In Wonderland ช่วยผมที ที่นี่มันบ้า!!!

 

chapter 2

 

เข้าเมือง

 

          วันเดอร์แลนด์แบบนี้น่ะ......คนหล่อไม่ชอบเอาเสียเลย....
.
.
.
.
.

          "โอย.....คนหล่อปวดตัวจังเลย" คนหล่ออย่างผมตื่นขึ้นมาจากฝันร้ายแมด แฮตเตอร์โรคจิตและเรือนจำบ้า ความรู้สึกปวดเมื่อยไปทุกสัดส่วนร่าวกายบังเกิดกับผม......คุณปู่ครับ.....ตอนนี้หลานคนหล่อเข้าใจแล้วครับว่าปู่รู้สึกยังไงเวลาสังขารมันเริ่มโทรม ฮ่ะๆ แต่ผมยังหนุ่มนะครับ

 

          มาร์ส ดาเลย์ผู้นี้ค้นพบว่าตัวเองนอนแผ่ราบอยู่บนหญ้า แต่.....

 

          "บนโลกนี้มีหญ้าสีม่วงด้วยเหรอ?' ผมขมวดคิ้วด้วยความสงสัย "สงสัยจะอินกันฝันร้ายวันเดอร์แลนด์มากเกินไปมั้งเรา" อ่า.....ใช่ครับ ผมหล่อ (มันจะหล่ออีกสักกี่รำเนี่ย==)

 

          ถึงตาจะสว่างแล้ว แต่ผมก็ยังนอนแผ่อยู่ ในใจคิดเกี่ยวกับฝันร้ายวันเดอร์แลนด์ที่ผมเพิ่งฝันเมื่อครู่นี้ ครั้งยังเด็ก คนหล่อชอบดูอลิซมาก ตัวละครโปรดของผม....แน่สิ! ต้องเป็นพี่แมด แฮตเตอร์สุดหล่อจอนนี่ เดปป์อยู่แล้ว อ่า.......ถึงตอนนี้จะปีค.ศ 2232 โลกก้าวหน้า เทคโนโลยีก้าวไกล เรื่องเวทมนตร์หรืออลิซที่ผมชอบคงดูปัญญาอ่อนและเชยมาก แต่ยังไงซะ!! จอมโจรพันหน้า ติ่งแฟนตาซีคนนี้ก็ยังคงรักที่จะเสพสื่อแฟนตาซีทุกประเภทนะ จุ๊บๆ

 

          แหม......นอนคิดอะไรเพลินๆ นี้มีความสุขจังเลย ว่าแล้วก็สูดอากาศบริสุทธิ์ สายตาผมหันไปมองหญ้า.....มันก็ยังคงเป็นสีม่วงของมันตามเคย เออ...ช่างมันเถอะ โลกนี้มันก็แปรกขึ้นทุกวัน จะมีหญ้าสีม่วงขึ้นก็ไม่เห็นจะต้องช็อคซินิม่าตรงไหนเลย ยังไงซะคนหล่อก็คือคนหล่อนิเนาะ^^

 

          "พี่ครับๆ ช่วยผมที" เอ๊ะ? เด็กน้อยที่ไหนกันหนอขอความช่วยเหลือจากคนหล่อ ว่าแล้วปมจึงหันไปตามที่มาของเสียงใสๆ นั้นพร้อมยิ้มหวานให้เด็กน้อยผู้นั้น

 

          "มีอะไรให้พี่ชายสุดหล่อคนนี้ช่วยเหรอครับ?" แต่ทันทีที่ผมได้เห็นสภาพของเด็กคนนั้น ผมคงต้องบอกว่าผม........

 

          "อัวะ!!" ผมสำรอกเอาของเก่าที่ยังย่อยไม่หมดในท้องออกมา มือเท้าสั่นคลอนไปหมด นี้มันบ้าอะไรเนี่ย!!!

