Bad Tattoo

พระจันทร์ที่ร้ายกาจ

 

 

 

 

เอาล่ะตามที่อาจารณ์ได้กำหนดไว้แล้วเนี่ยคนที่จะได้คู่กันคือ  

สายไหม-สตอม

วินเทอร์-ใยฝ้าย

น้ำแข็ง-ซันชาย

โรสริน-สปริง

ทันเดอร์-ฝนพรำ

และ กุ่ยช่าย-ออทัม

ไม่มีเวลามากมายมายืนทำความรู้จักกันนะเอาไว้เต้นเสร็จค่อยแนะนำตัวอีกทีแล้วกัน ไปไป

 

O.o  ม...ไม่จริงน่าทำไมโลกถึงได้กลมขนาดจับฉันกับนายออทัมมาคู่กันล่ะแบบนี้ก็เกร็งแย่น่ะสิเนี่ย T^T แม่จ๋า พ่อจ๋า ช่วยหนูด้วย

 

เอ๊ะ จะว่าไปพึ่งนึกออกนะว่าเคยเห็นหน้าฝนพรำที่ไหนในนิตยสาร Super Gossip น่ะสินางแบบสาวที่ลาวงการไปช่วยครอบครัวทำธุระกิจของบริษัทที่คอยดูแลพวกดาราดังดังมากมายหลายวง แต่ฉันแค่สงสัยว่าสาวสวยใสใสแบบนี้ทำไมถึงกล้าถ่ายแบบชุดว่ายน้ำสุดสยิ๋วล่ะ ยิ่งคิดยิ่งสงสัย แต่ดูดูไปน่าจะเป็นเด็กเรียบร้องยนะหรือไม่อาจจะร้ายเงียบก็ได้

 

"นี่เธอ ชักช้าซะจริง คนอื่นเขารอเธออยู่นะ"

ความคิดของฉันแตกกระจายเพราะเสียงเข็มๆที่ดังมาจากด้านหลังของฉัน ฉันจึงหันไปมองด้วยค้อนวงใหญ่ใส่นายออทัม

 

"เรื่องของฉัน"

ปึ๊ก พูดจบฉันก็เดินไปที่กลางงานแต่จังหวะที่เดินผ่านนายออทัมก็กระทืบส้นสูงใส่เท้านายออทัมซะเต็มประดาเลย วะฮะฮ้า สมน้ำหน้า

 

[บันทึกพิเศษ : ออทัม]

 

โอ๊ยยยยย    เจ็บเจ็บ  หน่อยยัยตัวแสบทำฉันเจ็บแสบมากนะ อย่าให้ถึงทีแก้แค้นแล้วกันจะเอาให้สาสมเลยคอยดู

ผมพยายามควบคุมความเจ็บเอาไว้แล้วเดินตามยัยนั้นเข้าไปในงานทันที ที่ผมสงสัยมากที่สุดก็คือทำไมยัยนี้แต่งตัวแบบนี้แล้วสวยจัง สวยมาก(รู้สึกเหมือนชมไปแล้ว) มันดูไม่เหมือนยัยทอมที่สุดแก่นคนนั้นเลยแม้แต่น้อย ถ้าเป็นแบบนี้นะคงมีแต่คนมาจีบไปนานแล้วไม่เหมือนตอนนี้ องุ่นเปรี่ยวเอ้ยยยยย

 

 

เริ่มเต้นรำได้สักครึ่งเพลงแล้วล่ะแต่ดูจากท่าทางของยัยกุ่ยช่ายนี่นะไม่มองหน้าผมเลยหันหน้าหนีตลอด แถมยังพยายามสะบัดมือผมออกจากเอวของเธออีกทั้งทั้งที่ผมไม่ได้อยากจะจับอยู่แล้วแต่ผมต้องทำเพราะการเต้นรำไง

 

กึก------------------

 

โอ๊ย!!!!

 

ผมกะโตนสุดเสียงเมื่อยัยกุ่ยช่ายยี้เหยียบเข้าที่นิวเท้าผมอย่างจังแถมยังเป็นส้นของรองเท้าอีก 

แสบได้โล่จริงจริงนะกุ่ยช่าย

 

เฮ้ย ขอโทดนะออทัมไม่ได้ตั้งใจอ่ะ :x  ^ู^

ยัยกุ่ยช่ายเอ่ยขอโทษแต่จากอาการแล้วดูเหมือนไม่ค่อยสำนึกสักเท่าไหร่เลยนะเพราะยัยแสบนี้พยายามกลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่ให้หลุดออกมาแต่ผมก็รู้อยู่แล้วล่ะว่ายัยนี้จงใจจะแกล้งผม หน็อย 

โ ด น !!!!

