Prince of the mafia. มายารักเจ้าชายมาเฟีย
เขียนโดย หมูน้อยจอมแก่น
วันที่ 4 สิงหาคม พ.ศ. 2557 เวลา 20.48 น.
แก้ไขเมื่อ 5 สิงหาคม พ.ศ. 2557 14.37 น. โดย เจ้าของนิยาย
2) บ้านตระกูลแบล็คพอร์เตอร์
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ณ. คฤหาสน์......
หลังจากผ่านเหตุการณ์อุบัติเหตุระหว่างได้ไม่นานนัก รถคันหรูสีดำก็เคลื่อนตัวเข้ามาอยู่ในภายบ้านหลังโต ไม่สิ! ต้องคฤหาสน์เสียมากกว่าเพราะมันใหญ่มโหฬารและการตกแต่งก็สวยหรูมีสไตล์สมัยใหม่อยู่มาก เมื่อล้อรถหยุดเคลื่อนที่ลงคนขับรถก็ทำหน้าที่บริการเปิดประตูให้กับเจ้านายของตนอย่างไม่รอช้า
' พลไปตามแม่บ้านมาช่วยดูเด็กคนนี้ที ' เสียงเรียบๆ เอ่ยกล่าวกับพลคนขับรถก่อนเจ้าตัวะเดินอุ้มเด็กสาวที่นอนอยู่ในอ้อมกอดหลับตาพริ้มไม่ได้สติเข้าไปภายในบ้าน
' ครับนาย ' พลรับคำสั่งแล้วจึงรีบวิ่งไปตามแม่บ้านในทันที
พอสั่งเสียกับคนขับรถไปเรียบร้อยแล้วชายหนุ่มก็เดินนำเข้าไปในบ้านพร้อมกับเด็กสาวในอ้อมกอด ท่ามกลางสายตาของเหล่าบอดี้การ์ที่ยืนเฝ้าตามจุดมุมต่างๆ ภายในคฤหาสน์และไม่นานนักชายหนุ่มก็เดินมาถึงห้องรับแขกใหญ่ซึ่งในตอนนี้กำลังวุ่นวายดังตลาดสด
' อ้าวเฮ้ย! ไอ้โรมันแกไปชกสาวขางถนนที่ไหนมาวะ ' น้ำเสียงทักกวนๆ ของชายหนุ่มใบหน้าหล่อเหลาไม่แพ้กับเขาเดินเข้ามายืนตรงพลางมองเด็กสาวในอ้อมกอด
' เกิดอุบัติเหตุระหว่างนิดหน่อย..... ' โรมันตอบด้วยสีหน้านิ่งเรียบไม่บ่งบอกถึงอารมณ์ใดๆ ให้ชายตรงหน้ารู้ ส่วนชายเจ้าของคำพูดทักก่อกวนทำหน้าตาสงสัยและประหลาดใจอย่างเป็นที่สุดเพราะตั้งแต่เกิดด้วยกันมาเขาไม่เคยเห็นโรมันผู้นี้อุ้มสาวหรือผู้หญิงคนไหนมาที่บ้านเลยสักครั้ง.......นอกเสียจากว่าครั้งนี้เป็นครั้งแรก คิคิ มันน่าจะถ่ายรูปเก็บลงอินตาแกรม เฟสบุ๊ค ประจานจริงๆ ชายหนุ่มคิด
' โอ้! พระเจ้าครั้งแรกนะเนี่ยที่ไอ้โรมันตายด้านผู้นี้มันอุ้มสาวเข้าบ้าน ฮู้ววว >0< '
' ตะโกนหาพระแสงอะไรไรเฟิล -_-" ' โรมันบอกอย่างหน่ายๆ ในความกวนเส้นประสาทบาทาของหนุ่มนามว่า.....ไรเฟิล! มากที่สุด ถ้าเป็นไปได้เขาอยากจะถีบหรือเตะสักสองสามทีน่าจะดี
' แหมๆ อย่าไปเลยนะตัวเอง ' ไรเฟิลดัดเสียงพลางทำสายตาปิ้งปั้งไปให้โรมัน
' - - แกอยากโดน TEEN ฉันมากหรือไง '
' มาสิๆ ฉันพร้อมเสมอเว้ย! ' ไรเฟิลทำหน้าตาล้อเลียน
' พอเลยๆ พวกแกจะมากัดอะไรกันตรงนี้เนี่ย....... ' เสียงหงุดหงิดดังขึ้นบ่งบอกถึงผู้มาใหม่ชายรูปร่างสูงโปร่ง มีใบหน้าหล่อคมคายแต่ก็มีเสน่ห์ไม่แพ้โรมันกับไรเฟิลเช่นกัน เดินมาหยุดก่อนสายตาของเขาจะสะดุดไปทีเด็กสาวในอ้อมกอด
' นั่นแกพาใครมาวะไอ้โรมัน '
' แหมๆ แรมโบ้แกน่าจะดูออกนะปกติไอ้บ้านี่ไม่เคยพาสาวที่ไหนมาบ้า.... ' ไรเฟิลเป็นฝ่ายตอบแทนแต่ไม่ทันได้พูดจบประโยคก็ถูกโรมันใช้ขาขวาที่ว่างถีบเข้าไปกลางเป้าจุดอ่อนทีสุดของผู้ฃายเข้าเต็มๆ ตามแรงของความหมั่นไส้ที่มีตั้งแต่ไรเฟิลทักทายก่อกวน
โอ๊ยยยยยยยยย!!!!! ไอ้โรมันนนนนนนนนน!!!!!