 

          "พี่ๆ เป็นอะไรมากไหมครับ? พี่ๆ " เด็กคนนั้นใช้หัวของเขาสะกิดตัวผมเบาๆ

 

          ภาพที่ผมเห็นเบื้องหน้า คือภาพของชิ้นส่วนแต่ละชิ้นส่วนของอวัยวะไม่ว่าจะ แขน ขา ลูกตาและเลือด เกลือนทั่วผืนหญ้าสีม่วง ส่วนสิ่งที่สนทนากับผมน่ะเหรอ........หัว....คุณฟังไม่ผิด หัวของเด็กคนหนึ่งกลิ้งมาหาผม สภาพค่อนข้าง...แย่ มีเลือดไหลเยิ้มทั่วหัว ที่สำคัญ เขามีลูกตาแค่ข้างขวาข้างเดียว

 

          "อ๊ากกกก ออกไปๆ " ด้วยความตกใจ ฝ่ามือของคนหล่อจึงฟาดเข้าไปที่หน้าของเด็กคนนั้นเต็มๆ ส่งผลให้หัวน้อยๆ ของเขากระเด็นออกห่างจากตัวผม แหวะ! ว่าแล้วก็เช็ดมือตัวเองกับเสื้อ นี้มันเกิดบ้าอะไรขึ้นเนี่ย!! หรือฝันร้ายวันเดอร์แลนด์จะเป็นความจริง?!

 

          "พี่ครับๆ ช่วยหยิบแขนจ้างซ้ายที่พี่นั่งทับอยู่ให้ทีครับ" ทันทีที่ได้ยินประโยคนั้น ผมเด้งตัวลุกจากพื้อหญ้าสีม่วงประหลาดทันที สังเกตเห็นแขนข้างน้อยๆ ที่ขาดอออกจากตัวอยู่ใต้ก้นผม นี้คนหล่อไม่รู้สึกตัวเลย!? เป็นไปไม่ได้ และที่นี้มันบ้า!!!!

 

          "เอาล่ะๆ คนหล่อตั้งสติ นับหนึ่งมาร์สหล่อ นับสองมาร์สก็หล่อ นับสามมาร์สหล่อที่สุด......." ผมใช้วิธีตั้งสติแบบเฉพาะ โอ๊ะๆ ผมขอสงวนลิขสิทธิ์การนับหนึ่งถึงสิบตั้งสตินี้นะ

 

          "พี่ครับ!! ส่งมาให้หน่อยครับ!!"

 

          "โอ๊ย!! เดี๋ยวส่งให้ เจ้าเด็กนี้ คนหล่อกำลังนับเลขอยู่!" ทำผมเสียสมาธิหมดเลย!! หืม! คนหล่อทั้งกลัวทั้งโมโหแล้วนะ

 

          "เออ....ถ้าไม่รีบเดี๋ยววู้ดไนท์จะมานะครับ" สีหน้าของเด็กน้อยหัวขาดเบื้องหน้าคนหล่อดูซึมลงเล็กน้อย "ผมน่ะ...ไม่เป็รอะไรหรอกครับ แต่อลิซอย่างพี่ชายสุดหล่อนี้สิ....."

 

          "ใช่! พี่หล่อน้อง พูดถูกใจมาก เอา!! แขนของน้อง" ผมรีบโยนแขนให้เด็กนั้น" ว่าแต่เราชื่ออะไรล่ะ?" ผมถาม ชักจะชอบเด็กนี้แล้วสิ อิๆ คนหล่อถูกชมแล้วเขิน

 

          "ผมชื่อ ทิมเมอร์ วัตสัน อายุ 7 ขวบครับ ยินดีที่ได้รู้จัก" เจ้าหนูรีบเอาแขนที่ผมโยนไปให้ต่อกลับกับร่างตัวเองทันที คนหล่อค่อนข้างตะลึงมากเพราะหลังจากที่เจ้าหนูเอาแขนไปจ่อร่างตัวเอง เนื้อมันก็เชื่อมกันเลยอ่ะ สุดยอด!! พอมีแขนครบแล้ว เจ้าหนูก็แล้วหยิบอวัยวะของตนที่กระจายมาน่อกันจนครบ บรื๋อ!! สยองเป็นบ้า แต่คนหล่อถูกใจเจ้าหนูทิม^^