 

หมับ 

 

 

มานี่

 

ผมคว้าข้อมือยัยแสบนี้แล้วลากออกมาจากงานทันทีด้วยความโมโหสุดขีดที่พยายามอดกลั้นเอาไว้ยัยตัวแสบนี้ต้องได้รับบทเรียนและสองคดีที่ต้องชดใช้

1.ทำผมขายหน้า

2.เล่นไม่ดูรุ่น

ผมอยู่ปีสี่นะยัยนี่กล้ามากที่มาแหย่รุ่นพี่ที่โหดอย่างผม มันช่วยไม่ได้เพราะเธอเป็นคนปลุกซาตานในใจผมขึ้นมาเอง

 

"นี่ปล่อยนะ ออทัม ปล่อย!!"

กุ่ยช่ายร้องสุดเสียงเพราะแรงที่ผมบีบไปที่ข้อมือ ไม่ได้ตั้งใจหรอกแค่มันไปเอง

 

"เจ็บเป็นด้วยหรือไงกันยัยตัวแสบ"

ผมพูดแบบถากถางให้ยัยแสบนี้รู้สึกแสบๆคันๆเล่นน่ะ

 

"ฉันก็คนนะยะ อีกอย่างนายมีสิทธิ?อะไรมาลากฉันออกมาแบบนี้"

กุ่ยช่ายพูดด้วยสายตาที่เหมือนจะแค้นเคืองผมเต็มที่

 

"ก็แค่มีเรื่องอยากจะคุย"

 

"แต่ฉันไม่มี"

กุ่ยช่ายพูดพลางจะเดินกลับเข้าไปในงาน

 

เดี๋ยว """ 

 

ผมคว้าแขนของเธอไว้แล้วพยายามดึงเธอให้กลับมายืนอยู่ด้านหน้าอย่างเดิม

 

"จะคุยดีดีหรือจะคุยทั้งน้ำตา"

ผมถามด้วยน้ำเสียงที่กดต่ำทำให้ดูน่ากลัว

 

"ไม่คุยพูดไม่รู้เรื่องหรือไง ห๊ะ!!"

กุ่ยช่ายพูดพลางจะเดินออกไปอีกแต่ก็นะเสืออย่างผมน่ะไม่ปล่อยให้เหยื่อรอดไปหรอก

 

กรี๊ดดดดดด ปะ....ปล่อยน๊าาาาาา 

"นี่นายบ้าไปแล้วหรือไงเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย"

ยัยแสบนี้ร้องขึ้นมาเมื่อผมอุ้มยัยนี่พาดบ่าและเดินไปที่จอดรถ จับยัยแสบนี่ยัดไปในรถแล้วก็ขับไปที่บ้านพัก6ฤดูของวงผมด้วยความเร็วสูง ที่จริงพวกผมย้ายไปอยู่บ้านนั้นแล้วสักพักแหละแต่แค่ไม่บอกนักข่าวแค่นั้นเอง มันดูวุ่นวายที่มีคนรู้จักที่พักของพวกเรามากมาก

 

"นี่ นายจะพาฉันไปไหนน่ะ"

กุ่ยช่ายว๊ากกกกขึ้นมาเมื่อตั้งตัวนั่งได้ดีแล้ว

 

"ฉันไม่พาเธอไปขายหรอกน่า   ถึงแม้ขายคงไม่ได้ราคาหรอกม้าดีดกระโหลกแบบนี้น่ะ"

ผมพูดไปแบบแทงใจดำดำปี๋เลยด้วย หึหึ คำเนบแนมของผู้ชายน่ะเจ็บนะจะบอกให้

 

"O[]O หมายความว่าไงยะ ไม่ได้ราคา??"

ยัยแสบถลึงตาใส่ผมพลางถามออกมาแบบคาดไม่ถึง

 

"ตามที่ได้ยินนั้นแหละ"

ผมพูดแล้วหันไปขับรถต่ออย่างไม่ใส่ใจ

 

"คนโรคจิต"

กุ่ยช่ายด่าผมเข้าจังจังเลยแต่ไม่ค่อยเจ็บหรอกแค่นี้เอง

 

"....................................."

