My Zombie! ยัยผีดิบคนนี้ผมรักที่สุด

8.8

เขียนโดย aumnoi

วันที่ 28 กรกฎาคม พ.ศ. 2557 เวลา 16.50 น.

  7 ตอน
  20 วิจารณ์
  11.09K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 31 กรกฎาคม พ.ศ. 2557 16.30 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

1) ฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง!

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

              แกรกๆ..

              "ฮึบ! ฉันต้องทำให้..ได้!"ฉันบ่นกับตัวเองหลายครั้งว่าจะต้องออกจากไอ้หลุมศพบ้าๆนี่

ให้ได้

              "เลิกฝันเถอะว่าจะออกไปได้อ่ะ"เสียงของเจ้าหนอนเน่าที่คอยพยายามบอกให้เลิกทำ

              "ไม่ได้! ฉันจะต้องออกไปให้ได้! ในเมื่อฉันฟื้นขึ้นมาทีจะให้อยู่เฉยให้มันได้อะไรเล่า!"

ฉันบ่นให้เจ้าหนอนเน่ามันฟัง แต่ดูเหมือนว่ามันจะดูเหนื่อยใจกับฉันไม่น้อย

              "แล้วแต่เธอก็แล้วกัน ฉันขออวยพรให้เธอออกมาได้นะ ฉันไปนอนก่อนหล่ะ"ไอ้เจ้า

หนอนเน่ามันพูดเสร็จก็ชิ่งไปนอนเฉยเลย

              เนี่ยนะคำอวยพรของฉัน!ช่วยได้มากเลย!

              ฉันพยายามใช้นิ้วแงะดินออกมาเรื่อยๆจมันจะเต็มหน้าฉันแล้ว ซึ่งฉันมานอนอยู่ที่หลุม

ศพมาเป็นร้อยๆพันๆปีแล้วเนี่ย! ซึ่งฉันก็ยังคงติดแหงกอยู่ที่นี่เป็นสิบๆปีแล้ว ซึ่งฉันก็ไม่รู้สาเหตุ

เหมือนกันว่าฉันตื่นมาเพื่ออะไร? แต่ที่รู้ๆฉันจะต้องออกไปให้ได้!!!

              ฉันใช่มือเขี่ยดินไปเรื่อยๆ ซึ่งฉันยังไม่เห็นแสงสว่างเลยนอกจากดินที่ฝังฉัน ส่วนเจ้า

หนอนเน่านั่นก็นอนหลับสบายใจเฉิบ ไม่เคยให้กำลังใจฉันเลยซักนิด 

              "ทำไมมันยากเย็นขนาดนนี้น้าา.."ฉันบ่นพึมพำเบาๆเพื่อไม่ให้เจ้าหนอนเน่ามันตื่น

              "เฮ้อ.."ฉันถอนหายใจยาวแล้วก็เขี่ยดินต่อไปเรื่อยๆ

              1 ชม. ผ่านไป..

              แกรกๆ

              มันก็ยังไม่ไปไหนเหมือนเดิมT^T...

              "ทำไมฉันต้องมาเฮงซวยแบบนี้ด้วยเล่าา!!"ฉันตะโกนเสียงดังจนทำให้เจ้าหนอนเน่านั่น

ตื่นทันที

              "เวลาจะพูดก็ให้พูดเบาๆหน่อยสิ คนเขาจะหลับจะนอน!"เจ้าหนอนนั่นพูดเสร็จก็นอน

หลับต่อไป

              "รู้แล้วค่าา คุณจงนอนกินบ้านกินเมืองต่อไปเถอะหย่ะ!"ฉันประชดใส่มัน แล้วก็ขุดต่อไป

เรื่อยๆ

              แกรกๆ

              วิ้ง!...

              "เอ๋? อ๊ะ!เดี๋ยวนะ นั่นมันแสงสว่างนี่นา!"ฉันพูดเสร็จก็ลองมองลอดผ่านดินนั่นไปดูว่า

