Prince of the mafia. มายารักเจ้าชายมาเฟีย

                          ณ. คฤหาสน์......   

                    หลังจากผ่านเหตุการณ์อุบัติเหตุระหว่างได้ไม่นานนัก รถคันหรูสีดำก็เคลื่อนตัวเข้ามาอยู่ในภายบ้านหลังโต  ไม่สิ!  ต้องคฤหาสน์เสียมากกว่าเพราะมันใหญ่มโหฬารและการตกแต่งก็สวยหรูมีสไตล์สมัยใหม่อยู่มาก   เมื่อล้อรถหยุดเคลื่อนที่ลงคนขับรถก็ทำหน้าที่บริการเปิดประตูให้กับเจ้านายของตนอย่างไม่รอช้า    

                 '  พลไปตามแม่บ้านมาช่วยดูเด็กคนนี้ที  '   เสียงเรียบๆ เอ่ยกล่าวกับพลคนขับรถก่อนเจ้าตัวะเดินอุ้มเด็กสาวที่นอนอยู่ในอ้อมกอดหลับตาพริ้มไม่ได้สติเข้าไปภายในบ้าน  

                '   ครับนาย  '     พลรับคำสั่งแล้วจึงรีบวิ่งไปตามแม่บ้านในทันที   

            พอสั่งเสียกับคนขับรถไปเรียบร้อยแล้วชายหนุ่มก็เดินนำเข้าไปในบ้านพร้อมกับเด็กสาวในอ้อมกอด  ท่ามกลางสายตาของเหล่าบอดี้การ์ที่ยืนเฝ้าตามจุดมุมต่างๆ ภายในคฤหาสน์และไม่นานนักชายหนุ่มก็เดินมาถึงห้องรับแขกใหญ่ซึ่งในตอนนี้กำลังวุ่นวายดังตลาดสด  

                '  อ้าวเฮ้ย!  ไอ้โรมันแกไปชกสาวขางถนนที่ไหนมาวะ  '    น้ำเสียงทักกวนๆ ของชายหนุ่มใบหน้าหล่อเหลาไม่แพ้กับเขาเดินเข้ามายืนตรงพลางมองเด็กสาวในอ้อมกอด  

               '  เกิดอุบัติเหตุระหว่างนิดหน่อย.....  '   โรมันตอบด้วยสีหน้านิ่งเรียบไม่บ่งบอกถึงอารมณ์ใดๆ ให้ชายตรงหน้ารู้    ส่วนชายเจ้าของคำพูดทักก่อกวนทำหน้าตาสงสัยและประหลาดใจอย่างเป็นที่สุดเพราะตั้งแต่เกิดด้วยกันมาเขาไม่เคยเห็นโรมันผู้นี้อุ้มสาวหรือผู้หญิงคนไหนมาที่บ้านเลยสักครั้ง.......นอกเสียจากว่าครั้งนี้เป็นครั้งแรก  คิคิ  มันน่าจะถ่ายรูปเก็บลงอินตาแกรม  เฟสบุ๊ค  ประจานจริงๆ  ชายหนุ่มคิด    

            ' โอ้!  พระเจ้าครั้งแรกนะเนี่ยที่ไอ้โรมันตายด้านผู้นี้มันอุ้มสาวเข้าบ้าน  ฮู้ววว >0< '   

            '   ตะโกนหาพระแสงอะไรไรเฟิล  -_-"  '     โรมันบอกอย่างหน่ายๆ ในความกวนเส้นประสาทบาทาของหนุ่มนามว่า.....ไรเฟิล!  มากที่สุด  ถ้าเป็นไปได้เขาอยากจะถีบหรือเตะสักสองสามทีน่าจะดี    

            '   แหมๆ อย่าไปเลยนะตัวเอง  '   ไรเฟิลดัดเสียงพลางทำสายตาปิ้งปั้งไปให้โรมัน  

            '  - -   แกอยากโดน TEEN ฉันมากหรือไง  '      

            '   มาสิๆ  ฉันพร้อมเสมอเว้ย!  '    ไรเฟิลทำหน้าตาล้อเลียน     

            '   พอเลยๆ  พวกแกจะมากัดอะไรกันตรงนี้เนี่ย.......  '    เสียงหงุดหงิดดังขึ้นบ่งบอกถึงผู้มาใหม่ชายรูปร่างสูงโปร่ง มีใบหน้าหล่อคมคายแต่ก็มีเสน่ห์ไม่แพ้โรมันกับไรเฟิลเช่นกัน เดินมาหยุดก่อนสายตาของเขาจะสะดุดไปทีเด็กสาวในอ้อมกอด   

            '  นั่นแกพาใครมาวะไอ้โรมัน   '     

            '  แหมๆ  แรมโบ้แกน่าจะดูออกนะปกติไอ้บ้านี่ไม่เคยพาสาวที่ไหนมาบ้า....  '   ไรเฟิลเป็นฝ่ายตอบแทนแต่ไม่ทันได้พูดจบประโยคก็ถูกโรมันใช้ขาขวาที่ว่างถีบเข้าไปกลางเป้าจุดอ่อนทีสุดของผู้ฃายเข้าเต็มๆ  ตามแรงของความหมั่นไส้ที่มีตั้งแต่ไรเฟิลทักทายก่อกวน    

                         โอ๊ยยยยยยยยย!!!!!  ไอ้โรมันนนนนนนนนน!!!!!    

