รักวุ่นๆจับยัยตัวยุ่งมารับหัวใจ

1

โรงเรียนใหม่

หลังจากที่หนี อีตาคีย์เข้ามาในบ้านได้เรียบร้อยฉันก็ เริ่มจัดห้อง นอน แต่ก่อนที่ฉันจะได้ลงมือ ทำอะไร

“เค้ก เพื่อนมาหาลูก”

เสียงคุณแม่ตะโกนเรียกฉันจากชั้นล่าง

ค่ะเดี๋ยวหนูลงไป

ใครมาหาฉันกัน  สงสัยจะเป็นรุ่งริ่งแน่ๆ เอ้ ..แต่ฉันยังไม่ได้โทรไปบอกที่อยู่ใหม่เลยนี่นายัยนั้นมาถูกได้ไง ฉันวิ่งลงบันไดเพื่อไปพบแขกที่แม่บอกว่าเป็นเพื่อนฉัน

“ใครมาค่ะ แม่/?”

“ ว่าไงเค้ก >..<`”

“คีย์!!!!!!! ”

อีตาคีย์นั่งโบกมือหยอยๆพลางยิ้มกว้างนั่งอยู่บนโซฟาในบ้านฉันอย่างสุดแสนจะร่าเริง

“แม่ค่ะ หมอนี่ไม่ใช่เพื่อนหนูไล่เขาออกไปเลยค่ะ”

ฉันว่าพลางปรายตาไปมองนายคีย์อย่างหงุดหงิดสุดๆ นี่ถึงขนาดกล้ามาหาฉันที่บ้านแล้วแล้วต่อไปฉันมีความเป็นส่วนตัวมั้ยเนี่ย

”คุณน้าครับ ดูเค้กสิครับ ไล่ผมด้วยผมก็แค่จะแวะมาทักทายก็เท่านั้นจริงๆ”

     นายคีย์หันหน้าไปทำสีหน้าน่ารักอ้อนใส่แม่ฉันโดยปกติแม่ฉันเป็นคนใจดีอยู่แล้วเมื่อเจอสีหน้าอ้อนแบบนั้นก็เลยไปกันใหญ่และคนที่ซวยก็คือฉัน

  ”เค้กเสียมารยาทจริงๆเพื่อนอุสาห์มาหาทำไมถึงทำแบบนี้ล่ะ แล้วอีกอย่าง คีย์เขาก็ออกเป็นเด็กน่ารักมีมารยาทงามแถมยังอยู่ข้างๆบ้านเราด้วยเขาเป็นเพื่อนลูกที่โรงเรียนเก่าและยังเป็นเพื่อนบ้านด้วยเพราะฉะนั้นพูดจาดีๆกับเพื่อนหน่อย”

แม่หันมาทำหน้าดุใส่ฉันชุดใหญ่    ฉันก็เลยได้แต่เงียบเถียงไม่ออก

”คีย์ ลูกเดี๋ยวเย็นนี้อยู่ทานอาหารเย็นด้วยกันนะลูก”

เสีงคุณแม่เอ่ยชวนที่เสียงหวานเจี๊ยบนี่คงจะหลงรักนายคีย์เหมือนเป็นลูกอีกคนไปแล้วแต่มีหรือฉันจะยอมให้เขาได้อยู่ต่อ

”   เอ่อ..แม่ค่ะวันนี้คีย์เขาคงไม่ว่างหรอกค่ะเห็นว่าต้องรีบกลับไปอาบน้ำเดี๋ยวจะเป็นกลากเกลื้อนค่ะ โรคเนี่ยคีย์เข้าเพิ่งหายนะค่ะ ถ้าไม่รีบไปอาบเดี๋ยวโรคจะกำเริบอีก จริงไหมคีย์?!!!!”

