love mission ภารกิจรัก ทดแทนหัวใจนายจอมกวน

               โรงอาหารสุดหรูหราที่สร้างมาเพื่ออำนวยความสะดวกให้กับนักเรียนไฮโซทั้งหลายถูกจับจองจนเต็มเกือบทุกที่ เมื่อกลุ่มของเธอที่มีสมาชิกใหม่ติดตามมาด้วยก้าวเท้าเข้าไปข้างใน ทุกคนในนั้นต่างก็หันมาจ้องมองเขาเป็นตาเดียวก่อนจะตามมาด้วยเสียงกรี๊ดสนั่นหวั่นไหวจากทุกสารทิศราวกับเป็นคอนเสิร์ตหญิงลี

หญิงสาวที่เดินนำเข้ามาถึงตกใจกับความฮอตฮิตของนายผีดิบกวนบาทาคนนี้ เหล่าสาวๆต่างเข้ามาล้อมหน้าล้อมหลังทำความรู้จักกับชายหนุ่มอย่างล้นหลาม จนทำให้เธอกลายเป็นฝุ่นผงอย่างช่วยไม่ได้  เธอจึงเดินไปหาโต๊ะว่างๆนั่งกินข้าวคนเดียวอย่างสงบ

“นับวันผู้หญิงยิ่งน่ากลัว”

ยัยม่อนเดินบ่นกระปอดกระแปดมาหาเพื่อนสาวที่นั่งกินข้าวเงียบๆอยู่คนเดียว

“ผู้หญิงพวกนั้นไม่น่ากลัวเท่านายนั่นหรอก”

“แกจะบ้าหรือไง เขาเป็นฝ่ายถูกกระทำนะ ทั้งจับมือ ควงแขน...ฉันล่ะหมั่นไส้ยัยชะนีพวกนี้จริงๆ!!! จะอะไรกับพ่อเทพบุตรของฉันนักหนา”

“ฮะ...นายนั่นไปเป็นของแกตั้งแต่เมื่อไร”

“เขาเป็นของฉันตั้งแต่หน้าประตูแล้ว”  

“ฮึ...นายนั่นคงดีใจที่ตกเป็นของแกโดยไม่รู้ตัว”  

’แกจะรู้บ้างไหมนะ....ว่ากำลังแย่งตัวอันตรายกันอยู่’  

เธอหันกลับไปมองเขาที่ถูกห้อมล้อมด้วยสาวๆนับสามสิบคนได้ ก่อนจะหันกลับมาด้วยความเขินอายเพราะประกายความหล่อมันเข้าตา

“แกกินอิ่มแล้วใช่ไหม...งั้นไปช่วยพ่อเทพบุตรของฉันหน่อยซิ ท่าทางพวกชะนีคงจะไม่ปล่อยเขาง่ายๆแน่”

“เรื่องอะไร!!! เขาเป็นของแกไม่ใช่หรือ แกก็ไปช่วยเองซิ”

“ฉันก็จะไปซื้อข้าวให้เขานี่ไง เดี๋ยวก็ขึ้นเรียนไม่ทันกันพอดี ถ้าแกไม่ไปนะ ฉันจะไม่ขึ้นเรียน คอยดูสิ”

ยัยม่อนมักจะหยิบเอาเรื่องนี้มาขู่เธอเสมอ ทั้งที่มันเป็นเรื่องอนาคตของเขาแท้ๆแต่เธอก็ต้องยอมทุกทีเพราะอยากจะเรียนจบไปพร้อมๆกัน

“แกนี่มัน!!! ยัยบ้าผู้ชาย!!!”

เธอพูดได้แค่นั้น ก่อนจะเดินไปหาฝูงชนกลุ่มใหญ่ที่ยืนชื่นชมความสง่างามของนายผีดิบกวนบาทา

“ขอโทษนะ ฉันมาเอาคนของฉัน”

น้ำเสียงเยือกเย็นชวนขนลุกถูกส่งมาจากยัยปีศาจยากจนที่ไม่ค่อยมีใครในโรงเรียนอยากจะยุ่งด้วยเหล่าชะนี่สาวต่างก็หลีกทางให้เธอได้เดินไปหาเขาได้อย่างสะดวก เขายืนมองเธออย่างแปลกใจที่เธอมาช่วยเขาจากสถานการณ์แบบนี้

“เขาเป็นคนของเธอตั้งแต่เมื่อไร คนอย่างเธอไม่ควรจะรู้จักเขาด้วยซ้ำ!!!”

เสียงของยัยชะนีนางหนึ่งดังขึ้นด้วยน้ำเสียงดูถูกเหยียดหยาม เรียกเสียงเฮฮาจากฝูงชนได้มากโข ความรู้สึกเก่าๆฉายเข้ามาในหัว เหตุการณ์แบบนี้มักเกิดขึ้นกับเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า ตั้งแต่เธอเริ่มมาเรียนที่นี่ การถูกกดขี่ทางสังคมเป็นเรื่องธรรมดาของที่นี่ เป็นเรื่องธรรมดาของพวกคุณหนูไฮโซจิตใจต่ำ คนที่จนกว่ามักถูกเอาเปรียบ กดขี่ เหยียดหยาม จากสายตารังเกียจของเหล่าคุณหนูพวกนี้ มีเพียงคนที่แข็งแกร่งเท่านั้นที่จะสามารถใช้ชีวิตอยู่ในโรงเรียนที่มีแต่สงครามประสาทแห่งนี้ได้ และตอนนี้เธอก็กำลังเผชิญกับมันอีกครั้ง

“อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย หรือคิดว่า พอได้มาเรียนที่นี่กับพวกเราแล้วจะดูดีมีราคาขึ้น อีกายังไงก็คืออีกา มันเปลี่ยนกำพืดไม่ได้หรอก”

ชินแล้ว เธอคิดว่าเธอชินกับเรื่องพวกนี้แล้วเสียอีก แต่มันก็ทำให้เธอเหลืออดทุกครั้งที่ได้ฟัง เธอเจ็บปวดทุกครั้งที่โดนล่วงเกินถึงครอบครัวที่แสนอบอุ่นของเธอ ครอบครัวที่มีให้เธอได้ทั้งหมดเพียงเท่านี้... เท่านี้ ที่สุดแล้วที่จะให้เธอได้ ซึ่งตอนนี้คงไม่มีคำว่าครอบครัวอีกต่อไปแล้ว 

“พวกเธอคงไม่เคยเรียนวิชาสมบัติผู้ดีมาสินะ ถึงไม่รู้เลยว่า สิ่งที่กำลังทำอยู่นั้นมันลดคุณค่าความเป็นคนของพวกเธอไปหมดสิ้น”

เมื่อเจอคำพูดแทงใจดำเข้าไป ยัยคนที่เคยยิ้มร่าจากคำพูดของตนถึงกลับอ้าปากค้าง ผิดกับเธอที่ยิ้มเย็นๆอย่างสะใจ ถึงแม้ข้างในใจเธอจะเจ็บปวดก็ตาม

“นี่แก!!! กล้าดียังไงมาด่าฉัน ยัยพ่อแม่ไม่สั่งสอน”

คำพูดล่วงเกินถึงบุพการีกลับมาอีกหนพร้อมกับฝ่ามือสะอาดสะอ้านของคุณหนูไฮโซที่ฟาดลงบนหน้าเธอเต็มแรง หญิงสาวถึงกับหน้าหัน เซไปซบกับไหล่ของนายผีดิบเข้าพอดี ชายหนุ่มในอาการตกใจรีบเข้ามากอดเธอไว้เพื่อไม่ให้เธอโดนทำร้ายซ้ำอีก ด้านคุณหนูไฮโซก็พยายามที่จะเข้าไปตบยัยหนูสกปรกน่ารังเกียจของโรงเรียนซ้ำๆให้หายแค้น ทั้งโรงอาหารจึงชุลมุนวุ่นวายอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่ชายหนุ่มจะพาเธอออกไปจากจุดเกิดเหตุ 

เขาพาเธอเข้ามาในสวนพักผ่อนของโรงเรียนที่ดูร่มรื่นสวยงามและสะอาดตา หญิงสาวได้แต่นั่งนิ่งๆเหม่อมองไปข้างหน้าอย่างคนไร้สติ น้ำตาแห่งความอาลัยไหลนองอยู่ตลอดเวลา รอยเลือดจางๆที่ไหลออกมาจากขอบปากทำให้ชายหนุ่มถึงกับตกใจและเจ็บปวด ที่เขาไม่สามารถปกป้องเธอได้เลย

’เป็นเพราะฉันใช่ไหม เธอถึงต้องเจ็บตัวแบบนี้’

เขาใช้ผ้าเช็ดหน้าซับเลือดที่ขอบปากเธออย่างแผ่วเบา เธอก็ยังเงียบไม่รับรู้อะไรคล้ายคนที่ไม่มีสติ ชายหนุ่มรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดของเธอเขาโน้มตัวเธอเข้ามากอดไว้เพื่อให้เธอได้ยึดเหนี่ยว ให้เธอได้รู้ว่าเธอไม่ได้อยู่คนเดียว ให้รู้ว่าเขายังอยู่กับเธอตรงนี้

“ฉันอยู่ตรงนี้ ข้างๆเธอตรงนี้ยังมีฉัน”

เขาพูดเพียงเท่านั้น เธอถึงกับร้องไห้หนักขึ้นก่อนจะกอดเขาไว้ด้วยหัวใจที่หวาดกลัวกับทุกสิ่ง เธอไม่เหลือใครอีกแล้ว แต่เขากลับอยู่ตรงนี้ ข้างๆเธอ และมอบอ้อมกอดอุ่นๆให้กับเธอโดยที่ไม่นึกรังเกียจเธอเหมือนกับคนอื่นๆ เธอแค่อยากมีใครสักคนไว้ให้อุ่นใจ ให้รู้ว่าเธอไม่ได้สู้อยู่คนเดียว ตอนนี้เธอไม่เหลือแม้แต่คำว่าครอบครัว สิ่งที่คนพวกนั้นพูด สิ่งที่เธอเคยคิดว่ามันเป็นเรื่องตลกไร้สาระ บัดนี้ มันกลับทำให้เธอมีน้ำตาและเจ็บปวดแทบขาดใจ  

ที่เธอยังนั่งหายใจอยู่ตรงนี้ได้คงเป็นอ้อมกอดของเขาสินะ ที่เตือนให้เธอรู้ว่าเธอไม่ได้อยู่คนเดียวตรงนี้ เธอไม่รู้จะตอบแทนเขายังไง ไออุ่นจากใจเขามันถูกส่งมาถึงเธอจนล้นใจ เธอรู้สึกปลอดภัย อุ่นใจ และมีความสุขอีกครั้งเมื่อได้อยู่ในอ้อมกอดของเขาแบบนี้

                                                         .....โปรดติดตามตอนต่อไป.....