เถื่อนนัก กั๊กหัวใจนายจอมโจร

“ที่นี้เสื้อผ้าสวยจัง”
“ฟ้าเลือกเอานะ เดี๋ยวพี่มา”
พออัคคีบอกว่าจะพามาซื้อเสื้อผ้าใหม่เท่านั้นแหละ น้ำฟ้าก็รีบแต่งตัวออกจากที่พักเลย
“คะ พี่อัคคีอย่าไปนานนะ”น้ำฟ้าดึงแขนอัคคีไว้
“ครับ ไม่นานแน่นอน ฟ้ารอพี่อยู่แถวนี้นะ”ชายหนุ่มบอกอย่างนั้นก่อนที่จะเดินหายไป
อัคคีเดินออกมานอกร้านเสื้อผ้าตรงไปยังแผนกชุดแต่งงานที่ดีที่สุด
“สวัสดีครับ มาเลือกชุดแต่งงานหรือเปล่าครับ”เด็กผู้ชายในชุดฟอร์มเรียบร้อยเอ๋ยถาม
“ครับ ชุดแต่งงานผู้หญิงที่สั่งตัดเอาไว้เมื่อสองวันที่แล้ว”อัคคีอธิบาย
“งั้นเชิญทางด้านนี้ครับ”เด็กผู้ชายคนเดิมตอบ แล้วเดินนำอัคคีไป
“เจ๊ครับ! คุณผู้ชายคนนี้มารับชุดแต่งงานที่สั่งตัดเอาไว้ เมื่อสองวันที่แล้วอ่ะครับ
น่าจะเป็นคนที่บอกว่ายินดีจ่ายไม่อั้นอ่ะครับ”
“อ๋อ! คุณนั้นเองที่โทรมาสั่งวันนั้น ให้เวลาทางเราร้านน้อยจังนะคะ แต่มันก็ไม่เป็นปัญหาอะไรคะ
ในเมื่อคุณยินดีจ่ายเงินไม่อั้นแถมยังมัดจำเงินมาตั้งหนึ่งล้านบาท”
“แน่นอนครับ” หึหึ ถ้าทำออกมาไม่ถูกใจกูละก็จะเดินออกจากร้านเลยคอยดูสิ อัคคีคิดในใจ
“คนตัดเย็บชุดแต่งงานของทางร้านมือพันเป็นปลาหมึกเลยทีเดียว ตอนนี้เสร็จเรียบร้อยแล้ว
พร้อมกับชักรีดแล้วด้วยคะ”เจ้าของร้านอธิบายอย่างละเอียด
“ครับ ผมหวังว่ามันจะเป็นชุดแต่งงานดีที่สุด”อัคคียิ้มรอคอย
“คะ!ไม่ผิดหวังแน่นอน พูดได้ว่าเป็นชุดแต่งงานที่แพงสุดและสวยที่สุดที่ทางร้าน
เคยจัดทำมาเลยคะ เชิญทางนี้คะ”เจ้าของร้านเดินไปพูดไป จนมาถึงหุ่นที่ถูกผ้าสะอาดสีขาว
ปกคลุมไว้ พนักงานสองคนช่วยกันยกผ้าที่คลุมชุดแต่งงานออกอย่างระมัดระวั
ผ้าสีขาวสะอาดตกลงสู่พื้นด้านล่าง แสงระยิบระยับส่องสะท้อนจากเพรชเนี้อแท้
ที่ประดับประดาได้อย่างลงกับรูปทรงของแบบชุด เนื้อผ้าด้านในทำจากขนแกะชั้นดีทำให้
ผู้สวมใส่รู้สึกนุ่มสบายเหมือนไม่ได้ใส่อะไรเลย และสำคัญที่สุดคือถอดง่ายไม่ติดขัด
ในยามที่ทำกิจกรรมกันสองต่อสองหลังงานแต่งงานจบลง

“เหมือนกับที่ผมคิดไว้ไม่มีผิด สวยมากครับ”อัคคีเดินเข้าไปสำรวจดูชุดเจ้าสาวตรงหน้า
พิจารณาดูทั้งชุดอย่างตั้งใจ
“ทุกอย่างตามที่คุณต้องการคะ หน้าอก 36 เอว 27 สะโพก 30 เกาะอก กระโปรงสั้นแค่เข่า
สายรัดอยู่เหนือหน้าท้อง ประดับประดาด้วยเพรชแท้ทั้งชุด”
“นี้คือเงินสองล้านห้าแสนที่เหลือ แล้วช่วยจัดการเก็บชุดแต่งงานให้ผมเดี๋ยวนี้เลยนะครับ”
อัคคียื่นซองเงินสดให้ปึกใหญ่
“จ่ายสดเลยหรอคะ ดีจัง”เจ้าของร้านรับเงินไปยิ้นหน้าบาน
“ครับ ช่วยเร็วๆหน่อยนะครับผมรีบ!”ชายหนุ่มเร่งพนักงานในร้านเพราะว่าเค้าทิ้งให้น้ำฟ้า
อยู่คนเดียวมานานแล้ว
“คะ คะ เร็วสิจ๋าสองคนนี้”เจ้าของร้านหันไปเร่งลูกน้องอีกทีนึง
“เสร็จแล้วครับ นี้ครับ”พนักงานยื่นชุดแต่งงานให้อัคคี
“ขอบคุณมากๆนะครับสำหรับชุด”
“ขอบคุณเช่นกันคะ โอกาสหน้ามาใหม่นะคะ”บอกเป็นเซเว่นอีเลฟเว่นเลยนะแม่คุณ
“ผมคงไม่มาแล้วละ เพราะนี้จะเป็นการแต่งงานครั้งแรกและครั้งสุดท้ายของผม”
อัคคีวิ่งออกจากร้านด้วยความเร็วสุดชีวิต ชายหนุ่มวิ่งไปยังลิฟท์ที่ไกล้ที่สุดกดเปิด
ดวงไฟค่อยๆเคลื่อนลงมาที่ละชั้น ติ้ง! ลิฟท์เปิดออก
“อืม ขอบคุณมากคนเต็ม”ชายหนุ่มออกวิ่งอีกครั้งไปยังบันไดหนีไฟ อัคคีวิ่งลงมาจากชั้นสี่จนถึง
ชั้นหนึ่งด้วยความเร่งรีบ แล้ววิ่งต่อไปยังที่จอดรถอีกหนึ่งเมตร (ที่จอดรถไกลจัดแหละ)
“โอ๊ย! ถึงสักทีเหนื่อยโครต แฮ่ก... รีบเก็บดีกว่า”ร่างหนาวางชุดแต่งงานไว้หลังรถ ก่อนที่จะไปยิบ
โทรศัพท์ในรถมาโทรหาเบอร์บ้าน ที่เหมืองเพรชตอนนี้คงวุ้นวายน่าดู
“ฮ่ะโหล สวัสดีคะ”ป้าแวนรับสาย
“ป้าแวนครับ ผมของสายแม่แก้วหน่อยครับ ตอนนี้เลย”
“คะ คะ จะเอาไปให้เดี๋ยวนี้”ป้าแวนวิ่งไปยังเรือนหลังเล็กที่แม่ของน้ำฟ้าอาศัยอยู่
“คุณแก้วคะ คุณอัคคีโทรมาขอสายคุณคะ”ป้าแวนบอก
“อัคคี! แฟนหนูฟ้านะหรอ”แม่แก้วรับโทรศัพท์ไป
“ฮ่ะโหล.....”
