ก๊อก..ก๊อก..ก๊อก..

     เสียงเคาะประตูปลุกหญิงสาวขึ้นมาจากความฝัน นาฬิกาบอกเธอว่าตอนนี้เป็นเวลา2ทุ่มตรง เธอลุกไปเปิดประตูอย่างคนหมดแรง ชายหนุ่มยืนกอดอกพิงกำแพงรอเธออย่างสบายอารมณ์ เธอมองเขาด้วยอาการเหม่อลอย ความเจ็บปวดที่หายไปตอนที่เธอหลับกลับมาอีกครั้ง เจ็บปวดไปหมดทั้งร่างกายและหัวใจ

ชายหนุ่มตกใจกับสภาพที่เขาเห็น หญิงสาวยืนหน้าซีดอย่างคนไม่มีเรี่ยวแรง ดวงตาบวมแดงอย่างคนที่พึ่งผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก  

’เธอไม่สบายหรือ’

เขารีบเข้าไปจับที่หน้าผากของเธอเพื่อวัดไข้แต่เขาคงจับไปโดนรอยโนของเธอด้วยจึงทำให้เธอต้องร้องลั่น

“โอ๊ย!!!”

เธอรีบจับมือเขาออกทันทีก่อนจะยืนกุมรอยโนนั้นอย่างเจ็บปวด

“ฉันขอโทษที่ทำให้เธอเจ็บ ขอฉันดูหน่อยได้ไหม”

เขาเดินเข้ามาหาเธออย่างห่วงใยแต่เธอกลับถอยหนีอย่างเจ็บปวด ไม่ใช่ที่ร่างกายแสนอิดโรยนี้ แต่เป็นที่หัวใจดวงเล็กๆที่กำลังเต้นช้าลงดวงนี้ต่างหาก

’นายจะมาทำเป็นห่วงฉันทำไม จะมาทำร้ายฉันทำไม’

ความเจ็บปวดร่ำร้องอยู่ในใจ เธออยากจะหายตัวไปจากตรงนี้เหลือเกิน เธอทนกับความเจ็บปวดนี้ไม่ไหวแล้ว ความรู้สึกเสียใจ น้อยใจ เจ็บปวดใจถูกปลดปล่อยออกมาเป็นน้ำตาที่เธอพยายามจะกลั้นไม่ให้เขาหรือใครได้เห็นความอ่อนแอของเธอ โดยเฉพาะเขา เขาคนนี้...

เมื่อเห็นน้ำตาของเธอ หัวใจของชายหนุ่มก็ตกวูบลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม เขาทำให้เธอเจ็บตัวหรือ เธอร้องไห้เพราะเขาอีกแล้วหรือ ทั้งๆที่เขาอยากจะเป็นคนปกป้องเธอ อยากจะเป็นคนทำให้เธอยิ้มได้ แต่เขากลับทำให้เธอมีแต่น้ำตา เขาได้แต่โทษตัวเองซ้ำๆก่อนจะเข้าไปกอดเธออย่างรู้สึกผิด

เธอได้แต่ผลักเขาออกด้วยเรี่ยวแรงอันน้อยนิด น้ำตาแห่งความเจ็บปวดก็ยิ่งไหลออกมาหนักขึ้น เขากอดเธอแน่นขึ้นเพื่อไม่ให้เธอดิ้นหนีจากเขาไปไหน

“ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ...”

เขาพูดได้แค่นั้นก่อนที่ร่างบางในอ้อมกอดของเขาจะหมดแรงเป็นลมล้มพับไป

ชายหนุ่มตกใจกับอาการของเธอเขารีบอุ้มเธอลงมาจากห้องนอนเพื่อจะพาเธอไปที่โรงพยาบาล 

“ช่วยด้วย ช่วยพาเธอไปโรงพยาบาลที”

เขาพูดอย่างร้อนรน รีบเดินมาหาผู้หญิงที่เขาสวมกอดไปเมื่อเย็น ผู้หญิงคนนั้นสั่งให้เขาใจเย็นๆแล้ววางเธอลงที่โซฟาในห้องรับแขกก่อนจะลงมือตรวจอาการเธอ

“เธอแค่เป็นลมไปเท่านั้นเอง ไม่มีอะไรมาก สบายใจได้”

คำพูดของผู้หญิงคนนั้นทำให้เขายิ้มออกมาอย่างโล่งอก เขาพาเธอกลับมานอนในห้องตามคำสั่งของผู้หญิงคนนั้น และจัดการหาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้เธอ ก่อนจะเริ่มปลดกระดุมชุดนักเรียนเธออย่างเร่งรีบ ที่เขาทำไปทั้งหมดมันคือความห่วงใย หาใช่เรื่องนอกเหนือจากสิ่งนี้ไม่ และก่อนที่เขาจะปลดกระดุมเม็ดสุดท้ายออกผู้หญิงคนนั้นก็เข้ามาพอดี

“นั่น...จะทำอะไร”

“ก็เช็ดตัวไง”

เขาตอบเหมือนมันเป็นเรื่องธรรมด๊าธรรมดา

“จะบ้ารึไง ออกมาเดี๋ยวนี้ ฉันจะเช็ดเอง”

“ไม่  ผมอยากทำทุกอย่างให้เธอ”

