In Wonderland ช่วยผมที ที่นี่มันบ้า!!!

chapter 3

 

จันทร์สีโลหิต

 

 

 

 

 

          "ขอให้สนุกกับวันเดอร์แลนด์นะอลิซ ผมอยากรู้จริงเชียวว่าคุณจะไขปริศนาของผมออกไหม?" เสียงแววจากสายลมดังเข้าสู่โสตประสาทของผม ปริศนาอะไรน่ะ? แล้วใครพูด?

 

          "เฮ้! คุณหมายความว่ายังไงกัน?" ผมจึงตะโกนถามออกไป แต่ไม่มีเสียงตอบรับจากความสงสัย

 

          สายลมยามราตรีอันหนาวเหน็บกรีดกรายลงบนผิวหนัง เสียงมันพัดเสียดสีกับใบไม้กลายเป็นเสียงขมขู่ของพงไพรราวกับพวกมันมีชีวิต ใบหญ้าสีม่วงที่ไม่เคยพบ แสงนวลทอจากเมืองที่อยู่ไม่ไกลนัก ทำให้ผมลืมมองบางสิ่ง......ถึงผมจะลืมแต่ตอนนี้ผมเพิ่งมานึกได้ ว่าแล้วจึงเงยหน้ามองฟ้าเพื่อดูดวงจันทร์วันนี้

 

          "เฮ้อ...ที่นี่มันใต้ดินจะมีดวงจันทร์ได้ยังไง" ผมถอนหายใจกับตัวเองเมื่อไม่พบสิ่งที่คาดว่าจะเห็น แต่เดี๋ยวนะ!!

 

          ผมรีบหันกลับไปมองฟ้า ขอโทษครับ เมื่อครู่นี้รู้สึกว่าเมฆมันจะบังดวงจันทร์ แต่ตอนนี้เมฆที่บังมันลอยเลื่อนไปเสียแล้ว แสงสีโลหิตของวัตถุบนฟ้าค่อยๆ เผยแสงช้าๆ จนในที่สุดมันก็สามารถฉายแสงได้เต็มที่ จันทราสีเลือด.......

 

          "ประหลาดแฮะ แต่ยังไงซะผมก็หล่อสินะ" ผมถอยหลังหนึ่งก้าวให้กับความสยองเหนือหัว ดวงจันทร์บ้าอะไรเป็นสีแดง หรือคืนนี้จะมีแวมไพร์มาบุกเมืองทำให้เกิดการนองเลือดครั้งใหญ่อย่างในหนังเขาทำกัน แต่ไม่หรอกมั้ง ที่นี่มันเป็นคุกนี่น่า ตอนนี้ผมว่าผมควรจะไปหาใครสักคนที่สามารถชี้นำทางให้คนหล่อได้ ดูท่าผู้หญิงเมื่อครู่จะหายตัวไปไหนแล้วก็ไม่รู้ เฮ้อ.....คนหล่อเหนื่อย

 

          ว่าแล้วผมจึงเดินไปหาแสงนวลนั้นอันเป็นสัญลักษณ์ว่ามีคนอยู่ในเมืองนั้นอย่างแน่แท้ แต่อย่าบอกนะว่าผมจะเจอแมด แฮตเตอร์เหมือนเมื่อครั้งนั้น!!!! โน่ววว คนหล่อไม่เอานะ ขอให้อย่าเจออะไรพิลึกๆ อีกเลย

 

          ผมเดินไปด้วยพลางสวดอ้อนวอนสิ่งศักธิ์สิทธิ์ทุกอย่างที่อยู่ในคุกนี้ (จะมีไหมเนี่ย!!) โปรดช่วยให้ลูกสุดหล่อคนนี้รอดพ้นจากเงื้อมมือพวกประหลาดเถิด พวกฝันร้ายของเด็กน้อยทั้งหลาย พวกตัวละครจากนิทานกริมม์สุดโหดทั้งปวง อย่ามาหลอกหลอนคนหล่อเลยนะ คนหล่อขอร้อง T^T

 

          "อ๊ากกกกกก" เสียงครวดครวญดังมาแต่ไกล ทำให้ผมต้องหันไปตามเสียงนั้น

 

          ภาพเบื้องหน้าคือ เหตุการณ์ชลมุนวุ่นวายสยองนองเลือด!!! คนหลุ่มหนึ่งกำลังลากคนอีกกลุ่มหนึ่งไปขึงไว้กับไม้ทีีตั้งฉากเป็นไม้กางเขน จากนั้น......จากนั้น!!