จัดการไอ้ตัวการก่อกวนไปได้แล้วไม่นานแม่บ้านและการ์ดบางคนก็ช่วยกันมารับร่างของเด็กสาวที่ตอนนี้ยังนอนไม่ได้สติไปทำแผลรอจนกว่าจะฟื้นตัวดี ต่อจากนั้นเขาก็เริ่มต้นเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้กับไรเฟิลและแรมโบ้ฟังโดยละเอียดถี่ถ้วนไม่มีขาดทุกฉากตอน
' ไอ้ไรเฟิลแม่งก็แต่งเรื่องได้มีสีสันจังเลยนะ ' แรมโบ้บอกหน่ายๆ พลางหยิบหมอนรองปาใส่ไปทางไรเฟิลที่นั่งเก้าอี้โซฟาไม่ใกล้ไม่ไกลอย่างหมั้นไส้แทน
' เอ้า! ก็มันน่าแปลกใจนี่วะ ตั้งแต่เกิดมาไอ้โรมันมันเคยพาสาวมาบ้านที่ไหนวะ '
' แล้วโรมมี่เป็นไงบ้าง ' โรมันเลือกเปลี่ยนเรื่องแทนเพราะไม่อยากต่อสาวเอาความกับไรเฟิลอีก อีกอย่างตั้งแต่เข้าก็ยังไม่ได้เห็นหน้าโรมมี่น้องสุดที่รักของเขาเลย
' ยัยนั่นปลอดภัยดี..... ' >>แรมโบ้<<
' แต่ก็เกือบไม่รอด... ' ไรเฟิลต่ออีกประโยคให้
' ยัยนัั่นน่ะทำให้พวกเราลุ้นกันแทบหยุดหายใจกันไปหลายรอบ จนแผนแตกเพราะไอ้หัวหน้ามันนี่ล่ะที่เสือกดูออกว่าเป็นยัยโรมมี่กว่าจะออกมากจากถ้ำเสือเล่นยากเอาเรื่อง แต่.....ยังดีแค่ถูกยิงที่แขนเท่านั้นตอนนี้หลับไปแล้วล่ะ ' แรมโบ้พูดพลางยกมือถือบุหรี่สูบเข้าปากแล้วพ่นควันออกมา
' ไม่คิดว่าจะดูการปลอมตัวออก..... ' โรมันพึมพัมออกมาเบาๆ แต่ก็ดังแต่พอที่ไรเฟิลกับแรมโบ้ได้ยินกัน หลังจากจบประโยคนั้นก็ไม่มีใครพ่นคำพูดออกมานอกจากกำลังนั่งตกอยู่ในห้วงความคิดของตัวเองอย่างเคร่งเครียดพอสมควร จนในที่สุด........
' เออ......ไอ้โรมันแกจะเอายังไงกับผู้หญิงคนนั้นวะ ' ไรเฟิลเสนอคำพูดทำลายบรรยายการความเงียบและตรึงเครียดลง แม้ว่าจะถามเปลี่ยนเรื่องไปแต่ก็อยากให้เรื่องทุกอย่างมันจบลงเพียงเท่านี้ไว้วันหลังค่อยมาหาทางจัดการวางแผนให้รอบคอบกว่าเดิมยังดีกว่าไรเฟิลคิด
' .................... ' โรมันไม่ตอบแต่อย่างใด
' ถ้าแกไม่เอางั้นฉันขอนะเว้ย! ฮ่าๆ ๆ สาวสวยๆ แถมังเด็กเอาะๆ แบบนั้นเค้าชอบ ' ไรเฟิลพูดทีเล่นทีจริงแต่มันก็ทำให้โรมันมีปฏิกิริยาส่งสายตาไม่พอใจสุดๆ ไปทางไรเฟิลที่ยังทองไม่รู้ร้อนอย่างหมั่นไส้
' งั้นแกก็ข้ามศพฉันไปก่อนก็แล้ว........ ' ว่าแล้วโรมันกระโดดข้ามโซฟาวิ่งไปหาไรเฟิลที่ออกตัววิ่งไปก่อนหน้านี้แล้วอย่างรวดเร็ว แรมโบ้ที่นั่งดูอยู่ก็ถึงกลับส่ายหัวให้กับสองคนพี่น้องคู่นี้ไม่ว่าจะกี่ปีต่อกี่ปีพวกเขาสองคนก็ยังคงหาเรื่องทะเลาะ กลั่นแกล้งกันไม่มีเลิก นี่ว่าขนาดโตจนทำงานมีอาชีพเป็นของตนเองแล้วนะ
' ไอ้พวกเด็กไม่โต '
....................................................................
