love mission ภารกิจรัก ทดแทนหัวใจนายจอมกวน

               เสียงสะอื้นไห้ดังก้องไปทั่วทั้งห้องที่มืดสนิท ความเจ็บปวดอ่อนแอเข้าเกาะกุมจิตใจจนเธอเผลอหลับไปในที่สุด หลับไปทั้งน้ำตา

ชายหนุ่มนั่งคิดถึงเรื่องที่ทำให้เธอร้องไห้ เขาแน่ใจว่าต้นเหตุต้องมาจากเขาแน่ๆ แต่คิดเท่าไรมันก็คิดไม่ออกสักทีว่าเขาทำอะไรรุนแรงลงไปบ้าง แต่สิ่งที่ทำให้เขารู้และแน่ใจที่สุดในตอนนี้ก็คือตลอดเวลา2ปีที่เขาพยายามลืมอดีตที่แสนเจ็บปวดนั้น มันล้มเหลวทั้งหมด ตอนนี้เขายังจำมันได้ เขายังคิดถึงผู้หญิงที่เขารัก เขายังคิดถึงเธอหมดหัวใจ ถึงแม้เธอจะทำให้เขาเจ็บปวดมากมายขนาดไหน แต่ภาพที่เขายังจดจำได้ก็คือความน่ารักของเธอ ความสุขที่เธอเคยมอบให้เขา และความรักที่เขาให้เธอเท่านั้น เขาลืมเรื่องราวเลวร้ายที่เกิดเพราะเธอไปเสียสนิท

’สองปีที่ผ่านมา สองปีที่ฉันเอาแต่หมกตัวอยู่ในห้อง มันคืออะไร...ในเมื่อวันนี้เธอยังคงอยู่ในความทรงจำ เธอยังคงอยู่ในความคิดถึง เธอยังคงอยู่ในใจฉันเสมอมา...’ 

ชายหนุ่มได้แต่ถามใจตัวเองอย่างเหนื่อยล้า เขายังคงนั่งเงียบๆอยู่ในห้องครัวพร้อมกับคำถามที่เขายังหาคำตอบไม่ได้

               ….. 7.00น. ของวันเสาร์ที่แสนจะสดใส แต่สำหรับเธอแล้วมันเป็นวันที่แสนจะหดหู่จิตใจเหลือเกิน วันนี้เธอตั้งใจจะออกไปข้างนอกตลอดทั้งวันเพื่อหลีกหนีกับความเจ็บปวดที่เธอยังทำใจไม่ได้ เธอจึงเลือกที่จะออกจากบ้านแต่เช้า ออกไปอย่างเงียบๆเท่าที่จะทำได้ 

เธอเดินอย่างช้าๆและแผ่วเบาราวกับหัวขโมยฝึกหัดก็ไม่ปาน หญิงสาวในชุดเสื้อยืดสีน้ำตาลกางเกงยืนขายาวตัวเก่ง และรองเท้าผ้าใบคู่เก่าที่เธอนำติดตัวมาด้วย รวมกันเป็นเธออย่างทะมัดทะแมง เธอเดินผ่านห้องครัวโดยที่ไม่ได้สังเกตเลยว่าชายหนุ่มยังคงนั่งอยู่ตรงนั้น ทั้งคืน

“นั่น...เธอกำลังจะไปไหน”

เขาถามเสียงแผ่วๆอย่างคนรู้สึกผิดมากมาย แต่ไม่รู้ว่าผิดอะไร

“...”

เธอตกใจที่เขาเห็นเธอ แต่ก็ยังไม่หันไปมองเขา เธอไม่กล้าแม้แต่จะไปเผชิญหน้ากับเขา เพราะเธอเองที่เป็นคนทำให้ตัวเองเสียใจไม่ใช่ความผิดของเขาแม้แต่น้อย

’ฉันผิดเองที่ไปชอบนาย...’

