In Wonderland ช่วยผมที ที่นี่มันบ้า!!!

chapter 1

 

งานเลี้ยงน้ำชา

 

 

 

 

          "ศาลขอตัดสิน ให้นายมาร์ส ดาเลย์ เข้าไปอยู่ในเรือนจำพิเศษ 666 "

 

          เสียงอันทรงอำนาจดังกึกก้องไปทั่วห้องโถงแห่งนี้ เมื่อเสียงนั้นสิ้นสุด ก็มีชายในเครื่องแบบสองคนเข้ามาล็อกตัวผมและขนาบทั้งสองด้านราวกับกลัวว่าตัวผมจะหายไปทันทีที่เขาเผลอ.......ก็แน่ล่ะสิ! ก็ผมคือ มาร์ส ดาเลย์ จอมโจรพันโฉมผู้รูปงามคนนี้ โอ๊ะๆ ที่หลงตัวเองเพราะหล่อนะครับ รูปร่างสมส่วน ผมแดงเด่น ตาฟ้าดุจเพชรน้ำงาม ผิวขาวราวน้ำนมที่ทุกคนคงเฝ้าปราถนา หล่อแบบแม่ให้มาไม่ได้พึ่งมือหมอเชียวนะ ใช่ๆ ที่กล่าวมาคือตัวผมทั้งหมด

 

          ตอนนี้จอมโจรรูปงามอย่างผม (?) กำลังจะถูกพาตัวไปกักขังที่เรือนจำพิเศษ 666 เรื่องเหตุผลก็ไม่มีอะไรมาก หนึ่งคือผมเคยขโมยมาทุกสิ่ง ไม่ว่าจะชุดชั้นในของเพศที่สามยันรูปภาพดาวินชี และสอง คือ ผมมีพลังอันแสนวิเศษในการแปลงโฉมเป็นทุกคนได้ เพราะฉะนั้นระวังแมวบ้านคุณให้ดีๆล่ะ เพราะผมอาจนะปลอมเป็นน้องเหมียวเพื่อขโมยปลาของคุณก็ได้......

 

          ผมถูกพาตัวออกจากห้องพิพากษา ผ่านทางเดิน และขึ้นรถ......ระหว่างทางไม่มีการสนทนาใดๆ ระหว่างผู้คุมทั้งสองกับหนึ่งนักโทษหล่อๆ อย่างผม

 

          ในใจผมโลดแล่น หัวใจเต้นระรัว จินตนาการถึงสถานที่ซุกหัวนอนใหม่ของผม ว่ากันว่ามันเป็นเรือนจำแห่งเดียวในโลกที่จำลองคุกเหมือนกับโลกวันเดอร์แลนด์ คิดแล้วติ่งแฟนตาซีอย่างมาร์สรูปหล่อคนนี้แทบจะกระโดดตีลังการอบเมืองสักสามรอบ

 

          ที่นั้นจะเป็นยังไงนา~ เราจะได้เจอคุณกระต่ายขาวรีเปล่า โอ๊ะๆ คนหล่ออย่างผมต้องเป็นว่าที่ราชาของราชินีหัวใจสิครับ แหม....คิดไปก็ยิ้มไป มีความสุขราวไร้ร่างมาถ่วงให้หัวใจโบยบิน

 

          "เฮ้! ไอ้หนู ยิ้มแบบนั้นนี่ไม่รู้ชะตาตัวเองใช่ไหม?" หนึ่งในลุงเจ้าหน้าที่หน้าขรึม ที่กำลังพาผมไปยังที่ซุกหัวนอนใหม่ของผมพูดขึ้นเสียงแข็ง

 

          "แหม....เห็นคนหล่อยิ้มแล้วต้านทานเสน่ห์ไม่ได้ล่ะสิ แต่ผมไม่ได้มีรสนิยมไม้ป่าเดียวกันหรอกนะ ผู้หญิงในสเป็คผมต้องขาว หมวย ซึนเดเระ " อ๊ายยย>< พูดแล้วเขินคนเดียว(?)