“แม่แก้วครับ นี้ผมอัคคีนะครับ คะ...คือผมจะโทรมาขอแต่งงานกับลูกสาวคุณแม่น่ะครับ”
“แล้วทำไมไม่ไปขอน้ำฟ้าละจ๊ะ”แม่แก้วตอบกลับ
“ผมอยากให้แม่แก้วอนุญาตตามประเพณีครับ แล้วน้ำฟ้าจะได้ดีใจด้วยที่แม่แก้วเห็นด้วย”
“แล้วอัคคีคิดอย่างไงกับลูกสาวของแม่ละ”
“ผม รัก น้ำฟ้า ครับ”น้ำเสียงที่หนักแน่นเปล่งออกมาอย่างเต็มปากเต็มคำ
“ถ้ารักกัน แม่ก็ไม่ขัดอะไรหรอกจ๊ะ”แม่แก้วพูดแล้วยิ้มเมื่อได้รู้ว่าลูกของเธอกำลังจะแต่งงาน
“ครับ ขอบคุณมากครับ แม่แก้ว”อัคคีคุยไปวิ่งขึ้นบรรไดไป
“แล้วงานแต่งงานจัดขึ้นเมื่อไหล่จ๊ะ”
“พรุ่งนี้เก้าโมงเช้าครับ”
“ตายจริง! พรุ่งนี้”เสียงแม่แก้วตกใจมาก
“ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ เสร็จทันแน่”อัคคีตอบอย่างแน่ใจ
“จ๊ะ จ๊ะ แม่ก็จะออกไปช่วยจัดงานแต่งงานเหมือนกัน มันต้องออกมาสวยแน่ๆ”แม่แก้วพูดไปยิ้มไป
“ขอบคุณครับแม่แก้ว อย่างหักโหมนะครับ สวัสดีครับ”อัคคีวางสายแล้วรีบต่อสายไปหาไคร์
“ฮ่ะโหลพี่ ว่าไง”ไคร์รับสายแล้วกรอกเสียงดันสดใสลงโทรศัพท์
“เสร็จยังหว่ะ งานแต่งงานอ่ะ งบไม่อั้นเลยนะโว๊ย ทำไงก็ได้ให้ออกมาดูดีที่สุด”
“แต่ผมว่าผมคงไม่ต้องทำแล้วล่ะ ดูสิสองแม่ลูกช่วยกันตกแต่งงานสนุกสนานเชียว”
“หมายถึงน้ำหวานกับแม่แก้วหรอ ฮ่ะ ฮ่ะ เอ่อๆ ถ้าจะเอาเงิน เงินอยู่ที่ธนาคารเลย จะเอาเท่าไร
ก็ปล้นเอาเลยตามสบายครับพี่น้อง”
“จะบ้าหรอพี่! ตำรวจปล้นธนาคาร บ้าไปแล้ว”ไคร์ด่ากวนๆ
“กูล้อเล่นกูโอนเงินให้มึงแล้วล้านหนึ่งคงพอนะ”อัคคีบอก
“พอถมเถพี่ เยอะเกินนนนน!”
“เอ่อๆ จัดดีๆแล้วกันนะ แค่นี้แหละ”อัคคีวางสายเมื่อถึงชั้นที่น้ำฟ้าอยู่พอดี ไม่รู้ว่าเป็นไงบ้าง
ทิ้งไว้คนเดียวตั้ง 15 นาที ไกล้ถึงแล้วสิ เฮ้ย!ร้องไห้ตาแดงเลย
“ฟ้า! ร้องไห้ทำไมครับ”อัคคีเรียกชื่อร่างบางที่ยืนร้องไห้หันไปหันมาหาชายหนุ่มไม่เจอ
“พะ...พี่อัคคี อึก อื่อออ.... ฮึ”น้ำฟ้าที่ยืนร้องไห้อยู่หน้าร้านเสื้อผ้าวิ่งเข้ากอดอัคคีไว้แน่น
“โอ๋ พี่ขอโทษอย่างร้องไห้นะ พี่อยู่นี้แล้วครับ”มือหนายกขึ้นลูกหัวน้ำฟ้าเบาๆเป็นการปลอบโยน
“ไหนพี่บอกว่าจะไปแป๊บเดียวไง ฟ้านึกว่าพี่อัคคีทิ้งฟ้าไปแล้ว ฮึก อื่อ....”
“พี่ไม่มีวันทิ้งฟ้าแน่นอนครับ หยุดร้องไห้นะสาวน้อย ไหนละครับชุดที่อยากได้”
“ไม่มีคะ.... ฮึก เลือกไม่เป็น”
“มาครับฟ้า! พี่ช่วยเลือก”อัคคีเดินจูงมือเล็กเข้าไปในร้านอีกครั้ง
“ตัวนี้น่ารักดีนะ ฟ้าลองใส่สิครับ”อัคคียื่นเสื้อสีครีมกับกระโปรงสีแดงให้น้ำฟ้า
“จะลองยังไงละคะ คนเยอะเลย”น้ำฟ้าพูดไปอายไป
“หึหึ.... มาทางนี้ครับฟ้า”ชายหนุ่มโอบร่างเล็กให้เดินไปด้วยกัน แล้วดันร่างเล็กเข้าไปในห้อง
เปลี่ยนเสื้อผ้า
“พี่อัคคีเข้ามากับฟ้าด้วยสิคะ ฟ้ากลัวอ่ะ...”
“>O< ไม่เป็นปัญหาอยู่แล้ว”อัคคีแทรกตัวเข้าไปในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าสองต่อสองกับน้ำฟ้า
“อ้าว!เปลี่ยนสิครับ”ตาคมจ้องแล้วจ้องอีกไม่ละตาออกจากร่างเล็กแม้แต่นิดเดียว
“พี่อัคคีหันหลังก่อนสิคะ... คือฟ้า”
“ครับ ครับ”ชายหนุ่มหันหลังให้กับร่างเล็กตามคำขอ แต่ว่าช่างโชคดีอะไรเช่นนี้กระจกบานใหญ่
อยู่ตรงหน้าชายหนุ่มพอดีกับการมองเห็นทุกกิริยาท่าทางของของน้ำฟ้า โอ๋แม่เจ้าหุ่นดีเกินนนน!
