love mission ภารกิจรัก ทดแทนหัวใจนายจอมกวน

               ค่ำคืนที่แสนวุ่นวายค่อยๆผ่านไปช้าๆ ชายหนุ่มกลับมานั่งที่โต๊ะอาหารด้วยอาการอ่อนล้า แต่มันเป็นเพียงแค่แรงกายเท่านั้น เพราะหัวใจเขาตอนนี้มีความสุขเหมือนกำลังโลดแล่นอยู่บนสรวงสวรรค์ ที่มีนางฟ้ามหาโหดตรงหน้าเป็นผู้มอบความสุขให้เขา
หญิงสาวรู้สึกผิดขึ้นมาทันทีเมื่อได้ฟังความจริงเรื่องลุงแหมบ ก้อนแข็งๆวิ่งขึ้นมาจุกอยู่ในคออย่างรวดเร็ว เธอรู้สึกว่าทำรุนแรงกับเขาไปมากโข มากซะจนคำว่าขอโทษอาจไม่เพียงพอด้วยซ้ำไป
สภาพชายหนุ่มในชุดนักเรียนสวมผ้ากันเปื้อนผมเผ้ายุ่งเหยิงแก้มซ้ายเป็นรอยแดงอย่างเห็นได้ชัด ที่เอาแต่กุมจมูกอยู่ตลอดเวลา เขาไม่แม้แต่จะต่อว่าเธอเลยสักนิด ซึ่งมันก็ยิ่งทำให้เธอรู้สึกแย่เข้าไปอีก
“นี่...”
หญิงสาวเรียกสั้นๆ เขาหันมามองเธอเล็กน้อย 
ชายหนุ่มไม่ได้โกรธเลยสักนิด แต่เขาเองก็ต้องเล่นตัวบ้างเป็นธรรมดา
“เจ็บมากรึเปล่า”
เธอถามด้วยน้ำเสียงที่ดูไม่ใส่ใจ แต่ข้างในใจกลับรู้สึกผิดจนแทบจะระเบิดออกมา
“ทำไม ห่วงฉันด้วยหรือ”
ชายหนุ่มถามด้วยน้ำเสียงงอนๆก่อนจะเสมองทางอื่นเพื่อเก็บซ่อนร่องรอยแห่งความสุขที่ส่องออกมาจากดวงตา แต่สำหรับคนตรงหน้าแล้ว การกระทำของเขามันคือ
’โกรธชัดๆ..โกรธฉันแน่ๆ..’
“เป็นผู้ชายอย่าขี้งอนเลยน่าาาา”
“....”
“นี่นาย...คิดจะงอนฉันจริงๆใช่ไหมเนี่ย”
“....”
“โอเค...”
หญิงสาวลุกขึ้นไปนั่งข้างๆชายหนุ่ม เธอจับใบหน้าเขาให้เข้ามาใกล้ ก่อนจะจับมือหนาที่กุมจมูกตัวเองไว้ออกอย่างแผ่วเบา เธอมองร่องรอยฟันของเธออย่างรู้สึกผิด เธอลูบเบาๆที่ปลายจมูกของเขาก่อนจะเป่าลมอุ่นๆใส่แผลนั้นอย่างห่วงใย เขามองการกระทำของเธอด้วยหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ ลมอุ่นๆนั้นมันอุ่นมาถึงหัวใจที่เคยด้านชาของเขา ชายหนุ่มอยากให้ช่วงเวลาตอนนี้มันหยุดลงเหลือเกิน หยุดลงที่ตรงนี้ หยุดลงที่ความสุขล้นเช่นนี้
“ฉันขอโทษนะ”
หญิงสาวพูดออกมาจากหัวใจที่มีแต่ความรู้สึกผิด เธอลูบใบหน้าซีกซ้ายที่แดงเป็นรอยมืออย่างแผ่วเบา
’เธอทำอะไรลงไปรู้ตัวไหมข้าวตอกเอ้ยยยยย’
ชายหนุ่มจับมือเธอที่กำลังลูบแก้มเขา ให้ลูบคลำอยู่อย่างนั้น เขาหลับตาลงรับสัมผัสอุ่นๆจากมือบางอย่างโหยหาก่อนน้ำตาจะไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ 
ภาพความทรงจำเก่าๆย้อนกลับมาสู่หัวใจเขาอีกครั้ง ภาพความสุขเมื่อครั้งที่เขายังอยู่ที่ประเทศญี่ปุ่นบ้านเกิดของเขาย้อนกลับมาอีกครั้ง ภาพที่เขาพยายามลืมมากว่า2ปีย้อนกลับมาอีกครั้ง ภาพเขากำลังจับมือหญิงสาวผมสั้นสุดน่ารักอย่างมีความสุขกำลังฉายซ้ำไปวนมาในหัวเขา น้ำตาแห่งความคิดถึงความรู้สึกเก่าๆไหลลงมาสู่มือหญิงสาวตรงหน้า เธอได้แต่ตกใจกับน้ำตาของเขา