เขาพูดพลางปลดกระดุมเม็ดสุดท้ายเสร็จ กล่องปฐมพยาบาลถูกเคาะลงบนหัวเขาอย่างแรง

“ออกไปให้ห่างจากเธอเดี๋ยวนี้นะไอ้เด็กบ้า!!! ฉันจะเป็นคนเช็ดเอง”

ชายหนุ่มจำต้องถอยออกมาเพื่อให้ผู้หญิงคนนั้นเข้าไปเช็ดตัวแทนเขา แต่เขาก็ยังคงยืมดูทุกขั้นทุกตอนอย่างใกล้ชิดติดขอบเตียง

“นี่!!!พ่อสุภาพบุรุษสุดจะขาดใจ ช่วยออกไปก่อนได้ไหม”

เขาจำใจจะต้องออกมาอยู่หน้าห้องของหญิงสาวที่ยังสลบอยู่บนเตียง เขารู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันทีเมื่อรู้จุดประสงค์ที่เขาถูกไล่ออกมา 

’โอ้...เธอคงสำคัญมากกว่าความต้องการของตัวฉัน’

เขายืนลูบตรงหัวใจของตัวเองอย่างแผ่วเบา เพื่อให้มันสงบลงสักที เป็นเวลาเดียวกับที่ผู้หญิงคนนั้นเดินออกมาพอดี

“เรียบร้อยแล้ว ที่เหลือก็เป็นหน้าที่แกแล้ว เจ้าลูกโง่!!!”

ผู้หญิงคนนั้นเดินจากไปพร้อมกับชุดนักเรียนของหญิงสาวที่นอนสลบอยู่ข้างใน ชายหนุ่มรีบเข้าไปหาเธออย่างห่วงใย กลิ่นหอมอ่อนๆจากแป้งเด็กที่เธอชอบใช้ลอยเข้ามาเตะจมูกเขาอย่างจัง เขาปัดปอยผมบางๆบนหน้าเธออย่างแผ่วเบา เขาหยุดนิ่งจ้องมองใบหน้าใสอยู่เนิ่นนานก่อนจะก้มลงไปแตะริมฝีปากนิ่มๆลงบนแก้มซ้ายของเธออย่างลืมตัว รอยฝ่ามือจางๆยังคงหลงเหลือให้เห็น เขาหันไปหยิบยาแก้ฟกช้ำมาทาให้เธอ เขาเอาแต่นอนจ้องมองเธออยู่บนเตียงอย่างเงียบๆ แล้วไม่นานก็หลับตามเธอไปด้วยเช่นกัน

แสงแดดอ่อนๆส่องเข้ามาในห้อง เธอลืมตาขึ้นมาอย่างงัวเงีย

’เช้าแล้วหรือเนี่ย’

ความคิดทั้งหลายแหล่หยุดลงแค่นั้น เมื่อเธอทบทวนความคิดด้วยสติที่กลับมาเต็มที่แล้ว

’เช้าแล้ว ก็คือสายแล้ว’

เธอรีบลุกพรวดพราดอย่างตกใจที่เธอตื่นสาย แต่เธอก็ไม่สามารถลุกไปไหมได้เพราะมีอะไรฉุดเอวเธออยู่ เธอก้มลงไปมองช้าๆก่อนจะกรี๊ดลั่นบ้านจนคนที่กำลังฝันดีข้างๆเธอสะดุ้งตื่น

“นาย...นายมาอยู่ที่นี่ได้ไง มานอนกับฉันได้ยังไงงงงงงงง”

เธอถามเสียงสูงปรี๊ด ก่อนจะจับที่คอเพื่อตรวจดูว่าเขาดูดเลือดเธอรึเปล่า แต่สิ่งที่น่าตกใจกว่าก็คือเสื้อผ้าเธอ เสื้อผ้าเธอเปลี๊ยนนนนไป๊...

“นายทำอะไรฉัน!!! แล้วเสื้อผ้าฉันหายไปไหน ฉันเป็นอะไรทำไมฉันจำอะไรไม่ได้ โอ้ยยยยย”

ในขณะที่เธอกำลังสติแตกอยู่นั้นชายหนุ่มไม่สนใจคำถามนับร้อยที่ยิงเข้ามายิ่งกว่า M16 ของเธอเลยสักนิด เขาเอื้อมมือมาจับหน้าผากวัดไข้นิ่งๆ ทำเอาเธอสงบลงกับการกระทำของเขา

“ไม่เป็นไรแล้ว เราไปเรียนกันเถอะ”

เขาทำท่าบิดขี้เกียจแล้วลุกออกไปจากห้องอย่างเงียบๆ ปล่อยให้เธอนั่งอึ้งกับการกระทำเขาต่อไป

’หมายความว่าฉันเป็นไข้ใช่ไหม ฉันเป็นไข้แล้วสลบไปใช่ไหม แล้วนายผีดิบก็ช่วยฉันไว้ ช่วยฉันโดยการเช็ดตัว และนอนเฝ้าฉันทั้งคืนใช่ไหม ต้องเป็นแบบนี้แน่ๆ ไม่มีอะไรนอกเหนือไปกว่านี้แน่นอน... แล้วใครเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฉัน!!!!’

“ไอ้ผีดิบลามกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”

                                                   .....โปรดติดตามตอนต่อไป.....