            จัดการไอ้ตัวการก่อกวนไปได้แล้วไม่นานแม่บ้านและการ์ดบางคนก็ช่วยกันมารับร่างของเด็กสาวที่ตอนนี้ยังนอนไม่ได้สติไปทำแผลรอจนกว่าจะฟื้นตัวดี  ต่อจากนั้นเขาก็เริ่มต้นเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้กับไรเฟิลและแรมโบ้ฟังโดยละเอียดถี่ถ้วนไม่มีขาดทุกฉากตอน 

               '   ไอ้ไรเฟิลแม่งก็แต่งเรื่องได้มีสีสันจังเลยนะ  '   แรมโบ้บอกหน่ายๆ  พลางหยิบหมอนรองปาใส่ไปทางไรเฟิลที่นั่งเก้าอี้โซฟาไม่ใกล้ไม่ไกลอย่างหมั้นไส้แทน  

               ' เอ้า!  ก็มันน่าแปลกใจนี่วะ  ตั้งแต่เกิดมาไอ้โรมันมันเคยพาสาวมาบ้านที่ไหนวะ  '  

               '  แล้วโรมมี่เป็นไงบ้าง  ' โรมันเลือกเปลี่ยนเรื่องแทนเพราะไม่อยากต่อสาวเอาความกับไรเฟิลอีก  อีกอย่างตั้งแต่เข้าก็ยังไม่ได้เห็นหน้าโรมมี่น้องสุดที่รักของเขาเลย  

               '  ยัยนั่นปลอดภัยดี.....  '     >>แรมโบ้<<   

               '   แต่ก็เกือบไม่รอด...   '    ไรเฟิลต่ออีกประโยคให้      

               '   ยัยนัั่นน่ะทำให้พวกเราลุ้นกันแทบหยุดหายใจกันไปหลายรอบ จนแผนแตกเพราะไอ้หัวหน้ามันนี่ล่ะที่เสือกดูออกว่าเป็นยัยโรมมี่กว่าจะออกมากจากถ้ำเสือเล่นยากเอาเรื่อง  แต่.....ยังดีแค่ถูกยิงที่แขนเท่านั้นตอนนี้หลับไปแล้วล่ะ  '   แรมโบ้พูดพลางยกมือถือบุหรี่สูบเข้าปากแล้วพ่นควันออกมา 

               '  ไม่คิดว่าจะดูการปลอมตัวออก.....  '    โรมันพึมพัมออกมาเบาๆ แต่ก็ดังแต่พอที่ไรเฟิลกับแรมโบ้ได้ยินกัน  หลังจากจบประโยคนั้นก็ไม่มีใครพ่นคำพูดออกมานอกจากกำลังนั่งตกอยู่ในห้วงความคิดของตัวเองอย่างเคร่งเครียดพอสมควร  จนในที่สุด........  

                '    เออ......ไอ้โรมันแกจะเอายังไงกับผู้หญิงคนนั้นวะ  '    ไรเฟิลเสนอคำพูดทำลายบรรยายการความเงียบและตรึงเครียดลง  แม้ว่าจะถามเปลี่ยนเรื่องไปแต่ก็อยากให้เรื่องทุกอย่างมันจบลงเพียงเท่านี้ไว้วันหลังค่อยมาหาทางจัดการวางแผนให้รอบคอบกว่าเดิมยังดีกว่าไรเฟิลคิด 

               '    ....................  '     โรมันไม่ตอบแต่อย่างใด  

               '  ถ้าแกไม่เอางั้นฉันขอนะเว้ย! ฮ่าๆ ๆ   สาวสวยๆ แถมังเด็กเอาะๆ แบบนั้นเค้าชอบ  '  ไรเฟิลพูดทีเล่นทีจริงแต่มันก็ทำให้โรมันมีปฏิกิริยาส่งสายตาไม่พอใจสุดๆ ไปทางไรเฟิลที่ยังทองไม่รู้ร้อนอย่างหมั่นไส้  

               '  งั้นแกก็ข้ามศพฉันไปก่อนก็แล้ว........  '     ว่าแล้วโรมันกระโดดข้ามโซฟาวิ่งไปหาไรเฟิลที่ออกตัววิ่งไปก่อนหน้านี้แล้วอย่างรวดเร็ว  แรมโบ้ที่นั่งดูอยู่ก็ถึงกลับส่ายหัวให้กับสองคนพี่น้องคู่นี้ไม่ว่าจะกี่ปีต่อกี่ปีพวกเขาสองคนก็ยังคงหาเรื่องทะเลาะ กลั่นแกล้งกันไม่มีเลิก นี่ว่าขนาดโตจนทำงานมีอาชีพเป็นของตนเองแล้วนะ  

                  '  ไอ้พวกเด็กไม่โต  '        

                          .................................................................... 