 

          "พี่สุดหล่อชื่อ มาร์ส ดารเลย์ นะครับ" ผมแนะนำตัวเองบ้าง

 

          ไม่นาน ร่างน้อยๆ ของหนูทิมเมอร์ก็เดินมาหาผม ถึงจะเดินกระเพกบ้างแต่ร่างกายของเขาฟื้นฟูตัวได้เร็วอย่างร้ายกาจ แต่คราบเลือดก็ยังมิจางหายไป ก็ยังน่าสยองอยู่ดีแหละ.......ถ้าไม่ติดว่าชมคนหล่อหรอกนะ..... เขาดึงชายเสื้อผมก่อนที่จะพูดว่า

 

          "อลิซอย่างพี่มาร์สอยู่ในป่ามันอันตรายนะครับ" เด็กน้อยพูดเสียงเจื้อยแจ๋ว

 

          "อลิซ? พี่ไม่ใช่อลิซ เด็กผู้หญิงผมทองที่หลุดมาที่โลกวันเดอร์แลนด์คนนั้นหรอกนะ" อลิซอีกแล้ว?! ทีนี้ผมเริ่มหวั่นๆ กับหนูทิมซะแล้ว ร่างน้อยๆ เบื้องหน้าผมจะเป็นเหมือนช่างทำหมวกคนนั้นไหมนะ?

 

          "โฮกกกกก!!!!!!" เสียงคำรามของสัตว์ร้ายดังก้อง ผมและหนูทิมสะดุ้งไปตามๆกัน ในไม่นานก็มีหมูป่ายักษ์ปรากฎตัวออกมา!? แม่เจ้า!! หมูป่าตกมันครับพี่น้อง!!!

 

          "วู้ดไนท์มาแล้วววววว พี่มาร์สวิ่งครับ วิ่ง!!!" พลันมือน้อยๆ ก็ผลักส่งผมให้วิ่งไปอย่างรวดเร็ว!!!!

 

          ผมเหลียวหลังไปดูเจ้าหนูป่าตกมันที่วิ่งตามผมมาอย่างไม่ลดละและพิจรณาดูตัวมันให้ชัด พบว่าตัวของมันไม่ได้ปกคลุมไปด้วยขนสีน้ำตาลอย่างที่ควร แต่ตัวของมันเป็นไม้ต่างหาก?! ที่นี้มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย!!

 

          "โอ๊ย!!!! ที่นี่มันยังไงกันแน่ล่ะเจ้าหนู?" ผมร้องถามร่างเล็กๆ ที่วิ่งข้างกายผมด้วยขาสั้นๆ นั้น

 

          "ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ!!! แฮ่กๆ ผมว่าเราหนีกันก่อนเถอะ!!"

 

          "ทิม!! ระวังหลุม!!" ผมร้องเตือนเจ้าหนูที่ก้มหน้าหลับตาปี๋วิ่งแบบไม่ดูทาง แต่ทางข้างหน้ามันเป็นหลุมยักษ์นะ!!!

 

          "อะไรนะ?!" เขาร้องถามผมอีกครั้งยังมิวายจ้ำอ้าวต่อไปอย่างไม่ลดละ แล้วแบบนี้คนหล่อต้องวิ่งตามไปเรื่อยๆ สิ!!!

 

          "หยุด!! วิ่ง!!" ว่าแล้วผมจึงจับชายเสื้อของทิมแล้วกระชากตัวเขาเข้ามากอดแน่น "เกือบไปแล้วไหมล่ะ?" ผมชะเง้อหน้ามองดูหลุม เอ๊ย! ที่จริงมันน่าจะเป็นเหวนะ ลึกพอดู....อึ๋ย! ถ้าหล่นลงไปศพคงเละเป็นเนื้อบะช่อแน่

 

          "แฮ่กๆ " หนูทิมหอบเหนื่อยใหญ่พลางเหลียวหลังไปมองด้านหลัง "มันตามมานะครับ!!!!" ร่างในอ้อมกอดดิ้นพล่านด้วยความกลัว ทั้งเตะทั้งเอาหัวโขกตัวของคนหล่อจนระบม โอย.......เจ้าเด็กนี้ทำคนหล่อราศีหมอง....