“นี่!!!ข้าวตอก มาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน”

ชายหนุ่มวิ่งเข้ามาจับแขนเธอให้หันหน้ามาคุยกับเขาตรงๆ เธอมองหน้าเขาให้นิ่งที่สุดเท่าที่จะนิ่งได้พยายามซ่อนความเจ็บปวดเสียใจอย่างเต็มที่ ซ่อนมันให้ลึกที่สุด

“เรื่องเมื่อคืน เกิดอะไรขึ้น ฉันทำอะไรให้เธอเจ็บปวดใช่ไหม”

เธอเงยหน้ามองเขาด้วยสายตาว่างเปล่าเท่าที่จะทำได้ พยายามเก็บกดน้ำตา เก็บกดความรู้สึกไว้ให้ลึกที่สุด

“ไม่มีอะไร เรื่องเมื่อคืนนายไม่ผิด ฉันผิดเอง...คนเดียว และนายก็ไม่จำเป็นต้องรู้อะไรทั้งนั้น”

เธอสูดหายใจเข้าปอดลึกๆอย่างคนที่กำลังสะกดอารมณ์ตัวเองเอาไว้

อย่านะข้าวตอก...อย่าปล่อยมันออกมา เธอร้องไห้มามากพอแล้ว ให้ตายสิโรบิ้นทำไมความรักมันเจ็บปวดอย่างนี้

“และฉันก็ไม่เป็นอะไรแล้ว ขอตัวก่อน...”

เธอพูดแค่นั้นก่อนจะเดินออกมาอย่างรวดเร็ว เธอเดินมาถึงป้ายรถเมร์ที่มีผู้คนมากมายยืนรออยู่ พวกเขาต่างเร่งรีบเพื่อไปรับผิดชอบหน้าที่ของตน

‘พวกเขาจะมีเรื่องราวที่ทำให้เสียใจบ้างไหมนะ หรือว่าพวกเขาจะไม่มีเวลาเหลือพอที่จะเสียใจอะไร ใช่แล้ว...สำหรับพวกเขาแล้ว สิ่งที่เสียใจที่สุดก็คือครอบครัวไม่มีกินสินะ ครอบครัวของพวกเขาสำคัญที่สุดเพราะต้องคิดเสมอว่า พรุ่งนี้คนในครอบครัวจะเอาอะไรกิน คนในครอบครัวจะเป็นอย่างไร พวกเขาจึงไม่มีเวลามาเสียใจกันเรื่องเล็กน้อยแบบฉัน ใช่แล้ว... สิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตฉันคือตัวฉันเอง ชีวิตที่แสนสั้นและมีค่า ฉันต้องอยู่บนโลกนี้ให้มีความสุขที่สุด ฉันไม่มีเวลามากพอสำหรับมานั่งร้องไห้เสียใจ ฉันมีเป้าหมาย และเป้าหมายของฉันก็คือช่วยนายนั่นให้กลับมาเป็นคนเดิมเท่านั้นพอ’

เมื่อเธอปลงและเข้าใจกับชีวิตพอแจ่มแจ้งแล้วเธอจึงเดินไปขึ้นรถประจำทางคันเก่า จุดหมายของเธอคือหอสมุดศูนย์รวมเหล่าหนอนหนังสือมากมาย ภารกิจอีกอย่างที่เธอได้รับมอบหมายก็คือการสร้างละครเวทีให้กับห้องเรียนของเธอ

ภายในหอสมุดใจกลางกรุงเทพมหานครที่เป็นศูนย์รวมผู้คนมากมาย ที่เต็มไปด้วยชั้นวางหนังสือเรียงรายทอดยาวไปจรดอีกฟากฝั่ง โต๊ะอ่านหนังสือมากมายเรียงรายกันอยู่กลางโถงอย่างเป็นระเบียบ ด้านหลังของโถงซึ่งถัดไปจากโซนโต๊ะอ่านหนังสือเป็นกำแพงกระจกใสขนาดใหญ่ ที่ทอดยาวไปจนถึงอีกมุมหนึ่งของห้องโถงนั้น

เธอยืนหยุดมองความกว้างใหญ่ของหอสมุดที่เธอไม่เคยคิดที่จะเข้ามาเลยสักครั้ง เนื่องจากเป็นเวลาที่หอสมุดพึ่งเปิดทำการจึงทำให้ผู้คนที่มาอ่านหนังสือดูบางตา

“กรุณากรอกข้อมูลด้วยนะคะ”

พนักงานสาวประจำหอสมุดที่อยู่ในสภาพครึ่งหลับครึ่งตื่นยื่นแบบฟอร์มมาให้เธอเซ็น เธอกรอกข้อมูลส่วนตัวตามที่ทางหอสมุดต้องการจนครบก่อนจะเดินไปที่ชั้นวางหนังสืออย่างตื่นเต้น