“นายเป็นอะไร...เจ็บตรงไหนรึเปล่า”
หญิงสาวใช้มืออีกข้างเช็ดน้ำตาให้เขาด้วยความเป็นห่วง แต่ชายหนุ่มกลับไม่ได้ยินเธอสักนิด เขายังคงอยู่ในภวังค์แห่งความทรงจำเก่าๆของเขาต่อไป 
ภาพหญิงสาวผมสั้นที่จับมือเขาอย่างแนบแน่นและเดินไปพร้อมกันบนถนนคนเดินใจกลางกรุงโตเกียว ที่ซึ่งเป็นศูนย์รวมวัยรุ่นและคู่รัก ทั้งสองเดินดูของกันอย่างมีความสุข ความรักกำลังผลิบานราวกับดอกซากุระที่แสนสวยงาม รักแรกที่เกิดขึ้นกับเพื่อนสมัยเด็กช่างเป็นรักที่งดงามยิ่ง เขาและเธอไม่เคยห่างกัน เขาปกป้องเธอด้วยชีวิตทั้งหมดที่เขามี หญิงสาวคือรักแรกและรักเดียวสำหรับเขา
’โอ้...ฉันคิดถึงเธอเหลือเกิน...’
“มิซึกิ...”
เสียงแผ่วๆจากชายตรงหน้าที่ยังไม่ได้สติวิ่งไหลเข้ามาในหัวใจของเธออย่างจัง และดังก้องไปทั้งหัวใจ ที่ตอนนี้เต้นแผ่วลงๆทุกที หัวใจของหญิงสาวเจ็บปวดราวถูกเข็มนับพันกระหนำแทงลงมาอย่างรุนแรง หญิงสาวพยายามห้ามมือเล็กที่ถูกเขากุมไว้ไม่ให้สั่นจนทำให้เขาหลุดออกจากภวังค์ น้ำตาใสๆไหลลงมาเช่นเดียวกันคนตรงหน้า สำหรับหรับเธอน้ำตานี้เพื่อเขาแต่สำหรับเขาน้ำตานี้เพื่อใครกัน....
’มิซึกิ เธอคนนี้ใช่ไหม ที่ทำให้นายเป็นแบบนี้’
เธอพยายามเก็บกดก้อนสะอื้นไห้ลงคอ แต่ก็ไม่เป็นผล ยิ่งเธอพยายามห้ามแค่ไหนความเจ็บปวดเสียใจยิ่งตีรวนขึ้นมาเป็นก้อนสะอื้นอีกครั้ง เธอใช้มือที่ว่างของเธอปิดปากไม่ให้มีเสียงลอดออกมาแม้แต่นิดเดียว
’โอ้...ความรัก...มันช่างทรมานเหลือเกิน ’
เธอสะอื้นสุดตัวเมื่อความอดทนถูกแทนที่ด้วยความเจ็บปวดเสียใจ จนทำให้ชายหนุ่มหลุดจากภวังค์ที่แสนคิดถึง เขาลืมตาขึ้นมาพร้อมน้ำตาเต็มใบหน้า มือบางที่เขากำลังกุมอยู่กำลังสั่นเทา ชายหนุ่มเองก็ตกใจเช่นกันที่เห็นเธอกำลังร้องไห้
“ข้าวตอก...เธอเป็นอะไร ฉันทำเธอเจ็บรึเปล่า”
’เพราะฉันคิดถึงอดีตใช่ไหม ถึงเผลอทำเธอเจ็บตัวแบบนี้’
ชายหนุ่มได้แต่เอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้เธออย่างแผ่วเบา แต่หญิงสาวกลับหลบมือของเขาก่อนจะชักมือที่ถูกเขากุมไว้กลับอย่างรวดเร็ว เธออยากจะไปให้พ้นๆจากจุดนี้ จุดที่แสนจะเจ็บปวด 
“ฉันขอตัวก่อน”
“เธอเป็นอะไรข้าวตอก เป็นอะไร”
“....”
“ร้องไห้ทำไม บอกฉันสิ บอกฉัน”
“....”
“นี่!!!”
เธอเดินขึ้นมาโดยไม่ฟังเสียงที่ตะโกนเรียกด้วยความห่วงใยของคนข้างหลังเลยแม้แต่น้อย
 
                                        .....โปรดติดตามตอนต่อไป.....