 

          "โฮกกกกกกกก" เสียงคำรามดัวก้องมาแต่ไกล ยิ่งทำให้เจ้าหนูดิ้นแรงขึ้นไปตามๆ

 

          "เหวอ!!" ทันใดนั้นเอง!! เท้าผมก็ดันลื่นไปกับหอยทากที่มันมาอยู่ใต้เท้าคนหล่อตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้?! ส่งผลให้ตัวของผมและทิมร่วงลงเหวอย่างช่วยไม่ได้?! ด้วยความไวของสมอง มันจึงสั่งให้ปากผมสั่งเสียเป็นคำพูดสุดท้ายว่า!!

 

          "ผมหล่อคร้าบบบบบบบบบบ"

 

          เสียงที่ผมพูดความเป็นจริงอันไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้(?) ดังสะท้อนก้องทั่วในความมืด อ่า.....เหวนี้ลึกพอดูเลยล่ะ ถึงจะจำไม่ค่อยได้ว่าผมอยู่ระหว่างการตกเหวนานเท่าไหร่ แต่ก็นานแหละ=_= ผมน่าจะพูดคำสั่งเสียอีกสักครั้งนะ

 

          "มาร์ส ดาเลย์หล่อครับบบบบบ"

 

          อ่า....คนหล่อโล่งอก อย่างน้อยเจ้าหมูป่ายักษ์ประหลาดตัวนั้นก็ได้ยินว่าผู้ชายผมแดงตาฟ้าที่มันเคยจะจับกินหล่อ ^_^ ว่าแต่ เมื่อไหร่จะถึงก้นเหวเนี่ย คิดจะทรมานคนหล่อด้วยการให้คนหล่อรู้สึกเหว้งหว้างกลางอากาศในความมืดนี้หรือไง ว่าแต่ทิมหายไปไหนล่ะเนี่ย?

 

          "พี่ชายครับ พี่ชายต้องด่าตัวเองครับ ดังๆ ด้วย" เสียงน้อยๆ จากที่ไหนไม่รู้แต่ผมรู้ว่ามันเสียงทิมแน่บอกให้ผมด่าตัวเอง!!! ฝันไปเถอะหนูน้อย

 

          "พี่ชายคนหล่อไม่ยอมด่าตัวเองหรอก" ผมตอบกลับ

 

          "ถ้าไม่ด่าตัวเอง พี่ชายก็ต้องตกเหวต่อไปแบบไม่มีที่สิ้นสุดนะครับ"

 

          "หา?! (°_°) " แป๊ปนะครับ โอเคผมหล่อ แต่สิ่งที่ผมได้ยินเมื่อกี่มันอะไรนะ?! "อะไรนะ?"

 

          "ด่าๆ ไปเถอะครับ จะได้เข้าเมืองซะที"

 

          "เข้าเมือง?" เมืองไรอ่ะ?

 

          "เหอะครับ ด่าตัวเองสักครั้งจะเป็นอะไรไป"

 

          "แต่พี่ชายหล่อนะ =_="

 

          "ด่าตัวเองว่าไอ้งั่งก็ได้ครับ"

 

          ".......เอาจริงดิ......" ผมนิ่งเงียบ......เรื่องด่าตัวเองมันเป็นเรื่องใหญ่ระดับชาติคนหล่อเชียวนะ

 

          "จริงครับ เร็วๆ ผมรอพี่ชายนานแล้วนะ พี่เอาแต่ชมตัวเองอยู่ได้ เขาให้ด่ากัน"

 

          "ไม่ได้แกล้งพี่ชายสุดหล่อคนนี้หรอกนะ"

 

          "ไม่ครับ ใครๆ ก็ทำแบบนี้"

 

          "โอเค พี่ชายหล่อ" ผมสูดหายใจลึกๆ ท่องไว้ๆ ยังไงผมก็หล่อเหมือนเดิม ด่าตัวเองสักครั้งในชีวิต เรื่องแค่นี้คนหล่อทำได้น่า.....

