love mission ภารกิจรัก ทดแทนหัวใจนายจอมกวน

               ชั่วโมงโฮมรูมกำลังพ้นผ่านไปอย่างช้าๆ อาจารย์จิตตรา อาจารย์ที่ปรึกษาประจำห้องของเธอกำลังฝากฝังสมาชิกใหม่ที่จนป่านนี้ก็ยังไม่เห็นวี่แววของบุคคลนั้นซักที ทุกคนในห้องต่างก็เฝ้ารอพบเพื่อนใหม่อย่างใจจดใจจ่อ โดยเฉพาะยัยม่อนที่แสดงอาการออกนอกหน้าจนเกินควบคุม

“นี่!!! เพลาๆต่อมแต๋วของแกลงหน่อยเถอะ”

“อะไรยะ!!! แกไม่เข้าใจฉันหรอก ยัยชี!!!”

เพื่อนของเธอนอกจากไม่หยุดแสดงอาการกระดี๊กระด๊าแล้ว ยังก้มหยิบลิปกลอสสีชมพูหวานแหววขึ้นมาทาปากอย่างท้าทาย พร้อมทำปากเซ็กซี่จนคนข้างๆต้องหันหน้าหนีด้วยความอ่อนใจ

“เป็นไงบ้าง ฉันสวยรึยัง”

“โอ้ววววว...แกหล่อราวเทพบุตรเลยว่ะ”

“ยัยเพื่อนบ้าาาา ตบปากตัวเองเดี๋ยวนี้เลย พูดจาหยาบคายแต่เช้า!!!”

ชายหนุ่มมักจะรับความหล่อเหลาของตัวเองไม่ได้ เขารู้สึกเกลียดความหล่อของตัวเองทุกครั้งที่มีสาวๆคอยจับจ้องและส่งสายตายั่วยวนมาให้เขา

“แหม....ทำเป็นรับไม่ได้ ยัยสวยสง่าดุจท้องฟ้าช่วงหน้าฝน”

“ฟังดูแปลกๆนะ.. แต่ก็ช่างเถอะ ฉันมีความรู้สึกอันแรงกล้าว่าคนที่จะเข้ามาเป็นชายหนุ่มรูปงาม”

เธอมองตามสายตาและท่วงท่างดงานทุกจริตจะก้านของเพื่อนรักไป และก็เป็นจริงดังที่เธอว่า ผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาจากประตูบานที่เธอและเขาจ้องมองอยู่ เขาสวมแว่นหนาๆใส่ชุดสูทสุภาพพร้อมหนังสือวิชาคณิตศาสตร์หนึ่งเล่ม

“ถ้าเจ้าชายของแกหมายถึงอาจารย์วิชัยล่ะก็ ตัดแว่นใหม่ได้แล้ว วะฮะฮ่าาาาา”

เธอหัวเราะอย่างบ้าคลั่งกับความผิดพลาดของเพื่อนจนทุกคนหันมามองเธอ ไม่เว้นแม้แต่อาจารย์วิชัยที่พึ่งเดินเข้ามา เธอคงมีความสุขดังไปซินะ

“เงียบๆหน่อยนักเรียน...วันนี้เรามีสมาชิกใหม่มาแนะนำ เข้ามาสิ”

เมื่อถูกเรียกสมาชิกใหม่ก็เดินมาหน้าห้องเรียนเพื่อแนะนำตัวให้เพื่อนๆรู้จัก เมื่อทุกคนได้พบกับคนที่เดินเข้ามาใหม่ก็พากันอึ้งก่อนจะตามด้วยเสียงกรี็ดของเหล่าชะนีชายเลนทั้งห้องโดยเฉพาะชะนีข้างๆหญิงสาวนั่นเอง เธอก็อึ้งไปเช่นกันแต่คนล่ะอารมณ์ความรู้สึกกับพวกชะนีชายเลน