“เสร็จแล้วคะ พี่ อะ กระจก พี่อัคคีเห็นหมดเลยอย่างงั้นหรอคะ ฮึก…”น้ำตาเริ่มซึมออกมาอีแล้ว
“เปล่านะ พี่หลับตาไม่เห็นเลยยยยยยยย ครับ อย่างร้องไห้นะครับคนดี ฟ้าใส่ชุดนี้น่ารักมากเลย
รู้ไหมครับ ดูกระจกสิสาวน้อย”มือหนาดันร่างเล็กให้ไกล้กระจกมากขึ้น
“จริงหรอคะ พี่อัคคี”
+++++++++++++++++++++++++++++++++

“จริงครับ ฟ้าของพี่น่ารักที่สุดเลย ฟอ๊ดดดดด....”ชายหนุ่มหอมแก้มใสไปหนึ่งฟ๊อดใหญ่ๆ
“ตุบ! แอบหอมแก้มฟ้าอีกแล้วนะ”น้ำฟ้าตีไหล่ผู้ชายที่เพิ่งแอบหอมแก้มเธอไปแรงๆหนึ่งที
ร่างเล็กรีบเดินออกจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า ก่อนที่จะโดนมือหนาของอัคคีดึงเข้ากอดไว้อีกครั้ง
“ฟ้าครับ! ฟ๊อดดดดดด”
“เอาอีกแล้วนะคะ.......”
“โกรธพี่หรอ”
“ไม่ได้โกรธคะ! เชอะ...”
“โกรธจริงด้วยสิครับ หายโกรธนะเดี๋ยวพี่พาไปกินสตอเบอรี่”
“สตอเบอรี่เป็นอย่างไงหรอคะ อร่อยหรือเปล่า”ดวงตาสวยจ้องมองตาคมด้วยความอยากรู้
“ก็ไอ้ลูกแดงๆ เปรี้ยวแล้วก็หวานด้วยนะ”อัคคีพูดไปเลียปากตัวเองไป
“โฮ๋....น่ากินจัง เปรี๋ยวด้วย พี่อัคคีพาฟ้าไปกินนะคะ อยากกินอ่ะ”หญิงสาวเร่งเร้าอัคคี
หน้าอกใหญ่เกินตัวถูไถกับแขนของอัคคีโดยไม่ได้ตั้งใจ
“ได้ครับ เอาสุดนี้แหละพี่ชอบ.... ไปจ่ายตังกันครับ”ชายหนุ่มจูงมือบางเดินไปหน้าเค้าเตอร์
แต่สายคาคมเหลือบไปเจอเข้ากลับชุดชั้นในตัวจิ๋วลายลูกไม้โครตเซ็กซี่ เนื้อผ้าสีแดงแล้วก็ลูกไม้สีดำ
ขอบอกว่ามันฉุดความเป็นชายเลือดแทบพุ่ง อะไรๆมันก็มาหยุดความหื่นของอัคคีไม่อยู่หรอก
“ทั้งเสื้อในและช่วงล่างตัวน้อยชุดนี้ ฟ้าใส่ได้แน่นอน”อัคคียิบมาถือไว้อย่างมั่นใจ
“ฟ้าว่าฟ้าไม่........ แล้วพี่อัคคีแน่ใจได้ไงคะ ว่าฟ้าใส่ได้”ชายหนุ่มก้มลงกระซิบข้างหูเล็กเบาๆ
“ก็เมื่อคืนพี่นอนจับทั้งคืนเลยนะ”
“////////”น้ำฟ้าหน้าแดงอย่างเห็นได้ชัด
“น่านะ พี่อยากให้ฟ้าใส่มันจริงๆ นะครับฟ้า”ชายหนุ่มอ้อนเป็นการใหญ่
“ก็ได้คะ /////”
“งั้น เอาสีฟ้า สีเขียว แล้วก็สีแดงด้วยแล้วกัน”
“พี่อัคคีจะเอาหมดนี้เลยหรอคะ........”
“ครับ ไปจ่ายเงินกันดีกว่า”
ร่างหนาเดินจูงมือคนตัวเล็กกว่าอย่างอ่อนโยน มือหนาเอื้อมโอบไหล่บางแล้วกระชับ
ร่างบางให้เข้ามาแนบชิดกับอกกว้างมากขึ้น
“ฟ้าครับนี้ไงสตอเบอรี่ที่พี่บอก”ชายหนุ่มชี้ไปยังผลสตอเบอรี่สีแดงสดที่นอนเรียงรายรอให้น้ำฟ้า
ได้ริ้มลองความเปรี้ยวและหวานอย่างหน้าหลงใหล
“เปรี้ยวปาก ซีดดดดด น่ากินจัง! >O< พี่อัคคีซื้อกลับไปเยอะๆเลยนะคะ”
”อ้ามมมม...... ลองกินดูนะ”อัคคียิบลูกสตอเบอรี่ป้อนใส่ปากเล็ก
“หืม..... อร่อยคะ อร่อยมากเลย ฟ้าชอบ......”
“ครับ พี่จะซื้อไปให้เยอะๆเลย”
“ขอบคุณคะ จุ๊บ!”ร่างบางกระโดดจุ๊บแก้มอัคคีเบาๆ
“แบบนี้เนี้ย น่ารักจัง”ชายหนุ่มยิ้มนุ่มนวลก่อนที่จะสั่งสตอเบอรี่ถุงใหญ่กลับบ้าน

น้ำฟ้านั่งกินผลสตอเบอรี่มาตลอดการเดินทางกลับบ้านพักชายทะเล โดยที่ร่างหนานั่ง
ขับรถอย่างสบายอารมณ์
“พอกลับไปถึงบ้านพักชายทะเลแล้ว ฟ้าอาบน้ำแล้วเก็บเสื้อผ้าลงกระเป๋าเลยนะครับ
คืนนี้เราจะเดินทางกลับกันแล้ว รีบนอนไวๆจะได้ดีต่อลูกของเราไงครับ”เสียงทุ้มพูดด้วยความเป็นห่วง
“เราจะกลับแล้วหรอคะ น่าเสียดายจัง ยังไม่ได้เล่นน้ำทะเลเลย”
“ไว้คราวหน้า พี่จะพาฟ้ามาเล่นน้ำทะเลจนเบื่อเลยล่ะ”พอพูดจบอัคคีก็เร่งเครื่องเร็วขึ้นเพื่อที่จะถึง
บ้านพักให้เร็วที่สุด
“ถึงสักที.... ฟ้าขอขึ้นไปอาบน้ำก่อนะคะ ร้อนมากเลย”มือบางเอื้อมจะยิบถุงสตอเบอรี่หลังคนขับ
แต่ก็ไม่ทันความเร็วของอัคคีที่เอื้อมไปยิบถุงสตอเบอรี่ได้ก่อน
“ฟ้าขึ้นไปอาบน้ำก่อนเลย เดี๋ยวพี่ยกไปเอง”
“ก็ได้คะ แต่พี่อัคคีห้ามแย้งสตอเบอรี่ฟ้ากินนะ”หญิงสาวบอกชายหนุ่มด้วยดวงตาหวงๆ
สตอเบอรี่แสนอร่อย
“ครับๆ ไม่กินครับ เปรี้ยวจะตาย”
“ไม่เปรี้ยวสักหน่อย อร่อยจะตายไปคะ”น้ำฟ้าเถียงแล้วเดินๆวิ่งๆขึ้นบ้านไป
“ก็ฟ้าท้องอยู่นิ เฮ้ออออ....ยิ่งโตยิ่งดุ ฮ่ะ ฮ่ะ”อัคคีหัวเราะและยิ้มกับตัวเองก่อนที่จะเก็บของจำเป็น
ขึ้นบ้าน เช่นชุดชั้นในสุดเซ็กซี่แล้วก็ไหนจะสตอเบอรี่ที่ตอนนี้กายเป็นของโปรดของน้ำฟ้าไปแล้ว
“ฟ้าครับ อ้าว! อยู่ไหนนะ”สายตาคมมองหาร่างบางที่วิ่งเข้าบ้านมาก่อน
“ฟ้าอาบน้ำอยู่คะ พี่อัคคีมีอะไรหรือเปล่าคะ”เสียงหวานนุ่มนวลตะโกนออกมาจากห้องน้ำ
“มีสิครับ อาบน้ำด้วยคนได้ป่ะ”อัคคีทำเสียงหื่นๆ
“ไม่ได้คะ! >/////<”เสียงน้ำฟ้าตะโกนออกมา แล้วบอกกับตัวเองให้รีบอาบน้ำเสร็จก่อนที่
ปีศาจจอมหื่นจะเดินแก้ผ้าเข้ามา
“ครับๆ พี่นอนรอดีกว่า”ชายหนุ่มถอดเสื้อที่เปียกซุ้มไปด้วยเหงื่อออกแล้วทิ้งตัวลงนอนกับเตียง
แอร๊ตตตต!
“พี่อัคคีคะ ฟ้าอาบเสร็จแล้วคะ”ร่างบางเดินออกมาด้วยร่างกายที่เปียกปอน
“ครับฟ้า พี่ไปอาบน้ำบ้างดีกว่า”อัคคีลุกขึ้นก่อนที่จะเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างมีแผน
“งั้นฟ้าขอนอนก่อนนะคะ”น้ำฟ้าบอกก่อนที่จะใส่เสื้อผ้าแล้วกลับไปฟรุกหน้าสวยลงกับหมอน
“ครับ ฝันดี”อัคคีรีบอาบน้ำให้ไวที่สุด เพราะว่าจะได้ไปนอนกอดเมียเสียที
แอร๊ต!
“ฟ้าหลับแล้วหรอครับ”
“...................”ไม่ตอบ
“สงสัยจะหลับแล้ว”ร่างหนาเดินไปแต่งตัวแล้วค่อยๆนำกระเป๋าเสื้อผ้าขึ้นรถด้วยเสียงที่เงียบเฉียบ
ตุ๊บ! ร่างหนานั่งลงในรถที่ร้อนอับก่อนที่จะยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายหาไคร์
“เป็นไงบ้างหว่ะ! งานแต่งงานจัดการเสร็จยัง”อัคคีถาม
“เสร็จแล้วพี่ เรียบร้อยแน่นอนครับ สวยงามว๊ากกกก”ไคร์ตอบอย่างมั่นใจ
“ขอบใจนะ........ ตุ๊ด ตุ๊ด ตุ๊ด”เออดี พูดจบแล้ววางเลย
ตาคมเหลือบมองนาฬิกา เมื่อตื่นขึ้นมาตอนตึกเป็นเวลาเที่ยงคืนพอดี ร่างหนาลุกขึ้น
เดินเข้าไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำก่อนที่จะออกมา อุ้มน้ำฟ้าที่หลับไม่รู้เรื่องขึ้นรถ
ด้วยความนุ่มนวล แล้วออกรถกลับเหมืองเพรชอย่างนุ่มนวล
..................................................................................................................................
เปลือกตาสวยค่อยๆเปิดขึ้นในเตียงนอนที่แสนอบอุ่น
“อืม...... เช้าแล้วนะลูกสาวของแม่”เสียงหญิงชราดังขึ้น
“แม่แก้ว! ฮึก อื่อ แม่ ฟ้าคิดถึงแม่ที่สุดเลย”ร่างบางกระโจรกอดผู้เป็นแม่ด้วยความดีใจ
“อย่าร้องไห้สิจ๊ะ เจ้าสาวต้องสวยนะ ดูสิหน้าตามอมแมมหมดแล้ว”
“เจ้าสาว! >O< ใครคะ”น้ำฟ้าทำหน้าเหวอๆ
“เจ้าสาว ก็ลูกแม่คนนี้ไงละ ดูสิทั้งสวยทั้งหุ่นดีไม่แปลกที่อัคคีมาขอฟ้าจากแม่ ฟ้าไม่โกรธแม่ใช่ไหม้
ที่จู๋ๆก็อนุญาตให้แต่งงานโดยไม่ถามฟ้าสักคำ”มือเหี่ยวลูบหัวลูกสาวของเธอและหวังว่าลูกของเธอ
จะไม่โกรธ
“ไม่คะ ไม่โกรธ ฟ้ารักพี่อัคคี ถึงเค้าจะร้ายกับฟ้าตอนแรกๆแต่ตอนนี้พี่อัคคีเปลี่ยนไปแล้ว
ไม่โหดกับฟ้าเหมือนเมื่อก่อนเลย”น้ำฟ้ามองแม่ของเธอดวงตาใสๆ
“แต่แม่ว่าตอนเด็กๆ อัคคีเค้าน่ารักมากเลยนะ ตอนแรกที่แม่มาทำงานเป็นแม่บ้านที่นี้
ทั้งสุภาพเรียบร้อย แม้จะเป็นเด็กแต่ก็รู้กาลเทศะ”แม่แก้วเล่าเรื่องตอนเด็กของอัคคี
เป็นการใหญ่
“หืม...... แม่คะแล้วพี่อัคคีตอนนี้อยู่ที่ไหนหรอคะ”น้ำฟ้าถามถึงชายหนุ่มผู้เป็นที่รัก
“ไม่รู้เหมือนกันนะ แต่แม่ว่าลูกสาวของแม่ควรที่จะอาบน้ำแต่งตัวได้แล้วนะ
เดี๋ยวพ่ออัคคีเข้ามาฟ้าจะไม่สวยเอานะ”แม่แก้วแกล้งหลอก ก็ลูกสาวของเค้าน่ะ
ไม่แต่งก็สวยอยู่แล้ว
“งั้น! ฟ้ารีบไปอาบน้ำดีกว่า”ร่างบางเดินไปยิบผ้าเช็ดตัวรีบไปอาบน้ำด้วยความใจร้อน
“ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้ฟ้า เดี๋ยวหกล้มนะ”
“คะแม่!”เสียงหวานตะโกนออกมา
.....................................................................................................................................

“พี่ไคร์คะ เมื่อไรเราจะไปหาพี่ฟ้าสักทีอ่ะ”น้ำหวานเร่งชายหนุ่มที่กำลังแต่งตัวอยู่
“เดี๋ยวก่อนสิครับหวาน เราต้องรอให้งานแต่งงานจบก่อนนะครับ ยังไงก็ต้องรออยู่ดี”ไคร์ตอบ
ก่อนที่จะขโมยหอมแก้มของน้ำฟ้าไปหนักๆหลายที
“อ๊าบยยยยยย >////< พี่ไคร์พอแล้ว อ่ะ......”
“ครับ......”ชายหนุ่มหยุดหอมแก้มแต่กับไม่ปล่อยร่างบางให้ออกจากอ้อมแขน
“ปล่อยคะเดี๋ยวมีคนมาเห็นนะ......”
“ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลยครับ เราเป็นผัวเมียกันนะ.....”
“นี้มันจะเก้าโมงแล้วนะ...... ป่านนี้พี่ฟ้าต้องแต่งตัวเสร็จแล้วแน่ๆเลย”
“ครับ ไปที่งานกันเลยดีกว่า”มือหนากุมมือบางให้เดินไปด้วยกัน พอไปถึงงานก็มีคนเต็มไปหมด
“ดามเฮ้ย! อัคคีอยู่ไหนหว่ะ”ไคร์เอ่ยถามเมื่อเห็นดามยืนรอกับเด็กผู้ชายหน้าน่ารักอยู่ก่อนแล้ว
“เห็นว่ากำลังขึ้นไปรับตัวเจ้าสาวบนห้องนะ”ดามตอบแล้วหันกลับไปคุยกระหนุงกระหนิง
กับฟาร์มเหมือนเดิม
........................................................................................................................................
ก็อก! ก็อก! ก็อก! อัคคีเคาะประตูเจ้าสาวด้วยความตื่นเต้นแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
แอร็ต! ประตูห้องค่อยๆเปิดออก เผยให้เห็นร่างบางที่ตอนนี้แต่งตัวสวยกว่าทุกวัน ดวงตากลม
จ้องมองอัคคีเหมือนกับว่ากำลังตกลงไปในหลุมลึกในชั่วพริบตา
“วันนี้....ฟ้าสวยมากเลยครับ”ตาคมมองมายังร่างบางด้วยดวงตาที่อ่อนโยน
น้ำฟ้าในชุดเจ้าสาวสีขาวประดับประดาด้วยเพรชแท้ทั้งชุดพอกับดีตัวเจ้าสาว ดูน่ารักไปอีกแบบ
“พี่อัคคีก็หล่อมากๆเลยคะ”น้ำฟ้ามองชายหนุ่มด้วยดวงตาที่อ่อนโยนเช่นกัน น้ำฟ้ายืนอยู่ตรงหน้าอัคคีด้วยท่าทางเขินๆ
“เอ๋! แล้ววันอื่นฟ้าไม่สวยหรอคะ....”
“สวยสิครับ ไม่ใส่อะไรเลยจะสวยกว่านี้อีก”อัคคีมองน้ำฟ้าด้วยสายตากุ้มกริ่ม
“บ้า! พี่อัคคีอ่ะ”
“ก็มันจริงนี้ครับ ฟ้าของพี่เนี้ยไม่ว่าจะทำอะไรก็น่ารักหมดแหละ”
“ปากหวานจังนะคะไ
“จะจ้องชิมไหม้ครับ”ริมฝีปากหนากดจูบประทับกับริมฝีปากบางหนักๆ
“อ่ะ แฮ่ม! ลืมไปแล้วหรือจ๊ะ ว่าแม่ยืนอยู่ตรงนี้ทั้งคน”แม่แก้วเอ่ยทักเมื่อเห็นว่าเคลิบเคลือม
นานเกินไป
“แม่แก้ว! ขอโทษครับ ฮ่ะ ฮ่ะ งั้นคงต้องขอตัวเจ้าสาวของผมไปก่อนนะครับ มาครับฟ้า!
ลงไปข้างล่างกัน”ชายหนุ่มอุ้มร่างบางขึ้นอย่างง่ายดาย
“กริ๊ดดดดดด! พี่อัคคี ฟ้าเดินเองได้คะ”ร่างบางร้องด้วยความตกใจ เมื่อจู๋ๆก็ถูกอุ้มขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัว
“มันเป็นทำเนียมของที่นี้ครับ อย่าดื้อนะสาวน้อย”ชายหนุ่มกระซิบข้างใบหูเล็ก
“แล้วนี้ฟ้าต้องทำอย่างไงบ้างหรอคะ”น้ำฟ้าในชุดเจ้าสาวค่อยๆซบลงกับอกกว้าง
“ไม่ต้องทำอะไรเลยครับ แค่ยืนอยู่ข้างๆพี่เท่านั้น ไม่ต้องกลัวนะ”
“ตื่นเต้นจังคะ.... พี่อัคคี”น้ำฟ้าพูดเบาๆ
“ครับ เข้าพิธีกันนะ พี่อยากเข้าหอไวๆจัง หึหึ”เสียงหัวเราะอันหื่นกระหาย ฮ่ะ ฮ่ะ
“อ้าว! ได้เวลาอันสมควรแล้ว เจ้าสาวเจ้าเบร่ามากันแล้วครับ”เสียงใครหว่ะ คุ้นๆ
“เฮ้ย! สะ เสือใหญ่ ฮ่ะ ฮ่ะ เอาจริงดิ”อัคคีหัวเราะด้วยเสียงแปลกๆ
“เอ่อ! เอาน่านะ นี้พิธีกรนะเนี้ย”เสือใหญ่ยิ้มแบบฝืนๆ
“ได้ๆ แต่โกนหนวดโกนเคราแล้วก็หล่อดีเหมือนกันนะ”อัคคีพูดชมอดีตศตูร
“ของอย่างนี้ มันแน่อยู่แล้วครับพี่น้อง”โอ๊ย! บ้ายอจริงๆ แต่มันก็หล่อจริงๆนะ
“เฮ้ย! เข้าเรื่องได้แล้ว คนเค้าจะแต่งงานโว๊ย”อัคคีกระซิบบอกเสือใหญ่เบาๆ แต่เสียงแม่ง
เสือกออกไมล์เวรกรรมเวรกรรม
“ใจร้อนจังนะ.... ได้ๆจะเริ่มเดี๋ยวนี้แหละ”
“นะโอกาสสำคัญนี้ ขอเชิญเจ้าบ่าวของเราพูดอะไรสักอย่างครับ”เสือใหญ่ส่งไมล์ให้อัคคี
