love mission ภารกิจรัก ทดแทนหัวใจนายจอมกวน

         เธอกำลังยืนอึ้งกับความเผด็จการของนายผีดิบที่กล้าพูดได้เต็มปากว่าเธอเป็นของเขา
’ทุกสิ่งทุกอย่างของฉันไปเป็นของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน??? แต่อย่างน้อยๆฉันก็ยังได้ไปโรงเรียนอยู่ดี ถึงแม้ว่าวันหยุดและเวลาหลังเลิกเรียนจะตกเป็นของเขาก็ตาม’
“เธอควรจะเริ่มงานของเธอได้แล้ว”
ชายหนุ่มพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มลึกน่าฟังที่ทำให้คนฟังขาสั่นพับๆจนแทบจะยืนไม่ไหว
“ฉันหิวแล้ว”
นิ่ง..นิ่ง..นิ่ง..นี่คืออาการที่เธอเป็นอยู่ตอนนี้ทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอบอกเขาไปมันไม่เข้าหูเขาเลยรึยังไง
’หิว....ก็ต้องกิน แต่สิ่งที่เขาจะกินมันคือเลือดของฉันนี่นา เลือดสดๆ เขาไม่สนใจว่าเลือดของฉันจะเป็นโรคอะไรเลยรึไง หรือว่า ร่างกายของผีดิบจะมีภูมิคุ้มกันต่อโรคทุกชนิด ไม่ได้การแล้ว จะอยู่ตรงนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว ไม่ได้แล้ววววว’ 
“ค๊อกๆๆ...โฮกๆๆ...อ้วกกกก....ค๊อกๆ..ฉัน โขกๆ..ไม่ไหวแล้ว แฮกๆๆขอฉันไปห้องน้ำก่อนนะ สงสัยอาการจะกำเริบ”
พูดจบหญิงสาวก็รีบวิ่งออกจากห้องไปโดยไม่รอคำอนุญาตจากเจ้าของห้องเลยสักนิด
เธอวิ่งออกมาอย่างไม่คิดชีวิตลงมาถึงชั้นล่างก็เจอลุงแหมบยืนรออยู่แล้ว
“ได้เวลาอาหารของคุณหนูแล้ว ครั้งนี้ผมจะทำให้ดูก่อน แล้วครั้งต่อไปหนูข้าวตอกต้องเป็นคนจัดการเองนะครับ”
ลุงแหมบเดินนำหญิงสาวไปพร้อมกับถาดอาหารที่มีฝาปิดมิดชิดและเหยือกน้ำแดง
’อาหารของนายผีดิบหรือ??? เขาไม่ได้กินอาหารโดยการดูดเลือดจากคอมนุษย์หรือ??? หรือว่า!!!   อาหารในนั้นจะเป็นเนื้อดิบๆ แล้วน้ำเหยือกนั้นก็เป็นเลือด เลือดที่ผสมน้ำแข็งเย็นๆชื่นใจ แล้วถ้าเขาไม่อิ่มขึ้นมา เขาอาจจะเข้าไปดูดเลือดฉันในห้องนอนเลยก็ได้ ให้ตายสิโรบิน!!!อันตรายดีแท้’
หญิงสาวเดินตามลุงแหมบไปจนถึงห้องของนายผีดิบก่อนจะเคาะประตูและเข้าไปอย่างชำนาญทุกสิ่งทุกอย่างที่ลุงแหมบทำล้วนแล้วแต่กระทำในความมืดทั้งสิ้น เธอเห็นเงาลุงแหมบก้มๆเงยๆอยู่มุมหนึ่งของห้องก่อนที่ห้องจะสว่างขึ้นจากเทียนต้นยาวที่อยู่บนโต๊ะอาหาร  ตอนนี้นี่เองที่เธอได้เห็นหน้าเขาชัดๆเป็นครั้งแรกจากแสงเทียนสีนวลๆเล่มนั้น หน้าตาของเขาดูเด็กมาก เด็กจนเธอคิดว่าอายุเท่าเธอด้วยซ้ำไป เส้นผมเขามีสีดำสไลต์ยาวจนถึงต้นคอ คิ้วเข้มหนาขับให้จมูกของเขาดูโด่งเป็นสันและริมฝีปากแดงได้รูปที่กำลังทานอาหารอย่างสง่างาม โอ้ เขาคือเจ้าชายผีดิบใช่ไหม