 

          "ควักลูกตาข้างซ้ายของมันออกมา......." ชายหนุ่มผมแดงคนหนึ่งที่นั่งอยู่บนเก้าอี้พูดด้วยเสียงเย็นยะเยือก สายตาแข็งกร้าวจับจ้องไปที่เหยื่อดุจพญายมบาลที่กำลังลงทัณฑ์วิญญานบาปหนา ผมสั่นเทาด้วยความกลัว

 

          ต้องหนี!!! หนีให้ไวที่สุด!!

 

          เร็วเท่าความคิด ขาทั้งสองของผมก็ทำงานของมันอย่างรวดเร็ว เสียงโหยหวนของมนุษย์นับสิบที่กำลังถูกทารุณกรรมอย่างโหดเหี้ยมดังระหึ่มไม่แพ้เสียงหัวใจที่เต้นรัวของผมตอนนี้ ผมนึกเจ็บใจตัวเองก็วันนี้นี่แหละ!! ถึงผมจะเป็นโจรแต่ผมไม่เคยทำให้ใครเดือดร้อนนอกจากขโมยของและจับมัดปิดปากเลยนะ!! เชื่อสิ! แต่ผมๆม่สามารถช่วยใครได้เลย และถ้าเจ้าหนูอยู่ในหมู่คนที่ถูกควักลูกตาพวกนั้นล่ะ?!

 

          "อย่า!! อย่านะ! " เสียงที่ไม่ใช่ของผมยังดังมาถึงหูแม้ว่าเมืองจะอยู่ห่างแล้ว

 

          ผมหยุดฝีเท้าลงและทรุดตัวลงกับพื้น น้ำตาที่ไม่ค่อยได้ไหลบ่อยล้นออกมาจากดวงตา ไม่ได้เศร้า ไม่ได้โศก ไม่ได้ปิติ แต่กลัวต่างหาก......กลัวจะเป็นอย่างนั้นบ้าง

 

          "ถ้าเป็นแบบนี้.......มีผู้คุมโหดๆ ยังจะดีเสียกว่า" ผมพึมพัมกับตน สายตาเหม่อมองดวงจันทร์สีเลือดเช่นเดียวกับเมืองที่กำลังนองโลหิต......

.
.
.
.
.
.
.
.
.

          ตุบ!!

 

          "โอ๊ย!!" ผมร้องลั่นพร้อมตื่นจากภวังค์ด้วยความตกใจ จึงหันไปรอบตัว

 

          นี่คนหล่อเผลอหลับไปเหรอเนี่ย.....ว่าแต่!! เมื่อคืน!!

 

          ผมเบิกตาโพล่ง รีบยันตัวลุกขึ้นและมองไปรอบกายด้วยความระแวดระวัง แต่สิ่งที่เห็นก็แค่ต้นไม้กับหญ้าสีม่วงและก้อนหินเท่านั้น ไม่มีใครอยู่สินะ......

 

          "ฮู้ว" ผมถอนหายใจครั้งหนึ่งและทรุดตัวนั่งกับพื้นหญ้าอีกครั้ง

 

          แต่น่าแปลก ผมนึกว่าถ้าเข้าเมืองมาจะไม่เจอป่าอีกแล้ว แต่นอกเมืองมันก็มีป่านี่นา.....ว่าแล้วคนหล่อก็กลิ้งไปมาบนพื้นหญ้านี่แหละ นึกไม่ออกๆ จะทำอะไรต่อดี หนูทิมผมว่าน่าจะไม่รอด ตอนนี้น่าจะถูกทารุณกรรมอย่างโหดร้ายจนตรอมใจตายไปแล้ว ฮือๆ แล้วอย่างนี้คนหล่อจะไปหาเพื่อนร่วมคุก(?) จากไหนเนี่ย ที่นี่มันมีแต่พวกดิบ! เถื่อน! สถุล! แล้วอย่างนี้ชายรูปหล่ออย่างมาร์ส ดาเลย์ ผู้นี้จะไปไหนได้ ใครก็ได้ช่วยบอกผมที

 