ข้างนอกมีอะไรบ้าง

              "เช้าแล้วหรอ? ใครก็ได้ปิดไฟที.."ไอ้หนอนเน่ามันบ่นพึมพำพลางก้มนอนหลบแดด

ทันที สมแล้วที่ฉันเรียกแกว่านอนกินบ้านกินเมือง- -

              "อะไรกัน!? นายควรจะดีใจไม่ใช่หรอที่ได้เห็นแสงสว่างหน่ะ!"ฉันพูดพลางส่งไปเรื่อยดู

ว่ามีอะไรบ้างแต่ดูเหมือนว่าแสงมันจะแยงตาจนฉันมองแทบไม่เห็น

              "ฉันหน่ะเห็นบ่อยแล้ว! ใครเค้าอยากจะไปอยู่ในหลุมเน่าๆกับเธอหล่ะ?"ไอ้หนอนเน่า

พูดเสร็จมันก็เดินไปนอนหลบแสงแดด

              "ก็แล้วแต่นายก็แล้วกัน ฉันจะขอออกไปดูข้างนอกก็แล้วกัน"ฉันพูดเสร็จก็เริ่มแงะดินไป

เรื่อยๆจนรูมันเริ่มใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ

              แกรกๆ

              โครม!

              "กรี้ดดด!!"ฉันกรี้ดเสียงหลงจนทำให้เจ้าหนอนเน่ามันตกใจกันไปด้วย

              อยู่ดีๆดินมันก็ถล่มลงมาซะงั้น แต่ดีนะที่มันถล่มลงมาแค่ครึ่งตัว ฉันยังสามารถดันตัวออก

มาจากดินได้

              "ใครเขาสั่งเขาสอนให้ทำกันแบบนี้เนี่ย!?"ไอ้หนอนเน่ามันบ่นใส่ฉัน ฉันกดหัวมันลงไป

ลึกอีก 

              "อยู่ในนั่นไปแหละ! ไปต้องโผล่หัวมาด้วยนะ!"ฉันพูดเสร็จก็ดันตัวออกมาดินทันที

              "ว้าวว!!"

              ฉันตกตะลึงกับภาพที่ฉันเห็น ซึ่งฉันมาโผล่หัวอยู่ไหนซักแห่งหนึ่งซึ่งมีป้ายหลุมศพเต็ม

ไปหมด แถมยังมีถนนอีกต่างหาก มีป่าไม้เต็มไปหมด บรรยากาศก็ดี อะไรมันจะดีไปขนาดน้านน  

><

              ฉันเดินออกจากหลุมศพมาได้แล้ว แต่ดูเหมือนว่าการทรงตัวยังไม่ค่อยดีมากนักเพราะว่า

ฉันนอนอยู่ในหลุมศพมาเป็นหลายพันปีแล้ว ดูเหมือนจะมีผู้คนมาเดินที่นี่บ้างแล้วหล่ะ ต้องหาที่

หลบก่อน

              ฉันรีบเดินไปหลบที่หลังต้นไม้ใหญ่ ฉันรีบๆเดินไป ขากระเผกไปข้างหนึ่ง- -แต่ดูเหมือน

ว่าฉันจะหลบทันนะ ฉันชะโงกหน้าออกไปดูว่าจะเป็นยังไงบ้าง

              "เอ๋? แล้วพวกเขาจะรู้มั้ยเนี่ยว่าหลุมนั่นมันแปลกๆไปหน่ะ แต่ก็ไม่เป็นไรหรอกเพราะว่า

ยังมีเจ้าหนอนเน่าอยู่แล้วนี่นา เขาคงจะจัดการปัญหาได้เองหล่ะมั้ง"ฉันพูดเสร็จก็หันหลังไปมองดู

ก็เจอผู้ชายคนหนึ่ง ผมสีน้ำตาลอ่อน ตาสีน้ำตาลเข้ม ใบหน้าคม ดูเหมือนว่า...

              กำลังมองมาที่ฉัน!

              แย่แล้วๆ! ถ้าเขามาเห็นเข้าจะหาว่าเป็นศพเดินได้แน่ๆ! ต้องหาที่หลบที่ดีกว่านี้!

              ฉันมองหาที่หลบใหม่ ซึ่งพุ่มไม้ใหญ่น่าจะช่วยฉันได้นะ ฉันพุ่งเข้าไปที่พุ่มไม้ใหญ่แล้วก็

ส่องดูจากพุ่มไม้

              "เฮ้อ...รอดตัวไป ดูเหมือนว่าเขาจะไม่เห็นฉันนะ"ฉันบ่นพึมพำอยู่คนเดียว แต่ดูเหมือน

ว่าเขาน่าจะไม่สงสัยแล้วหล่ะ

              "จะทำยังไงดีหล่ะ ที่จะอยู่ก็ไม่มี แถมทางกลับบ้านก็ยังไม่รู้อีกต่างหาก โอ๊ย! จะรอด

ไหมนี่เราT^T"

 

                     

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.7 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.5 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.1 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา