รักวุ่นๆจับยัยตัวยุ่งมารับหัวใจ

                         

 

บทนำ

 

ความรักบนโลกนี้มีทั้ง สมหวัง ผิดหวัง เศร้า ซึ้ง ความสุข แต่ละคนก็ต่างมีเรื่องราวความรักที่มีจุดเริ่มต้นคล้ายและแตกต่างกันปะปนกันไป และเรื่องราวความรักของฉันก็มีจุดเริ่มต้น

มาจาก……

”โอ้ย!เครียดๆฉันจะทำยังไงดีรุ่งริ่ง”

ฉันที่นั่งทึ้งหัวอย่างคลุ้มคลั่งอยู่บนโซฟา ส่งสายตาวิ้งๆหายัยรุ่งริ่งเพื่อนรักที่ทำหน้าเหมือนจะไม่สามารถช่วยอะไรฉันได้แม้แต่น้อย

“อะเฮ่ม พอดีฉันชื่อ รุ่งฟ้า ย่ะ ไม่ใช่รุ่งริ่งแกเรียกซะชื่อฉันอนาถไปเลย”

เออ..นั้นแหละ รุ่งฟ้า พอดีฉันเอาไปเปรียบเทียบกับหน้าตาแกก็เลยกลายเป็นรุ่งริ่งไง

­^-­_­-

”แฮ่ๆ รุ่งฟ้า ก็รุ่งฟ้า"

”เชอะ”

”ว่าแต่แกมีวิธีแก้ปัญหาของฉันม่ะ”

”อืม”

”มีเหรอ”

*0*

ฉันส่งสายตาเป็นประกายเจิดจรัสที่เต็มไปด้วยความหวังไปให้ยัยรุ่งริ่ง เพื่อนสนิทที่คบกันมาตั้งแต่ ม.ต้น และฉันซึ่งเข้าใจมานานว่ายัยรุ่ง ที่ดูเหมือนจะไม่ฉลาดเรื่องอะไรเลยนอกจากเรื่องเรียน ในที่สุดก็สามารถช่วยฉันได้ในยามคับขันปลาบปลื้ม

(น้ำตาไหลพรากT^T)

”ไม่มี”

ยัยเพื่อนรักตอบหน้าตาย

ตกลงนี่ฉันต้องยอมใช่ไหมเนี่ยม่ายยยยยยย...

ขอแนะนำตัวหน่อยนะ ทุกคนกำลังอาจจะสงสัยว่า ยัยต๊องที่นั่งฟูมฟายไปมา บ่นนู้นบ่นนนี้กับเพื่อนสนิทตัวเอง มาพักนึงแล้วนี่คือใคร.........

ฉันชื่อพราย์เค้ก ขออธิบายซักนิด ที่ฉันมานั่งเครียดแบบนี้ไม่ใช่เพราะอกหัก

หรือ เล็บเท้าขบเรื้อรัง แต่ประการใดแต่เป็นเพราะว่า..ฉันจะต้องย้ายโรงเรียน   ทั้งๆที่ฉันอยู่โรงเรียนเก่ามาตั้งแต่ม. ต้นคุ้นเคยและรักโรงเรียนเหมือนบ้านหลังที่สองก็ว่าได้และหวังว่าจะได้จบการศึกษาจากโรงเรียนนั้นเป็นความภาคภูมิใจที่ใฝ่ฝัน      แต่...โอ้โนโนๆฉันต้องย้ายโรงเรียนไปเรียน ม 6 ที่อื่น กระซิกๆแล้วอย่างนี้ฉันก็คงไม่ได้เจอเพื่อนๆที่คบกันมาตั้งแต่ ม. ต้นอีกแล้ว จะไม่ได้เจอด่างน้อยหมาในโรงเรียนที่แอบเป็นขี้เรื้อนนิดๆ จะไม่เห็นท่าด่างน้อยเกาขี้เรื้อน เห็นเห็บกระโดดไปมาอีกแล้ว(อันหลังไม่เกี่ยวคนแต่งโม้เอง )   แถมฉันจะต้องปรับตัวให้เข้ากับโรงเรียนใหม่ด้วย และยังจะต้องจูนสมองที่ไม่ค่อยฉลาดให้เข้าใจเนื้อหาของโรงเรียนใหม่อีก และที่สำคัญที่สุด คนที่เคยตามตื้อขอฉันเป็นแฟนตั้งแต่ ม. ต้นดันอยู่โรงเรียนนั้นด้วย ถึงตอนนี้หมอนั้นจะไม่ได้ตื้อฉันแล้วก็เถอะเพราะไม่ได้เจอกันตั้งแต่ย้ายโรงเรียนแต่ถ้า เกิดบังเอิญเจอกันอีก โป๊ะ ...แชะ ฉันต้องโดนหมอนั้นแอบตามทุก ฝีก้าว แล้วหมอนั้นคงใช้แผนเดิมที่จะสกัดกั้นให้ฉันอยู่ห่างผู้ชายทุกคนในโรงเรียน จนฉันต้องอึดอัด