“ครับ วันนี้เป็นวันสำคัญของผม วันที่ผมจะได้แต่งงานกับคนที่ผมรัก ขอขอบคุณทุกคนที่มา
ร่วมงานในวันนี้ผมดีใจมาก และตั้งแต่วันนี้ไปน้ำฟ้าจะเป็นนายหญิงของที่นี้ หรือเรียกได้ว่า
ผู้หญิงเพียงคนเดียวที่ผมจะรักไปจนวันตาย.... พี่รักฟ้านะ”ชายหนุ่มพูดความรู้สึกออกมาจาก
หัวใจลึกๆที่เต็มไปด้วยความรักและเสน่หาเพียงเธอผู้เดียวตลอดมา มันคงไม่ผิดนักที่เป็นเช่นนี้
และไม่ผิดนักที่เค้าจะรักผู้หญิงคนนี้หมดทั้งหัวใจไปตลอดชีวิต
ร่างหนากดจูบหน้าผากมลนักและแสนอบอุ่น เพื่อเน้นย้ำคำพูดทั้งหมดที่เข้าได้พูดไป
มือบางเอื้อมกอดอัคคีไว้แน่นก่อนที่จะกระซิบบอก
“ฟ้าก็จะรักพี่อัคคีไปจนตาย ฟ้ารักพี่อัคคีมากๆเลย”
“ครับพี่จะปกป้องเมียของพี่ให้ดีที่สุด ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นพี่ก็จะเชื่อใจฟ้า เพราะฟ้าเป็นคนที่พี่
รักและไว้ใจ ต่อไปนี้อยู่กับคนงานพี่จะดุเหมือนเสือ แต่อยู่กับฟ้าพี่จะอ้อนเหมือนแมว เหมียวๆ
ฮ่ะ ฮ่ะ ขอมงกุฎดอกไม้ให้ผมหน่อยครับ ป้าแวน”อัคคีเรียกหามงกุฎดอกไม้ที่ชายหนุ่ม เป็นคน
ถักขึ้นมาเองด้วยความยากลำบาก ถึงแม้ว่าจะดูยังไงมันก็ไม่สวยสักเท่าไรแต่สำหรับผู้ชายที่ไม่เคย
ทำเรื่องเล็กๆน้อยๆแบบนี้มาก่อนมันก็ถือว่าดีแล้ว
“นี้คะ คุณอัคคี”ป้าแวนส่งมงกุฎดอกไม้สีขาววางใส่บนผ้าขนแกะเนื้อดี
“ขอบคุณครับ......”ร่างหนาค่อยๆยิบมงกุฎมาถือไว้ในมือ
“มงกุฎดอกไม้หรอคะ”ดวงตาใสมองตาคมด้วยความสงสัย (เอ่ออ... นี้มัน มงกุฎจริงๆหรอ)
“ตามประเพณีของที่นี้ เจ้าบ่าวจะต้องเป็นคนทำมงกุฎดอกไม้สีขาวมาสวมให้เจ้าสาว
ในวันแต่งงาน ถึงแม้ว่ามันดูไม่ค่อยดีแต่ว่าพี่ตั้งใจทำจริงๆนะ”อัคคีมองน้ำฟ้าด้วยน้ำเสียง
และแววตาที่จริงใจ
“คะ ถึงแม้ว่ามันจะดูเป็นมงกุฎที่ดูแปลกๆ แต่ว่าฟ้าก็ชอบมันนะ เพราะว่าคนที่ทำมันขึ้นมา
คือพี่อัคคี ฟ้าเพิ่งรู้เหมือนกันนะคะว่าฟ้าชอบของแปลก คริ๊ คริ๊”น้ำฟ้าหัวเราะชอบใจ
อัคคียิ้มให้กับน้ำฟ้าด้วยรอยยิ้มและแววตาที่อ่อนโยน ก่อนที่มือหนาจะสวมมุงกุฎดอกไม้
ให้กับน้ำฟ้าพร้อมๆกับช่วงชิงประทับริมฝีปากหนากับริมฝีปากบางตักตวงจูบจากน้ำฟ้า
ด้วยความเร้าร้อนและอ่อนนุ่มสลับกัน ถ่ำกลางสักขีพยานหลายสิบชีวิต คนงานสาวต่าง
กริ๊ดกร๊าดแถบบ้า
“เอาละ! เสร็จสิ้นพิธีแต่งงานครับ จูบนานไปแล้วครับเดี๋ยวค่อยไปต่อในห้องแล้วกันนะ”
เสือใหญ่ขัดจังหวะเมื่อเห็นว่าจูบกันนานเกิน
“มันแน่อยู่แล้วสิ”อัคคีตอบ
“อ้าว สาวๆด้านล่างใครกันนะ ที่จะเป็นเจ้าสาวคนต่อไปมายืนรอรับมงกุฎดอกไม้หน้าเวทีเลยครับ”
เสือใหญ่ประกาศอย่างสนุกสนานก่อนที่ผู้หญิงทั้งหมดจะมายืนรอกันตรงหน้าเวที
“ฟ้าครับถอดมงกุฎแล้วโยนขึ้นสูงๆไปทางผู้หญิงที่ยืนด้านล่างเลยครับ แต่ว่าต้องหันหลังด้วยนะครับ”
“ถอดแล้วหันหลังโยนเลยหรอคะ”
“ครับ รอฟังเสียงนับ 1 2 3 แล้วโยนเลยครับ”อัคคีบอก
“เอานะ จะนับแล้วนะ 1 2 3 โยนเลยครับ”เสือใหญ่ให้สัญญาณ
น้ำฟ้าโยนมงกุฎไปสุดแรงจนเกือบตกลงจากเวที แต่ดีที่อัคคีโอบเอวของน้ำฟ้าไว้ได้ทัน
มงกุฎแปลกประหลาดลอยสูงขึ้นและตกลงมาใส่หัวน้ำหวานดังโป๊ก (เฮ้ย!ขนาดนั้นเชียว มันเป็น
ความบังเอิญอย่างเห็นได้ชัด ถุย! 5555+)
“หวานได้หรอเนี้ย ฮ่ะ ฮ่ะ พี่ไคร์หวานได้มงกุฎดอกไม้ด้วยละ”น้ำหวานถามตัวเอง
แล้วหันไปบอกไคร่ที่ยืนจดอะไรก็ไม่รู้อีกที
“มงกุฎดอกไม้หรอ ฮ่ะ ฮ่ะ แปลกประหลาดชะมัดเลย พี่ว่าทิ้งมันไปดีกว่านะ เอาดอกไม้ของพี่ไป
แทนดีกว่านะครับ”ไคร์ยืนช่อดอกกุหลาบสีชมพูให้น้ำหวานด้วยท่าทีที่อ่อนโยน
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++

“น่ารักจังคะ พี่ไคร์เนี้ย ฟ๊อดด...”น้ำหวานหอมแก้มไคร่ไปหนึ่งทีก่อนที่วิ่งหนีไปอีกทาง
