love mission ภารกิจรัก ทดแทนหัวใจนายจอมกวน

              เธอหลับไปในอ้อมกอดที่อบอุ่นและปลอดภัยของเขา  ความอ้างว้างความขาดหายถูกเติมเต็มด้วยความรู้สึกดีๆที่เขาส่งมาให้ สายลมเย็นๆยามบ่ายพัดพาเอาสติที่เลื่อนลอยไปไกลกลับมาสู่เธออีกครั้ง ดวงตาที่บวมแดงจากการร้องไห้อย่างหนักลืมขึ้นจากการหลับใหลนิทรา ดวงตาแดงๆมองเห็นท้องฟ้าใสในโรงเรียนไฮโซแห่งเดิม เธอพบว่าตัวเองนอนอยู่ใต้ต้นไม่ใหญ่ในสวนพักผ่อนของโรงเรียน สายตากวาดมองไปรอบๆก่อนจะไปสบตากับนายผีดิบที่หน้าห่างกันไม่ถึงคืบ ตอนนี้เองที่เธอพึ่งรู้ตัวว่ากำลังนอนหนุนตักเขาอยู่ สายตาที่เขาส่งมาให้เธอบ่งบอกถึงความห่วงใยอย่างไม่ปิดบัง เธอยิ้มให้เขาอย่างลืมตัว
’นายผีดิบจอมกวนคนนี้ใช่ไหมที่ช่วยเธอไว้ ขอบคุณนะ’
ถึงแม้เขาจะเป็นผีดิบชวนสยองขวัญแต่เขาก็เป็นคนช่วยเธอไว้ในตอนที่เธอเจอเรื่องเลวร้าย เขาไม่รังเกียจเธอเหมือนดั่งใครๆ เธอเองก็จะมองข้ามตัวตนของเขาไปเช่นกัน เธอจะมองแต่ความดีของเขาเท่านั้น เธอปฏิญาณกับตัวเองก่อนจะยิ้มกว้างให้ชายตรงหน้า
ชายหนุ่มทำได้เพียงนั่งนิ่งๆให้เธอได้หนุนตักหลับสบายเท่านั้น เขาใช้มือเช็ดคราบน้ำตาให้เธออย่างแผ่วเบาเพราะกลัวเธอจะตื่นจากการหลับใหล ชีวิตเธอมีความทุกข์มากกว่าเขาเสียอีก แต่เธอก็เลือกที่จะสู้กับมัน ต่างจากผู้ชายอย่างเขาที่เอาแต่คอยหนีปัญหาจนเกือบทำให้อนาคตดับลง เขาต้องขอบคุณเธอสินะ ที่ทำให้เขากล้าออกมาจากอดีตที่แสนเจ็บปวดและโหดร้าย ที่ทำให้เขารู้ว่าความเจ็บปวดที่เขาเคยได้รับนั้นมันเล็กน้อยมากเมื่อเทียบกับสิ่งที่เธอเจอมาตลอดเช่นนี้
’เธอทำให้ฉันอยากปกป้องเธอตลอกไป’
เขายิ้มตอบเธออย่างสุขใจที่ได้เห็นรอยยิ้มสดใสของเธออีกครั้ง หลังจากที่เธอผ่านเรื่องเลวร้ายมา
เธอลุกพรวดพราดขึ้นมาจากตักเขาด้วยความตกใจถึงเวลาแห่งความสุขที่ผ่านไปอย่างรวดเร็ว มันคงจะกินเวลาเรียนของเธอไปนานโข และด้วยความที่เธอลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็วจึงทำให้หัวเธอและเขาชนกันอย่างแรง
“โอ๊ยยย!!!!”
ทั้งคู่ร้องพร้อมกันด้วยความเจ็บปวดและตกใจ
“เธอทำอะไรของเธอน่ะยัยบ้า!!! คางฉันแตกหมดแล้วมั้งเนี่ย”
ชายหนุ่มโอดครวญอย่างเจ็บปวด มือก็กุมปลายคางไว้แน่น
“ฉันขอโทษ  ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ”
หญิงสาวรีบคลานเข้าไปดูอาการเขาอย่างตกใจ เธอจับมือเขาออกอย่างลืมตัวเพื่อมองปลายคางที่เธอทำเขาเจ็บ
เขามองการกระทำของเธออย่างสุขหัวใจ ’นี่เธอเป็นห่วงฉันด้วยหรือ’ เป็นคำถามที่เขารู้คำตอบอยู่แล้ว เขามองหน้าเธออย่างมีความสุข หน้าตาเธอตอนตกใจมันช่างน่ารักจริงๆ เขามองเธอไปทั่วใบหน้าก่อนจะเห็นรอยโนแดงๆบนหน้าผากของเธอ เธอก็เจ็บด้วยเช่นกันแต่เธอเลือกที่จะมาดูอาการเขาก่อนหรือนี่
’โอ้....พระเจ้าเมตตาผมด้วย ผมสุขใจเหลือเกิน’
เขาคว้าเธอเข้ามากอดไว้อย่างสุขหัวใจ ความสุขลึกๆที่เขาไม่เคยได้รับจากใคร คล้ายกับเขาอิ่มเอมจนแทบกระอักตายทั้งที่เขาไม่ได้กินอะไรแม้แต่นิดเดียว
