

'คุณแม่คะ' 

 

'อะไรจ้ะ มานิ'

 

'วันนี้บ้านเรามีงานเลี้ยงหรอค่ะ ห้องโถงวุ่นวายจัง- -'

 

'อ่อ แม่คงลืมบอกลูกงานเลี้ยงหุ้นส่วนพ่อหนะลูก^^'

 

'ค่ะ กี่โมงหรอค่ะ งานนี้เนี่ยย'

 

'1ทุ่มจ่ะะ ลูกไม่ต้องเรียนรำหรอกนะตัดวิชานั้นไปมางานเถอะจ้า'

 

'เอ่อ ได้ค่ะ^^'

 

 

 

19:00

 

'พี่แอลตินคะ'

 

'เอ่ออ มีอะไรหรอมานามิ'

 

'มีค่ะ นะ นั่น มัน ทะ ทามะ ใช่มั้นคะะพี่'

 

'จะ ริง  จริงด้วยยย'

 

'เค้าเป็นลูกของหุ้นส่วนพ่อสินะ อย่าบอกนะว่าาเด็กเมือ5ปีที่แล้วคือ'ฉันถึงกับหงายเงิบบเด็กที่

บอกว่าถ้าโตจะมาหาฉันแล้วขอเป็นแฟน ยะ อย่าบอกนะว่า ตานี่ ไม่น้าาาาาา!!!!!!!!!

 

'มีอะไรหรือเปล่ามานามิ' แม่ฉันพูดขึ้นทั้งๆที่ทามะก็ยืนอยู่- -

 

'อะ เอ่อ แม่คะมานี่กับหนูก่อนสิคะ'

 

'เอ่อ จ่ะๆ'

 

'แม่คะ นั่นทามะใช่ไหมค่ะ'

 

'ใช่จ่ะ ทำไมหรอลูกที่เค้าบอกว่าอยากเป็นแฟนกับลุกที่ร.ร.ไง'

 

'แม่รู้ได้ไงค่ะ'

 

'ก็เค้ามาบอกแม่น่ะสิ พี่แอลตินก็เข้ามาบอกนะ^^'

 

'พี่แอลตินก็เจอกับทามะแล้วสิคะ'

 

'แน่นอนสิลูก' แม่ใจเย็นจังนะคะ- -

 

'หนูขอปฏิเสธค่ะ'

 

'ทำไมหละลูก ทามะเค้าก็เป็นคนที่ดีนะลูก'

 

'หนู..'

 

'อะไรหรอลูก'

 

'รักพี่แอลตินน คะ ค่ะ' ฉันวิ่งหนีออกมาอย่างรวดเร็ววฉันกลัวคุณแม่จะพูด พูดอะไรก็แล้วแต่ ฉัน

ไม่พร้อมจะฟังอะไรนั้นน น้ำตาเริ่มไหลออกมา

 

 

 

พลั่กก

 

 

'โอ้ยยย' เจ็บชะมัดยากกก

 

'พะ พี่แอลติน' พี่ได้ยินแล้ว ได้ยินแน่ๆ ทำไมๆ ทำไมฉันเป็นยอย่างนี้ซื่อบื้อสิ้นดีทำไมน้ำตาไหล

มากขึ้น ทั้งที่ฉันไม่รู้อะไรเลยแต่ก็ยังหนีคุณแม่มาแทนที่จะหยุด หยุดความคิดของตัวเองแล้วรับฟัง

เรื่องของคนอื่นแท้ๆ    ฉันวิ่งออกมาจากพี่แอลติน

 

'มะ มานามิ!' ฉันไม่หันพร้อมวิ่งขึ้นบันไดอย่างรวดเร็ว

 

 

ปั่ง!

 

 

เสียงปิดประตูอย่างเเรงดังขึ้น แต่ไม่มีใครได้ยินเพราะมีงานรื่นเริงอยู่ด้านล่างฉันร้องไห้อยู่กับพื้นใน

ห้อง ห้องที่ว่างเปล่า เจ็บปวดจังความรู้สึกนี่ทำไมฉันถึงเหงาขนาดนี้ใช่สิ!ก็คนที่ดูแลฉันมาตลอด

ฉันเพิ่งจะวิ่งหนีเขามา มาที่แห่งนี้ที่เงียบเหงา มีแต่เสียงสะอื้นของคนร้องไห้

 

 

แอลติน

ผม ได้ยินได้ยินที่มานามิพูดกับคุณน้าชั่วขณะผมดีใจที่เธอชอบผมเพราะผมก็ชอบเธอไม่ใช่ทามะ

แล้วในช่วงนั้นผมกำลังจะบอกเธอแต่เธอกลับวิ่งหนีผมมันคืออะไรกันนะ หรือเธอโกรธที่ผมไปเล่า

เรื่องที่มีคนมาบอกชอบเธอที่ร.ร.ผมไม่ควรทำใช่มั้ยนะ ผมจะได้พุดคุยกับมานามิอีกมั้ยนะ?

ผมจะยังเป็นคนที่เธอชอบมั้ย เธอจะรอผมมั้ยนะ? น้ำตาของผมก็เริ่มไหลออกมาแล้วเหมือนกัน!