‘ให้ตายสิโรบิ้น ให้อยู่ที่นี่ทั้งวันยังได้เลย’

 เธอเดินไปทางชั้นวางหนังสือนวนิยายที่เธอชอบอ่าน ตอนนี้เธอมีความสุขราวกับเดินอยู่กลางทุ่งดอกไม้ที่สุดแสนจะงดงามและหอมหวาน

‘จะเลือก สโนว์ไวท์กับคนแคระทั้งเจ็ด หรือ ซินเดอร์เรร่าดีนะ เรื่องราวมันน่าสนใจทั้งคู่ ลองอ่านก่อนแล้วกัน ’

เธอเลือกนั่งที่มุมห้องด้านนอกสุดของส่วนโต๊ะอ่านหนังสือ ติดกับกำแพงกระจกใสบานใหญ่ แสงแดดอุ่นๆยามเช้าส่องผ่านหน้าต่างเข้ามา เธอนั่งอ่านหนังสือคนเดียวเงียบๆ จนเวลาร่วงเลยไปนานโข ผู้คนเริ่มเข้ามาอ่านหนังสือกันมากขึ้นๆจนความเงียบสงบที่เคยมีห่างหายไปอย่างช้าๆ

กลุ่มชะนีอเมซอนห้าคนเดินมานั่งอยู่โต๊ะหน้าเธอและเริ่มต้นเม้าส์มอยอย่างออกรสออกชาติโดยไม่เกรงใจใคร ทุกคนได้แต่เงยหน้าจากหนังสือเล่มโปรดเพื่อมองกลุ่มนั้นด้วยสายตาตำหนิไม่เว้นแม้แต่หญิงสาวด้วย แต่กลุ่มชะนีอเมซอนหาได้นำพาไม่  พวกเธอยังคงเม้าส์มอยเสียงดังต่อไป หญิงสาวได้แต่ทำใจและนั่งอ่านหนังสือต่อไปอย่างเดิม

“นี่ๆๆ...พวกเธอดูซิว่า ผู้ชายคนนั้นเขามองฉันอยู่ใช่ไหม”

หนึ่งในกลุ่มชะนีพูดขึ้นอย่างภูมิใจ

“ใช่ๆ เขามองมาทางกลุ่มเราด้วย”

“เธอว่าฉันแต่งหน้าอีกดีปะเชอร์รี่ หน้าฉันซีดรึเปล่า”

“เธอสวยแล้วล่ะเบลล่า”

หญิงสาวที่นั่งอ่านหนังสืออยู่หลังกลุ่มชะนีอเมซอน ได้แต่ถอนหายใจยาวๆ เธอไม่มีสมาธิอ่านหนังสือเลยแม้แต่น้อย

“ฉันว่าเขาต้องสนใจใครสักคนในกลุ่มเราแน่ๆเลย”

หญิงสาวอีกคนบอก

“ฉันเห็นด้วยนะไอริณ ดูสิเขายิ้มให้ด้วย”

“เธอว่าเขาสนใจใครล่ะแคนดี้”

“ฉันว่านะ เขาน่าจะสนใจ ยัยเอมิ แน่ๆเลย ยัยนี่สวยที่สุดในกลุ่มนี่นา”

“ไม่ใช่ฉันหรอกแคนดี้ ”

ยัยคนที่ชื่อเอมิตอบหลับมาอย่างเสียงอ่อนเสียงหวาน ถึงแม้หญิงสาวที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ข้างหลังจะไม่เงยหน้ามองกลุ่มชะนีที่นั่งคุยกันอย่างออกรสออกชาติ แต่เธอก็รู้เรื่องราวที่ชะนีกลุ่มนี้พูดกันทั้งหมด (ไม่ค่อยตั้งใจฟังเลย...)

‘ในกลุ่มยัยชะนีอเมซอนมีกันอยู่ห้าคนและแต่ละคนชื่อไฮโซโบว์ใหญ่ๆกันทั้งนั้นเลย ทั้ง เชอร์รี่ เบลล่า ไอริณ แคนดี้ และก็เอมิ แต่ยัยเอมิท่าทางจะเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่น เพราะพูดไทยไม่ค่อยจะชัด และทั้งห้าคน กำลังรอให้เจ้าชายที่เธอหมายหมั้นไว้เข้ามาเลือกคู่อย่างใจจดใจจ่อ’

                                                           .....โปรดติดตามตอนต่อไป.....