“เดี๋ยวก่อนสิครับยังคุยกันไม่รู้เรื่องเลยนะ หวานรอพี่ด้วยสิ”ไคร์วิ่งตามร่างบางไปก่อนที่จะรวบ
น้ำหวานมาไว้ในอ้อมแขน
“ฟ๊อดดด... หากันครับ”ชายหนุ่มหอมแก้มใส่ของน้ำหวาน
“ฟ้าไคร์ขี้โกงอ่ะ ปล่อยหวานนะ ฮ่ะ ฮ่ะ”
“เมื่อกี่บอกว่าใครน่ารักนะ”
“บอกที่ไหน ไม่ได้พูดเลยยยยย.....”น้ำหวานแกล้งมองไปทางอื่น
“ฟอ๊ดดดดด..... >/////< จะพูดหรือยังครับ”ไคร์หอมแก้มน้ำหวานอีกทีหนักๆ
“พี่ไคร์น่ารัก.....”เสียงเล็กพูกออกมาเบาๆ
“ฮ่ะ ฮ่ะ เขินด้วย น่าแดงเลย น่ารักจังครับ”
“ไหน! ใครน่าแดง”น้ำหวานทำท่ามองซ้ายมองขวา
“ก็คนนี้ไงครับ”ชายหนุ่มใช้นิ้วซุกชนจับแก้มแดงๆของน้ำหวานอย่างอ่อนโยนแล้วพูดเรื่องสำคัญต่อ
“อาทิตย์หน้าเราสองคนจะไปแต่งงานกันที่ชายทะเลแล้วนะครับ ทุกอย่างพร้อมสำหรับ
เจ้าสาวของพี่แล้ว”มือหนาลูบหัวร่างบางเบาๆ
“จริงหรอคะ พี่ไคร์”
“ครับ อาทิตย์หน้าเราจะแต่งงานกัน”ไคร์ยิ้มให้เจ้าสาวของเค้าก่อนที่จะใช้แขนแข็งแรงกอดรัด
ร่างบางไว้ด้วยความอบอุ่น
“หวานดีใจจังเลยคะ”น้ำหวานซบหน้าสวยลงกับอกกว้างของไคร์ แล้วโอบกอดร่างที่ใหญ่กว่าตน
ไว้เช่นกัน
.........................................................................................................................................
“โอ๊ย...... เมาหวะ จบงานเลี้ยงแล้วกลับบ้านกันดีกว่าฟาร์ม ฟาร์มอยู่ไหนอ่ะ”ดามมองหาเด็กหนุ่ม
ที่นั่งก็น้ำอัดลมอยู่ข้างๆเค้า
“ทางนี้ครับมองหาใครอ่ะ ผมอยู่ทางนี้”ฟาร์มเขย่าแขนคนรักให้หันกลับมาทางตนเอง
“อ้าว! ย้ายมานั่งข้างนี้ตั้งแต่เมื่อไหล่”
“บ้า! ผมนั่งข้างนี้ตั้งนานแล้วนะ”ฟาร์มบอก
“สงสัยจะเมา ฮ่ะ ฮ่ะ ที่รักพาผมกลับบ้านหน่อยสิครับ”ดูดามมันพูดดิ
“ลุกสิพี่ อย่าล้มทับผมนะ โอ็ยหนักจัง”ดามลุกขึ้นกอดตัวฟาร์มไว้เพื่อจะได้ไม่ล้มลงพื้นไปทั้งคู่
“ทรงตัวได้แหละ ช่วยจับมือเดินไปหน่อยสิ”ดามยืนมือออกมาให้ฟาร์มช่วยจับ
“ครับพี่ เดินดีๆนะ เดี๋ยวล้ม”
“เป็นห่วงหรอ.............”
“>//////< ใช่สิ ชีวิตผมมีแต่พี่คนเดียวนะ”
“ชีวิตของฉันก็มีนายคนเดียวนะฟาร์ม”ดามหยุดเดินแล้วดึงฟาร์มเข้ามากอด มือหนาล้วงกระเป๋า
กางเกงยิบขิงสำคัญออกมา
“แหวน......”
“ใช่ ความจริงพี่ซื้อมันมาตั้งนานแล้วแต่ยังไม่มีโอกาสให้ แต่ตอนนี้พี่ว่ามันน่าจะอยู่ที่ฟาร์ม
ได้แล้วนะ”
“แหวนนี้มันใหญ่กว่านิ้วนางของผมแน่เลย”
“ใครบอกให้ฟาร์มใส่นิ้วนางกันล่ะ ยืนมือซ้ายมาสิพี่จะใส่ให้”
“อ่ะครับ”มือหนาจับมือเล็กไว้ด้วยความอ่อนโยน ก่อนที่จะค่อยๆสวมแหวนให้ฟาร์ม
“นิ้วกลางหรอครับ”
“ใช่สิ มันแปลว่าของฟาร์มเป็นของพี่ไง”พอพูดจบก็จูบมือเล็กของฟาร์มไปทีนึง
“พี่ดามทำตัวให้ผมรู้สึก......... >///////<”
“รู้สึกอะไรหรอ มานี้เลย! ฮ่ะ ฮ่ะ”ร่างสูงแบกคนร่างเล็กกว่าขึ้นบ่าแล้วรีบเดินกลับบ้าน
“หายเมาแล้วหรอครับ หรือว่าไม่ได้เมาตั้งแต่แรก พี่ดามขี้โกงอ่ะ แล้วทำไมต้องรีบขนาดนั้น
ด้วยครับ”ฟาร์มโวยวาย
“ก็ฟาร์มบอกพี่ว่ารู้สึก.... ไม่ใช่หรอ”
“ก็แค่รู้สึกรักพี่มากขึ้นเรื่อยๆไงล่ะ..... >O< พี่ดามปล่อยผมลงได้แล้วนะ”
“ไม่เป็นไรหรอกจะถึงบ้านแล้ว พี่ก็ง่วงแล้วแหละอยากกลับถึงบ้านเร็วๆ”ร่างสูงเร่งฝีเท้าเร็วขึ้น
อึบ! ดามค่อยๆวางเด็กหนุ่มลงบนเตียง
“พี่ดามครับลงมานอนด้วยกันสิครับ”ฟาร์มชูมือสองข้างชวนคนรักลงมานอนด้วยกัน
++++++++++++++++++++++++++++++

“มันจะน่ารักเกินไปแล้วนะ เดี๋ยวพ่อก็ปล่ำซะหรอก!”ดามแกล้งขู่เล่น
“อ่ะ พี่จะปล่ำผมหรอ ไม่ต้องปล่ำหรอก เจ็บตูดแค่นี้ผมทนได้”
“โอ็ย! ปวดหัวจัง นอนดีกว่า”ดามทิ้งตัวลงนอนข้างฟาร์ม
“อ้าว! พี่นอนแล้วหรอ”
“อืม ใช่.........”