”เปล่า ครับวันนี้ผมว่างพอดีครับ”

เอาเป็นว่าแผนกดดันและไล่ทางอ้อมใช้กับอีตาคีย์ไม่ได้ผลด้วยชั้นหนังหนาที่หนาเกินจะทนของอีตาคีย์ ทำให้เย็นนั้นบนโต๊ะอาหารในบ้านของฉันก็มีสิ่งมีชีวิตที่ชื่อว่า   คีย์   ร่วมด้วยแถมยังคุยกับคุณพ่อคุณแม่ฉันถูกคอจนฉันเหมือนส่วนเกินไปเลยจนฉันเริ่มสงสัยว่า   ตกลงใครกันแน่ที่เป็นลูกของบ้านนี้ และความจริงอีกขอ้ที่ฉันได้รับคืออีตาปีศาจจอมตื้อ นายจะคุกคามชีวิตฉันมากเกินไปแล้วนะ

                 ฉันรีบตื่นแต่เช้าอาบน้ำแต่งตัว และขอให้คุณพ่อไปส่งโรงเรียนตั้งแต่เช้า เพราะเมื่อวานคีย์เสนอจะเป็สารถีมาส่งฉันที่โรงเรียนฉันก็เลยต้องรีบโดดหนีออกมาก่อน

ในที่สุดฉันก็มาถึงโรงเรียนใหม่

     ฉันยืนอยู่ที่ทางเข้าโรงเรียน  ฉันจะไปทางไหนล่ะเนี่ย ที่นี่ใหญ่และอลังการมากฉันเลยเข้าใจว่าทำไมรุ่งริ่งถึงบอกว่าที่นี่มีระบบรักษาความปลอดภัยเข้มสุดๆ ฉันเดินเข้าไปที่ทางเข้าโรงเรียนที่รั้วกั้นโรงเรียนเป็นกำแพงสูงดูน่ากลัว เชื่อได้เลยว่านักเรียนถ้าจะหนีเรยนที่โรงเรียนนี้ปีนกำแพงหนีไม่ได้แน่นอน และก่อนเข้าไปฉันก็ต้องรูดบัตรผ่านที่เพิ่งได้มาเมื่อวานถึงจะสามารถผ่านเขาไปได้ ร.ป.ภ. ก็ดู

หน้าเหี้ยมสุดๆ มองแวบแรกฉันนึว่ามาเฟีย เล่นเอาใจฉันวูบไปเลย ภายในโรงเรียนดู หรูหรามาก นักเรียนส่วนใหญ่ของที่นี่ขับรถยนต์มาเอง ไม่บอกก็คงรู้ว่านักเรียนที่นี่แต่ล่ะคนคงไม่ธรรมดา ฉันเดินไปเดินมาเพื่อหาห้องเรียน ฉันอยู่ห้อง ม6/1 แล้วมันอยู่ที่ไหนกันนะที่นี่ก็ใหญ่ซะขนาดนี้แล้วฉันจะรู้ไดไงว่ามันอยู่ที่ไหน

”เอ่อ..ขอโทษค่ะ”

”ค่ะ? ”

เด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ตัดผมสั้นระดับคอดูไปแล้วก็น่ารักดี ท่าทางอายุคงจะเท่ากับฉันจู่ๆก็เดินมาสะกิดแขน

”เธอเป็นเด็กนักเรียนใหม่ใช่หรือเปล่า”

” ใช่ จ๊ะ”

”ว่าแล้วเชียว ฉันเห็นเธอ เดิน วนไปวนมาแสดงว่าต้องเป็น นักเรียนใหม่  ว่าแต่ เธอ อยู่ห้องไหนเหรอ ”

”ฉันอยู่ห้อง ม 6/1 จ๊ะ”

”เธออยู่ห้องเดียวกับฉันนะ ไม่ต้องห่วงฉันจะนำทางเธอไปห้องเรียนเอง”

” แล้วเธอชื่ออะไรเหรอ”

”ชื่อส้มจ๊ะ แล้วเธอล่ะ”

”ฉันชื่อ พราย์เค้ก เรียกเค้กเฉยๆก็ได้”

”ชื่อน่ารักจังเลย”

”>,< ขอบใจจ้า”