 

          "ไอ้งั่งมาร์ส ดาเลย์เอ๊ย!!" ผมตะโกนคำพูดที่ไม่น่าจะมีบนโลกนี้ออกมา และจากปากของผมเองOoO โอ้พระเจ้าช่วยทอดกล้วย ก่อนจะไปช่วยคนทอดกล้วยขาย มาช่วยผมออกจากคุกนี้ก่อนดีไหมครับ?

 

          พลันเสียงสว่สงก็บังเกิดเบื้องหน้าแบบไม่บอกไม่กล่าว ผมนำมือมาป้องหน้าจากแสงจ้านั้นก่อนที่ตาผมจะบอด แสงนั้นกินระยะเวลาปรากฎตัวไม่มากนัก ในเวลาไม่นานผมจึงลดมือลงแล้วมองไปรอบด้าน

 

          "ที่นี่ที่ไหนอีกเนี่ย?" ผมขมวดคิ้วเป็นปมแน่นพึมพัมถามกับตนก่อนที่จะหันไปข้างกายหวังจะถามเรื่องนี้กับหนูทิม แต่.....เจ้าหนูหาย?

 

          "ก็......คุณยืนอยู่หน้าบ้านของฉัน...." เสียงไพเราะจับหัวใจดังจากด้านหลังทำให้ผมรู้ทันทีว่ามีสาวสวยอยู่หลังกาย

 

          ผมรีบหันหลังไปเผชิญหน้ากับสาวสวยพร้อมรอยยิ้มพิมพ์ใจ โป๊ะเช๊ะ!! สาวสวยหน้าตาแบบทางเอเชีย ขวา หมวย แต่เสียอย่างเดียวดูท่าไม่ซึน =_= เกือบตรงตามสเป็คแล้วสิ หญิงสาวคนนั้นยิ้มตอบผม

 

          "สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ มู่ หลิ่งจี เป็น The fool no. 00476"

 

          "สวัสดีครับ คนหล่อชื่อมาร์ส ดาเลย์ เป็น.....เออ....." การหน้าแตกต่อหน้าสาวสวยนี้เป็นฝันร้ายชัดๆ -//////-

 

          "ดูท่าคุณยังเป็นอลิซอยู่" เธอเอ่ย

 

          "อลิซ? หมายความว่ายังไงเหรอครับ?" ผมเลิกคิ้วสูงพร้อมถามออกไป มาที่นี้ได้ยินแต่คำว่าอลิซๆ อยู่นั้นแหละ

 

          "เอ๋? สงสัยคุณคงจะเป็นนักโทษใหม่ ยังไม่รู้เรื่องระบบของที่นี้เสียเท่าไหร่"

 

          "ผมเพิ่งเข้ามาใหม่ คนสวยโปรดชี้นำด้วยครับ^_^" อ่า....หาทางคุยได้นานๆ แล้วสิ

 

          "งั้น.....เท่าที่คุณคงรู้ คุกนี้มีชื่อว่าวันเดอร์แลนด์ ถูกออกแบบให้คล้ายกับโลกวันเดอร์แลนด์มากที่สุด อาจจะเนื่องจากผู้สร้างเป็นพวกคลั่งอลิซอินวันเดอร์แลนด์" เธอจับจ้องและเดินรอบตัวผมราวกับแมวที่กำลังล่าเหยื่อ ผมรีบหันไปมองตัวเธอ แต่เธอกลับหายไปไหนล่ะ?

 

          "ที่นี่มีกฎแปลกๆ อยู่มากมาย อย่างเช่น ทางเข้าเมืองคือเหว และคุณจะเข้าเมืองไม่ได้ถ้าไม่ได้ด่าตัวเอง" เสียงของเธอดังมาจากอีกฝั่งหนึ่งไปทำให้ผมต้องหันตามไป แต่ก็ไม่พบตัวเธอเช่นเคย

 