          ผมกลิ้งไปกลิ้งมานานพอสมควร ก่อนที่สายตาจะเผอิ๊ญเผอิญไปเห็นแสงสีส้มที่มีส่องแวบๆ แวมๆ มาแต่ไกลในพงไพรสีม่วง=_= อันที่จริงผมน่าจะเข็ดแล้ว และเลือกที่จะไม่เข้าใกล้นักโทษผู้ร่วมชะตาในคุกนี้ เพราะส่วนใหญ่ อืม...ใช่! ส่วนใหญ่จะดูท่าไม่เป็นมิตรต่อคนหล่อเสียเท่าไหร่ แต่มันรู้สึกเหมือนมีความรู้สึกอย่างหนึ่งที่ดึงดูดให้เข้าใกล้ เหมือนกับเวลาเรากำลังเดินไปดูการแสดงผาดโผน.....มันรู้สึกตื่นเต้นเนาะ แต่ที่คนหล่อตื่นเต้นไม่ใช่เพราะอยากดู แต่ตื่นเต้นว่าคนที่ทำแสงนั้นจะดีหรือเถื่อนต่างหาก

 

          ขาชักจูงให้ผมเดินเข้าไปไกลเรื่อยๆ ถึงแม้จะรู้ว่าตัวเองอาจจะตาย โอเค ตอนนี้สภาพคนหล่อเหมือนกับแมงเม่าบินเข้ากองไฟ แต่เป็นแมงเม่ามีระดับนะจะบอกให้ (แมงเม่ามีระดับ=_=)

 

          เมื่อมาถึงปากถ้ำ จึงถึงเวลาที่คนหล่อต้องใช้วิชาตีนหนู!!! ฮ่ะๆ ถามว่ามันคืออะไร มันก็คือเคล็ดวิชาย่องเบาที่อาจารย์สอนขโมยของของคนหล่อสอนให้ไง คนที่จะเป็นจอมโจรเนี่ย นอกจากจะต้องเรียนวิชาฉกของคนอื่นแล้ว ยังต้องท่องประวัติศาสตร์ทั่วโลกให้คล่องด้วยรู้ไหมทุกท่าน? เพราะสิ่งเลอค่าต่างๆ นั้นมีค่าเพราะเวลา โจรอย่างเราควรจะเข้าใจสิ่งเลอค่าก่อนที่จะลักพาตัวมัน เพราะถ้าไม่เข้าใจมัน สิ่งเลอค่าจะกัดเรานะ(?) นี่แหละ!! ประโยคเด็ดของอาจารย์ผม เท่ใช่ไหมล่า!

 

          ผมเดิน (ย่อง) เข้าไปในถ้ำหน้าตาไม่น่าพิสมัย ก็ทางเข้ามันหน้าตาเหมือนสัตว์ประหลาดนี่นา จะให้คิดว่าคนหล่อกำลังเดินเข้าปากมันก็ว่าได้ แต่ถึงยังไงคนหล่อก็เข้ามาแล้ว ถอยไม่ได้ล่ะ!! ลองเสี่ยงดูจะเป็นไร เผื่อคนที่กำลังจะเจอเป็นมิตร

 

          เมื่อเดินลึกเข้าไปสุดทาง ก็พบกับร่างสูงใหญ่ร่างหนึ่ง ผมรีบหลบเข้าไปในหลีบถ้ำก่อนจะชะเง้อมองอีกฝ่าย เขาเป็นชายหนุ่มผมแดงรูปงาม แต่ผมหล่อที่สุดนะครับ ท่านผู้อ่านอย่าเปลี่ยนใจไปเป็นแฟนคลับเขานะ คนหล่อยังหล่อที่สุดอยู่!!! โอเคๆ ผมหล่อ สิ่งที่ผมเห็นถ้าเดาไม่ผิด เขาคนนั้นกำลังควงไฟ!!