”ไป กันเถอะ เธอคงอยากเห็นห้องเรียนแล้ว

       ฉันก็เดินตามส้ม ไปที่ห้องเรียนที่ไกลน่าดูแพราะที่นี่กว้างมากถ้าให้ฉันไปเอง”ก็คงหลงแน่ๆ ระหว่างทางที่เดินไปห้องเรียน ฉันเดินผ่านตึกต่างๆในโรงเรียนที่คงถูกสร้างมาด้วยงบประมาณมหาศาล มีตึกกิจกรรมขนาดใหญ่ ตึกวิทยาศาสตร์ ตึกการละคร ตึกนั้นตึกนู้น บลาๆ อีกมากมาย และสิ่งที่ดูสะดุดตาฉันที่สุดก็คือ สวนหย่อมที่ถูกสร้างไว้ภายในโรงเรียน เอ่อ..อันที่จริงจะใช้คำว่าสวนหย่อมก็ไม่ถูกเพราะสวนนี้ดูใหญ่เวอร์มาก  และฉันก็ไม่รู้ด้วยว่าสวนนี้กว้างแค่ไหน   สวนดูเงียบสงบ มีสนามหญ้า และน้ำพุ ต้นไม้สีเขียว มากมาย ดูแล้วสบายตา เหมาะแก่การพักผ่อนมาก         ก่อนที่ฉันจะเพลินไปมากกว่านี้ฉันก็มาถึงห้องเรียนพอดี ฉันเดินเข้าไปในห้องเรียนอย่างเก้ๆกังๆอาจ เพราะฉันเป็นเด็กใหม่จึงได้รับความสนใจทุกสายตาก็เลยหันมามองฉันอย่างกับเห็นมนุษย์ต่างดาว นั้นทำให้ ฉันต้องรีบเดินไปโต๊ะหลังห้องที่ติดกับโต๊ะอีกตัวที่ไม่รู้ว่าเป็นของใครฉันรู้เพียงว่าตอนนี้ฉันต้องหาที่นั่งดีกว่ามายืนเป็นเป้าสายตาแบบนี้

”อรุณสวัสดิ์ เค้ก ”

คียนั้นเอง  เขายิ้มโชว์ฟันขาววและวางกระเป๋าที่เก้าอี้ข้างๆฉัน  ทันทีที่ คีย์ นั่ง ข้างๆฉัน ฉันก็รับรู้ได้ว่าสายตารอบข้างกำลังจับจ้องพวกเรา พร้อมกับ ส่งเสียง  ซุบซิบ

”น….นาย อยู่ห้องนี้? ”

”ฮ่าๆ ก็ใช่  บังเอิญจริงๆเลยนะ  ตอนแรกฉัน ไม่เชื่อเรื่องพรมลิขิต อะไรนั้นหรอก แต่พอได้เจอ เธอบ่อยๆ ฉันเริ่มเชื่อแหละ”

” อย่ามามั่ว  มันก็แค่บังเอิญ ”

”มันคือ พรหมลิขิต ต่างหากล่ะ พรมหมลิขิต ของคนที่จะเป็นแฟนกัน”

”ไม่ใช่ ! ”

”ซักวันเธอก็อาจเป็น”

”ฉันบอกนายกี่ครั้งแล้วว่าไม่มีทาง นายตัดใจซักทีเถอะ”

”...............”

”นี่มันนานแค่ไหนแล้วที่นายตามตื้อฉันนายควรหาคนที่ดีกว่าฉันซักที”

”  ฉันจะพยายามให้เธอรักฉันให้ได้        ถึงตอนนี้ เธอยังจะไม่มีแม้แต่จะความคิดที่จะชอบฉันก็เถอะได้อย่าปิดกั้นโอกาสสำหรับฉันได้มั้ย”

”………… ”

                คีย์สีหน้าหม่นไปเล็กน้อยหลังจากจบประโยคนั้น ทุกคำพูดที่เขาพูดออกมาดูจริงจังกว่าทุกครั้ง

 เขาเงียบไปชั่วอึดใจก่อน จะกลบ ใบหน้าเศร้าๆนั้นด้วยรอยยิ้ม ซึ่งฉันดูออก ว่ามันคือการฝืนยิ้ม

”ฮ่าๆช่างเถอะ ฉันมีเวลาอีกเยอะ ที่จะเปลี่ยนใจเธอ  งั้น เดี๋ยวฉันมา นะ ไปเข้าห้องน้ำ แปปนึง”

”อืม”

คีย์เดิน ออกไปนอกห้อง เฮ้อ..ฉันหยิบหนังสือที่เตรียมมา และชีสคณิตศาสตร์ และเดินออกจากห้องไปทันทีเพราะขืนนั่งอยู่ในห้องก็ตกเป็นเป้าสายตาจนอึดอัด

      ส้ม คนที่พาฉันหาก็หายแวบไปไหนอีกก็ไม่รู้ ด้วยความที่ตอนนี้ยัง   เช้าอยู่ก็เลยยังไม่ถึงเวลาเรียนนักเรียนส่วนใหญ่ของที่นี้จึงยังเดินตรัดเตร่อยู่ด้านนอกห้องเรียน

