love mission ภารกิจรัก ทดแทนหัวใจนายจอมกวน

 “เสียงกระดิ่งมันทำไมหรือคะ”

หญิงสาวเอ่ยถามทั้งๆที่คำตอบทั้งหมดมันไหลเวียนอยู่ในสมองของเธออยู่แล้ว

“แสดงว่าคุณหนูเรียกใช้ครับ”

’เรียกให้ไปตายน่ะซิ ต้องไปเป็นเหยื่ออันโอชะให้กับผีดิบแสนดุร้าย ฉันรับไม่ได้!!!’

เธอทำได้แค่เพียงเถียงอยู่ในใจเพราะตอนนี้หนทางที่จะหนีออกไปจากที่นี่ดูจะริบหรี่ลงไปทุกที

“เชิญคุณพักผ่อนตามสบายนะครับ”

“ไม่ต้องเรียกหนูว่าคุณหรอกค่ะ หนูอายตัวเอง ลุงคิดว่าหนูเป็นลูกเป็นหลานคนนึงนะคะ หนูชื่อข้าวตอกช่วยเมตตาหนูบ้างนะคะ”

ถ้านี่เป็นคำขอสุดท้ายก่อนตายของเธอล่ะก็ เธอคงขอผิดคนแล้วล่ะ เพราะคนที่กำหนดชะตาชีวิตของเธอนั้นคือเจ้าของเสียงกระดิ่งต่างหาก

หลังจากลุงแหมบออกจากห้องไปเธอก็มีเวลาอยู่กับตัวเองอีกนิด เวลาที่เธอคิดว่าปลอดภัยที่สุดตั้งแต่ได้เข้ามาเหยียบในบ้านหลังนี้ เสื้อผ้าของเธอยังคงอยู่ในกระเป๋าเช่นเดิมเพื่อความพร้อมในการหลบหนีหากเกิดสถานการณ์ที่คาดไม่ถึง เธอเดินสำรวจช่องทางการหลบหนีไปทั่วห้อง แต่ก็มีทางเข้าออกแค่ทางเดียวก็คือประตูที่เธอพึ่งเข้ามานั่นเอง หญิงสาวรู้สึกว่าชีวิตเธอกำลังนั่งรอให้ความตายเรียกหายังไงชอบกล 

’มีบริษัทที่ไหนรับทำประกันชีวิตของฉันบ้างไหมนะ!!!’

กริ๊ง..กริ๊ง..กริ๊ง..กริ๊ง...

ในที่สุดเวลาที่เธอไม่อยากให้มาถึงก็มาถึงจนได้ หัวใจของเธอแทบหยุดเต้นเมื่อเสียงกระดิ่งดังขึ้นอีกครั้ง และอีกครั้งเรื่อยๆ เหมือนเป็นการเร่งให้เธอเข้าไปตายเร็วขึ้น

          บุรุษเพศที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความหล่อเหลาอย่างกับดาราชื่อดังนั่งอยู่บนเตียงนอนกว้างในห้องที่มืดสนิดกำลังนั่งสั่นกระดิ่งรอคอยความสนุกที่กำลังจะเข้ามาหาเขา สายตาของเขาคุ้นชินกับความมืดมิดไปซะแล้ว ตั้งแต่ที่เขาเลือกใช้ชีวิตที่เหลือไปพร้อมกันความหลังอันโหดร้ายที่เขาได้เจอมา เขาเลือกที่จะปิดกันตัวเขาและโลกภายนอกด้วยความมืดมิดที่น่าพิศมัยกว่าสิ่งใด

หญิงสาวเดินมาหยุดอยู่หน้าห้องที่มีเสียงกระดิ่งดังไม่หยุด เธอสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆเพื่อตั้งสติและบอกตัวเองว่าในห้องนั้น ’ไม่มีอะไรน่ากลัวเลย สักนิด.. เดียว’ เธอยื่นมือเย็นๆไปเคาะประตูเบาๆ

ก๊อก..ก๊อก..ก๊อก..

