love mission ภารกิจรัก ทดแทนหัวใจนายจอมกวน

               เช้าตรู่ในวันที่อากาศสดใส เธอตื่นขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกแปลกใหม่ ความหวาดกลัวนายผีดิบหายไปหมด หลงเหลือไว้แต่ความอบอุ่น ปลอดภัย
’ปลอดภัย!!! อยู่กับนายผีดิบเนี่ยนะปลอดภัย เธอต้องเพี้ยนไปแล้วแน่ๆข้าวตอกกกก’
เธอออกมาทำหน้าที่ของตัวเองด้วยชุดนักเรียนสีซีดๆ เธอเปิดประตูห้องสีดำที่ไม่เคยถูกล็อคอย่างแผ่วเบา
ความหวาดกลัวที่เคยมีต่อเขาเหือดหายไปหมดแล้ว เธอตอนนี้กล้าที่จะเข้าไปใกล้เขามากขึ้นอีกนิดเพื่อปลุกเขาตามที่เขาเคยสั่งเธอไว้ 
“คุณ...ตื่นได้แล้ว เช้าแล้ว”
“รู้แล้ว”
เสียทุ้มต่ำดังขึ้นอยู่ข้างหูเธอ ถึงเธอจะไม่ได้กลัวเขาแล้วแต่เธอก็ยังตกใจกับสิ่งที่เขาทำ ในเมื่อจิตใต้สำนึกของเธอมันรู้อยู่เต็มอกว่าเขาคือผีดิบดูดเลือดผู้เยือกเย็น เธอก็ต้องอยู่กับเขาด้วยความหวาดระแวงบ้างเป็นธรรมดา
หญิงสาวดีดตัวเองออกห่างจากเขาแต่เธอกลับสะดุดล้มลงบนเตียงนุ่มของนายผีดิบและแขนเธอเกี่ยวเขาลงไปด้วยตามสัญชาตญาณการเอาตัวรอด ชายหนุ่มล้มลงทับบนตัวเธอเขาใช้แขนทั้งสองข้างยันกายหนาของเข้าไว้เพื่อไม่ให้ทับตัวเธอได้เต็มร้อย กลิ่นกายของเธอทำให้เขาแทบคลั่ง
’หวังว่าเธอคงไม่เห็นสีหน้าและแววตาของฉันตอนนี้นะ มันคงทำให้เธอกลัวและตราหน้าฉันว่าไอ้โรคจิตแน่ๆ’ ต้องขอบคุณความมืดเพื่อนคนเดียวของเขาสินะที่ปิดปังหน้าตาในด้านลบของเขาเอาไว้
เขาก้มลงไปยังซอกคอของเธอเพื่อสูดกลิ่นกายที่หอมเย้ายวนอย่างลืมตัว
หญิงสาวตัวแข็งค้างด้วยความตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น ความรู้สึกปลอดภัยเมื่อครู่หายวั๊บไปกับตา หญิงสาวรู้สึกกลัวเขาขึ้นมาจับใจ ภาพผีดิบดูดเลือดเหยื่อผู้เคราะห์ร้ายในหนังที่เธอเคยดูฉายวนซ้ำไปซ้ำมา เขาจะดูดเลือดเธอจริงๆหรือ... สิ่งที่เธอคิดไว้คงไม่เป็นความจริงซินะ เขาไม่ได้รักเธอเลยใช้ไหม ถึงได้ทำกับเธอแบบนี้ 
’ฉันเข้าใจผิดไปเอง ฉันนี่มันแย่จริงๆที่คิดเข้าข้างตัวเองว่าเขาคงจะชอบฉัน คนที่ไม่เคยมีค่าสำหรับใคร คนที่ไม่เคยได้ความรักสำหรับใครอย่างฉัน คงเป็นได้แค่เหยื่ออันโอชะของเขาเท่านั้น’
 “คุณจะทำอะไร”
เธอถามสั้นๆก่อนที่เขาจะฝังคมเขี้ยวไว้ในตัวเธอ 
เสียงของเธอทำให้ชายหนุ่มที่กำลังหลงไหลกลิ่นกายของเธอได้สติ  เขาชะงักไปสักพักก่อนจะตกใจหน้าเสียเมื่อรู้ตัวว่าเขากำลังจะทำอะไรลงไป
’ลุกออกไปจากตัวเธอ...’