ผมก็เงียบใส่ไปจนกุ่ยช่ายเงียบไม่พูดอะไรเลยเอาแต่นั่งทำหน้าบึ้งตึง แต่รู้ไหมยิ่งทำท่าแบบนี้ยิ่งหน้ารักไปกันใหญ่เลย จะทำให้ผมหลงรักไปถึงไหน(หลุดปาก)

 

 

"ดะ...เดี๋ยวที่นี่ที่ไหน"

กุ่ยช่ายถามเพราะผมลงจากรถแล้วพยายามลากเธอออกมาจากรถก็ถ้ายัยนี้ไม่ดื้อก็คงไม่ต้องเจ็บตัวหรอกก็เล่นเกาะรถซะแน่นขนาดนี้คนหรือตุ๊กแกเนี่ย

 

"บ้านฉันไง"

ผมตอบสั้นสั้นพลางอุ้มยัยนี้ขึ้นมาแล้วตรงเข้าไปบ้านและรีบขึ้นบันไดขึ้นห้อผมทันที

 

[จบบันทึกพิเศษ : ออทัม]

 

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

 

ปะ.....ปล่อยน้าาาาา ช่วยด้วยค๊าาาาาาาาาาาาาาา ช่วยด้วย

 

ฉันร้องสุดเสียงเมื่อเห็นว่านายออทัมไม่มีท่าทีที่จะปล่อยฉันเลย แล้วหมอนี่จะพาฉันมาบ้านทำไมกับ

สงสัย

สงสัย!

สงสัย!!

สงสัย!!!

 

"นี่นายพาฉันมาที่นี่ทำไม"

ฉันถามพลางถอยให้ห่างที่สุดก็ตอนนี้ฉันอยู่ในห้องนอนของนายออทัมน่ะสิ

 

"มานั่งสิ ฉันแค่อยากจะคุย แต่ถ้าเธอไม่คุย จะทำอย่างอื่นก็ได้นะ"

ออทัมพูดพลางยิ้มร้ายออกมาทำให้ฉันขนลุกตัวสั่นไปหมดทั้งตัวแล้วเนี่ยรู้ไหมแถมใจยังเต้ยรัวไม่หยุดอีก ฮือออออ  พ่อจ๋า แม่จ๋า ช่วยลูกด้วย

 

 

"......................"

ฉันได้แต่เงียบแล้วไปนั่งที่โซฟาในห้องอย่างว่าง่ายเพราะไม่รู้ว่าออทัมจะทำอะไรมากกว่าที่ฉันคิดหรือเปล่าน่ะสิ พวก Bad Tattoo ทุกคนมีความโหดที่ต่างกันมากมากเหมือนพวกเสือซ่อนเล็บประมาณนั้น เสือผู้หญิงตัวจริงยังต้องยอมแพ้พวกนี่เลย T^T

 

"เธอน่ะ คิดยังไงกับฉัน"

O.O ตะลึงเจ้าค่ะเกิดมาก็เพิ่งเคยเห็นคนที่พูดตรงขนาดนี้ แต่ไม่รู้ทำไมพอได้ยินคำคำนี้ใจก็เต้นรัวเป็นจังหวะสามช่าขึ้นมากระทันหันแถมพูดไม่ออกอีกต่างหาก

 

"มะ...ไม่ได้คิดอะไร"

ฉันถึงกับพูดติดติดขัดขัดเพราะพูดไม่ค่อยออกเมื่อมองเข้าไปในดวงตาสีน้ำตาลเข็มคู่นั้น

 

"งั้นหรอ แต่ฉันเริ่มหวั่นไหวกับเธอแล้วนะ"

 

OxO พูดจบออทัมก็โผล่เข้ามาจูบฉันอย่างอ่อนโยนและเริ่มแรงขึ้น ทะ....ทะไมนะทั้งทั้งที่ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรแต่กลับใจเต้น เข่าอ่อน ตัวสั่น และแทบจะละลายไปทั้งตัว หรือว่าฉันจะหวั่นไหวกับนายคนนี้ ไม่จริงน่า คนอย่างกุ่ยช่ายน่ะหรอ

 

 o.o ออทัมค่อยค่อยถอนจูบออกแล้วมองหน้าฉันด้วยสายตาที่อ่อนโยน 

 

"ฉันชอบเธอ"

O[]O เพียงแค่ได้ยินคำคำนี้เท่านั้นแหละฉันก็แทบจะทรุดตัวลงกับพื้นด้วยความเขิลก็ไม่เชิงแต่ที่แน่แน่ตอนนี้ใจฉันจะทะลักออกมาแล้วนะ ย๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

 

"อะ....ออทัม"

ฉันเอ่ยชื่อเขาด้วยเสียงที่แผบเพราะไม่คิดว่าจะมีผู้ชายมาทำแบบนี้กับฉัน

 

"เธอว่าไงล่ะ"

ออทัมถามด้วยเสียงที่ดูแผ่วเบา

 

"..........."

ฉันไม่ตอบเพียงแต่กอดเขาเบาเบาแค่นั้นเท่าที่ฉันจะแสดงออกมาได้ดีที่สุดในชีวิต

ออทัมกอดตอบรับเบาเบา เขาคงจะรู้สินะว่าคำตอบของฉันคืออะไร .......