 

          "ดูท่าเจ้านี้จะสติไม่ดีว่ะ" อีกหนึ่งเจ้าหน้าที่พูดในลำคออย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่พลางมองผมด้วยหางตา ต๊ายตาย! นี้ผมหล่อจนไม่กล้ามองตรงเลยเหรอครับเนี่ย

 

          "เอา! จะบอกเอาบุญให้ สงสารเด็กตาฟ้าๆ อย่างแก"

 

          "ว่าแต่ในคุกที่ผมจะไปมีสาวๆ สวยๆ ไหมครับ?" ผมเอ่ยถามลุงเจ้าหน้าที่พร้อมกับบิดตัวไปมาอย่างขวยเขิน ที่จะเจอสาวงามล่มคุก เอ๊ย! ล่มเมือง (?) แต่อย่าบอกผมนะว่ามีแต่นักโทษชายฉกรรจ์หน้าบูดพร้อมที่จะฉุดเด็กชายตัวเล็กๆ คนนนี้ไปทำไม่ดีไม่ร้าย!!

 

          "ฟังดีๆ เว้ย!! อย่าแทรก!" ตาลุงอีกคนตวาดใส่ผมอย่างรำคาญ ก่อนที่จะกลับไปเก็กหน้านิ่งและปฎิบัติหน้าที่ของตนต่อ นั้นคือการกันไม่ให้ผมหนีจากการไปเรือนจำ

          

          "คนมันหล่อน่ะครับลุง" อ่า......ใช่ ผมหล่อ....

 

          "เฮ้ยๆ ฟังฉันก่อนเจ้าหนู เรือนจำพิเศษ 666 หรืออีกชื่อคือ Wonderland เป็นเรือนจำที่ไว้กักขังนักโทษที่มีพลังเหนือมนุษย์มนาอย่างเธอ และก่อนที่จะไปถึง เธอไปที่เรือนจำเซ่นมาร์เสียก่อน" คุณลุงอีกคนอธิบายให้ผมฟัง ดูท่าลุงคนนี้จะเป็นคนใจเย็นกว่าอีกคนหนึ่งที่ขี้โมโหแฮะ

 

          "เรือนจำเซ่นมาร์? ก็แค่เรือนจำที่ใหญ่ที่สุดในอังกฤษเองนะลุง จะให้ผู้เลิศเลออย่างผมไปอยู่เนี่ยนะ =="

 

          "เราจะไป ไม่ได้ไปอยู่ซะหน่อย!" ลุงขี้โมโหตะคอก ไม่เคยพูดดีๆ กับคนหล่อเลยสินะ........คนหล่อเสียใจนะเนี่ย....

 

          "เหวอ!" จู่ๆ รถที่แล่นด้วยความเร็วเกือบเหนือแสงก็หยุดชะงักลงทำให้คนหล่อเสียสมดุลในการทรงตัวเซไปนิดนึงแต่ด้วยความมีไว! ผมไม่ยอมให้ผมล้มลงกับพื้นคนเดียวหรอก เร็วเท่าความคิด มือของผมเอื้อมจะคว้าแขนเสืีอของลุงขี้โมโหให้ล้มไปกับผมด้วย!! คนหล่อห้ามล้มคนเดียว!

 

          โครม!

 

          ผลคือ.....ทั้งผมและลุงขี้โมโหล้มลงกับพื้นอย่างไม่มีใครช่วยได้ ==

 

          "เฮ้ย! เจ้าหนู ลุกเร็ว!"

 

          ลุงที่ไม่ได้ล้มไปด้วยรีบพยุงตัวผมให้ลุกขึ้นมายืนแทบทันที โอย....คนหล่อเสื้อเลอะไปหมดแล้ว ราศีผมหมองลงอย่างเห็นได้ชัด ไม่นะ!!

 

          "เว้ย! อย่าทำฉันล้มไปกับแกสิว่ะ! ไอบ้า!!" เสียงสาปแช่งด่าทอสารพัดที่สามารถพบได้ทักแห่งบนโลกถูกเอ่ยออกจากปากของลุงขี้โมโหที่กำลังปัดฝุ่นออกจากเครื่องแบบของเขา

 

          "โอเค ผมรู้ว่าผมหล่อ คนหล่อห้ามล้มคนเดียวครับ" ผมพูดก่อนที่จะส่งยิ้มอันทรงเสน่ห์ไปให้กับทุกคนที่อยู่ใกล้ตัวผมราวกับนายงามจักวาลที่กำลังจะได้รับรางวัล ว่าแล้วผมก็เดินเชิดหน้าลงจากรถไปยังที่ซุกหัวนอนใหม่ของผมโดยมีลุงสองคนเดินตามราวองครักษ์ประจำกาย