’นายนี่ต้องเป็นลูกผีดิบแน่ๆ ถึงได้ยังดูเด็กแบบนี้ คงเพราะกินแต่เลือดสดๆล่ะมั้งถึงได้ยังดูเด็กจนถึงตอนนี้ ในหนังที่ฉันเคยดู พวกผีดิบจะอายุไม่ต่ำกว่า100ปีกันทั้งนั้น’
เธอจ้องมองใบหน้าเขายามต้องแสงเทียนอยู่นานจนชายหนุ่มรู้ตัว
“มองอะไรของเธอ”
เมื่อถูกถามเธอถึงได้ตื่นจากภวังค์ความคิดและได้รู้ว่าตัวเองเผลอมองนายผีดิบอยู่นาน
“ต่อไปนี้หน้าที่ของเธอคือต้องนำอาหารขึ้นมาให้ฉันเข้าใจไหม”
“ไม่เข้าใจ ทำไมคุณไม่ลงไป เอ่อ...ทานอาหารข้างล่างล่ะคะ”
เธอได้รับอิทธิพลความกล้ามาจากแสงเทียนและใบหน้าหล่อเหลาราวเทพบุตรจึงได้ถามออกไปเช่นนั้น ชายหนุ่มเพียงแต่ยิ้มเล็กๆที่มุมปาก ยิ้มแค่นี่แหละที่ทำให้เธอถึงกับลืมหายใจ ลืมคำถาม ลืมหมดทุกอย่าง ลืมแม้กระทั่งรอยยิ้มนั้นเป็นของผีดิบที่จะกินเลือดเธอ
“ไม่ใช่เรื่องที่เธอควรรู้!!!”
แต่สิ่งที่ออกมาจากปากเขามันช่างตรงกันข้างกับรอยยิ้มเทพบุตรเมื่อสักครู่นี้อย่างสิ้นเชิง
“งั้นแสดงว่าเรื่องที่ฉันควรรู้ฉันสามารถรู้ได้ใช่ไหม”
เขาเงยหน้ามองเธอเงียบๆเพื่อรอให้เธอถามมา
“คุณกินข้าววันละกี่มื้อ แล้วกลางคืนจะกินอีกรึเปล่า”
เธอคาดหวังกับคำตอบของเขามากๆเพราะมันกำหนดชะตาชีวิตความอยู่รอดของเธอโดยตรง
“ฉันคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องที่เธอควรรู้แม้แต่นิดเดียว”
เขาตอบกลับมาเรียบๆก่อนจะดื่มน้ำแดงลงคอแบบรวดเดียวหมด หญิงสาวได้แต่ยืนลูบคอปลอยๆ
“เกี่ยวสิ!!! ทำไม่จะไม่เกี่ยวล่ะ เกี่ยวโดยตรงเลยแหละ ฉันต้องคอยหาอาหารให้คุณฉันก็ควรจะรู้สิว่าคุณกินเวลาไหนบ้าง”
ขณะที่พูดเธอก็พยายามหลบเลี่ยงสายตาจับผิดของเขาไปด้วย
“โอเค เข้าใจแล้ว หลักๆ3มื้อ 7โมงเช้า 11โมง 5โมงเย็น อาหารว่างช่วงบ่าย2 ส่วนมื้อดึกแล้วแต่อารมณ์”
หญิงสาวพยายามจดจำเวลาให้ขึ้นใจ
“แล้วแต่อารมณ์ ไม่ได้ซิ!!! คุณต้องบอกให้หมด กะเวลาให้เป๊ะ ถ้าหากคุณหิวขึ้นมาตอนที่ฉันนอนแล้ว ฉันก็ตายน่ะซิ!!!”
เขามองหน้าเธอแบบกวนๆก่อนจะลุกจากโต๊ะอาหารแล้วเดินเขามาหาเธอใกล้ๆ แต่หญิงสาวกลับก้าวถอยหลังไปจนชิดกำแพง
’ไม่นะ ถึงนายจะหล่อมากแค่ไหน แต่ชีวิตของฉันต้องมาก่อน นายจะมาใช้เลือดฉันเป็นของหวานไม่ได้’
“นี่ซิคือสิ่งที่เธอควรรู้   เราต้องนอนพร้อมกัน”
นอนพร้อมกัน นอนพร้อมกันนนนนนนนนนน คือสิ่งเดียวที่อยู่ในหัวเธอตอนนี้
 
                                                      .....โปรดติดตามตอนต่อไป.....