มาทางด้านฝั่งของหญิงสาว.....ซึ่งใช้เวลากว่า 3 วันในการหลับเป็นเจ้าหญิงนิทราจากอุบัติเหตุสุดช็อคทางรถยนต์ แสงแดดในยามสายของวันที่ 4 ส่องแสงทะลุผ่านผ้าม่านสีครีมลายลูกไม้สลักสวยงามมากระทบเข้ากับเปลือกตาบางอย่างจังก่อนมันจะค่อยๆ ลืมตาขึ้นอย่างยากลำบาก
' ที่นี่ที่ไหนกัน ' เป็นคำถามแรกหลุดออกจากปากบางเรียวสวยสีซีด พลางขยับร่างกายเพื่อมาสำรวจสถานที่ๆ อยู่ ณ. ตอนนี้ แต่.......ไม่เป็นอย่างคิดเมื่อทุกส่วนตามร่างกายมันปวดจิ๊ดจนต้องล้มลงไปนอนกองกับเตียงนอนอีกรอบ แถมบริเวณศีรษะก็ปวดเหมือนมีใครวางระเบิดไว้
' ตายแล้ว! อย่าเพิ่งลุกสิคะคุณหนูร่างกายยังบอบช้ำอยู่เลยนะคะ ' เสียงตกใจโวยวายของคุณป้าคนนหนึ่งดังขึ้นพร้อมกับในมือที่ถือถาดอาหารกล่นโชยไปแตะจมูกหญิงสาวเข้า
' คุณป้าค่ะ ที่นี่ที่ไหนเหรอคะ ' หญิงสาวหันไปถามคุณป้าที่ว่า
' ที่นี่คือบ้านของตระกูลแบล๊คพอร์เตอร์ ค่ะ ' ช่างเป็นชื่อที่ไม่คุ้นหูหรือรู้จักเสียเลยฟังๆ แล้วคงเป็นตระกูลของพวกคนรวยมหาเศรษฐีเสียมากกว่า แต่จะว่าไปแล้วทำไมตัวเธอถึงได้มาอยู่ในบ้านนี่ได้ล่ะ ว่าแล้วหญิงสาวก็ถามให้หายข้อสงสัยในใจ
' เอ่อ....ขอโทษนะคะพอดีว่าหนูมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงเหรอค่ะ '
' คุณผู้ชายท่านเป็นคนอุ้มคุณหนูมาที่นี่น่ะคะ แต่เกิดอะไรขึ้นนั้นป้าไม่รู้หรอกจ๊ะแล้วหนูจำเหตุการณ์ทั้งหมดไม่ได้เหรอ? ' คุณผู้ชาย? เป็นคนอุ้มเรามาที่นี่ เท่าที่จำได้ลางๆ เรากำลังจะกลับบ้าน......แล้วฝนดันเกิดตกแถมต้องมารอรถหลายชั่วโมงติดต่อกันจนต้องเดินกลับแล้วระหว่างทางก็......โทรศัพท์ให้คนที่บ้านมารับแล้ว......แล้ว...ก็มีรถพุ่งตรงมาที่เรา ภาพในอดีตเหมือนถูกตัดลงไปดื้อๆ แม้ว่าจะพยายามนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก ยิ่งนึกก็ยิ่งปวดหัว
' พอเถอะคะคุณหนูป้าว่ากินข้าวก่อนนะคะ นึกไปก็ปวดหัวป่าวๆ คะ ' คุณป้าส่งรอยยิ้มให้กับหญิงสาวก่อนจะยกถาดอาหารมาวางตรงหน้า กลิ่นๆ หอมของข้าวต้มร้อนๆ โชยชวนให้ท้องร้องท้องหิวขึ้นมาดื้อๆ ราวกับว่าอดอยากที่ไหนมา
' กินให้เต็มเถอะคะ คุณหนูเล่นนอนไม่ได้กินมาตั้ง 3 วันแหนะ '
' 3 วันเลยเหรอคะ ' หญิงสาวถาม
' คะ 3 วันที่คุณหนูนอนหลับ ' พระเจ้า! ไม่อยากจะเชื่อจริงๆ ว่าจะสามารถนอนหลับได้ยาวนานขนาดนี้ ไว้ค่อยคิดทีหลังดีกว่าว่าจะเอายังไงต่อไปกับชีวิตขอแต่ในตอนนี้ได้หม่ำของอร่อยๆ ตรงหน้าก่อนไหนๆ ก็นอนติดกันมา 3 วันและไม่มีอะไรลงท้องอีก 3 วัน ลุย!!!
' ค่อยๆ กินสิคะ ยังมีอีกเยอะถ้าไม่พอน่ะ '
' ขอบคุณมากๆ คะคุณป้า '
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