’ใช่เขารึเปล่า ใช่คนที่อยู่บ้านหลังเดียวกันกับฉันรึเปล่า ใช่คนที่จะกินเลือดฉันเมื่อเช้ารึเปล่า ใช่นายผีดิบรึเปล่า แต่ทำไมเขามาอยู่ที่นี่ ตอนนี้ ตอนที่แดดร้องเปรี้ยงๆได้นะ หรือว่าเขาจะไม่ใช่นายผีดิบแต่ฉันจำทรงผมนั้นได้ ฉันจำแววตานั้นได้ ฉันจำริมฝีปากนั้นได้ ต้องใช่เขาแน่ๆ นายผีดิบแน่ๆ แล้วทำไมกัน ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่’

เธอทั้งตกใจและสับสนกับชายหนุ่มปริศนาที่มาปรากฏตัวอยู่หน้าห้องเรียนของเธอ

“สวัสดีครับ...ผมชื่อ ธนาคิมณ์ คาชิซาวะ เรียกว่า วาฟเฟิล ก็ได้”

เขาแนะนำตัวด้วยท่วงท่าของเจ้าชายก็ไม่ปาน เรียกเสียงกรี๊ดกร๊าดจากบรรดาสาวแท้สาวเทียมในห้องยกใหญ่ 

“หล่อมากอะแก...ฉันไม่ไหวแล้วยัยข้าว!!! อยากจะเป็นลม พ่อเทพบุตรคนนี้ทำเอาฉันหัวใจแทบวาย”

ยัยม่อนหันมาทำท่าลมจับหลังจากลุกขึ้นยืนกรี๊ดกร๊าดเจ้าชายในฝันอยู่นานโข หญิงสาวรับเพื่อนเธอเข้ามาประคองไว้ในอ้อมกอดก่อนจะใช้สมุดพัดช่วยปฐมพยาบาลเป็นการใหญ่

“สังขารไม่ให้แล้วยังจะแรดอีกนะ สมน้ำหน้า!!!”

ทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอทำมันอยู่ในสายตาของชายหนุ่มผู้เป็นสมาชิกใหม่ของที่นี่ตลอดเวลา ตั้งแต่เขาก้าวเท้าเข้ามายังห้องนี้ จนถึงตอนนี้ ที่เธอกำลังกอดกับใครคนนั้น

’ทำไมเธอจะต้องทำถึงขนาดนั้นด้วยวะ หรือว่า!!!เจ้านั่นน่ะรึ คือคนที่เธอรัก’

ชายหนุ่มผู้มาใหม่เลือกเก็บกดความเจ็บปวดไว้ในใจ เขาเลือกที่จะแสดงบทเจ้าชายผู้เยือกเย็นเงียบขรึมมากกว่าอันธพาลเลือดร้อนดังเช่นในอดีตที่ผ่านมา 

“เอาล่ะนักเรียน เก็บอาการกันหน่อย!!! เรามาเริ่มเรียนกันดีกว่า เธอไปหาที่นั่งได้แล้ว ”

อาจารย์วิชัยสั่งให้เด็กใหม่หาที่นั่งซึ่งก็มีที่ว่างเหลืออยู่หลายที่เหล่าสาวๆพยายามเรียกหา ชักชวนล่อหลอกให้ชายหนุ่มผู้มาใหม่ตกหลุมพรางมานั่งกับเธอ แต่เขากลับมองไปยังโต๊ะที่หญิงสาวนั่งอยู่กับเพื่อนเท่านั้น

“เขามองมาทางฉันด้วยว่ะแกกกกก เขาต้องอยากจะนั่งกับฉันแน่ๆ”

เพื่อนเธอแสดงอาการกระดี๊กระด๊าเกินงามจนเธอต้องเตือนสติ

“แกจะบ้ารึไง ที่ตรงนี้ก็มีแกกับฉันแล้วไง แค่นี้ก็เต็มแล้ว ”