“ไม่เอานะลุกขึ้นมาปล่ำผมก่อนสิ อย่างเพิ่งนอนสิครับ”มือเล็กเขย่าแขนดาม
“ไม่! จะนอน”
“พี่ดามอ่ะ ผมอุส่าเตรียมตัวเตรียมใจมาทั้งวันเลยนะ ลุกขึ้นมาก่อนสิ”เด็กหนุ่มบ่นใหญ่
“เอ๊ะ! ไอ้เด็กนี้ อย่าโดนนักใช่ไหม้”
หมับ! ร่างสูงรวบตัวคนรักเข้ามาในอ้อมกอดแล้วซบหัวลงกับไหล่บาง
“พี่ทำอะไรอ่ะ”
“กอดไงครับ นอนได้แล้วนะ อย่าดิ้อ! ไม่งั้นถ้าพี่มีอารมณ์ขึ้นมาจริงๆ ฟาร์มจะจับไข้เอานะ”
ร่างสูงเตือนด้วยความเป็นห่วง
“ผมนอนแล้วก็ได้ ผมรักพี่นะ”
“พี่ก็รักฟาร์ม... นอนได้แล้วนะ ฝันดีครับที่รัก”ดามกดจูบหน้าผากเด็กหนุ่มที่กำลังจะหลับใหลเบาๆ
.............................................................................................................................................
“พี่อัคคีคะ คืนนี้ดาวสาวจังเลยคะ”น้ำฟ้าในชุดนอนเดินมายืนรับลมตอนกลางคืนที่
หน้าต่างบานใหญ่
“มายืนตรงหน้าต่างแบบนี้ เดี๋ยวจะไม่สบายเอาจะครับฟ้า คลุมผ้าผืนนี้หน่อยดีกว่านะครับ”
อัคคีค่อยๆคลุมผ้าเนื้อหนากับไหล่เล็กอย่างนุ่มนวล แล้วโอบกอดร่างบางไว้แนบอกกว้าง
“ฟ้าฟังเสียงลมดีๆนะครับ มันจะเป็นเสียงเพลงเบาๆ”
“ได้ยินจริงๆด้วย แต่ว่ามันน่าเศร้าจัง”ร่างบางบอก
“งั้นก็คงต้องร้องเพลงด้วย จะได้ฟังดูไม่เศร้าไงครับ”
“ร้องเพลง........O.o”
“ต้องฟังเงียบๆด้วยนะครับ”อัคคีบอก ก่อนที่จะกระซิบร้องเพลงข้างๆใบหูเล็ก
“รู้ไหมว่าเราเจอกันครั้งแรกตอนไหน
ความทรงจำเกิดขึ้นเมื่อไหร่
เมื่อไหร่ที่ทำให้เราสองคนเริ่มหวั่นไหว
หรือจะเป็นในตอนที่คุณต้องนอนเสียใจ
หรือว่าตอนที่เราต้องไกล
มันทำผมได้รู้ว่าคิดถึงแต่คุณ”
เสียงกระซิบแผ่วเบาบวกกับเสียงเต้นของหัวใจทั้งสองดวง ทำให้เนื้อเพลงดูหวานซึ้ง
และมั่นคงยิ่งขึ้น
“และในตอนนี้ ในเวลานี้ ล่วงเลยมานานเป็นปี
ให้ดวงดาวนั้นเป็นเหมือนพยานรัก
ขอสัญญาว่าจะรักเพียงคุณ ว่าจะรักแค่คุณ
ว่าจะรักแค่คุณ เท่านั้น
นานแสนนานก็จะรักเพียงคุณ ก็จะรักแค่คุณ
อยากจะมีแค่คุณคนเดียว”
ดวงตาคมที่ดูหวานซึ้ง ถูกส่งผ่านความรู้สึกเข้ามาในเสียงเพลง แผ่นอกกว้างของชายหนุ่ม
ช่างอบอุ่นยิ่งนัก
“คืนวันที่เราเคยมีแต่ความเหงาใจ
เมื่อมีคุณเข้ามาชิดใกล้
ก็อบอุ่นใจดังไฟที่ร้อนตอนเหน็บหนาว”
“และในตอนนี้ ในเวลานี้ ล่วงเลยมานานเป็นปี
ให้ดวงดาวนั้นเป็นเหมือนพยานรัก
ขอสัญญาว่าจะรักเพียงคุณ ว่าจะรักแค่คุณ
ว่าจะรักแค่คุณ เท่านั้น
นานแสนนานก็จะรักเพียงคุณ ก็จะรักแค่คุณ
อยากจะมีแค่คุณคนเดียว”
“ลืมเรื่องราวที่ได้เคยบอบช้ำ
ทิ้งมันแล้วโยนมันไปไกล
แล้วในวันพรุ่งนี้ก็จะมีแค่เพียงเรา
ไม่มีใครต้องเหงา และไม่มีใครต้องเศร้า
สองเราเดินเคียงกันไป”
เสียงทุ้นนุ่มกระซิบร้องด้วยแววตาที่อ่อนโยน เสียงลอบตัวเงียบไปหมดคงเหลือไว้
แต่เพียงเสียงกระซิบของอัคคีที่เพราะจับใจคนได้ฟัง
“ขอสัญญาว่าจะรักเพียงคุณ ว่าจะรักแค่คุณ
ว่าจะรักแค่คุณ เท่านั้น
นานแสนนานก็จะรักเพียงคุณ ก็จะรักแค่คุณ
และจะมีแค่คุณคนเดียว................”
“ดวงดาวที่ส่องประกายอยู่บนท้องฟ้า จะเป็นเครื่องยึดมั่นว่าพี่ยังรักฟ้าอยู่เสมอ
ปราบใดที่ดวงดาวยังคงส่องแสง ความรักของพี่จะไม่มีวันเสื่อมคลาย
นั้นหมายความว่าพี่จะรักไปจนวันตาย ไม่ว่าจะแก่เฒ่าไปอีกกี่ปี
พี่ก็จะรักฟ้าจนหมดสิ้นลมหายใจของพี่”
อัคคีกระซิบบอกน้ำฟ้าเบาๆแต่เต็มไปด้วยความรักที่ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง
“อื่อ ฮึก พี่อัคคี........ ฮึก ฟ้าก็จะรักพี่อัคคีไปจนวันตายเหมือนกัน” ร่างบางดันตัวขึ้น
จูบริมฝีหนาเนิ่นนานจนหายใจไม่ออก
“ขอบคุณนะคะ พี่อัคคีเป็นสำคัญสำหรับฟ้า ฟ้ารักพี่อัคคีคะ จะให้บอกความรู้สึกเป็นพันๆครั้ง
มันก็ยังเหมือนเดิมเสมอ”
อัคคีกับน้ำฟ้าโอบกอดกัน ถ่ำกลางแสงดาวและสายลมที่เย็นฉ่ำ แต่กลับมีแต่
ความอบอุ่นอยู่ในหัวใจของกันและกัน