          "ที่นี่เป็นเรือนจำขังบุคคลที่มีพลังพิเศษจากปรากฎการณ์ 'คริสตอลเรน' เมื่อห้าปีก่อน เพราะฉะนั้นทุกทางเข้า-ออก หรือชายแดนของดินแดนนี้จะมีกระแสไฟฟ้าบางอย่างที่คิดค้นไว้สำหรับกำหราบคนอย่างพวกเรา แต่ไม่ต้องห่วง ที่นี่คุณสามารถใช้พลังของคุณได้อย่างอิสระ ตราบใดที่คุณไม่ใช้มันในการแหกคุก" ผมขนลุกซู่ทันใด จู่ๆ เธอก็โผล่มาด้านหลังและกระซิบเบาๆ

 

          "ที่ข้อเท้าของคุณจะมีชิบฝังอยู่ ในนั้นมีทั้งระบบความปลอดภัยต่างๆ นานา จีพีเอส รวมถึงหมายเลขและชนชั้นของนักโทษคนนั้นๆ " เมื่อพูดจบ เธอก็ย่อตัวลงและถอดรองเท้าผมออกก่อนจะถูข้อเท้าผม ทันใดนั้น!! ก็มีแสงสีเขียวเรืองๆ ออกมาจากข้อเท้าของผมเป็นหมายเลข Alice no. 04613

 

          แล้วเธอก็หายไปเมื่อใดไม่รู้เหมือนเคย แต่เสียงไพเราะนั้นยังคงถูกเปล่งต่อไป "ที่นี่ไม่ค่อยมีผู้คุมมายุ่มย่ามเรื่องของพวกเรา ดังนั้นนักโทษจึงปกครองกันเอง โดยมีผู้คุมเป็นพระเจ้าที่ไม่ค่อยปรากฎตัวออกมาให้เห็นบ่อยนัก" นักโทษปกครองกันเอง?

 

          "เราจึงมีชนชั้นทั้งหมด 6 ชนชั้น ชั้นแรกคือ อลิซ เป็นชนชั้นที่แสดงถึงผู้มาใหม่ ชนชั้นนี้เป็นระดับล่างสุด พวกสัตว์ป่าหรือพีชที่นี่เป็นปรปักษ์กับอลิซ เจอครั้งไหนก็ต้องให้ตายกันไปข้างหนึ่ง แต่มันไม่ได้แย่เสมอไป เพราะคนที่เป็นอลิซเหมือนไม่มีตัวตน กฎหมายต่างๆ ทำอะไรอลิซไม่ได้ แต่ใช่ว่าถ้าถูกดักเล่นงาน กฎหมายจะช่วยคุณได้"

 

          "..........." ผมเงียบ เธอจึงพูดต่อ

 

          "ชนชั้นต่อมาคือ เดอะ ฟูล หรือตัวตลก ที่จริงก็เปรียบง่ายๆ กับชาวบ้านธรรมดา อยู่ภายใต้กฎหมายที่ควีนตั้งไว้ ไม่ร่อยมีบทบาทมากนักแต่ก็คือประชากรนั้นแหละ การที่อลิซจะขึ้นเป็นเดอะ ฟูลได้ ต้องเข้าร่วมเกมประจำปีที่ควีนจัดขึ้น หากใครสร้างความพอใจให้ควีน คุณก็จะได้เลื่อนขั้น"

 

          "ต่อมาคือ Chariot (แชเรียส) หรือ ชนชั้นอัศวิน เป็นคนของควีนอย่างสมบูรณ์แบบ การที่จะได้ตำแหน่งนี้มานั้นแปลว่าควีนมีสิทธิ์ขาดกับชีวิตของคุณ ถ้าควีนสั่งให้คุณควักลูกตาตัวเองออกมา คุณก็ต้องทำ แต่คนที่ได้เป็นอัศวินมักกินครบทุกมื้อ ต่างจากชาวบ้านที่อดบ้างกินบ้าง แต่ถึงยังไง คนส่วนใหญ่ก็ไม่อยากเป็นอัศวิน ชนชั้นที่มากที่สุดในคุกนี้จึงเป็นเดอะ ฟูล"

 