     

     ”  ไม่เอาน่าแกอย่าคิดมาก ฉันได้ยินว่าโรงเรียนนั้นก็แค่มีนักเรียนชายต่อยตีกันเป็นงานอดิเรกและตั้งกลุ่มออกเป็นพวกๆ ส่วนคนที่ถูกคัดเลือกมาเป็นหัวหน้าก็จะต้องเป็นประเภทที่แกร่ง ถูกการทดสอบมากมายจนคนส่วนใหญ่ยอมสยบ ถ้ามีนักเรียนที่กล้าขัดขืน ล่ะก็เละกันมาหลายรายแล้วไม่แน่ยัยเค้ก แกอาจจะป็นหนึ่งในนั้นก็ได้  หึหึ”

ยัยรุ่งริ่งว่าพลางยิ้มอย่างสบายอารมณ์และยัดคุ้กกี้เข้าปาก

”แกจะให้กำลังใจฉันหรือจะทำร้ายกำลังใจฉันกันแน่ รุ่งริ่ง”

 

”ฉันก็ช่วยแกได้แค่นี้แหละ”

       ”ไม่ได้ ! แล้วเพื่อเตรียมความพร้อมฉันจะต้องแอบไปสำรวจโรงเรียนนั้นก่อนว่าปลอดภัยพอที่จะให้ฉันไปเรียนได้ม่ะถ้ามันไม่ปลอดภัยหรือมีข้อบกพร่องแม้แต่นิดเดียวฉันจะได้มีข้ออ้างที่จะย้ายกลับไปโรงเรียนเก่า ฮ่าๆไปไงแผนฉันเจ๋งม่ะ ”

­­-­_­_-’’

”ว่าไงแผนฉันลึกล้ำขนาดแกยังอึ้งเลยใช่ม่ะฮ่า ๆแน่นอนอยู่แล้ว”

”ฉันสามารถพูดตรงๆเกี่ยวกับแผนแกได้เหรอเค้ก”

”แน่นอน! เชิญชื่นชมแผนการของฉันได้ตามสบาย”

”ยัยบ้า!”

เสียงของรุ่งริ่งที่ตะโกนใส่หูฉันเล่นเอาหูดับเลย

”แกจะบ้าเหรออยู่ๆมาตะโกนใส่หูฉันทำไมเนี่ย ถ้าฉันหูหนวกใครจะรับผิดชอบย่ะ”

”แกนะสิ บ้ายิ่งกว่าฉันอีก แกเอาสมองส่วนตาตุ่มแกคิดหรือไงที่จะแอบไปสำรวจโรงเรียนนั้นนะ”

”ทำไมล่ะย่ะแผนนี้ก็ออกจะเข้าท่าดี”

”เข้าท่ากะผีนะสิ นี่แกไม่ได้รู้เรื่องเลยใช่มั้ยว่าโรงเรียนที่แกจะย้ายไปอยู่เนี่ย ปลอดภัยยิ่งกว่าธนาคารอีก”

” หืม?”