 

          ให้ความรู้สึกเหมือนผมเป็นเจ้าชายรูปงาม......แหม ว่าแล้วก็โบกมือไปมาและยิ้มแย้มให้กับเจ้าหน้าที่คนอื่นๆ ที่หันมาที่ผมเป็นทางเดียว ผมรู้ว่าผมหล่อครับ แต่อย่าจ้องนานเกินล่ะ เดี๋ยวคนหล่อเขิน><

 

          เสียงกระซิบกระซาบดังระหึมเหมือนเสียงผึ่ง คงจะชมว่าผมหล่อสินะ

 

          "ใช่ๆ ผมหล่อครับผมหล่อ สนใจขอเบอร์ตอนนี้ได้เลยนะครับ " ผมยืดอกพูกอย่างภาคภูมิใจในหน้าตาที่แม่ใหัมา เอ๊ะ! เดี๋ยว! จะเดินไปไหนล่ะ? ไม่ขอเบอร์คนหล่อหน่อยเหรอ

 

          หลังจากที่ผมเอ่ยอนุญาติให้พวกเขาขอเบอร์ผม ทุกคนก็เดินหายวับไปกับตา เอ......หรือว่าจะเขินกัน ไม่กล้าขอเบอร์คนหล่ออย่างมาร์ส ดาเลย์คนนี้

 

          "ไอ้หนู! จะเดินไปไหน ไปผิดทางแล้วเว้ย!" ว่าแล้วก็รู้สึกถึงแรงฉุดจากข้างหลัง ผมเหลียวหลังไปมองเห็นลุงขี้โมโหหน้าบูดคนเดิมกำลังลากคอเสื้อผมออกจากบริเวณที่กักขัง

 

          "อ้าว!? จะลากคนหล่อไปไหนอ่ะลุง" ผมถามด้วยความสงสัย

 

          "ที่ของแกมันอยู่ทางนี้เว้ย" และสิ่งที่ผมได้รับกลับมาก็มิวายเป็นเสียงตะคอกเช่นเคย.....ผู้คุมเป็นอย่างนี้ทุกคนเลยหรอ ==

 

          ลุงทั้งสองพาตัวคนหล่ออย่างผมมาที่ทุ่งหญ้าไม่ไกลจากเรือนจำเซ่นมาร์มาก พวกเขาเลี่ยวไปที่มุมอับก่อนที่ผมจะเห็น.....

"ที่นี้แหละที่ของแก"

 

          เบื้องหน้าผมคือโพรงกระต่ายรูเบอเร่อ หน้าโพรงมีป้ายปักไว้ว่า

 

'Welcome to Wonderland'

 

          

          ด้วยความที่คนหล่อคนนี้เป็นติ่งแฟนตาซี(?) ผมไม่รอช้ารีบคลานเข้าไปดูข้างในโพรง ฝ่ายลุงเจ้าหน้าที่ทั้งสองก็ปล่อยตัวผมไปอย่างง่ายดายต่างจากครั้งแรกที่ประกบสองครั้งเหมือนกับจะกลายเป็นตังเมอยู่แล้ว ผมลอดเข้าไปในโพรงที่ใหญ่เกินขนาดจริง แล้วจู่ๆ .........

 

          "บาย เจ้าเด็กหลงตัวเอง" เสียงของคุณลุงที่คุ้นหูแม้ว่าจะเจอกันไม่ถึงครึ่งวันดังก่อนที่ผมจะรู้สึกถึงบาทาทั้งสองที่ถีบหลังผมอย่างแรง!! ส่งผลให้ตัวผมกลิ้งลึกลงไปในโพรงกระต่ายยักษ์นี้!!