ประตูเปิดออกเองอย่างช้าๆ ช้าจนทำให้คนที่ยืนอยู่หน้าห้องก้าวขาไม่ออก ความเยือกเย็นถายในห้องส่งผ่านมาถึงคนที่อยู่ด้านนอกอย่างน่าขนหัวลุกความวังเวงเขาครอบคลุมพื้นที่อย่างรวดเร็วทุกอย่างเงียบสนิดจนเธอได้ยินเพียงเสียงลมหายใจของเธอเท่านั้น

“ระ..เรียกฉันมีอะไรจะใช้หรือคะ”

เธอกลั้นหายใจรอฟังคำตอบจากความมืด

 “จัดของเสร็จแล้วใช่ไหม”

นั่นคือคำตอบจากความมืดที่ฟังดูเยือกเย็นชวนขนหัวลุก ในหัวของหญิงสาวฉายภาพผีดิบดูดเลือดซ้ำไปซ้ำมา

“เสร็จ..แล้ว..ค่ะ”

เธอพยายามควบคุมเสียงไม่ให้สั่นเหมือนตัวของเธอ

“ดี ต่อไปนี้เธอต้องดูแลฉันทุกวัน”

ทุกวัน เธอนึกภาพตัวเองโดนกัดคอดูดเลือดทุกวันจนร่างกายซูบผอมทรุดโทรม

’ตาย ฉันต้องตายแน่ๆ ขืนดูดเลือดฉันทุกวัน ร่างกายคงแย่แน่ๆ เขาไม่ได้ดูดเลือดกันวันละหยดเหมือนยุงซักหน่อย’

หญิงสาวพยายามหาทางออกไม่ให้เขาดูดเลือดเธอไปได้

“ทุกวัน คงไม่ได้หรอกค่ะ เพราะฉันต้องไปโรงเรียน”

“เรียนหรือ”

นายผีดิบตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงแปลกใจ ก่อนจะปรับให้เป็นเยือกเย็นเช่นเดิม

“ไม่เป็นไร วันหยุดเธอต้องมาดูแลฉัน”

วันหยุดเพียง2วันต่อสัปดาห์ มันช่างดูยาวนานและทุกข์ทรมานก็ตอนที่ต้องอยู่กับผีดิบนี่แหละ

“ค..คือวันหยุดฉันก็ไม่ว่าง ฉันต้องออกไปทำงาน”

เธอพูดไปเรื่อยเปื่อยเพราะไม่อยากอยู่กับนายผีดิบเพียงสักวินาทีเดียว ในขณะที่เธอกำลังยืนคุยกับความมืดอยู่นั้นเสียงทุ้มต่ำแสนเยือกเย็นก็ดังขึ้นข้างๆหูเธออย่างแผ่วเบา

“ตอนนี้เธออยู่ที่นี่ เธอเป็นคนของฉัน ไม่ว่าจะทำอะไรหรือไปไหน ถ้าฉันไม่อนุญาตเธอก็ไม่มีสิทธิ์ทั้งนั้น”

แม้เสียงที่เธอได้ยินจะเบาแผ่วอยู่ข้างหู แต่มันกลับดังก้องไปทั้งหัวใจ เธอแทบจะยืนไม่อยู่เมื่อเธอรู้สึกถึงร่างกายที่เดินป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้ๆตลอดเวลา  ในเมื่อเธอต้องอยู่กับเขาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ก็เหลือวิธีสุดท้ายที่สามารถทำให้เธออยู่รอดจากผีดิบเยือกเย็น

“ตะ..ตอนน นี้ ฉันกำลังไม่สบาย เป็นโรคติดต่อเกี่ยวกับระบบเลือด ฉันไม่มีทางหายขาดจากโรคนี้ คุณเข้าใจฉันใช่ไหม แค๊กๆ”

เธอพูดไปก็ไอไปเหมือนคนที่กำลังเป็นโรคร้ายหมดทางรักษา 

“ไม่สบายอย่างนี้คงไปเรียนไม่ได้แล้วซินะ”

“ไม่เลย ฉันไปได้”

เธอรีบตอบกลับด้วยน้ำเสียงรนๆอย่างลืมตัว เพราะคิดว่าทางหนีของเธอกำลังแคบลง เมื่อเห็นว่าเขาเงียบไปเธอจึงต้องรีบแก้ไขสถานการณ์คับขัน

“คือ การเรียนจบมันเป็นความไฝ่ฝันอันสูงสุดของฉัน แค๊กๆ..ฉันจึงแค๊กๆ..อยากทำโขกๆ..ก่อนตายแหว..”

เธอทั้งไอทั้งอวกเพื่อให้สมจริงที่สุดเท่าที่จะทำได้

“ฉันให้เธอไปเรียนได้ แต่เวลาที่เหลือของเธอทั้งหมด คือของฉัน”

สิ้นเสียประกาศิตนั้นก็ต่อด้วยเสียงชีพจรของเธอทันที

ตี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

                                                   .....โปรดติดตามตอนต่อไป.....