”ที่นั้นมี ร.ป.ภ ที่รักษาความปลอดภัยอย่างเข้มงวด ตลอดแนวกำแพงและตลอดเขตโรงเรียน เรียกว่าต่อให้แกมีปีกบินข้ามกำแพงไปได้แกก็อาจมีสิทธ์โดนยิงตกได้ถ้าขืนบินต่อไป”

       

ฉันอึ้งไม่นึกว่าเลยว่าโรงเรียนที่ฉันจะไปอยู่เนี่ยมันช่างน่ากลัว ขนาดนี้ แต่มันต้องมีวิธีสินะ

ทุกปัญหาย่อมมีทางออกเสมอ ฉันเชื่อแบบนั้น

”แต่มันต้องมีทางสิ”

”มี”

.....?

 

”แกต้องแปลงร่างเป็นใส้เดือนดินแล้วมุดผ่านเข้าไป”

“……” (คิดได้ไงเนี่ย)

”เพราะฉะนั้น แกเลิกล้มความคิดเถอะเพราะแกแปลงร่างเป็น ไส้เดือนไม่ได้เพราะฉะนั้นเรื่องนี้ก็เป็นอันจบ”

”ขอบใจ ที่แกยังอุสาห์ช่วยคิด (ประชดหรอกย่ะ)”

สงสัยฉันจะไม่มีทางรอดแล้วจริงๆสงสัยจะต้องยอมรับชะตากรรมที่โหดร้ายกับการเผชิญหน้ากับปีศาจจอมตื้อ

อีกแล้ว

 

3 วันต่อมา

และแล้ววันที่ฉันไม่อยาก.ให้มาถึงก็มาถึงในที่สุดฉันมีเวลาเตรียมตัว เตรียมใจ เตรียมความพร้อม แค่ 3 วันเท่านั้น;

นี่เป็นวันแรกที่ฉันต้องจากบ้านเก่ามาอยู่บ้านใหม่หลังนี้

”เค้ก ช่วย ยก กระเป๋าเข้ามาหน่อยสิลูก”

เสียงคุณแม่ดังขึ้น ทำให้ฉันหลุดออกจากภวังค์บ้านใหม่ของฉันเป็นบ้านสองชั้น สีขาวที่ดูไปแล้วก็สวยดี บ้านหลังนี้เป็นบ้านของ คุณยาย จริงๆแล้วฉันก็เคยมาที่นี่บ่อยๆสมัยเด็กๆนะ แต่พอคุณยายเสียฉันก็ไม่ได้มาที่นี่อีกเลยที่นี่ก็เลยถูกปิดแต่ก็มีแม่บ้านมาทำความสะอาดอยู่เป็นประจำบ้านหลังนี้ก็เลยยังดูสะอาดเอี่ยม แถมบ้านยังมีสนามหญ้าเล็กๆด้วย 

      หลังเอากระเป๋าขึ้นไปเก็บฉันก็เลยถือโอกาสมานั่งรับลมที่ระเบียงซักหน่อยซึ่งระเบียงบ้านฉันอยู่ห่างระเบียชั้นสองของเพื่อนบ้านแค่นิดเดียว  จะว่าไปบ้านข้างๆฉันต้องเป็นบ้านของคนที่มีฐานะดีมากแน่ๆเพราะดูจากบริเวณบ้านและตัวบ้านที่ดูใหญ่โตและหรูหราอีกทั้งบ้านยังแบ่งเป็นสองหลังที่ตั้งอยู่ในเนื้อที่เดียวกัน หลังแรกคือคฤหาสน์หลังใหญ่ที่ดูอลังการมาดแม้ฉันจะมีโอกาสได้มองจากด้านนอกเท่านั้นส่วนอีกหลังนั้นเป็นบ้านหลังเล็กลงมาแต่แม้จะเป็นบ้านหลังเล็กก็มีขนาดเท่ากับบ้านฉันแล้วและยังบังเอิญมีระเบียงอยู่ตรงข้ามกับบ้านฉันด้วย