        ฉันจึงแอบเดินสำรวจรอบโรงเรียนเพื่อหามุมสงบๆที่ปลอดอีตาคีย์เพื่ออ่านหนังสือ ในใจฉันก็คิดถึงสถานที่นึงที่ซึ่งที่ฉันสามารถอ่านหนังสืออย่างสงบได้   สวน ในโรงเรียน  คือคำตอบสุดท้ายของฉันในเวลานี้เพราะที่นั้นดูเงียบสงบและฉันไม่มีที่จะไปแล้วเพราะไม่รู้จักที่ทางในโรงเรียนนี้เลยซักนิดเดียว

              ฉันตัดสินใจหลีกหนีเรื่องวุ่นวาย มาปลีกนิเวศน์ที่นี่ ฉันหย่อนตัวนั่งลงที่ม้าหินใต้ต้นไม้ที่รายล้อมด้วยดอกไม้ถูกปลูกไว้สวยงาม เสียงน้ำพุที่ไหลเบาๆ  บรรยากาศแบบนี้แหละที่ฉันใฝ่ฝันมานาน

                        ฉันนั่งอ่านหนังสือ ไปได้ซักพักก็เกิดเหตุทำให้ฉันต้องหยุดอ่าน

    ...ตุ๊บ..

                                           เสียงอะไร บางอย่างดังขึ้น ไปมาหลายครั้งคล้ายๆกับเสียงอะไรบางอย่างกระทบพื้นดินเบาๆ และรู้สึกว่าจะอยู่ไม่ไกลจากตรงนี้มากนัก แต่ฉันจะไม่ลุกไปดูหรอกนะ ฉันแค่มาที่นี่เพราะแค่อยากจะอ่านหนังสือเท่านั้นเรื่องอื่นไม่เกี่ยวกับฉันซักหน่อย ถึงเสียงนั้นจะดังมากขึ้นเรื่อยๆก็เหอะ

        ตุ๊บบ...

      ไม่สนฉันต้องจดจ่อแค่หนังสือในมือเท่านั้นเสียงรอบข้างฉันต้องอย่าไปแคร์

                           ตุ๊บ.................

        ใจเย็นไว้เราต้องสนใจแต่หนังสือ อย่าไปใส่ใจเสียงรอบข้าง

ตุ๊บ......................ตึง..ตุ๊บบ

                    โว้ยย..ไม่ไม่ไหวแล้วตอนแรกที่ฉันจะทำเป็นไม่สนใจแล้วก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือต่อไปเงียบๆมันก็คงทำได้ง่ายถ้าไอ้เสียงนั้นมันเบาๆเหมือนตอนแรก และไม่ถี่เหมือนตอน นี้ ดังขนาดนี้ใครมันจะไปอ่านหนังสือลง ฮะ  อยากจะรู้นักว่าไอ้ต้นตอเสียงในการทำลายสมาธิฉันมันมาจากไหน ฉันเลยตัดสินใจเดินตามเสียงประหลาดนั้นไป เรื่อยๆ ซึ่งเสียงนั้นที่ดูเหมือนอยู่ใกล้ๆ แต่แท้จริงแล้วต้องเดินผ่านเข้าไปในสวนลึกขึ้นมากทุกทีและความจริงอีกประการที่กระจ่างในใจฉันในเวลานี้ก็คือ นี่มันสวน ในโรงเรียน หรือป่าอเมซอนแห่งที่ 2 กันแน่ทำไมมันถึงได้ทั้งกว้าง ทั้งใหญ่ ดูสมจริงขนาดนี้  ยิ่งฉันเดินเข้าไปลึกก็ยิ่งทึบมากขึ้นเรื่อยๆ ต้นไม่เตี้ยๆเล็กก็ไม่ค่อยมีเหมือนบริเวณหน้าสวน  ตอนนี้มันแปรเปลี่ยนเป็นต้นไม้ทึบสูงแทน จะหันหลังกลับไปที่ม้านั่งก็......หลง... .. ฉันจึงทำได้แต่เดินต่อไปเท่านั้น เห็นแต่เพียง ต้นไม้ทึบ กับพุ่มไม้ และชะตากรรมข้างหน้าคืออะไรกันะเสียงนั้นมันมาจากไหนกัน  สวนนี้จะจำลองชีวิตเผ่ากินคนม่ะง่ะ ฉันจะถูกจับกินอ่ะเปล่า

(โอ..โนนนนน..คนสวยยังไม่อยากตายยยนะ)