เขาทำตามที่สมองสั่งอย่างรวดเร็ว เขาคงทำให้เธอกลัวมากแน่ๆ
“ขอโทษ...ฉันไม่ได้ตั้งใจ”
คำพูดสั้นๆส่งผ่านมาพร้อมน้ำเสียงรู้สึกผิดที่มาจากใจของเขาจริงๆ ในตอนนี้คงมีแต่คำนี้เท่านั้นที่เขาพูดได้
“ฉันว่า...คุณคงหิวมากแน่ๆ ฉันจะลงไปบอกลุงแหมบให้”
เธอเดินออกจากห้องไปโดยที่ไม่หันกลับไปมองเขาด้วยซ้ำ ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าเขาคิดยังไงกับเธอ และเธอก็ไม่จำเป็นที่จะต้องหาคำตอบอะไรทั้งนั้น 
เธอมาโรงเรียนโดยที่ลุงแหมบมาส่งเช่นเคยแต่วันนี้เธอมาเช้ากว่าปกติมาก เธอขอให้ลุงแหมบส่งเธอแค่หน้าโรงเรียนเท่านั้น เธอเดินเข้าโรงเรียนมาด้วยสมองที่ว่างเปล่าและเหม่อลอย จนเพื่อนคนเดียวของเธอต้องเรียกสติ
“ร้ายนะยะ มาซุ่มมองเด็กใหม่แต่เช้าเลยนะ”
ยัยม่อนเดินเข้ามาตีแขนเพื่อนสาวอย่างรู้ทัน
“เด็กหม่งเด็กใหม่อะไรย่ะ เพ้อเจ้อจริงแกเนี่ย ใครเขาจะย้ายมาเรียนตอนเทอม2กันเล่าาาา” 
“งั้นแกก็รอดูแล้วกัน ว่าแต่ทำไมวันนี้มาแต่เช้าได้ยะ”
“วันนี้ฉันไม่ได้อาบน้ำ เลยมาเร็ว”
“ฮ่ะฮา...เชื่อนะย่ะ”
สองสาวเดินเข้าโรงเรียนไปพร้อมกัน เธอทิ้งเรื่องราวร้ายๆทุกอย่างไว้ที่บ้าน ตอนนี้เธอได้อยู่กับตัวเอง อยู่กับเพื่อนที่แสนดี เธออยากมีความสุขกับเขาบ้าง แม้สักนิดก็ยังดี 
เธอพยายามปิดซ่อนความทุกข์ของเธอให้รอดพ้นจากสายตามหาเหยี่ยวของเพื่อนรักอย่างดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ และเพื่อนของเธอที่สังเกตเห็นความทุกข์นั้นก็พยายามที่จะไม่ถามสิ่งใดเพราะไม่อยากทำให้เพื่อนสาวของเขาต้องไม่สบายใจอีก ประเด็นเด็กใหม่จึงถูกหยิบยกขึ้นมาเป็นหัวข้อสนทนาไปโดยปริยาย
“นี่แก...เขาลือว่าเด็กใหม่จะมาอยู่ห้องเดียวกับเราด้วยนะ ฉันล่ะดีใจ๊ดีใจ เบื่อพวกหน้าเดิมๆเต็มทนแล้วววว”
เพื่อนเธอพยายามคุยให้สนุกที่สุดเท่าที่จะทำได้ เขาคิดถึงรอยยิ้ม คิดถึงเสียงหัวเราะของเธอเหลือเกิน
“ฉันภาวนาให้เด็กใหม่ของแกเป็นผู้หญิงแล้วกันนะ เพราะไม่อยากให้ใครแถวๆนี้กระดี๊กระด้าออกหน้าออกตา”
คนที่กำลังฝันกลางวันหันมาแยกฟันใส่เพื่อนสาวที่ทำความหวังของเขาสลายไป
“ฉันขอให้เป็นผู้ชายรูปหล่อเหมือนเจ้าชายที่มาตามหาเจ้าหญิงสักองค์ โอ้ยยยยฟิน”
“ย่ะ ฉันจะคอยดู”
หญิงสาวอยากจะขอบคุณเขาเหลือเกินที่พยายามทำเพื่อเธอถึงขนาดนี้ มันช่วยเธอได้มาก แค่ตอนนี้เธอมีเขาอยู่ตรงนี้ เธอก็มีความสุขแล้ว
 
                                                        .....โปรดติดตามตอนต่อไป.....