      ฉันหยุดสนใจบ้านข้างๆและยืนรับลมอย่างสบายใจ แหม่....เหมือนนางเอกมีสิควีดีโอเลยนะเนี่ย ลมเย็นจริงๆเลยว่างๆฉันจะมานั่งอ่านหนังสือนิยาย ดีกว่าบรรยากาศที่ระเบียงเนี่ยดีจัง

แผละ

ในขนาดที่ฉันกำลังยื่นหน้าไปลมลมที่ระเบียงอยู่นั้นมีอะไรไม่รู้ลอยมาแปะที่หน้า

 

   ฉันค่อยๆใช้มือคีบอะไรบางอย่างออกจากหน้าและก็ได้ความกระจ่างว่ามันคือ

กางเกงบ๊อกเซอร์

อึ้ย!มันมาได้ไงเนี่ยขัดอารมณ์สุนทรีจริงๆ บ็อกเซอร์ลายโดเรม่อนด้วย

  แหยะ มีกลิ่นตุๆด้วย คนใส่เนี่ยคงไม่เคยซักเลยแน่ๆ อี๋  อย่างนี้จะเก็บไว้ทำไมละไอ้บ็อกเซอร์มรณะบังอาจมาแปะที่หน้าฉันอย่างนี้แกอย่าอยู่เลย เจ้าของเนี่ยคงไม่รักแกแล้วถึงได้บินมาหาฉันแบบนี้

ฉันเตรียมจะเหวี่ยงเจ้าบ็อกเซอร์สุดเซอร์ลงในถังใบน้อยข้างๆระเบียง

เดี๋ยว...เธอนั้นบ็อกเซอร์ฉัน

เสียงใครคนหนึ่งที่อยู่ที่ระเบียงบ้านข้างๆดังขึ้นสงสัยจะมีเจ้าของมายอมรับแล้วล่ะสิ  เสียงผู้ชายด้วย

อีตาซกมกเอ้ย! ฉันอยากจะรู้นักว่าเจ้าของเนี่ยหน้าตาจะเป็นยังไงถึงได้มีบ็อกเซอร์กลิ่นสุดจะทนแบบนี้แถมยังปลิวมาแปะที่หน้าคนอื่นอย่างไร้มารยาทด้วย และฉันก็หันหลังไปประจันหน้ากับเจ้าของบ๊อกเซอร์เน่าทันที

”นาย...เฮ้ย!!!!”

”เธอ พราย์เค้ก!!!!!!”

ภาพเจ้าของบ็อกเซอร์กลิ่นสุดจะทนลายโดเรม่อนเล่นเอาฉันแทบช็อกเพราะเขาก็คือ

”.นาย  มาอยู่ที่นี่ได้ไง”

โอ้...โนโน ทำไมฉันต้องมาเจอนายคีย์ด้วยเนี่ย คนที่ฉันหันไปหบทำเอาฉันแทบช็อกเพราะเขาคือคนที่ฉันอยากจะหนีให้พ้นที่สุด .. อะแฮ่มขออธิบายหน่อย นายคีย์เนี่ยแหละที่คอยตื้อฉันแถมอีตาคีย์ยังมาอยู่ข้างบ้านฉันด้วย

เวรกรรมอะไรของฉันเนี่ย   ดูหน้าอีตาคีย์ตอนนี้แล้วยิ่งแล้วใหญ่ ยิ้มกว้างจนแก้มเริ่มออกชมพูแล้วจะดีใจอะไรนักหนาเนี่ยฉันไม่ใช่ญาตินายที่พรัดพรากจากกันไปหลายปีแล้วเพิ่งมาเจอนะเฟ้ย!เพราะฉะนั้นอย่ามาดีใจ

”แหม่ เค้กสงสัยฉันกับเธอคงจะดวงสมพงษ์กันแน่ๆถึงได้มีบุพเพสันนิวาสแบบนี้”

”ดวงซวยสิไม่ว่า”

ฉันโต้กลับใบด้วยใบหน้าหงิกสุดๆใครมันจะไปยิ้มออกได้จู่ๆก็ได้มาเจอกับคนที่ไม่อยากเจอ