                   มาทางด้านฝั่งของหญิงสาว.....ซึ่งใช้เวลากว่า 3  วันในการหลับเป็นเจ้าหญิงนิทราจากอุบัติเหตุสุดช็อคทางรถยนต์   แสงแดดในยามสายของวันที่ 4  ส่องแสงทะลุผ่านผ้าม่านสีครีมลายลูกไม้สลักสวยงามมากระทบเข้ากับเปลือกตาบางอย่างจังก่อนมันจะค่อยๆ ลืมตาขึ้นอย่างยากลำบาก  

                    '   ที่นี่ที่ไหนกัน  '       เป็นคำถามแรกหลุดออกจากปากบางเรียวสวยสีซีด พลางขยับร่างกายเพื่อมาสำรวจสถานที่ๆ อยู่ ณ. ตอนนี้  แต่.......ไม่เป็นอย่างคิดเมื่อทุกส่วนตามร่างกายมันปวดจิ๊ดจนต้องล้มลงไปนอนกองกับเตียงนอนอีกรอบ แถมบริเวณศีรษะก็ปวดเหมือนมีใครวางระเบิดไว้   

                '  ตายแล้ว!  อย่าเพิ่งลุกสิคะคุณหนูร่างกายยังบอบช้ำอยู่เลยนะคะ  '    เสียงตกใจโวยวายของคุณป้าคนนหนึ่งดังขึ้นพร้อมกับในมือที่ถือถาดอาหารกล่นโชยไปแตะจมูกหญิงสาวเข้า  

               '  คุณป้าค่ะ  ที่นี่ที่ไหนเหรอคะ  '    หญิงสาวหันไปถามคุณป้าที่ว่า  

               '  ที่นี่คือบ้านของตระกูลแบล๊คพอร์เตอร์  ค่ะ  '     ช่างเป็นชื่อที่ไม่คุ้นหูหรือรู้จักเสียเลยฟังๆ แล้วคงเป็นตระกูลของพวกคนรวยมหาเศรษฐีเสียมากกว่า  แต่จะว่าไปแล้วทำไมตัวเธอถึงได้มาอยู่ในบ้านนี่ได้ล่ะ  ว่าแล้วหญิงสาวก็ถามให้หายข้อสงสัยในใจ  

               '   เอ่อ....ขอโทษนะคะพอดีว่าหนูมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงเหรอค่ะ  '     

               '   คุณผู้ชายท่านเป็นคนอุ้มคุณหนูมาที่นี่น่ะคะ  แต่เกิดอะไรขึ้นนั้นป้าไม่รู้หรอกจ๊ะแล้วหนูจำเหตุการณ์ทั้งหมดไม่ได้เหรอ?  '      คุณผู้ชาย?  เป็นคนอุ้มเรามาที่นี่ เท่าที่จำได้ลางๆ เรากำลังจะกลับบ้าน......แล้วฝนดันเกิดตกแถมต้องมารอรถหลายชั่วโมงติดต่อกันจนต้องเดินกลับแล้วระหว่างทางก็......โทรศัพท์ให้คนที่บ้านมารับแล้ว......แล้ว...ก็มีรถพุ่งตรงมาที่เรา  ภาพในอดีตเหมือนถูกตัดลงไปดื้อๆ แม้ว่าจะพยายามนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก ยิ่งนึกก็ยิ่งปวดหัว  

               '  พอเถอะคะคุณหนูป้าว่ากินข้าวก่อนนะคะ นึกไปก็ปวดหัวป่าวๆ คะ  '     คุณป้าส่งรอยยิ้มให้กับหญิงสาวก่อนจะยกถาดอาหารมาวางตรงหน้า  กลิ่นๆ หอมของข้าวต้มร้อนๆ โชยชวนให้ท้องร้องท้องหิวขึ้นมาดื้อๆ ราวกับว่าอดอยากที่ไหนมา  

               '   กินให้เต็มเถอะคะ  คุณหนูเล่นนอนไม่ได้กินมาตั้ง 3 วันแหนะ  '    

               '    3  วันเลยเหรอคะ  '    หญิงสาวถาม  

               '   คะ   3 วันที่คุณหนูนอนหลับ  '    พระเจ้า!  ไม่อยากจะเชื่อจริงๆ  ว่าจะสามารถนอนหลับได้ยาวนานขนาดนี้  ไว้ค่อยคิดทีหลังดีกว่าว่าจะเอายังไงต่อไปกับชีวิตขอแต่ในตอนนี้ได้หม่ำของอร่อยๆ ตรงหน้าก่อนไหนๆ ก็นอนติดกันมา 3 วันและไม่มีอะไรลงท้องอีก 3 วัน  ลุย!!! 

               '  ค่อยๆ กินสิคะ  ยังมีอีกเยอะถ้าไม่พอน่ะ '    

               '  ขอบคุณมากๆ คะคุณป้า  '