          "ชนชั้น Justice (จัสติส) หรือ ชนชั้นขุนนาง อืม....ที่จริงจัสติสแปลว่ายุติธรรม ก็เหมือนกับขุนนางหรือผู้พิพากษาที่เที่ยงธรรม แต่นักโทษก็ไม่ใช่คนดีและไม่ใช่คนเลวจริงไหม? แค่ชื่อมันไม่ได้การันตีหรอก ชนชั้นนี้เป็นคนของควีนเหมือนกับอัศวิน แต่เน้นไปใช้กำลังสมองมากกว่ากำลังกาย"

 

          "ต่อมาคือ Hermit (เฮอร์มิต) หรือ ชนชั้นที่ใกล้ชิดกับควีนมากที่สุด อาจจะเป็นสหายรัก จะเป็นคนรักหรืออะไรก็แล้วแต่ แต่คนที่ได้อยู่ในชนชั้นนี้ถือว่าเป็นคนที่ควีนไว้วางใจ อาจจะมีอำนาจทัดเทียมควีนด้วยซ้ำนะข้าว่า ถึงจริงๆ แล้วเฮอร์มิตแปลว่านักพรตก็เถอะ.....เฮ้อ.....แต่ที่บอก ที่นี่ไม่เหมือนโลกข้างนอก อะไรจะเกิดมันก็เกิดได้แหละ"

 

          "มาถึงชนชั้นสูงสุด นั้นคือ Queen หรือ ราชินี คนที่ได้ตำแหน่งนี้ไม่ต้องเป็นผู้หญิงอย่างเดียวก็ได้ แต่ถ้าเป็นผู้ชายยังไงๆ ก็เรียกว่าควีนนั้นแหละ ควีนมีอำนาจสูงที่สุด คิดจะทำอะไรก็ได้ตามใจ และสุดท้าย พวกเราควรพึงระลึกอยู่เสมอว่าพระเจ้าคือผู้สูงสุดที่แท้จริง ใครคิดจะมีเรื่องกับพระเจ้าก็ต้อง 'ตาย' ไม่เว้นแม้แต่ควีน ถึงแม้พระเจ้าหรือผู้คุมนักโทษจะไม่เคยลงมาปรากฎกายให้เห็น แต่ก็แสดงเดชให้เป็นที่ประจักษ์บ่อยๆ เหมือนกับเตือนอยู่ตลอดว่าพวกเขาคุมที่นี่ทั้งหมด" เธอนิ่งเงียบเมื่อกล่าวจบประโยค แต่ว่า......

 

          "โอ๊ะ! ฉันลืมบอกคุณไปบางอย่าง เห็นคำว่าอลิซข้างหน้าหมายเลขของคุณไหม? นั้นคือตัวบอกชนชั้น ถ้าคุณได้เลื่อนขั้น คำข้างหน้าจะเปลี่ยนไปตามชนชั้นที่คุณเป็น และอีกอย่าง ถ้าคุณเข้ามาในเมืองแล้วไม่เห็นสหายของคุณ ไม่ต้องตกใจไป ตอนเข้าเมืองมาแต่ละคนจะโผล่ส่วนไหนก็ได้ของเมืองตามใจพระเจ้า แต่รับประกันว่าเขาอยู่ในเมืองนี้แน่นอน" ดูเหมือนว่าเธอจะพูดจบเสียที ผมรีบเรียงความรู้ใหม่ที่เข้ามาแบบไม่ปราณี งั้นแปลว่าตอนนี้ผมเป็นอลิซ ถ้าเจอสัตว์หรือพีชมันจะจับผมกิน แปลว่าผมต้องเลื่อนชนชั้นตัวเองให้เร็วที่สุด และตอนนี้.....ต้องหาตัวเจ้าหนูเป็นอย่างแรก ว่าแล้วผมจึงพยายามมองหาตัวหญิงสาวที่ช่วยบอกข้อมูลให้ผมเมื่อครู่

 

          แต่เธอหายไปไหนอีกแล้วล่ะ?

.

.

.

.

.

 "ขอให้สนุกกับวันเดอร์แลนด์นะอลิซ ผมอยากรู้จริงเชียวว่าคุณจะไขปริศนาของผมออกไหม?"