” เค้กทำไมเธอต้องทำหน้าดีใจแบบนั้นด้วยล่ะน่ารักจัง”

”เนี่ยนะใบหน้าดีใจนายใช้ตาดูเปล่าเนี่ย”

เห็นม่ะขนาดฉันทำหน้าหงิกแบบน่าเกลียดสุดๆเพื่อแสดงว่าฉันไม่ดีใจอย่างยิ่งที่ได้มาพบ  หมอนั้นก็ดันบอกว่าฉันทำหน้าดีใจแถมยังบอกว่าน่ารัก ไม่ทราบว่าเอาอวัยวะส่วนไหนดูย่ะ

”เปล่าฉันใช้หัวใจ ที่รักเธอดู”

”แหวะ จะอ้วก เน่าสุดๆ”

”เธอคงจะทราบซึ้งล่ะสิท่าถึงอยากจะได้ระบายออกมา”

”พอ! เอาบ็อกเซอร์นายคืนไปก่อนที่ฉันจะเป็นบ้าเพราะมุกเน่าๆของนาย”

ฉันขว้างบ็อกเซอร์ของอีตาคีย์ข้างระเบียงคืนให้ แหยะ ตอนแรกว่าเน่าแล้วนะแต่พอโดนมุกเสี่ยวๆอีตาคีย์เข้าไปเน่ายิ่งกว่าอีก พออีตาคีย์ได้บ็อกเซอร์คืนแทนที่จะรีบไปให้พ้นหูพ้นตาฉัน ซักที ก็กับยืนอยู่ที่เดิม

”เฮ้ เธอใช่ม่ะที่เป็นนักเรียนใหม่น”ะ

”อืม ก็คงงั้น”

ฉันทำเป็นไม่สนใจแต่เมื่อถามมาตอบก็ได้เดี๋ยวเขาจะตื้อถามไปเรื่อยๆ

“ว้าว !งั้นก็ดีสิ ฉันจะได้ไปบอกเพื่อนๆว่าว่าที่ แฟนฉันจะย้ายเข้ามาเรียนที่เดียวกัน“

 

ใครเป็นแฟนนายกัน!!!!!!!! 

เธอไง

ไม่ใช่ฉันไม่เคยคิดที่จะเป็นแฟนนาย

เฮ้ ฉันเป็นได้ตำแหน่ง ..อะไรซักอย่างที่ทางชมรมแฟนคลับจัด

- -*

 

“อ้อ...ตำแหน่งเจ้าชาย ยิ้มสวย อะไรเนี่ยแหละ“

อีตาคีย์พูดอวดแล้วยิ้มกริ่มมาทางฉัน

แล้วไง มันเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ

          ฉันตอบสีหน้าเรียบเฉยเพราะก็ไม่ได้แปลกใจอะไร เพราะจริงๆแล้วอีตาคีย์นี่ก็ไม่ได้ขี้เหล่อะไรเลยตรงกันข้ามเขากับหน้าตาดีมากด้วย ผมสีดำ ตาสีน้ำตาลอ่อนๆ  ผิวขาว สูงแต่ที่ฉันไม่ชอบเขาเพราะเขาชอบเขาก็คงเพราะเขา  ป็อปเกินไปล่ะมั้งอาจทำไห้ฉันไม่ได้ชอบเขาเพราะว่าฉันชอบที่จะอยู่แบบเงียบๆมากกว่าที่จะต้องเป็นที่จับจ้องของคนอื่นตลอดเวลา

“เชิญนายคุยกับนกข้างนอกไปก่อนล่ะกันฉันจะเข้าบ้าน“

“เฮ้ .. ..เดี๋ยวเค้ก“

ปัง

ฉันปิดประตูระเบียงทันทีอีตาคีย์ทำท่างอนๆก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องตัวเองเหมือนกัน

ต่อไปชีวิตฉันจะวุ่นวายขนาดไหนไม่อยากจะ

คิดดดด