เธอกอดตอบเขาด้วยความรู้สึกเช่นเดียวกัน ความสุขที่ไม่เคยได้รับจากใครแต่เธอได้รับจากเขาคนนี้ มันทำให้เธอมองอะไรสวยงามไปหมดและยิ้มอยู่ตลอดเวลา
“ขอโทษนะ ฉันแค่จะรีบขึ้นเรียนเท่านั้น”
“เธอจะเรียนในสภาพแบบนี้น่ะหรือ”
เธอก้มมองดูตัวเองในสภาพเหมือนโดนหมาฟัดมาก็ไม่ปาน ยังไม่รวมสภาพหน้าตาผมเผ้าที่เธอมองไม่เห็นอีกนะ หญิงสาวได้แต่ก้มลงปัดรอยเปื้อนที่เสื้อผ้าอย่างคนหมดแรง
’ฉันโดดเรียนอีกแล้วหรือนี่...เฮ้อออออ’
“ฉันว่าเรากลับบ้านกันดีกว่า ฉันโทรให้ลุงแหมบมารับแล้ว”
“โทร!!! นายใช้โทรศัพท์เป็นด้วยหรือ”
เธอถามอย่างแปลกใจ ผีดิบใช้โทรศัพท์เป็นด้วยหรือ
“อย่าเวอร์...ฉันไม่ได้อยู่หลังเขาสักหน่อย”
“นั่นสินะ...นี่มันยุคไหนแล้ว นายเองก็ต้องปรับตัวให้ทันกับยุคสมัยนี้สิ”
’ฉันคงดูหนังเกี่ยวกับผีดิบน้อยเกินไป ถึงไม่รู้ว่าเหล่าผีดิบก็ต้องมีการพัฒนาปรับตัวไปตามยุคสมัยที่ตนเองดำรงอยู่ นายนี่ถือว่าเป็นผีดิบไฮเทคเหมือนกันนะเนี่ยยยยย’
ในที่สุดเธอก็กลับมาถึงบ้าน บ้านที่เมื่อเช้ายังอันตรายสำหรับเธออยู่เลย แต่สำหรับตอนนี้ มันคือบ้านที่แสนอบอุ่นสำหรับเธอ เธอไม่กลัวเขาอีกแล้ว ถึงแม้ว่าเขาจะต้องการดูดเลือดเธอก็ตาม เธอก็เต็มใจมอบมันให้เขา
เธอเดินเข้ามาในบ้านอย่างอบอุ่นหัวใจ แผ่นหลังกว้างๆที่เดินนำเธออยู่นั้นมันทำให้เธอปลอดภัยจากทุกสิ่งรอบกาย เมื่อเดินมาถึงห้องรับแขกผู้หญิงคนหนึ่งก็เข้ามาสวมกอดเขาอย่างแนบแน่นแสนรัก ทั้งเธอและเขาต่างก็ตกใจเช่นกัน เธองุนงงกับภาพตรงหน้าเหลือเกิน ผู้หญิงคนนี้คือใคร และทำไมเธอถึงต้องกอดเขาแบบแนบแน่นขนาดนี้ด้วย หัวใจเธอปั่นป่วนขึ้นมาอีกครั้ง แต่สิ่งที่ทำให้เธออึ่งจนกระดุกกระดิกตัวไปไหนไม่ได้ ก็คือนายผีดิบยกมือขึ้นโอบกอดผู้หญิงคนนั้นไว้อย่างแสนรักเช่นกัน
ดั่งเข็มนับพันเล่มจิ่มลงมาที่หัวใจของเธอ ความเจ็บปวดกลับมาหาเธออีกครั้ง เธอไม่เข้าใจกับภาพตรงหน้าแม้แต่นิดเดียว เธอไม่เข้าใจตัวเองที่ไปเจ็บปวดกับการกระทำของเขา เธอไม่เข้าใจว่าตนเองทำไมไม่เดินออกไปจากตรงนี้เสียที ทั้งๆที่ภาพตรงหน้ามันทำให้เธอเจ็บปวดแทบขาดใจ
นายผีดิบแยกจากการกอดอย่างแสนเสียดายก่อนจะพาผู้หญิงคนนั้นเดินเข้าไปนั่งคุยในห้องรับแขกโดยไม่แม้แต่จะหันมามองเธอเลยด้วยซ้ำ เขาคงมีความสุขมากกว่าตอนอยู่กับเธอสินะ
’ฉันคงหมดประโยชน์กับนายแล้ว’ 
เธอได้แต่ถอนใจให้กับความไร้ค่าของตัวเองก่อนจะค่อยๆพยุงร่างกายที่เจ็บปวดจนแทบจะแตกสลายขึ้นห้องไปอย่างเงียบๆ
’ทำไมชีวิตฉัน...ถึงอยู่กับความสุขได้ไม่นานเลยนะ หรือว่าชีวิตฉัน...เกิดมาเพื่อพบเจอแต่ความทุกข์เท่านั้น’
หญิงสาวได้แต่ถามตัวเองอย่างอ่อนแรง เธอรู้สึกเหนื่อยเหลือเกิน เธออยากจะหลับตาลงสักพัก อยากจะลืมเรื่องราววุ่นวาย ลืมความทุกข์ในชีวิตของเธอแม้สักวินาทีหนึ่งก็ยังดี
 
                                                       .....โปรดติดตามตอนต่อไป.....