 

          "เหวอ!!" ให้ตายสิ! ตาลุงทำผมเสียคติจนได้ สงสัยคราวนี้คนหล่อคงต้องล้มแค่คนเดียวแล้วสิ ว่าแต่.....เรือนจำที่ผมกำลังจะไปนี้มันเป็นยังไงนา ตื่นเต้นจังเลยครับ

 

          ตุบ

 

          "โอ๊ย!" ผมร้องดังเมื่อร่างกระทบกับพื้นแข็งๆ โดยไม่มีอะไรมารองรับ ความรู้สึกระบมแผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่างแต่มันไม่ได้เป็นปัญหานักสำหรับคนหล่ออย่างผม ว่าแล้วจึงยันตัวลุกขึ้นและมองไปรอบๆ นอกจากความมืดที่เข้ามาบดบังสายตาแล้ว ก็มีแค่แสงไฟสีนวลที่ส่องจากที่ไกล

 

          "ทางเข้าคุกมันอยู่ตรงไหนกันนะ?" ผมขมวดคิ้วเป็นปมแน่นแม้จะรู้ว่าการกระทำนั้นทำให้หน้าแก่เร็ว คงมีแค่ทางเดียวคือเข้าไปหาแสงนั้นเพื่อจะไปถามทางสินะ

 

          ผมเดินไปเรื่อยๆ ......เสียงเท้าผมที่น้ำลงบนพื้นเปียกดังเปอะแปะ กลิ่นที่ไม่น่าพิสมัยโชยมาแต่ไกล เสียงเพลงที่ขาดช่วงที่คาดว่าน่าจะมาจากที่เล่นแผ่นเสียงตั้งแต่สมัยทวดดังประกอบให้บรรยกาศดู..........เหมือนอลิซอินวันเดอร์แลนด์!! อ่า ความรู้สึกใจเต้นระรัวและความรู้สึกเย็นเชียบไปทั่วร่างนี้มันอะไรกัน คนหล่อไม่เคยรู้สึกมาก่อนในชีวิต

ในที่สุดผมก็เดินมาถึงจุดต้นกำเนิดของแสงไฟ เบื้องหน้าคือโต๊ะน้ำชาที่เละเทะไปหมด ถ้วยชามแตก และ......

 

          "โอ้! อลิซ ในที่สุดเธอก็มา เด็กเกเร.....รู้ไหมว่าการมาสายในเวลาน้ำชามันไม่น่าให้อภัยเสียเลย" ชายหนุ่มผิวซีดเจ้าของหมวกใบโทรมรีบวิ่งมาหาผมพร้อมรอยยิ้มชวนให้นึกถึงช่างทำหมวกคนนั้น....

 

          "ฮ่าๆๆๆ มาสายๆ " และอีกหนึ่งร่างที่ร่วมโต๊ะด้วยอีกหนึ่งคือกระต่ายป่าดูท่าวิกลจริต อ๊ายยยย >< คุณแมด แฮตเตอร์ กับกระต่ายเดือนสามนี้เอง มาร์สสุดหล่อคนนี้อยากจะขอลายเซ็นต์ยิ่งนัก

 

          "ต้องลงโทษเธอนะอลิซ" เสียงของแมด แฮตเตอร์ กระซิบข้างหูของผม พลันความเจ็บมันก็จี๊ดไปทั่วร่าง ไวเท่าความคิด ผมก้มลงมองตัวผมเองก่อนที่จะเบิกตาโพล่ง!

มีเข็มขนาดใหญ่ปักอยู่ที่แขนซ้ายของผม ของเหลวสีแดงฉานไหลหยดลงพื้นที่เจิงนอง ก่อนที่ผมจะเพิ่งสังเกต....

 

          สิ่งที่ทำให้พื้นเปียกแฉะนั้นไม่ใช่อะไร แต่มันคือ.....เลือด......บนโต๊ะน้ำชาของช่างทำหมวกคนนั้นนอกจากถ้วยน้ำชาแล้ว ยังมีตับ ไต ไส้ พุง แขน ขา ที่ถูกแยกส่วนไว้เกลือน ความรู้สึกชาวาบไปทั่วร่างกาย เม็ดเหงื่อผุดพรายไปทั่ว มือเย็นเชียบและความรู้สึกรักตัวกลัวตายบังเกิดกับผมคนนี้

 

          เสียงเพลงที่ขาดห้วงผสานกับเสียงหัวเราะอย่างวิกลจริตของกระต่ายป่าเข้ากันได้อย่างดี.....กลิ่นศพเหม็นอืดและอวัยวะภายในทำให้ผมคลื่นไส้คล้ายจะอาเจียน ประกอบกับรอยยิ้มสิปลาสจากใบหน้าของช่สงทำหมวกทำให้ที่แห่งนี้ราวกับฝันร้ายในเทพนิยายของเด็ก