“แกก็ลุกไปนั่งที่อื่นสิ ที่ตรงนี้จะได้ว่างงงงง”

“ยัยม่อนนนนนนน!!!ยัยเพื่อนเลวววววววว”

เธอพูดได้แค่นั้นสมาชิกใหม่ของห้องก็เดินมาถึงพวกเธอสองคน 

“ดูเหมือนพวกเธอกำลังพูดถึงฉันกันอยู่นะ”

เขาพูดด้วยน้ำเสียงเจ้าชาย ก่อนจะส่งยิ้มละลายใจมาให้ทั้งคู่ ซึ่งตอนนี้ยัยม่อนละลายไปแล้ว

“แถวนี้ไม่มีใครพูดถึงนายหรอก หลงตัวเองเกินไปรึเปล่า”

หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงกวนๆ

“โอเค...งั้นก็ไม่เป็นไร ฉันไปนั่งที่อื่นก็ได้”

เขาทำหน้าเศร้าๆเรียกคะแนนส่งสารจากเพื่อนของเธอไปได้หลายกระบุง

“นั่งที่นี่ก็ได้....”

“แกจะบ้ารึไง!!!!ฉันไม่นั่งกับนายนี่นะโว้ยยยยยย ยัยม่อนนนนน”

“เอาน่าาาา ฉันฝากพ่อรูปหล่อของฉันด้วยนะ ห้ามไปลวนลามเขาเด็ดขาด”

ยัยม่อนกระซิบข้างหูเพื่อนรักก่อนจะลุกจากโต๊ะประจำ ที่เคยได้นั่งกับเพื่อนสาวมาเกือบ3ปี ก่อนจะเดินไปนั่งข้างหน้าติดกับอาจารย์วิชัย

“ยัยม่อนนนนน !!!”

เธอตะโกนตามหลังเพื่อนรักที่ตอนนี้เห็นผู้ชายดีกว่าเธอไปซะแล้ว ชายหนุ่มรีบนั่งลงข้างๆเธอด้วยความสุขุมนุ่มลึก แต่ข้างในใจกลับเต้นโลดยิ่งกว่าเพลงขอใจเธอแลกเบอร์โทร ของหญิงลีซะอีก

’ยัยม่อนนนนนน ยัยเพื่อนบ้า แกจะปล่อยให้ฉันนั่งกับนายนี่ไม่ได้นะ ฉันมั่นใจแล้ว ว่านายนี่คือคนเดียวกับที่บ้านของนายผีดิบ เป็นคนเดียวกับที่จะดูดเลือดที่คอเธอเมื่อเช้า แกจะปล่อยให้ฉันเสี่ยงอันตรายแบบนี้ไม่ได้นะ เมื่อเช้าฉันยังโชคดีที่นายผีดิบห้ามใจตัวเองไว้ได้ แต่ถ้าฉันนั่งเรียนๆอยู่แล้วนายนี่เกิดหิวขึ้นมา กระโดดงับหูฉันจะทำยังไงงงง ใครจะช่วยฉันนนนน ยัยเพื่อนเลววววว กลับมาาาาาา’

เธอได้แต่ตะโกนเรียกเพื่อนสาวในใจอย่างคนพ่ายแพ้ผิดหวังกับสิ่งที่เกิดขึ้น เธอไม่กล้าแม้แต่จะหันกลับไปมองเขาด้วยซ้ำ ต่างจากชายหนุ่มที่เอาแต่นั่งกอดอกจ้องหน้าเธออย่างกับจะเข้าสิง นับแต่นี้ต่อไป แม้แต่ในโรงเรียน ชีวิตของเธอก็จะไม่ปลอดภัยแล้วซินะ

’ฉันต้องซวยแน่ๆถ้าต้องอยู่ใกล้นายนี่แบบนี้!!!!’

                                                               .....โปรดติดตามตอนต่อไป.....