 

          คบเพลิงในมือชายหนุ่มคนนั้นถูกควงอย่างรวดเร็ว คล่องแคล่วและดุดันสมเป็นไฟ แสงสีส้มแวววับจับตาสวยงาม และในที่สุด......ชายหนุ่มคนนั้นก็กลืนไฟเข้าไป!! ก่อนที่จะพ้นมันออกมาจากในสู่นอกถ้ำ!! มันน่าตื่นตะลึงมาก!! ถึงแม้คนหล่อจะเกือบตายเพราะตอนสุดท้ายก็เถอะ

 

          แปะๆๆๆ

 

          เสียงปรบมือของผมดังสะท้อนในถ้ำ เรียกความสนใจจากชายหนุ่มควงไฟคนนั้นมาก

 

          "สุดยอดเลยครับ!! คุณพ่นไฟอย่างนั้นได้ยังไงกัน?" ผมรีบปรากฎกายออกมาจากที่ซ่อนแบบลืมตาย เรียกความสนใจจากอีกฝ่สยไม่น้อย เขาหันหน้ามาหาผมพร้อมกับใบหน้าบูดบึง แต่แล้วคิ้วก็เลิกสูงดูท่าสงสัย

 

          "นายชอบเมื่อกี้เหรอ?" เขาเอ่ยปากถาม

 

          "ครับๆ คนหล่อเคยดูโชว์แบบนี้ตอนเด็กๆ กับอาจารย์ ไฟมันร้อนจะตายไป คนที่ควงไฟได้แบบนั้นไม่ธรรมดาครับ" ผมพูดจากใจจริงนะเนี่ย!! พอพูดแล้วก็นึกถึงสมัยตอนผมยังเยาว์ สมัยที่ผมยังหล่อเหมือนเดิม^_^

 

          "หึ!" เขาแค่นเสียง "ทำตัวยังกับเด็กไปได้ แต่ก็ดีแล้วที่นายชอบ" ก่อนที่จะเดินผ่านผมไปเฉยๆ

 

          "คุณ! อย่าเพิ่ง! ขอคนหล่อตามไปด้วยได้ไหม?" นี่แหละจุดประสงค์หลักที่มาพบเขา!! ตอนนี้ผมชักจะหวั่นๆ ว่าคำตอบของเขาจะเป็นอย่างไร ชายหนุ่มหยุดฝีเท้าลงชะงัก ก่อนที่จะหันมาตอบว่า

 

          "เออ จะทำอะไรก็ตามใจ" แค่คำพูดไม่กี่คำ แต่ถือเป็นบุญคุณยิ่งครับ!!

 

          "ผมชื่อมาร์ส ดาเลย์ แล้วคุณล่ะ?" อะแฮ่ม! มารยาทที่ดีควรแนะนำตัวเองก่อน แล้วเขาจะบอกเรากลับ

 

          "ราน" ราน?

 

          "เออ...แล้วนาม.."

 

          "ไม่มี" เขาตัดตอบอย่างรวดเร็วก่อนที่จะเดินนำไปแบบไม่รอ เดี๋ยว! รอคนหล่อด้วย! ทำไมเดินเร็วจริงคนๆ นี้ เป็นนักวิ่งทีมชาติรึไง=_=

 

          ผมรีบวิ่งตามไปและซักถามต่อว่า "แล้วทำไมถึงต้องมาหลบทำอยู่ในถ้ำล่ะ?"

 

          "ฉันมีเหตุผลของฉัน" เขาตอบก่อนที่จะหันมามองผมด้วยสายตาแข็งกร้าว "อย่าจุ้นจ้านเรื่องชาวบ้านได้ไหมเจ้าเด็กหลงตัวเอง" โอ้! มันเจาะเข้ากลางใจ!

 

          "ผมไม่ได้หลงตัวเองนะ! ผมหล่อนั้นเป็นความจริง!"

 

          "เหรอ? "

 

          "โอเค คนหล่อไม่ร้อนตัวก็ได้ เพราะคนหล่อรูปงามจริง" อ่าหะ! มองโลกให้สวยและมองตัวเองให้หล่อเข้าไว้จึงจะดี ตอนนี้ไม่มีเรื่องใดให้กังวลเพราะคนหล่อได้สหายร่วมเดินทางอันเป็นที่เรียบร้อย แหม....คนหล่อไม่ได้กากนะ แค่ไม่คุ้นกับที่นี่ก็เท่านั้นเอง

 

          "เฮ้ย!! ไอ้ราน!! วันนี้เราจะมาแก้แค้นเอ็งที่ทำไว้กับลูกน้องข้าเว้ย!!" เสียงแหบแห้งของใครบางคนดังมาแต่ไกล ฟังจากเสียงฝีเท้าแล้วน่าจะมาไม่ต่ำกว่าสิบ เดี๋ยวนะ?! ไม่ต่ำกว่าสิบ!!