 

          แต่!! ตอนนี้ผมต้องวิ่งสถานเดียว! พลังในการปลอมตัวถึงไม่ชงไม่ใช้ยังไงตอนนี้มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรหรอก วิ่ง!! วิ่ง!! เป็นอย่างเดียวที่ผมคิดได้

 

          "อลิซ!! จะไปไหนน่ะ ไม่อยู่ดื่มน้ำชากับพวกเราหน่อยเหรอ?" เสียงหลอนมาพร้อมกับมือซีดเซียวที่รั้งตัวผมไว้ไม่ให้ไปไหน

 

          ไม่! ไม่! เรายังไม่อยากตายตอนนี้!!

 

          ผมรีบสลัดมือของแมด แฮตเตอร์ออกก่อนจะล้มลุกล้มคลานหนีจากมือซีดนั้น ในขณะที่เพชรฆาตช่างทำหมวกยังคงวิ่งไล่ผมอย่างบ้าคลั่ง!!

 

          "ฮ่าๆๆ อลิซ! เราจะเริ่มงานเลี้ยงไม่ได้ถ้าเรายังไม่มีตับของเธอนะ"

 

          "อ๊ะ!" ผมดันสะดุดกับวัตถุบางอย่างเข้าอย่างจัง ทำให้ร่างของผมเอนไปตามแรงโน้มถ่วง แมด แฮตเตอร์ค่อยๆ ย่างสามขุมเข้ามาใกล้ขึ้นทุกวินาที ถึงจะกลัวแต่ไหนแต่ปากของผมก็ยังตอบกลับไปว่า

 

          "ไม่!! ผมไม่ใช่อลิซ!!"

 

          "แล้ว........แกเป็นใครหะ!!!!" ช่างทำหมวกวิปลาสตะโกนลั่นด้วยเสียงแหบพร่า หันมามองผมตาเขียวปัด "อลิซ...อยู่ไหน....."

ผมส่ายหน้าที่เปื้อนไปด้วยเลือดจากพื้นด้วยความหวาดผวา "ผมไม่รู้.....ผม..."

 

          "งั้นแกก็ไปตายซะ!! เหมือนกับไอ้ตัวปลอมคนอื่นๆ !!!"

 

          "!!!!"

 

          ผมนั่งนิ่งตัวสั่น สมองอื้ออึงไม่รู้ว่าควรจะทำอย่าวไร ภาพทุกอย่างมันประจักษ์ชัดอยู่ในหัว ภาพของช่างทำหมวกที่ถือเข็มนับร้อยของเขาไว้ในกำมือ น้ำตาของแมด แฮตเตอร์หลั่งไหลออกมาจากดวงตาคู่นั้น ในใจผมทั้งกลัวเขาและสงสารเขาในขณะเดียวกัน.......เขาคงรออลิซมานานมาก ความรู้สึกของการที่ต้องรอคอยใครสักคนผมไม่เข้าใจหรอก แต่มันคงทำให้หัวใจเย็นเฉียบอย่างน่าผวาแน่นอน

 

          "แก...มัน....ตัวปลอม" ร่างเบื้องหน้าพูดไปด้วยสะอื้นไปด้วย เขาง้างมือทำท่าจะขว้างเข็มแหลมคมในมือใส่ตัวผม

 

          ด้วยธรรมชาติการเอาตัวรอดของมนุษย์ ร่างกายผมเถิบถอยห่างจากร่างของช่างทำหมวกทีละนิดๆ จนมือผมไปสะดุดดับวัตถุบางสิ่งที่ให้สัมผัส.....ขยะแขยง.....

 

          "ไปตายซะ!!" แมด แฮตเตอร์ร้องลั่นทั้งน้ำตาเหมือนกับผมที่กลัวตาย.......ทุกสิ่งดับวูบลง.....ความทรงจำทุกอย่างตั้งแต่เด็กจนโตหลั่งไหลเข้าหัวอย่างไม่หยุดหย่อน ทั้งภาพที่ผมขโมยของเล่นของเพื่อนไป ในตอนที่ผมขโมยการบ้านไปส่งครู ทั้งวิ่งราว......การกระทำบาปของผมทุกอย่าง.....

 

วันเดอร์แลนด์แบบนี้น่ะ......คนหล่อไม่ชอบเอาเสียเลย....