 

          "ราน! ไปทำอะไรมาน่ะ?" ผมหันไปถามอย่างร้อนรน ไม่นาาเชื่อเลยว่าคนอย่างรานจะไปหาเรื่องคนอื่น โน่ววววว

 

          ไม่พูดพร่ำทำเพลง ฝูงชนที่จะมารุมตื้บชายที่อยู่ข้างๆ ผมก็กรูเข้ามาล้อมพวกเราไว้ ก่อนจะวิ่งเข้ามาแบบไม่กลัวตาย แต่........ทัศนียภาพอันชวนให้วิ่งหนีกลับถูกแปรเปลี่ยนเป็นทะเลเพลิงเพียงชั่วพริบตา!!

 

          "ย๊ากกกกกก" อย่างน้อยก็มีหนึ่งในศัตรูที่ดันทุรังเข้ามาโจมตีพวกเรา เขาถือขวานเครอะคราบเลือดและง้างมันทำท่าจะฟันลงกลางกบาลของพวกเรา แต่ทว่าการกระทำนั้นได้หยุดลงกลางคัน......ทำไมนะ?

 

          ผมเพิ่งมาสังเกตได้ว่ามีใครบางคนโจมตีคนถือขวานคนนั้นจากด้านหลัง บริเวณท้องของศัตรูลุกไหม้ไปด้วยไฟ
มันไม่ได้มาจากกองเพลิงเบื้องหลังคนๆ นั้น หากแต่ว่ามันมาจากคบเพลิงที่ถูกใครบางคนใช้มันเสียบเข้าที่ท้องต่างหาก!!

 

          ชายผู้เป็นศัตรูล้มลง ทำให้เห็นโฉมหน้าของผู้กระทำ

 

          "ราน?!" ผมเบิกตาโพล่ง แต่สาบานได้นะว่ารานยืนอยู่ข้างๆ ผม แล้วไอ้คนหน้าเหมือนนั้นเป็นใครอ่ะ?!

 

          รานอีกคนยิ้มเยาะก่อนที่จะดึงคบเพลิงนั้นออกจากตัวของอีกฝ่าย และเสียบซ้ำเข้าไปกลางหัวของชายคนนั้น!!
แท่งไม้ที่เป็นคบเพลิงไว้ควงไฟปักกลางหัวของศัตรู แต่มิวายรานที่ยืนอยู่ข้างผมก็เดินเข้าไปจับอาวุธสังหารนั้นและออกแรงทิ่มไม้นั้นเข้าไปในหัวจนไขสมองกระฉูดออกมา ยังไม่พอ!! เขาดึงไม้นั้นออกจาหัวของเหยื่อและเสียบมันเข้าไปใหม่ อย่างนี้ซ้ำๆ จนเลือดเจิงนอง

 

          เสียงครวดครวญเหมือนกับเมื่อคืนดังระหึ่ม ผมทรุดตัวนั่งลงกับพื้นหญ้าสีม่วงแดงเพราะเลือด รานใช้เท้าเขี่ยศพของชายที่ตอนสี้หัวของเขาเป็นรูใหญ่ พินิจพิจราณาก่อนที่จะย่อตัวลงข้างศพและพูดว่า

 

          "อืม....หนีรอดจากเมื่อคืนได้ถือว่าเก่งนะ ขนาดฉันสั่งควักตาซ้ายของนายออกมายังไม่หลาบจำใช่ไหม? ได้! งั้นข้างขวาด้วยเป็นไง?" เขา...พ....พูดกับศพเนี่ยนะ!!

 

          ไม่ต้องรอให้คนหล่อทำใจ ชายหนุ่มที่เพิ่งเป็นเพื่อนร่วมทางของคนหล่อก็ควักตาขวาที่เหลือเพียงข้างเดียวของศพนั้นออกมา ก่อนจะกลิ้งมันไปมาบนพื้นเหมือนกับเล่นลูกแก้วและยืนขึ้นแล้วใช้เท้าเหยียบลูกตานั้น

 

          "ทีนี้......ก็จะไม่มีใครมาหัวเราะเยาะเวลาฉันควงไฟอีกแล้ว นายว่าไหม? เจ้าเด็กหลงตัวเอง" รานหันมามองผมที่นั่งตัวสั่นเทา ที่แท้.......ชายหนุ่มผมแดงที่ทารุณคนเมื่อคืนก็คือ.....เขา!!!!